Wikipedia

Konklawe 1922

Konklawe 1922 – zgromadzanie kardynałów zwołane 2 lutego 1922 po śmierci papieża Benedykta XV a zakończone 6 lutego 1922 wyborem Achille Rattiego (Pius XI).

Konklawe 1922
Ilustracja
Daty i miejsce
2 – 6 lutego 1922
Kaplica Sykstyńska, Rzym
Główne postacie
Dziekan

Vincenzo Vannutelli

Kamerling

Pietro Gasparri

Protoprezbiter

Michael Logue

Protodiakon

Gaetano Bisleti

Wybory
Liczba głosowań

14

Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


53
7

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Achille Ratti
Przybrane imię: Pius XI

Początek obrad edytuj

Po śmierci papieża Benedykta XV (22 stycznia 1922), w dniu 2 lutego zebrało się konklawe. W czasie mszy „Pro eligendo Papa”, inaugurującej konklawe przyszły kardynał Aurelio Galli mówił w kazaniu, że po wojnie, która zdegenerowała obyczaje, potrzebny jest papież zdolny do tego, aby podjąć starania o utrwalenie pokoju, leczyć dusze i dbać o Kościół dając mu dobre duchowieństwo, katolickie szkoły i prasę oraz wspierając misje.

Lista uczestników edytuj

W konklawe uczestniczyło 53 z 60 kardynałów, w tym 5 nominatów Leona XIII, 21 nominatów Piusa X i 27 nominatów Benedykta XV:

Spóźnieni edytuj

Trzech północnoamerykańskich kardynałów, dwóch z nominacji Piusa X, jeden – Benedykta XV:

Nieobecni edytuj

Czterech kardynałów (trzech z nominacji Leona XIII i jeden Piusa X) w ogóle nie przybyło do Rzymu, usprawiedliwiając się złym stanem zdrowia lub zbyt dużą odległością:

Potencjalni kandydaci edytuj

Kolegium Kardynalskie podzielone było na dwa obozy: „liberalny”, opowiadający się za kontynuacją linii Benedykta XV, oraz tradycjonalistyczny, chcący powrotu do programu Piusa X. Głównym kandydatem z pierwszego obozu był sekretarz stanu Benedykta XV Pietro Gasparri, natomiast konserwatyści popierali hiszpańskiego kardynała Merry del Val, sekretarza stanu za pontyfikatu Piusa X, obecnie stojącego na czele Świętego Oficjum. Za papabile uważano jeszcze kilku innych kardynałów.

Przebieg obrad i wybór edytuj

Konklawe rozpoczęło się 2 lutego, a zakończyło się po 4 dniach obrad i 14 głosowaniach. Wyniki poszczególnych głosowań są znane dzięki zapiskom kardynałów Piffla i La Fontaine, które opublikowano po ich śmierci. Publikacje te miały znaczący wpływ na późniejsze zaostrzenie przepisów dotyczących zachowania tajemnicy co do przebiegu konklawe.

A) Głosowania 3 lutego

1) pierwsze głosowanie (poranne):

  • Merry del Val – 12
  • Maffi – 10
  • Gasparri – 8
  • Ratti – 5
  • La Fontaine, van Rossum – po 4
  • Bisleti – 3
  • De Lai, Pompilj, Laurenti – po 2
  • Mercier – 1

2) drugie głosowanie (poranne):

  • Merry del Val – 11
  • Maffi, Gasparri – po 10
  • La Fontaine – 9
  • Ratti – 5
  • Laurenti – 4
  • De Lai – 2
  • Bisleti, Pompilj – po 1

3) trzecie głosowanie (popołudniowe):

  • Merry del Val – 14
  • Gasparri – 11
  • Maffi – 10
  • Ratti – 6
  • Bisleti – 4
  • Laurenti – 3
  • La Fontaine – 2
  • De Lai, Pomphilj, Lega – po 1

4) czwarte głosowanie (popołudniowe):

  • Merry del Val – 17
  • Gasparri – 13
  • Maffi – 9
  • Ratti – 5
  • Bisleti – 4
  • Laurenti – 2
  • La Fontaine, Pomphilj, Lega – po 1

B) Głosowania 4 lutego

5) piąte głosowanie (poranne):

  • Gasparri – 21
  • Merry del Val – 13
  • La Fontaine – 7
  • Ratti – 5
  • Bisleti, Laurenti – po 2
  • Maffi, De Lai, Pomphilj – po 1

6) szóste głosowanie (poranne):

  • Gasparri – 24
  • La Fontaine – 13
  • Merry del Val – 7
  • Ratti – 4
  • Bisleti, Laurenti – po 2
  • De Lai – 1

7) siódme głosowanie (popołudniowe):

  • Gasparri – 24
  • La Fontaine – 22
  • Ratti – 4
  • Merry del Val, Bisleti, Laurenti – po 1

8) ósme głosowanie (popołudniowe):

  • Gasparri – 24
  • La Fontaine – 21
  • Ratti – 5
  • Pomphilj, Bisleti, Laurenti – po 1

C) Głosowania 5 lutego

9) dziewiąte głosowanie (poranne):

  • Gasparri – 19
  • La Fontaine – 18
  • Ratti – 11
  • Laurenti – 3
  • Pomphilj, Giorgi – po 1

10) dziesiąte głosowanie (poranne):

  • Gasparri – 16
  • Ratti – 14
  • La Fontaine, Belmonte – po 8
  • Laurenti – 5
  • Giorgi, Sbaretti – po 1

11) jedenaste głosowanie (popołudniowe):

  • Ratti – 24
  • La Fontaine – 23
  • Laurenti – 4
  • Gasparri – 2

12) dwunaste głosowanie (popołudniowe):

  • Ratti – 27
  • La Fontaine – 22
  • Laurenti – 3
  • Gasparri – 1

D) Głosowania 6 lutego

13) trzynaste głosowanie (poranne):

  • Ratti – 30
  • La Fontaine – 18
  • Laurenti – 4
  • De Lai – 1

14) czternaste głosowanie (poranne):

  • Ratti – 42
  • La Fontaine – 9
  • Laurenti – 2

Zgodnie z oczekiwaniami pierwsze głosowania były starciem Gasparriego i Merry del Val, choć na samym początku sporo głosów dostawał także Pietro Maffi z Pizy. Począwszy od piątego głosowania zwolennicy Merry del Val zaczęli przerzucać swe głosy na patriarchę Wenecji La Fontaine, a wkrótce potem zaczęło spadać poparcie także dla Gasparriego. Ostatecznie zdecydowano się na rozwiązanie kompromisowe w postaci wyboru arcybiskupa Mediolanu Achille Ratti, który 6 lutego w czternastym głosowaniu uzyskał wreszcie wymaganą większość głosów. Elekt przybrał imię Pius XI. W przeciwieństwie do swoich trzech poprzedników udzielił on pierwszego błogosławieństwa z zewnętrznej loggii bazyliki watykańskiej. Leon XIII, Pius X i Benedykt XV nie uczynili tego na znak solidarności z Piusem IX, który po aneksji Państwa Kościelnego przez Włochy uznał się za „więźnia Watykanu”.

Bibliografia edytuj

  • „Jan Paweł II – Dzieje Papieży”
  • Ambrogio Piazzoni „Historia wyboru papieży”, Kraków 2003
  • Cesare De Agostini „Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży”, Wyd. M, Kraków 2005

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konklawe_1922&oldid=71610450”