Nicolás Almagro
Nicolás Almagro Sánchez Rolle (wym. [nikoˈlas alˈmaɣɾo ˈsant͡ʃeθ]; ur. 21 sierpnia 1985 w Murcji) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Państwo | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1985 | ||||||||||||
Wzrost |
183 cm | ||||||||||||
Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend | ||||||||||||
Status profesjonalny |
2003 | ||||||||||||
Zakończenie kariery |
2019 | ||||||||||||
Trener |
Mariano Monachesi | ||||||||||||
Gra pojedyncza | |||||||||||||
Wygrane turnieje |
13 | ||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
9 (2 maja 2011) | ||||||||||||
Australian Open |
QF (2013) | ||||||||||||
Roland Garros |
QF (2008, 2010, 2012) | ||||||||||||
Wimbledon |
3R (2009, 2011–2013) | ||||||||||||
US Open |
4R (2012) | ||||||||||||
Gra podwójna | |||||||||||||
Wygrane turnieje |
1 | ||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
48 (21 marca 2011) | ||||||||||||
Australian Open |
2R (2008) | ||||||||||||
Roland Garros |
3R (2010) | ||||||||||||
Wimbledon |
1R (2006, 2007, 2010, 2015, 2016) | ||||||||||||
US Open |
3R (2016) | ||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||
|
Kariera tenisowa
edytujAlmagro zawodowym tenisistą był w latach 2003–2019[1].
W 2004 roku awansował do pierwszej setki rankingu światowego, głównie dzięki wynikom z turniejów ATP Challenger Tour. Zaliczył także debiut wielkoszlemowy, przegrywając jednak już w I rundzie French Open z Gustavo Kuertenem.
W 2005 roku był po raz pierwszy w ćwierćfinale turniejowym ATP World Tour, podczas rozgrywek w Buenos Aires. Zdobył również podczas igrzysk śródziemnomorskich w Almeríi złote medale w zawodach singlowych i deblowych. W grze podwójnej startował w parze z Guillermo Garcíą Lópezem.
W sezonie 2006 osiągnął półfinał w Acapulco, by następnie w kwietniu tegoż roku odnieść swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo, na kortach ziemnych w Walencji, eliminując po drodze m.in. Juana Carlosa Ferrero i Marata Safina. W finale Almagro pokonał 6:2, 6:3 Gilles’a Simona.
W sezonie 2007 Hiszpan osiągnął swoje drugie turniejowe zwycięstwo w karierze, ponownie w Walencji. Almagro w pojedynku finałowym pokonał Włocha Potito Starace 4:6, 6:2, 6:1. W lipcu tegoż samego sezonu awansował do jeszcze finału w szwedzkim Båstad, gdzie pokonał m.in. Carlosa Moyę; przegrał z Davidem Ferrerem.
Trzeci zawodowy turniej wygrał w połowie lutego 2008 roku w Costa do Sauipe, gdzie w finale po raz kolejny okazał się być lepszym od Carlosa Moyi. Niespełna miesiąc później wygrał rozgrywki ATP International Series Gold w Acapulco, gdzie w finale wygrał z Davidem Nalbandianem. Ponadto w kwietniu awansował do finału w Walencji, jednak w pojedynku o mistrzostwo nie sprostał Davidowi Ferrerowi. W maju awansował po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału rozgrywek wielkoszlemowych, a uczynił to podczas Rolanda Garrosa, gdzie wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya; przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem. Tego roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Z turnieju singlowego odpadł w I rundzie, a z zawodów deblowych w II rundzie, w których tworzył parę z Davidem Ferrerem.
Rok 2009 Hiszpan zakończył z jednym wygranym turniejem, w Acapulco, zwyciężając w finale Gaëla Monfilsa. Ponadto w lutym awansował do finału debla w Buenos Aires. Partnerem deblowym Almagro był Santiago Ventura, jednak mecz o tytuł przegrali z innym hiszpańskim duetem, Marcelem Granollersem i Alberto Martínem.
W roku 2010 Almagro ponownie doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa, gdzie po raz kolejny odpadł z Nadalem. Następnie w połowie lipca odniósł swoje szóste turniejowe zwycięstwo, podczas rywalizacji w Båstad. Spotkanie finałowe Hiszpan rozstrzygnął na swoją korzyść w trzech setach nad Robinem Söderlingiem. Trzy tygodnie po tym sukcesie Hiszpan ponownie wygrał rozgrywki szczebla ATP World Tour, w szwajcarskim Gstaad, a w finale w dwóch setach pokonał Richarda Gasqueta.
Swój pierwszy finał w sezonie 2011 Almagro rozegrał w lutym podczas rywalizacji w Costa do Sauipe, tracąc po drodze jednego seta w meczu półfinałowym z Juanem Ignacio Chelą. W finale zwyciężył Ukraińca Ołeksandra Dołhopołowa. Tuż po tym triumfie Hiszpan wygrał kolejny turniej, w argentyńskim Buenos Aires, po wygranej w meczu finałowym nad Juanem Ignacio Chelą. Trzeci finał w sezonie Almagro rozegrał w Acapulco, lecz tym razem poniósł porażkę po serii trzynastu wygranych meczów z rzędu z Davidem Ferrerem. Pod koniec maja Hiszpan wygrał dziesiąty singlowy tytuł, w Nicei. Finałowy pojedynek wygrał z Rumunem Victorem Hănescu. W lipcu Hiszpan dotarł do finału turnieju w Hamburgu, przegrywając decydujące o tytule spotkanie z Gilles’em Simonem.
W lutym 2012 roku Almagro skutecznie obronił tytuł w São Paulo. W finale Hiszpan pokonał 6:3, 4:6, 6:4 Filippo Volandriego. Pod koniec tego samego miesiąca awansował do finału w Buenos Aires. Pojedynek o tytuł przegrał z Davidem Ferrerem. W maju zdołał obronić także tytuł w Nicei, gdzie w finale pokonał kwalifikanta Briana Bakera 6:3, 6:2. W lipcu przegrał finał turnieju w Båstad z Davidem Ferrerem. Hiszpan zagrał w sezonie także na igrzyskach olimpijskich w Londynie, dochodząc do ćwierćfinału gry pojedynczej.
Pierwszy finał, jaki Almagro osiągnął w 2013 roku miał miejsce w kwietniu w Houston. Pojedynek o tytuł przegrał jednak z Johnem Isnerem. W tym samym miesiącu tenisista hiszpański awansował również do finału w Barcelonie, gdzie został pokonany przez Rafaela Nadala.
Pierwszym finałem Hiszpana w sezonie 2014, tak jak przed rokiem, były zawody w Houston. W meczu mistrzowskim przegrał z Fernandem Verdasco 3:6, 6:7(4).
Na początku sierpnia 2015 roku Almagro wygrał po raz pierwszy w karierze turniej gry podwójnej, na ziemnym podłożu w Kitzbühel. Wspólnie z Carlosem Berlocqiem pokonał w finale parę Robin Haase–Henri Kontinen.
W lutym 2016 roku, po prawie dwóch latach, Almagro ponownie doszedł do finału singlowego, podczas turnieju w Buenos Aires ostatecznie przegrywając z Dominicem Thiemem. Na początku maja odniósł triumf w Estoril po finale z Pablem Carreño-Bustą.
W roku 2008 Almagro zadebiutował w reprezentacji podczas meczu Pucharu Davisa w I rundzie przeciwko Peru. Almagro wygrał swoje oba pojedynki singlowe, przyczyniając się w ten sposób do ostatecznego triumfu Hiszpanów w edycji z sezonu 2008. W 2010 roku ponownie otrzymał powołanie do kadry na mecze ze Szwajcarią i Francją. W 2012 roku Almagro awansował z reprezentacją do finału, grając w każdej rundzie. W finale Hiszpanie przegrali z Czechami 2:3, a Almagro poniósł porażki z Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem.
Hiszpan podczas gry na korcie słynął z silnego forhendu oraz wykonywał jednoręczny bekhend. Ponadto szybko poruszał się po korcie i wybierał grę zza linii końcowej. Preferował grę na nawierzchni ziemnej.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 9. miejscu w maju 2011 roku, z kolei w zestawieniu deblistów w marcu 2011 roku zajmował 48. pozycję.
Finały w turniejach ATP World Tour
edytujLegenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (13–10)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 16 kwietnia 2006 | Walencja | Ceglana | Gilles Simon | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 2. | 15 kwietnia 2007 | Walencja | Ceglana | Potito Starace | 4:6, 6:2, 6:1 |
Finalista | 1. | 15 lipca 2007 | Båstad | Ceglana | David Ferrer | 2:6, 1:6 |
Zwycięzca | 3. | 17 lutego 2008 | Costa do Sauipe | Ceglana | Carlos Moyá | 7:6(4), 3:6, 7:5 |
Zwycięzca | 4. | 1 marca 2008 | Acapulco | Ceglana | David Nalbandian | 6:1, 7:6(1) |
Finalista | 2. | 20 kwietnia 2008 | Walencja | Ceglana | David Ferrer | 6:4, 2:6, 6:7(2) |
Zwycięzca | 5. | 28 lutego 2009 | Acapulco | Ceglana | Gaël Monfils | 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 6. | 18 lipca 2010 | Båstad | Ceglana | Robin Söderling | 7:5, 3:6, 6:2 |
Zwycięzca | 7. | 1 sierpnia 2010 | Gstaad | Ceglana | Richard Gasquet | 7:5, 6:1 |
Zwycięzca | 8. | 12 lutego 2011 | Costa do Sauipe | Ceglana | Ołeksandr Dołhopołow | 6:3, 7:6(3) |
Zwycięzca | 9. | 10 lutego 2011 | Buenos Aires | Ceglana | Juan Ignacio Chela | 6:3, 3:6, 6:4 |
Finalista | 3. | 26 lutego 2011 | Acapulco | Ceglana | David Ferrer | 6:7(4), 7:6(2), 2:6 |
Zwycięzca | 10. | 21 maja 2011 | Nicea | Ceglana | Victor Hănescu | 6:7(5), 6:3, 6:3 |
Finalista | 4. | 24 lipca 2011 | Hamburg | Ceglana | Gilles Simon | 4:6, 6:4, 4:6 |
Zwycięzca | 11. | 19 lutego 2012 | São Paulo | Ceglana | Filippo Volandri | 6:3, 4:6, 6:4 |
Finalista | 5. | 26 lutego 2012 | Buenos Aires | Ceglana | David Ferrer | 6:4, 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 12. | 26 maja 2012 | Nicea | Ceglana | Brian Baker | 6:3, 6:2 |
Finalista | 6. | 15 lipca 2012 | Båstad | Ceglana | David Ferrer | 2:6, 2:6 |
Finalista | 7. | 14 kwietnia 2013 | Houston | Ceglana | John Isner | 3:6, 5:7 |
Finalista | 8. | 28 kwietnia 2013 | Barcelona | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 3:6 |
Finalista | 9. | 13 kwietnia 2014 | Houston | Ceglana | Fernando Verdasco | 3:6, 6:7(4) |
Finalista | 10. | 14 lutego 2016 | Buenos Aires | Ceglana | Dominic Thiem | 6:7(2), 6:3, 6:7(4) |
Zwycięzca | 13. | 1 maja 2016 | Estoril | Ceglana | Pablo Carreño-Busta | 6:7(6), 7:6(5), 6:3 |
Gra podwójna (1–1)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 22 lutego 2009 | Buenos Aires | Ceglana | Santiago Ventura | Marcel Granollers Alberto Martín |
3:6, 7:5, 8–10 |
Zwycięzca | 1. | 8 sierpnia 2015 | Kitzbühel | Ceglana | Carlos Berlocq | Robin Haase Henri Kontinen |
5:7, 6:3, 11–9 |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
edytujTurniej | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | – | – | 1R | 1R | 1R | 1R | 3R | 4R | 4R | 4R | QF | – | 1R | 2R | 1R | – | 0 / 12 | 16–12 |
French Open | – | 1R | 2R | 2R | 2R | QF | 3R | QF | 1R | QF | 4R | 1R | 2R | 3R | 2R | – | 0 / 14 | 24–14 |
Wimbledon | – | – | 1R | 1R | 1R | 2R | 3R | 1R | 3R | 3R | 3R | – | 1R | 2R | – | – | 0 / 11 | 10–11 |
US Open | – | – | 2R | 1R | 3R | 3R | 3R | 3R | 1R | 4R | 1R | – | – | 3R | 1R | – | 0 / 11 | 14–11 |
Bilans spotkań | 0–0 | 0–1 | 2–4 | 1–4 | 3–4 | 7–4 | 8–4 | 9–4 | 5–4 | 12–4 | 9–4 | 0–1 | 1–3 | 6–4 | 1–3 | 0–0 | N/A | 64–48 |
Przypisy
edytuj- ↑ Mahalakshmi Murali , Tennis Players Who Retired in 2019 [online], EssentiallySports, 18 listopada 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-27] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-27] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-27] (ang.).