Wikipedia

Michał Słuszkiewicz

polski polityk

Michał Słuszkiewicz (ur. 20 września 1848 w Sanoku, zm. 15 listopada 1936 tamże) – polski rzemieślnik, działacz społeczny, radny i burmistrz Sanoka.

Michał Słuszkiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 września 1848
Sanok

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1936
Sanok

Burmistrz Sanoka
Okres

od 11 maja 1920
do 18 września 1924

Poprzednik

Marian Kawski

Następca

Adam Pytel

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

 
Kamienica przy ulicy Tadeusza Kościuszki 3 w Sanoku
 
Grobowiec rodzinny Słuszkiewiczów

Urodził się 20 września 1848 w Sanoku[a][1]. Pochodził z mieszczańskiej rodziny, tradycyjnie trudniącej się rzeźnictwem i masarstwem[b]. Był synem Wojciecha (ur. 1824) i Józefy z domu Solon[1]. Jego braćmi byli Marian (wyemigrował do Ameryki) i Jan. Jego żoną od około 1874 przez 52 lata była Paulina z domu Dziura (1858–1926)[2][3]. Mieli 12 dzieci, z których troje zmarło w dzieciństwie: Franciszek (1875–1944, nauczyciel matematyki i fizyki, dyrektor gimnazjum w Bochni), Henryk Józef (1877-1882)[4][5], Józef (1880–1914[6][2]), Helena (1881-1882[7][8], Teofila Maria (1882–1951[9], od 1902 żona Franciszka Martynowskiego[10][11]), Alojzy (ur., zm. 1894[12][13]), Maksymilian (1884–1940, także burmistrz Sanoka), Władysława (1886–1971, od 1907 żona Józefa Nowotarskiego[14][15][16]), Emilia (1888–1982, nauczycielka[17][18][19]), Witold Jan (1890–1914[20][21], absolwent Akademii Handlu Zagranicznego[22], pisarz, kierownik kółka amatorskiego[23], jako ochotnik armii austriackiej walczył w bitwie pod Kraśnikiem, zmarł od ran wówczas odniesionych[24]), Roman (1892–1975, urzędnik[25][26]) i Edmund (1895–1980, literat i oficer Wojska Polskiego). Wszystkie z dziewięciorga dzieci, które dożyły dorosłości, ukończyły szkoły (w tym Gimnazjum Męskie w Sanoku[27]), zaś czworo wyższe uczelnie. Wnukami Michała Słuszkiewicza byli: Eugeniusz Słuszkiewicz (syn Franciszka, indolog, orientalista), Wiesław Nowotarski (syn Władysławy, oficer, ofiara zbrodni katyńskiej), Maria Czerepaniak (1910-2014, córka Józefa, tancerka, działaczka sokola, żona Eugeniusza)[28]). Rodzina Słuszkiewiczów zamieszkiwała w Sanoku przy ulicy Tadeusza Kościuszki 60[29].

Cechowała go wytrwałość w pracy, co przyniosło mu zdobycie mocnej pozycji społeczno-finansowej. Kontynuował rodzinne tradycje i prowadził zakład masarski[c][30], a jego działalność zdominowała tę branżę w mieście[31]. Sklep wędliniarski Słuszkiewiczów znajdował się w kamienicy przy ulicy Tadeusza Kościuszki[32][33] (obecnie numer 3, od wschodu przylega do niej kamienica przy ul. Jagiellońskiej 2, a od zachodu budynek sądu rejonowego). Pod koniec życia Michał Słuszkiewicz wynajął sklep Pawłowi Wiktorowi[34].

Był politykiem Polskiego Stronnictwa Demokratycznego (tzw. „galicyjscy demokraci”)[35]. W mieście członkami ugrupowania byli także Jan Zarewicz, Feliks Giela, Kazimierz Lipiński. Jako jeden z pierwszych przedsiębiorców rzemieślniczych uzyskał mandat radnego miejskiego, którym sprawował przez 38 lat[36][37][38] (m.in. wybrany w kadencji od 1893[39], w 1900 – asesor[40], w 1910[41], w 1912 radny i asesor w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka[42], 1914 – asesor[43]). Przy tym nie dysponował wykształceniem jak inni radni (np. absolwenci prawa na uniwersytecie), jednak w odróżnieniu od nich doskonale znał problematykę miejską Sanoka. Jego zaletą był charakter i doświadczenie życiowe, a ponadto dokształcał się samodzielnie, prenumerował gazetę. Został zastępcą sędziego przysięgłego I kadencji przy trybunale C. K. Sądu Obwodowego w Sanoku[44], później wybrany w 1904[45]. Był także asesorem[46] i ławnikiem[47]. W sierpniu 1900 wszedł w skład komitetu mieszczańskiego w Sanoku, zajmującego się wyborami do Sejmu Krajowego Galicji[48]. Od około 1906 był asesorem w magistracie miasta Sanoka[49][50][51][52]. W 1912 został wybrany członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego z grupy gmin miejskich[53][54][55][56][57]. Był wybierany wydziałowym Czytelni Mieszczańskiej w Sanoku, funkcjonującej w budynku Ramerówka, 17 stycznia 1904[58], 28 stycznia 1905[59]; natomiast w niepodległej II Rzeczypospolitej na początku 1928 został wybrany przewodniczącym[60].

Podczas I wojny światowej ówczesny burmistrz Paweł Biedka wyjechał do Austrii, a Michał Słuszkiewicz pełnił jego obowiązki komisarycznie[61]. Po nałożeniu na Sanok kontrybucji przez rosyjskich okupantów i niemożności spłacenia jej przez miasto, Rosjanie aresztowali kilku urzędników, w tym Michała Słuszkiewicza, którym następnie udało się uciec z uwięzienia[62]. W 1918 wraz z innymi osobistościami miejskimi (m.in. Paweł Biedka, Feliks Giela, Wojciech Ślączka, Adam Pytel, Jan Rajchel) funkcjonował w ramach Komitetu Samoobrony Narodowej[63], który 31 października/1 listopada 1918 dokonał przejęcia władzy w Sanoku[64]. U kresu I wojny światowej i po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej w listopadzie 1918 został członkiem Komitetu Straży Obywatelskiej w Sanoku[65][66]. Był radnym pierwszej powojennej kadencji od 1919[67].

Po ustąpieniu burmistrza Mariana Kawskiego, 11 maja 1920 Rada Miasta wybrała na to stanowisko Michała Słuszkiewicza. Był pierwszą osobą pełniącą to najwyższe stanowisko w mieście, pochodzącą z grupy rzemieślników[68].

W czasie pełnienia przez niego funkcji włodarza miasta nastąpiło:

  • uregulowanie brzegów Sanu przy obecnej ulicy Królowej Bony, w tym zatrudnienie bezrobotnych przy tym,
  • bezpieczne zarządzanie miastem podczas kryzysu w oparciu o oszczędne gospodarowanie,
  • stworzenie wodociągów i kanalizacji oraz oświetlenia w mieście,
  • otwarcie cegielni, betoniarni, łaźni,
  • założenie Seminarium Nauczycielskiego,
  • w 1923 przekazania sztandaru stacjonującemu w mieście 2 Pułkowi Strzelców Podhalańskich,
  • wizyta w Sanoku premiera RP Wincentego Witosa.

31 października 1923 złożył rezygnację z funkcji burmistrza[69], która została przyjęta przez radę 13 grudnia, zaś nowy burmistrz został wybrany 18 września 1924 i do tego czasu Słuszkiewicz pozostawał na urzędzie[70]. Później nadal był radnym (od 1924[69][71]). Funkcjonował w szeregach Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem[72]. W marcu 1931 wszedł w skład Tymczasowego Zarządu, powołanego w związku z połączeniem gminy Sanok i gminy Posada Olchowska[73].

Działał społecznie na wielu polach[74], w tym w ramach Towarzystwa Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich[75]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[76] oraz członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[77]. Był członkiem wydziału Kasy Oszczędności miasta Sanoka (1927)[78].

Zmarł 15 listopada 1936 w Sanoku[79]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[80][81]. Na tablicach nagrobnych zostali upamiętnieni synowie Witold i Maksymilian, który tak jak ojciec był burmistrzem Sanoka i podobnie jak ojciec (uwięziony przez Rosjan podczas I wojny światowej), został aresztowany przez okupanta (niemieckiego) podczas II wojny światowej, następnie przetrzymywany i wywieziony do III Rzeszy i tam w 1940 zamordowany w obozie koncentracyjnym Buchenwald[62], wnuczka Maria Gutt, z domu Nowotarska (1908-1939), wnuk Wiesław Nowotarski (1910-1940, ofiara zbrodni katyńskiej), Czesław Rytarowski (1903-1939), Bożena Rytarowska (zm. 1958, lat 18). Antonina Rytarowska (ur., zm. 1945). Figurę Matki Bożej na postumencie grobowca wykonał w 1927 Stanisław Piątkiewicz[82]. Nagrobek jest uznany za obiekt zabytkowy i podlega ochronie prawnej[83][84]. W alejce cmentarnej obok grobowca Michała i Pauliny Słuszkiewiczów zostali pochowani ich krewni, w tym niektóre z dzieci, oraz powinowaci.

Na wniosek Związku Obrońców Podkarpacia 12 listopada 1937 przemianowano ulicę Targową na ulicę Michała Słuszkiewicza nazwę tę nosiła do II wojny światowej (obecnie nosi nazwę Elizy Orzeszkowej)[85]. Według innych źródeł, w tym córki Emilii Słuszkiewicz, w 1937 przemianowano ulicę Floriańską na ulicę Michała Słuszkiewicza (późniejsza ulica Ignacego Daszyńskiego)[86][87][88].

Uwagi edytuj

  1. ↑ Dokładnie rok później tj. 20 września 1849 urodził się w Sanoku inny Michał Słuszkiewicz, syn Michała i Marianny z domu Hnatowicz, zob. Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 221 (poz. 152).
  2. ↑ Pracownia wyrobów masarskich Jana Słuszkiewicza została nagrodzona Złotym Medalem na międzynarodowej wystawie spożywczej w Paryżu. Ogłoszenia. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, nr 29 z 13 listopada 1910. 
  3. ↑ Od września 1910 w budynku prowadzili kancelarię adwokacką dr Henryk Atlas. Por. Ogłoszenie. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 21 z 18 września 1910.  i Adolf Atlas – Książka telefoniczna. Sanok. genealogyindexer.org. [dostęp 2014-07-24].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 201 (poz. 80).
  2. ↑ a b Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 304 (poz. 1).
  3. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 120.
  4. ↑ Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 107 (poz. 179).
  5. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 49 (poz. 44).
  6. ↑ Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 133 (poz. 12).
  7. ↑ Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 145 (poz. 21).
  8. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 50 (poz. 52).
  9. ↑ Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 160 (poz. 55).
  10. ↑ Księga małżeństw 1888–1905 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 188 (poz. 9).
  11. ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 321 (poz. 81).
  12. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 64 (poz. 99).
  13. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 220 (poz. 120).
  14. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 108 (poz. 103).
  15. ↑ Księga małżeństw 1905–1912 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 31 (poz. 32).
  16. ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 138 (poz. 2).
  17. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 48–55.
  18. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 178 (poz. 104).
  19. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 70 (poz. 14).
  20. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 238 (poz. 74).
  21. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 142.
  22. ↑ Tekla Wolwowicz. Z odległych lat. „Rocznik Sanocki”. Tom VI, s. 19, 1988. 
  23. ↑ Jan Bach: Wykaz imienny członków Drużyn Bartoszowych. W: Drużyny Bartoszowe 1908–1914. Lwów: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1939, s. 383.
  24. ↑ Mannschaft. „Nachrichten über Verwundete und Verletzte”. Nr 344, s. 41, 18 marca 1915. (niem.). 
  25. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 10 (poz. 94).
  26. ↑ Roman Słuszkiewicz. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-29].
  27. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2013-07-26]. (pol.).
  28. ↑ Bronisław Kielar: Druhna Maria Czerepaniak nie żyje. sokolsanok.pl, 2014-11-22. [dostęp 2015-12-25].
  29. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 280.
  30. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 416–417.
  31. ↑ Wojciech Sołtys, Budownictwo, przemysł, rzemiosło i handel, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 535.
  32. ↑ Tanecznym krokiem przez życie. biblioteka.sanok.pl. [dostęp 2013-07-30]. (pol.).
  33. ↑ 100 lat życia to bardzo piękny jubileusz. sokolsanok.pl, 2016-02-27. [dostęp 2013-07-30]. (pol.).
  34. ↑ Emilia Słuszkiewicz: Pamiętnik (1853–1939). Sanok: 1971, s. 91.
  35. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 360.
  36. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Struktury organizacyjne miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 380.
  37. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Struktury organizacyjne miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 387.
  38. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 123.
  39. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 51, 63. ISBN 83-909787-8-4.
  40. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 71. ISBN 83-909787-8-4.
  41. ↑ Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1–2, nr 34 z 18 grudnia 1910. 
  42. ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1, nr 26 z 30 czerwca 1912. 
  43. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 75. ISBN 83-909787-8-4.
  44. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 4, nr 4 z 17 lutego 1895. 
  45. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 8 z 21 lutego 1904. 
  46. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Struktury organizacyjne miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 385.
  47. ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 517.
  48. ↑ Kronika krajowa. Z ruchu wyborczego. „Słowo Polskie”, s. 4, nr 391 z 23 sierpnia 1900. 
  49. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 413.
  50. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 413.
  51. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 451.
  52. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 451.
  53. ↑ W przededniu ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 42, s. 1–2, 20 października 1912. 
  54. ↑ Ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 44, s. 1–2, 3 listopada 1912. 
  55. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 461.
  56. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 468–469.
  57. ↑ Alojzy Zielecki: Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 356.
  58. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 4 z 24 stycznia 1904. 
  59. ↑ Kronika. Walne zgromadzenie członków Czytelni Mieszczańskiej w Sanoku. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 58 z 5 lutego 1905. 
  60. ↑ Dodatek Sanocki. Kronika. Czytelnia mieszczańska. „Ziemia Przemyska”. 9, s. 6, 25 lutego 1928. 
  61. ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 483.
  62. ↑ a b Dorota Mękarska. Maksymilian Słuszkiewicz. Ostatni przedwojenny burmistrz Sanoka. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 21 z 9 października z 1991. 
  63. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 133.
  64. ↑ Edward Zając, Struktury organizacyjne miasta, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 387.
  65. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 20. ISBN 83-901466-3-0.
  66. ↑ Maria Łapiszczak, Borys Łapiszczak: Sanok i dawne województwo rzeszowskie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VI. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 108. ISBN 83-915388-3-4.
  67. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 36, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  68. ↑ Edward Zając, Sanockie biografie, Sanok 2009, s. 99.
  69. ↑ a b Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 39, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  70. ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 518.
  71. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 79. ISBN 83-909787-8-4.
  72. ↑ Wojciech Sołtys, Miasto i jego władze, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 515.
  73. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 41, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  74. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 609.
  75. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 603.
  76. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-03-12].
  77. ↑ Sprawozdanie Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego z dziewiątego roku jej istnienia tj. 1894 złożone przez zarząd na walnem zgromadzeniu dnia 4 maja 1895. s. 9.
  78. ↑ Księga pamiątkowa kas oszczędności w Małopolsce wydana z powodu 25-lecia istnienia Związku Polskich Kas Oszczędności we Lwowie. O działalności należących do Związku Małopolskich i dwóch śląskich (Bielsko i Cieszyn) kas oszczędności. Lwów: 1927, s. 86.
  79. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. S 1936 (Tom K, s. 58, poz. 109).
  80. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 28.
  81. ↑ 6. Cmentarz, Epilog. sciezkabeksinskiego.pl. [dostęp 2013-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-04)]. (pol.).
  82. ↑ Paweł Nestorowicz: Boża rola. Przyczynek do historii cmentarzy sanockich w 110-tą rocznicę konsekracji cmentarza przy ul. Rymanowskiej. Sanok: 2005, s. 21.
  83. ↑ Inwentarz Archiwum Historycznego Muzeum Historycznego w Sanoku. Nr teczki 341: Opis nagrobków przeznaczonych do odnowienia i przedstawiających wartość historyczną na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki w Sanoku. Muzeum Historyczne w Sanoku, s. 39.
  84. ↑ Zabytkowe nagrobki. starecmentarze.sanok.pl. [dostęp 2013-08-10]. (pol.).
  85. ↑ Edward Zając, Sanockie biografie, Sanok 2009, s. 98.
  86. ↑ Emilia Słuszkiewicz, Pamiętnik (1853-1939), s. 111.
  87. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 63, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  88. ↑ Lista zamordowanych na Gruszce 5/6 lipca 1940 roku (wykaz sporządzony przez B.R na podstawie księgi więziennej).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Słuszkiewicz&oldid=71905056”