Paweł Biedka
Paweł Biedka (ur. 14 stycznia 1868 w Jasienicy, zm. 2 maja 1930 w Sanoku) – polski doktor praw, adwokat, burmistrz Sanoka, podporucznik rezerwy piechoty C.K. Armii i Wojska Polskiego, działacz społeczny.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Burmistrz Sanoka | |
Okres |
od 2 kwietnia 1914 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się 14 stycznia 1868 w Jasienicy jako syn Sebastiana i Katarzyny z domu Śnieżek[1][2][3]. Kształcił się w C.K. I Gimnazjum Miejskim w Rzeszowie, gdzie w 1888 zdał egzamin dojrzałości (jego wychowawcą był prof. Józef Winkowski, a kolegą w klasie był m.in. Jerzy Michalski)[4][5][2][3]. Został absolwentem studiów prawniczych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[2][3].
Będąc kandydatem adwokackim w Chrzanowie pod koniec 1896 uzyskał stopień doktora praw na Uniwersytecie Jagiellońskim[6][7]. Pracował w rzeszowskich kancelariach prawniczych[5][2]. Około 1899/1900 był auskultantem w C.K. Wyższym Sądzie Krajowym w Krakowie[8]. 5 maja 1900 został mianowany adiunktem sądowym dla Przeworska[9].
Równolegle był wojskowym C.K. Armii. Został mianowany kadetem piechoty w rezerwie z dniem 1 stycznia 1890[10], następnie awansowany na stopień podporucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 maja 1891[11]. Od około 1890 do około 1898 był żołnierzem rezerwy 40 pułku piechoty w Rzeszowie[12]. Następnie został zweryfikowany w stopniu podporucznika w grupie nieaktywnych w c. k. obronie krajowej[13]. Około 1899/1900 był przydzielony do 16 pułku piechoty obrony krajowej z Krakowa[14]. Przed 1900 został odznaczony austro-węgierskim Brązowym Medalem Jubileuszowym Pamiątkowym dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[14].
23 listopada 1901 poślubił Annę Zofię z domu Nowak (ur. 1879, córka Julii i Stanisława Nowaków z Olchowiec[1]; świadkami na ślubie byli sanoccy profesorowie gimnazjalni Roman Vetulani i Adam Pytel[1]), po czym oboje przeprowadzili się do Sanoka[15][2]. Mieli kilkoro dzieci (z których dwoje zmarło w wieku dziecięcym): córki Zofię Jadwigę, profesorkę gimnazjum (1902-1955[16]), Wisławę (zm. 13 czerwca 1914 mając 11 lat[17][18]), Janinę Annę (ur. 1913, magister prawa, od 1945 zamężna z prokuratorem Tadeuszem Konstantym Walciszewskim[19]) oraz synów Stanisława Pawła, radcę prawnego (1906-1970[20]) i Bolesława (zm. 1916 mając siedem lat)[21]. 18 lipca 1901 Paweł Biedka został wpisany na listę adwokatów przez Wydział Izby Adwokatów w Przemyślu[22]. Od 1901 do końca życia prowadził kancelarię adwokacką w Sanoku[23][2][3]. W Sanoku posiadał dwa sklepy[24]. Od około 1901 pracował jako adwokat przy C.K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[25]. W 1904 został wybrany jednym z dyrektorów Towarzystwa Kasy Zaliczkowej w Sanoku na okres sześciu lat[26][2]. Przy C.K. Sądzie Obwodowym w Sanoku został wybrany przysięgłym zastępcą na rok 1913[27]. Jego własnością była kamienica pod obecnym adresem ulicy Jagiellońskiej 4[28] (do początku lat 30. pod numerem 55[29][30]).
Został działaczem ruchu narodowo-demokratycznego (wraz z nim m.in. Adam Pytel, Wojciech Ślączka, Aleksander Iskrzycki)[31]. W latach 20. działacz PSL „Piast”[32], a następnie funkcjonował z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem[33]. Był wieloletnim radnym miejskim w Sanoku[2]: wybrany w 1907[34][35], w 1910[36], w 1912 w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka[37]. Był zastępcą burmistrza Feliksa Gieli[38][39], w tym przejął jego obowiązki podczas urlopu (wpierw sześciotygodniowego od lipca 1912[40])[41], następnie aż do 1914 faktycznie pełnił jego obowiązki[42]. Podczas sprawowania tego urzędu, w grudniu 1913 w związku z twierdzeniem Pawła Biedki, iż wypowiedź radnego Augusta Bezuchy na posiedzeniu rady miejskiej Sanoka nie zgadza się z prawdą, jego adwersarz wyzwał wiceburmistrza Biedkę na pojedynek, jednak on odmówił dania satysfakcji[43]. W międzyczasie, w połowie 1913 z ramienia polskich demokratów kandydował w wyborach do Sejmu Krajowego Galicji X kadencji z III kurii w okręgu Sanok-Krosno[44] (posłem został wybrany Alfred Zgórski[45]). Po ustąpieniu Feliksa Gieli i ponad 2-letnim okresie rządów bez etatowego burmistrza rada miejska wybrała Biedkę na urząd burmistrza Sanoka 2 kwietnia 1914[46] i pozostawał nim do 1919[2][3]. Po wybuchu I wojny światowej 26 września 1914 do miasta wkroczyły wojska rosyjskie, nakładając kontrybucje i żądając danin w płodach rolnych. W tym czasie burmistrz wyjechał do Austrii (od 2 września 1914 wraz z bliskimi przebywał w Wiedniu[47])[3], a jego obowiązki pełnił komisarycznie jako burmistrz wojenny, Michał Słuszkiewicz[48][2] (później został aresztowany). Później Rosjanie weszli do miasta ponownie w listopadzie i przebywali do maja 1915. Po ich opuszczeniu Sanok był okupowany przez Austriaków[2]. Powróciwszy do Sanoka Biedka przejął obowiązki od Stanisława Niedzielskiego 1 lipca 1915[49]. Po utworzeniu Naczelnego Komitetu Narodowego i utworzeniu go w Sanoku, został przewodniczącym Powiatowego Komitetu Narodowego w Sanoku[50][2]. Po ogłoszeniu aktu 5 listopada z nadzieją przyjął zapowiedz utworzenia państwa polskiego[2].
Po proklamacji niepodległości Polski z 7 października 1918 przez Radę Regencyjną burmistrz Biedka wystąpił na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Miejskiej w Sanoku 10 dnia tego miesiąca, wyrażając hołd i wdzięczność Radzie Regencyjnej za wspomniany manifest[51]. U kresu wojny w 1918 wraz z innymi osobistościami miejskimi (jako przewodniczący Wojciech Ślączka oraz m.in. Adam Pytel, Feliks Giela, Jan Rajchel, Karol Zaleski oraz wojskowi kpt. Antoni Kurka i kpt. Franciszek Stok) funkcjonował w ramach powołanego 20 października 1918 Komitetu Samoobrony Narodowej[52], który 31 października/1 listopada 1918, po rozmowach z komendantem wojskowej załogi c. i k. w Sanoku płk. Iwanem Maksymowiczem dokonał bez walk przejęcia władzy w Sanoku (mimo oporu tego oficera dokonano rozbrojenia stacjonującego wówczas w miejscowych koszarach – pochodzącego z ziemi czeskiej – 54 Pułku Piechoty)[53][2]. Pawłowi Biedce zostało przypisane powiedzenie pochodzące z czasu odzyskania przez Polskę niepodległości[54]:
Coś to za radość widzieć Polskę zmartwychwstałą – zwłaszcza jeśli to gminę nic nie kosztowało
Lata jego urzędowania zostały pozytywnie ocenione[2]. Jego kadencja trwała przez cały okres I wojny światowej i w tym czasie burmistrz angażował się w pomoc potrzebującym i ofiarom działań wojennych[2]. W czasie pełnienia przez niego funkcji włodarza miasta następowała odbudowa miasta po zniszczeniach wojennych, zainstalowano uliczne oświetlenie gazowe, rozpoczęto pierwotnie prace nad budową Domu Żołnierza Polskiego[2][3].
21 sierpnia 1919 Paweł Biedka złożył prośbę o złożenie posady burmistrza (z powodu stanu zdrowia[5]), a jego rezygnację rada miejska przyjęła 7 października 1919[55][56]. Jego następcą został Marian Kawski, działający z urzędu wiceburmistrza. Biedka po ustąpieniu z urzędu burmistrza w 1919, nadal pracował w zarządzie miasta[5]. W 1922 kandydował w wyborach do Sejmu RP I kadencji (1922–1927) w okręgu 48 z listy Polskiej Jedności Państwowej[57]. Był radnym miejskim (od 1924[58][59], od 1928, asesor 1928[60]) i funkcjonował w komisjach[61]. Pełnił także funkcję asesora i ławnika[62]. 6 maja 1922 został wybrany członkiem wydziału Izby Adwokatów w Przemyślu[63].
Był redaktorem merytorycznym „Tygodnika Ziemi Sanockiej”, prowadzonym przez środowisko narodowych demokratów[64].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[65][66]. Był przydzielony do 4 Pułku Piechoty Legionów w garnizonie Kielce: w 1923 jako oficer rezerwowy[67], a w 1924 jako oficer pospolitego ruszenia[68].
Działał społecznie na wielu polach i organizacjach. Był członkiem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[69], w którym był członkiem komisji rewizyjnej od 18 marca 1905[70]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[5][71][2]: lata 1906[72], 1912[73], 1920, 1921, 1922[74], 1924[75]. W 1906 przyczynił się do zakupu placu pod budowę siedziby Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Zagórzu[76]. Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków[77]. Należał także do Towarzystwa Szkoły Ludowej[78][5][2], Towarzystwa Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich[79], od 1912/1913 do Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych[80]. Pod koniec 1912 został wybrany członkiem wydziału „Towarzystwa Bursy”, sprawującego pieczę nad Bursą Jubileuszową im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku[81]. W 1929 był jednym z założycieli sanockiego koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[82][83]. Na przełomie 1918/1919 był jednym z założycieli Koła „Bieszczady” Polskiego Towarzystwa Łowieckiego w Sanoku[84].
Zmarł 2 maja 1930 w Sanoku[15][2]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym, wraz żoną (zm. 1935) i dziećmi, na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 5 maja 1930[15][85][86]. Jego szwagrem i przyjacielem był Roman Krogulski, także absolwent rzeszowskiego gimnazjum, również adwokat oraz prezydent Rzeszowa[5][2].
Publikacje
edytuj- Kolej Brzozów–Rymanów. Sanok: 1910. (także w: „Tygodnik Ziemi Sanockiej” Nr 6-20 / 1910)[87][88]
- Koleje Polityczne, czyli kolej Brzozów–Krosno. Sanok: 1913. (także w: „Tygodnik Ziemi Sanockiej” Nr 16-19/1913)[89]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Księga małżeństw parafii rzymskokatolickiej w Sanoku (1888–1905). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 183 (poz. 61).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Edward Zając. Poczet burmistrzów Sanoka. Dr Paweł Biedka (1914–1919). „Tygodnik Sanocki”. Nr 35 (199), s. 6–7, 1 września 1995. Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 110–116. ISBN 83-909787-0-9. Edward Zając. Poczet gospodarzy Sanoka. Mecenas z tytułem doktora. „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (587), s. 6, 7 lutego 2003.
- ↑ a b c d e f g Franciszek Oberc. Burmistrzowie Sanoka (przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, naczelnicy). „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 340–341, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 176, s. 10, 25 czerwca 1888.
•Sprawozdanie Dyrekcyi C.K. Wyższego Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny 1888. Rzeszów: 1888, s. 61, 62.
•Kronika. Zjazd koleżeński. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 24, s. 3, 1 czerwca 1913.
•Kronika. Zjazd koleżeński. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 29, s. 3, 13 lipca 1913. - ↑ a b c d e f g Kronika. Zmarli. „Gazeta Rzeszowska”. Nr 20, s. 4, 11 maja 1930.
- ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 279, s. 4, 4 grudnia 1896.
- ↑ Kronika. Z uniwersytetu. „Kurjer Lwowski”. Nr 337, s. 4, 4 grudnia 1896.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1900. Lwów: 1900, s. 144, 145.
- ↑ Telegramy „Kurjera Lwowskiego”. „Kurjer Lwowski”. Nr, s. 5, 6 maja 1900.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1891. Wiedeń: 1891, s. 304.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1892. Wiedeń: 1892, s. 295.
- ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1891. Wiedeń: 1891, s. 385.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1892. Wiedeń: 1892, s. 389.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 399.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1894. Wiedeń: 1894, s. 409.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 385.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1896. Wiedeń: 1895, s. 403.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1897. Wiedeń: 1896, s. 445.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 447.
•Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 1898, s. 449. - ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1900. Wiedeń: 1900, s. 153.
- ↑ a b Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1900. Wiedeń: 1900, s. 374.
- ↑ a b c Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 350 (poz. 64).
- ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 364 (poz. 72).
- ↑ Kronika / Podziękowanie. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 3, 4, 21 czerwca 1914.
- ↑ Tu podana Zofia Jadwiga Biedka. Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 160 (poz. 95).
- ↑ Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936–1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 691.
- ↑ XXXVIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1924/1925. Sanok: 1925, s. 8.
•Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Stanisław Paweł Biedka. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-12-18].
•Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 136 (poz. 82). - ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 202 (poz. 165).
- ↑ Rozmaite obwieszczenia. „Gazeta Lwowska”. Nr 170, s. 10, 27 lipca 1901.
- ↑ Ogłoszenie. „Nowa Reforma”. Nr 169, s. 3, 26 lipca 1901.
•Ogłoszenie. „Nowa Reforma”, s. 3, nr 171 z 28 lipca 1901.
•Ogłoszenie. „Nowa Reforma”. Nr 101, s. 2, 2 marca 1907.
•Gospodarz. Kalendarz „Wydawnictwa im. Tadeusza Kościuszki” na rok Pański 1907. Kraków: 1907, s. XXXV (207).
•Gospodarz. Kalendarz „Wydawnictwa im. Tadeusza Kościuszki” na rok Pański 1908. Kraków: 1908, s. XXIX (199).
•Kalendarz Przemyski za rok 1914. Przemyśl: 1913, s. 130.
•Kalendarz sądowy na rok 1929. Warszawa: 1928, s. 219.
•Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 362.
•Sanoczanie 1. sokolsanok.pl, 2011-11-18. [dostęp 2014-09-28]. - ↑ Alojzy Zielecki, Dochody miejskie i gospodarka finansowa, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 416.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902, s. 107.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903, s. 107.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 107.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 107.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906, s. 124.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 124.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 124.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 137.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 137.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 141.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 139.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 142.
•Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 143. - ↑ Kasa zaliczkowa w Sanoku. „Gazeta Sanocka”. Nr 9, s. 2, 28 lutego 1904.
•Statystyka Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych w Galicyi z W. Księstwem Krakowskiem za Rok 1903. Lwów: 1904, s. 60. - ↑ Lista roczna przysięgłych w obrębie c. k. Sądu obwodowego w Sanoku na rok 1913. „Dziennik Urzędowy c.k. Starostwa i c.k. Rady szkolnej okręgowej w Sanoku”. Nr 4, s. 4, 15 lutego 1913.
- ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m.st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 513.
•Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 15 (98), s. 10, 8 września 1993.
•Książka telefoniczna. Sanok. genealogyindexer.org. [dostęp 2014-07-24]. - ↑ Państwowe Gimnazjum Wyższe w Sanoku. Katalog główny, Rok 1918/1919. s. 297.
- ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m.st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
- ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 471.
- ↑ Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 562.
- ↑ Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 563.
- ↑ Wybory do Rady Miejskiej. „Gazeta Sanocka”. Nr 168, s. 2, 17 marca 1907.
- ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 387.
- ↑ Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 34, s. 1–2, 18 grudnia 1910.
- ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 2, 30 czerwca 1912.
- ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 1, 30 czerwca 1912.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 522.
- ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 29, s. 3, 21 lipca 1912.
- ↑ Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 23, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 389.
- ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 51, s. 3, 14 grudnia 1913.
- ↑ Ruch wyborczy. Kandydatury w miastach. „Kurjer Lwowski”. Nr 257, s. 1, 7 czerwca 1913.
- ↑ Wyniki wyborów. „Głos Mieszczański”. Nr 27, s. 2, 6 lipca 1913.
- ↑ Wybór burmistrza. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 15, s. 1, 5 kwietnia 1914.
•Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 143, s. 7, 10 kwietnia 1914.
•Kronika prowincjonalna. „Gazeta Lwowska”. Nr 82, s. 4, 11 kwietnia 1914. - ↑ Księga pamiątkowa i adresowa wygnańców wojennych z Galicyi i Bukowiny 1914–1915 oraz Album pamiątkowe. Cz. 3. Prowincya i Bukowina. Wiedeń: 1915, s. 137.
- ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 483, 487.
- ↑ Karol Zaleski, Pamiętnik dr Karola Zaleskiego, (zespół 25, sygn. 13), Archiwum Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, s. 190 .
- ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 491.
•Potwierdzenie wpłaty 66 koron zebranych z puszki przy wypłatach zasiłków wojennych, dokonanej przez Michała Guzika z okazji wbicia gwoździa do Tarczy Legionów, na fundusz dla legionistów – inwalidów oraz wdów i sierot po legionistach. Sumę przyjął Powiatowy Komitet Narodowy w Sanoku. zbrojownia.cbw.wp.mil.pl. [dostęp 2018-02-24]. - ↑ Manifestacja Rady m. Sanoka. „Kurjer Lwowski”. Nr 477, 15 października 1918.
- ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 133. ISBN 83-909787-0-9.
- ↑ Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. Nr 30, s. 1, 7 grudnia 1919.
•Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 387.
•95 lat temu rodziła się Polska. esanok.pl, 10 listopada 2013. [dostęp 2013-12-27]. - ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 36, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Kronika. Rezygnacya burmistrza dr. Biedki. „Ziemia Sanocka”. Nr 27, s. 3, 12 października 1919.
- ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 37, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Listy kandydatów zgłoszone z okręgu 48. „Ziemia Przemyska”, s. 3, nr 42 z 15 października 1922.
- ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 39, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 79. ISBN 83-909787-8-4.
- ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 38, 40, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 491.
- ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 517.
- ↑ Kronika. „Nowa Reforma”. Nr 107, s. 2, 13 maja 1922.
- ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 359.
•Alojzy Zielecki, Społeczeństwo Sanoka u progu XX wieku, Życie kulturalne, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 451.
•Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 182. ISBN 83-909787-0-9. - ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 566.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 535.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 136.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 132.
- ↑ Sprawozdanie Wydziału Tow. Upiększania Miasta Sanoka. „Miesięcznik Artystyczny”. Nr 7, s. 67, 1912.
- ↑ Kronika. Tow. dla Upiększ. m. Sanoka. „Gazeta Sanocka”. Nr 65, s. 3, 26 marca 1905.
•Kronika. Walne Zgr. Tow. Upiększ. miasta. „Gazeta Sanocka”. Nr 129, s. 3, 17 czerwca 1906.
•Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 3, s. 3, 15 maja 1910.
•T. U. M.S.. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 3, 30 czerwca 1912. - ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-03-12].
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 145. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 150. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 153. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Kronika. Sokolnia w Zagórzu. „Gazeta Sanocka”. Nr 131, s. 3, 1 lipca 1906.
- ↑ Sztandar. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-06-16].
- ↑ Wykaz datków zebranych na gimnazyum polskie w Cieszynie. „Miesięcznik Towarzystwa Szkoły Ludowej”. Nr 12, s. 140, 1903.
- ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 603.
- ↑ XXIX. Sprawozdanie Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych we Lwowie za czas od 1 kwietnia 1912 do 31 marca 1913. 1913, s. 52.
•Spis członków, którzy wstąpili do Towarzystwa od 1 kwietnia 1912 do 31 marca 1913. „Muzeum”. Nr 5, s. 740, 1913. - ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 50, s. 3, 15 grudnia 1912.
- ↑ Jerzy Kapłon: Zarys historii Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku. cotg.pttk.pl. [dostęp 2005-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)]. (pol.).
- ↑ 80 lat tradycji – od Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego do Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego. g2.sanok.pl. [dostęp 2013-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-04)]. (pol.).
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Na łów, na łów towarzyszu mój. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 34 (325), s. 5, 1–10 grudnia 1984.
- ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 27.
- ↑ Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17].
- ↑ Paweł Biedka. Kolej Brzozów–Rymanów. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 6, s. 1–2, 5 czerwca 1910.
- ↑ Paweł Biedka. Kolej Brzozów–Rymanów. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 20, s. 1–2, 11 września 1910.
- ↑ Paweł Biedka. Koleje Polityczne, czyli kolej Brzozów–Krosno. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 16, s. 1–2, 13 kwietnia 1913.
•Paweł Biedka. Koleje Polityczne, czyli kolej Brzozów–Krosno. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 17, s. 1–2, 20 kwietnia 1913.
•Paweł Biedka. Koleje Polityczne, czyli kolej Brzozów–Krosno. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 18, s. 1–2, 27 kwietnia 1913.
•Paweł Biedka. Koleje Polityczne, czyli kolej Brzozów–Krosno. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 19, s. 2, 4 maja 1913.