Wikipedia

Ulica Karmelicka w Krakowie

ulica w Krakowie

Ulica Karmelicka – jedna z reprezentacyjnych ulic Krakowa z XIX wieku, główna ulica dzielnicy Piasek, stanowi przedłużenie ulicy Szewskiej i łączy ją z Placem Inwalidów[1].

ulica Karmelicka
Stare Miasto
Ilustracja
Widok od Plant na północny zachód
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Długość

780 m

Przebieg
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 0 m ul. Królewska
al. A. Mickiewicza
al. J. Słowackiego
Ikona ulica z lewej.svg 100 m ul. H. Siemiradzkiego
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 235 m ul. A. Grabowskiego,
ul. Kremerowska
Ikona ulica skrzyżowanie.svg 310 m ul. P. Michałowskiego,
ul. S. Batorego
Ikona ulica z prawej.svg 510 m ul. J. Kochanowskiego
Ikona ulica z prawej.svg 570 m ul. Rajska
Ikona ulica z lewej.svg 610 m ul. Garbarska
Ikona ulica z prawej.svg 765 m ul. Krupnicza
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 780 m ul. Podwale,
ul. J. Dunajewskiego,
ul. Szewska
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Karmelicka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Karmelicka”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Karmelicka”
Ziemia50°03′58,0″N 19°55′47,9″E/50,066098 19,929985
Multimedia w Wikimedia Commons

Od średniowiecza wiodła tędy droga do Czarnej Wsi i do Łobzowa, w którym mieścił się letni pałac królewski. Obecna zabudowa ulicy pochodzi jednak głównie z XIX wieku. Mieszkali wówczas przy niej m.in. Ambroży Grabowski, Maciej Stęczyński (w kamienicy pod nr 52).

W ostatnich latach przeprowadzono modernizację nawierzchni ulicy, powstały nowoczesne sklepy, bary i kawiarnie. Ulica znana szczególnie z licznych sklepów RTV, dużej liczby szkół języków obcych, całodobowych sklepów spożywczych oraz banków.

ZabudowaEdytuj

W budynku pod numerem 1 (róg ul. Karmelickiej i ul. Juliana Dunajewskiego) mieściła się niegdyś kawiarnia Bisanza, dzierżawiona następnie przez Bolesława Górskiego. Przed lokalem ustawiony był charakterystyczny szpaler świerków w donicach, który został wymieniony w parodii arii Jontka z Halki Stanisława Moniuszki, śpiewanej w Szopce Zielonego Balonika. Parodia ta dotyczyła ówczesnych sporów młodopolskich, toczonych przez bywalców kawiarni. W Szopce Zielonego Balonika śpiewano następująco:

Szumią jodły u Bisanza,
Szumią niby las,
Czyta se Kafehauspflanza,
Jak mnie zerżnął „Czas”.
Nie mam żalu do Rosnera,
Jeno do ciebie, cholera!
Oj moderna, oj niewierna
Polsko ty Młoda![2]

Budynek pod numerem 12 to dawny ratusz jurydyki Garbary.

Pod numerem 19 znajduje się kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.

W kamienicy pod numerem 27 w latach 1938-39 i 1945-55 mieszkał i pracował Xawery Dunikowski o czym informuje tablica pamiątkowa.

Na początku ulicy, pod numerem 6, znajduje się Teatr Bagatela.

Pod numerem 35 (na rogu z ul. Batorego) zabytkowa kamienica Pod Pająkiem, zaprojektowana przez Teodora Talowskiego. Na szczycie południowo-zachodniej ściany kamienicy „Pod Pająkiem” znajduje się zegar słoneczny[3].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Jerzy Kossowski, Leszek Ludwikowski, Ulicami Krakowa, Kraków: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, 1968, s. 114-115.
  2. ↑ Marek Żukow-Karczewski, Wspomnienia smakosza z dawnego Krakowa, „Echo Krakowa” magazyn „Czas przeszły i przyszły”. 24,25,26 VII 1987 r., nr 142 (12442).
  3. ↑ Zegar słoneczny. [dostęp 2011-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-08)]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Karmelicka_w_Krakowie&oldid=69629394”