Richard Gasquet
Richard Gasquet (ur. 18 czerwca 1986 w Béziers) – francuski tenisista, brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Londynu z 2012 roku w grze podwójnej, zdobywca Puchar Hopmana 2017 i Pucharu Davisa 2017.
Państwo | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1986 | |||||||||
Wzrost |
183 cm | |||||||||
Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend | |||||||||
Status profesjonalny |
2002 | |||||||||
Zakończenie kariery |
aktywny | |||||||||
Trener |
Julien Cassaigne | |||||||||
Gra pojedyncza | ||||||||||
Wygrane turnieje |
16 | |||||||||
Najwyżej w rankingu |
7 (9 lipca 2007) | |||||||||
Australian Open |
4R (2007, 2008, 2012, 2013) | |||||||||
Roland Garros |
QF (2016) | |||||||||
Wimbledon |
SF (2007, 2015) | |||||||||
US Open |
SF (2013) | |||||||||
Gra podwójna | ||||||||||
Wygrane turnieje |
2 | |||||||||
Najwyżej w rankingu |
45 (7 kwietnia 2008) | |||||||||
Australian Open |
1R (2006) | |||||||||
Roland Garros |
1R (2002, 2003, 2005) | |||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Strona internetowa |
Kariera tenisowa
edytujMa za sobą bogatą karierę juniorską; sezon 2002 zakończył jako najlepszy junior na świecie, wygrał wielkoszlemowe turnieje French Open i US Open oraz był w półfinale Australian Open. W tym samym roku zadebiutował w gronie seniorów; wystąpił we French Open dzięki dzikiej karcie (przegrał w I rundzie z obrońcą tytułu Albertem Costą w czterech setach), stając się jednym z najmłodszych uczestników turnieju wielkoszlemowego w historii. W 2003 roku był najmłodszym zawodnikiem w czołowej setce rankingu światowego, ale występował przede wszystkim w turniejach niższej rangi, ATP Challenger Tour.
W 2004 roku zagrał w swoim pierwszym finale w turnieju rangi ATP World Tour; przegrał w Metzu w decydującym meczu z rodakiem, Jérôme Haehnelem. Osiągnął duży sukces w turnieju French Open – w parze z Tatianą Golovin wygrał konkurencję mikście; w finale pokonali parę Cara Black-Wayne Black. W 2005 dotarł do finału turnieju z cyklu ATP Masters Series w Hamburgu (przegrał ten mecz z Rogerem Federerem), a w czerwcu tegoż roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe – na kortach trawiastych w Nottingham; w finale pokonał Maksa Mirnego.
W czerwcu 2006 roku obronił tytuł w Nottingham, a miesiąc później triumfował w szwajcarskim Gstaad, gdzie wygrał w finale z Hiszpanem Feliciano Lópezem. W dalszych miesiącach odniósł swój trzeci zawodowy triumf w Lyonie oraz awansował do finału zawodów Masters Series w Toronto; ostatecznie przegrał z Federerem.
Pod koniec września 2007 roku wygrał rozgrywki w Mumbaju. Gasquet przez cały turniej nie stracił seta, a w finale pokonał Belga Oliviera Rochusa. Do końca sezonu zagrał również w finale turnieju w Tokio, w którym przegrał z Davidem Ferrerem.
W roku 2008 Francuz doszedł do jednego turniejowego finału, na kortach ziemnych w Stuttgarcie, jednak w finale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.
W marcu 2009 roku został oskarżony o spożycie niedozwolonych środków dopingowych; efektem było roczne zawieszenie, obniżone później do 2,5 miesiąca.
Rok 2010 rozpoczął od finału w Sydney (porażka z Markosem Pagdatisem). W maju wygrał szósty turniej ATP World Tour, w Nicei, pokonując w meczu o tytuł Hiszpana Fernando Verdasco w trzech setach. Pod koniec lipca zaliczył swój trzeci w sezonie finał, na kortach w Gstaad. Francuz przegrał jednak spotkanie finałowe w dwóch setach z Nicolásem Almagro.
W sezonie 2012 doszedł do finału turnieju w Estoril. Przegrał w nim z Juanem Martínem del Potro 4:6, 2:6. Na przełomie lipca i sierpnia 2012 roku wspólnie z Julienem Benneteau zdobył brązowy medal XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej. W meczu o trzecie miejsce pokonali debel David Ferrer-Feliciano López 7:6(4), 6:2. W połowie sierpnia Gasquet po sześciu latach awansował do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, w Toronto. Wyeliminował m.in. po drodze Tomáša Berdycha oraz Mardy’ego Fisha, jednak decydujący o tytule pojedynek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Pod koniec września, po dwóch i pół roku, Gasquet wygrał kolejny tytuł w grze pojedynczej, w halowym turnieju w Bangkoku. Finałowy pojedynek zakończył się zwycięstwem Gasqueta 6:2, 6:1 z Gilles’em Simonem.
Na początku sezonu 2013 Francuz zwyciężył w turnieju rozgrywanym w Dosze, po wygranej w finale 3:6, 7:6(4), 6:3 z Nikołajem Dawydienką. Miesiąc później Gasquet triumfował w Montpellier, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:3 Benoît Paire’a. Dwudziesty finał w zawodowej karierze Gasquet osiągnął w październiku, w Moskwie. O tytuł zmierzył się z Michaiłem Kukuszkinem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4.
W 2014 roku pierwszy finał Gasquet osiągnął w lutym podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pojedynek o tytuł przegrał z Gaëlem Monfilsem. W czerwcu Gasquet awansował do finału w Eastbourne, jednak poniósł porażkę w decydującym spotkaniu z Feliciano Lópezem.
W sezonie 2015 pierwszy tytuł Gasquet wygrał w lutym, w Montpellier po finale z Jerzym Janowiczem. Trzy miesiące później pokonując Nicka Kyrgiosa został mistrzem zawodów w Estoril.
Na krótko przed rozpoczęciem Australian Open 2016 Francuza z gry w wielkoszlemowym turnieju wyeliminowała kontuzja pleców[1]. W lutym obronił tytuł wywalczony w Montpellier, pokonując Paula-Henriego Mathieu 7:5, 6:4. W październiku został mistrzem zawodów halowych w Antwerpii po finale z Diegiem Schwartzmanem. Gasquet w sezonie 2016 został również finalistą w Shenzhen ponosząc porażkę z Tomášem Berdychem.
Sezon 2017 zakończył bez zwycięstwa w cyklu ATP World Tour, był natomiast w jednym finale, w Montpellier ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem. W listopadzie przyczynił się do pierwszego od 2001 roku triumfu Francji w Pucharze Davisa wygrywając w finale przeciwko Belgii mecz gry podwójnej wspólnie z Pierre-Huguesem Herbertem z parą Ruben Bemelmans–Joris De Loore[2]. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Francji.
W roku 2018 Francuz wygrał jeden tytuł, w Rosmalen na nawierzchni trawiastej, oraz został finalistą w Montpellier i Båstad.
W sezonie 2019 najdalej awansował do półfinałów w Rosmalen i turnieju ATP Tour Masters 1000 w Cincinnati. Jedynym występem Francuza w półfinale w 2020 roku były zawody w Sofii.
W 2021 roku Gasquet osiągnął finał rozgrywek w Umagu, w którym przegrał z Carlosem Alcarazem.
W sezonie 2023 zwyciężył w zawodach w Auckland, w których pokonał w finale Camerona Norrie’ego.
W grze podwójnej Gasquet wygrał dwa turnieje, najpierw w roku 2006 w Metzu w parze z Fabrice’em Santoro, a potem w 2008 roku w Sydney, wspólnie z Jo-Wilfriedem Tsongą. Ponadto był uczestnikiem dwóch deblowych finałów, w Monte Carlo (sezon 2007 z Julienem Benneteau) oraz Petersburgu (sezon 2009 z Jérémym Chardym).
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 7. miejscu w lipcu 2007 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w kwietniu 2008 roku zajmował 45. pozycję.
Finały w turniejach ATP Tour
edytujLegenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (16–17)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 17 października 2004 | Metz | Twarda (hala) | Jérôme Haehnel | 6:7(9), 4:6 |
Finalista | 2. | 15 maja 2005 | Hamburg | Ceglana | Roger Federer | 3:6, 5:7, 6:7(4) |
Zwycięzca | 1. | 19 czerwca 2005 | Nottingham | Trawiasta | Maks Mirny | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 2. | 25 czerwca 2006 | Nottingham | Trawiasta | Jonas Björkman | 6:4, 6:3 |
Zwycięzca | 3. | 16 lipca 2006 | Gstaad | Ceglana | Feliciano López | 7:6(4), 6:7(3), 6:3, 6:3 |
Finalista | 3. | 13 sierpnia 2006 | Toronto | Twarda | Roger Federer | 6:2, 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 4. | 29 października 2006 | Lyon | Dywanowa (hala) | Marc Gicquel | 6:3, 6:1 |
Finalista | 4. | 6 maja 2007 | Estoril | Ceglana | Novak Đoković | 6:7(7), 6:0, 1:6 |
Zwycięzca | 5. | 30 września 2007 | Mumbaj | Twarda | Olivier Rochus | 6:3, 6:4 |
Finalista | 5. | 7 października 2007 | Tokio | Twarda | David Ferrer | 1:6, 2:6 |
Finalista | 6. | 13 lipca 2008 | Stuttgart | Ceglana | Juan Martín del Potro | 4:6, 5:7 |
Finalista | 7. | 16 stycznia 2010 | Sydney | Twarda | Markos Pagdatis | 4:6, 6:7(2) |
Zwycięzca | 6. | 22 maja 2010 | Nicea | Ceglana | Fernando Verdasco | 6:3, 5:7, 7:6(5) |
Finalista | 8. | 1 sierpnia 2010 | Gstaad | Ceglana | Nicolás Almagro | 5:7, 1:6 |
Finalista | 9. | 6 maja 2012 | Estoril | Ceglana | Juan Martín del Potro | 4:6, 2:6 |
Finalista | 10. | 12 sierpnia 2012 | Toronto | Twarda | Novak Đoković | 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 7. | 30 września 2012 | Bangkok | Twarda (hala) | Gilles Simon | 6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 8. | 6 stycznia 2013 | Doha | Twarda | Nikołaj Dawydienko | 3:6, 7:6(4), 6:3 |
Zwycięzca | 9. | 10 lutego 2013 | Montpellier | Twarda (hala) | Benoît Paire | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 10. | 20 października 2013 | Moskwa | Twarda (hala) | Michaił Kukuszkin | 4:6, 6:4, 6:4 |
Finalista | 11. | 9 lutego 2014 | Montpellier | Twarda (hala) | Gaël Monfils | 4:6, 4:6 |
Finalista | 12. | 21 czerwca 2014 | Eastbourne | Trawiasta | Feliciano López | 6:3, 6:7(5), 7:5 |
Zwycięzca | 11. | 8 lutego 2015 | Montpellier | Twarda (hala) | Jerzy Janowicz | 3:0 krecz |
Zwycięzca | 12. | 3 maja 2015 | Estoril | Ceglana | Nick Kyrgios | 6:3, 6:2 |
Zwycięzca | 13. | 7 lutego 2016 | Montpellier | Twarda (hala) | Paul-Henri Mathieu | 7:5, 6:4 |
Finalista | 13. | 2 października 2016 | Shenzhen | Twarda | Tomáš Berdych | 6:7(5), 7:6(2), 3:6 |
Zwycięzca | 14. | 23 października 2016 | Antwerpia | Twarda (hala) | Diego Schwartzman | 7:6(4), 6:1 |
Finalista | 14. | 12 lutego 2017 | Montpellier | Twarda (hala) | Alexander Zverev | 6:7(4), 3:6 |
Finalista | 15. | 11 lutego 2018 | Montpellier | Twarda (hala) | Lucas Pouille | 6:7(2), 4:6 |
Zwycięzca | 15. | 17 czerwca 2018 | Rosmalen | Trawiasta | Jérémy Chardy | 6:3, 7:6(5) |
Finalista | 16. | 22 lipca 2018 | Båstad | Ceglana | Fabio Fognini | 3:6, 6:3, 1:6 |
Finalista | 17. | 25 lipca 2021 | Umag | Ceglana | Carlos Alcaraz | 2:6, 2:6 |
Zwycięzca | 16. | 14 stycznia 2023 | Auckland | Twarda | Cameron Norrie | 4:6, 6:4, 6:4 |
Gra podwójna (2–2)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 8 października 2006 | Metz | Twarda (hala) | Fabrice Santoro | Julian Knowle Jürgen Melzer |
3:6, 6:1, 11–9 |
Finalista | 1. | 22 kwietnia 2007 | Monte Carlo | Ceglana | Julien Benneteau | Bob Bryan Mike Bryan |
2:6, 1:6 |
Zwycięzca | 2. | 12 stycznia 2008 | Sydney | Twarda | Jo-Wilfried Tsonga | Bob Bryan Mike Bryan |
4:6, 6:4, 11–9 |
Finalista | 2. | 1 listopada 2009 | Petersburg | Twarda (hala) | Jérémy Chardy | Colin Fleming Ken Skupski |
6:2, 5:7, 4–10 |
Gra mieszana (1–0)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 6 czerwca 2004 | French Open, Paryż | Ceglana | Tatiana Golovin | Cara Black Wayne Black |
6:3, 6:4 |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
edytujTurniej | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | 2023 | 2024 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | – | 1R | 1R | – | 1R | 4R | 4R | 3R | 1R | 3R | 4R | 4R | 3R | 3R | – | 3R | 3R | – | – | – | 2R | 1R | 1R | 0 / 17 | 25–17 |
French Open | 1R | 1R | 1R | 3R | 2R | 2R | – | – | 1R | 4R | 4R | 4R | 3R | 4R | QF | 3R | 3R | 2R | 1R | 2R | 2R | 1R | 0 / 20 | 29–20 | |
Wimbledon | – | – | 1R | 4R | 1R | SF | 4R | – | – | 4R | 4R | 3R | 2R | SF | 4R | 1R | 1R | 1R | NH | 2R | 3R | 1R | 0 / 17 | 31–17 | |
US Open | – | – | – | 4R | 4R | 2R | 1R | 1R | 4R | 2R | 4R | SF | 3R | QF | 1R | 1R | 3R | 1R | 2R | 1R | 3R | 1R | 0 / 19 | 30–18 | |
Bilans spotkań | 0–1 | 0–2 | 0–3 | 8–3 | 4–4 | 10–3 | 6–3 | 2–2 | 3–3 | 9–4 | 12–4 | 13–4 | 7–4 | 14–4 | 7–3 | 4–4 | 6–4 | 1–3 | 1–2 | 2–3 | 6–4 | 0–4 | 0–1 | N/A | 115–72 |
Przypisy
edytuj- ↑ Richard Gasquet withdraws from Australian Open with back injury. espn.go.com, 2015-12-30. [dostęp 2016-02-07]. (ang.).
- ↑ Wirtualna Polska Media , Puchar Davisa: dziesiąty tytuł Francji. Lucas Pouille bohaterem finału – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 listopada 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-08] (ang.).