Wikipedia

Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Bobby Robson

< Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów
Tłumaczenia z języka angielskiego

Tłumaczone artykuły

Propozycje tłumaczeń

ca • cs • de • en • bg • es • fr • hu • it • ja • pt • ru • sr • sv • szl • uk



Sir Bobby Robson
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Sir Robert William Robson

Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1933
Sacriston, Wielka Brytania

Data i miejsce śmierci

31 lipca 2009
hrabstwo Durham, Anglia

Pozycja

środkowy napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
195-1956 Fulham 152 (68)
1956–1962 West Bromwich Albion 239 (56)
1962–1967 Fulham 192 (9)
1967–1968 Vancouver Royals - (-)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1957–1962  Anglia 20 (4)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1968 Fulham
1969–1982 Ipswich Town
1982–1990 Anglia
1990–1992 PSV
1992–1994 Sporting Lizbona
1994–1996 FC Porto
1996–1997 FC Barcelona
1998–1999 PSV
1999–2004 Newcastle United
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Robert William Robson, CBE (ur. 18 lutego 1933; zm. 31 lipca 2009), znany jako Bobby Robson (ˈbɒbi ˈrɒbsən) – piłkarz i trener. Prowadził kilka europejskich klubów a także reprezentację Anglii.

Swoją profesjonalną karierę rozpoczął grając na pozycji środkowego napastnika. Trwała ona prawie 20 lat, w tym czasie grał dla zaledwie trzech klubów – Fulham, West Bromwich Albion i krótko dla niefunkcjonującego Vancouver Royals. Zaliczył też 20 występów w drużynie reprezentacyjnej Anglii, podczas których strzelił cztery bramki.

Dobrze znany ze swoich sukcesów, zarówno jako trener klubowy, jak i reprezentacyjny. Wygrywał ligowe mistrzostwa w Holandii i Portugalii, zdobywał puchary w Anglii i Hiszpanii, doprowadził reprezentację Anglii do półfinałów Mistrzostw Świata 1990.

W 2002 roku Robson otrzymał tytuł szlachecki. W 1993 roku stał się członkiem English Football Hall of Fame (Hali Sław Angielskiego Futbolu), a także jest honorowym prezesem Ipswich Town. Od 1991 roku, Robson miał nawroty problemów z rakiem, a w sierpniu 2008, przyznał się do porażki w obliczu raka płuca. Oświadczył: "Mój stan jest opisywany jako 'nieruchomy' i nie zmienił się od ostatniej chemioterapii. Umrę raczej wcześniej niż później. Ale kiedyś każdy musi odejść, a ja cieszyłem się każdą chwilą". Rok później zmarł.

Początki edytuj

Urodzony w Sacriston, w hrabstwie Durham, Robson był czwartym z piątki synów Philipa i Lilian Robsonów[1]. Kiedy miał zaledwie parę miesięcy, rodzina Robsonów przeprowadziła się do pobliskiej wsi Langley Park, gdzie jego ojciec pracował w kopalni węgla. Robson często był zabierany przez ojca na stadion St James' Park, by oglądać mecze drużyny Newcastle United. Wymagało to jednak podróży autobusem lub pieszo przez kilka mil[2][3][4]. Robson opisuje Jackie Milburna i Len Shackletona jako bohaterów jego dzieciństwa[3]. Oboje grali w Newcastle na pozycji środkowych napastników, pozycji, którą później Robson wybrał podczas swej kariery piłkarskiej. Robson zaczął grać w piłkę nożną dla Juniorów Langley Park w sobotnie poranki w wieku jedenastu lat, a od 15 roku życia reprezentował klub w klasie rozgrywek U-18[5]. Robson grał w piłkę nożną gdziekolwiek mógł, lecz pracował także jako elektryk-praktykant dla korporacji National Coal Board w kopalni węgla w Langley Park[6]. W maju 1950, Bill Dodgin, menadżer Fulham przyszedł do domu Robsonów, by zaproponować Bobby'emu profesjonalny kontrakt. Pomimo oferty pobliskiego Middlesbrough, propozycja Billa Dodgina była zbyt atrakcyjna, by ją odrzucić, więc podpisał kontrakt z Fulham i przeniósł się do Londynu[7][8][9]. Grał tam na pozycji środkowego napastnika i pomocnika[10]. Robson był również zainteresowany jego ukochanym Newcastle, ale zdecydował się dołączyć do drużyny Fulham, gdyż jego zdaniem "Newcastle nie podjęło wystarczających starań, by zapewnić [moją] przyszłość"[8].

Kariera piłkarska edytuj

Klubowa edytuj

Chociaż Robson podpisał profesjonalny kontrakt, jego ojciec upierał się, by kontynuował pracę jako elektryk. Dzień spędzał pracując w Festival of Britain, a trzy wieczory w tygodniu poświęcał treningowi w Fulham.[11] Ostatecznie on porzucił handel dla gry w piłkę[12].

Robson w roku 1950 zaliczył swój debiut dla Fulham, ekipy, która niedawno awansowała do pierwszej dywizji w meczu z Sheffield Wednesday[13]. On uważał Fulham za "miły klub, społeczny klub..." ale "nigdy...za groźny i ambitny"[14]. Rzeczywiście, on wraz ze swoim klubem spadł z najwyższej ligi w sezonie 1951/52[15] ale awansował do pierwszej dywizji cztery lata późnej, kiedy podpisał kontrakt z West Bromwich Albion[7]. Wówczas trenerem West Bromwich był Vic Buckingham. Kwota transferu wynosiła 25 tysięcy funtów i była rekordem transferowym dla ekipy Albion w tamtym czasie[16][17].

W nowej drużynie zadebiutował 10 marca 1956 w wygranym 4:0 meczu z Manchesterem City[18]. W sezonie 1957/58 z 24 golami (włączając w to cztery bramki zdobyte w wygranym 5:1 meczu z Burnley) na koncie był najlepszym ligowym strzelcem swojej drużyny[19][20].Zagrał 257 spotkań zdobywając 61 goli dla West Bromwich Albion i był jej kapitanem w sezonach 1960–61 i 1961–62.[21] W sierpniu 1962, jednakże, powrócił do Fulham po nieporozumieniu z wiceprezesem Albion Jimem Gauntem na temat jego wynagrodzenia.[22][23] Trwające spory zarówno o płace minimalne jak i maksymalne za mecz, podjęte przez Robsona kolegę z drużyny Jimmy'ego Hilla i przez Związek Zawodowych Piłkarzy, w połączeniu z narodzinami drugiego syna, skłoniły Robsona do zażądania wyższego wynagrodzenia.[24] Gaunt odmówił renegocjowania kontraktu Robsona, więc Robson zażądał transferu i został sprzedany do Fulham za 20 000 funtów brytyjskich w transakcji podwajającej jego dotychczasowe wynagrodzenie.[25] Niedługo potem Robson dołączył do Fulham, klub sprzedał Alana Mullery'ego i Rodneya Marsha,, co znacząco zredukowało jego szanse na zdobycie jakiegokolwiek trofeum.[26] Robson powiedział "W ciągu całego czasu, kiedy byłem piłkarzem, nie wygrałem niczego."[26]

Pomimo doniesień prasowych o zainteresowaniu ze strony Arsenalu,[27] i oferty gracza-menadżera, jaką otrzymał ze strony Southendu,[28] Robson opuścił Fulham w 1967 roku i podpisał trzy letni kontrakt z Canada's Vancouver Royals. Miał być graczem-menadżerem w ich debiutanckim sezonie 1967–68 w North American Soccer League i wierzył, że "...była to okazja zbyt dobra by ją odrzucić".[7][29] Stanowisko okazało się trudne; długookresowa umowa współwłasności dawała węgierskiemu piłkarzowi Ferencowi Puskásowi kontrolę nad sekcją składu San Francisco , podczas gdy Robson zajął się składem Vancouver. Robson był niepocieszony tą sytuacją. W styczniu 1968 roku Fulham zaoferowało mu posadę menadżera, przyjął posadę przy Cravenie Cottage'u.[30]


Reprezentacyjna edytuj

Podczas pierwszego okresu pobytu w Fulham, Robson wziął udział w dwóch ambasadorskich wizytach Football Association (FA) w Indiach Zachodnich w 1955 roku i w RPA w 1956 roku[31]. Jednak to właśnie podczas jego pobytu w West Bromwich Albion dostał się do szerokiej kadry Anglii, z pierwszym powołaniem w 1956 roku. Jego menadżer, Vic Buckingham, opowiedział się za "podaj i biegnij stylem gry", był prekursorem "futbolu totalnego",[32] grając tak, Robson dostał się do pełnego składu Anglii w 1956 roku,[33] Również podczas pobytu w West Bromwich Albion Robson poznał przyszłego reprezentanta Anglii i asystenta trenera Dona Howe'ego[34].

Robson dla reprezentacji Anglii zagrał 20 razy. Zadebiutował w niej w listopadzie 1957 roku w wygranym 4–0 meczu z Francją, w którym strzelił 2 gole[35]. Mimo dobrego debiutu Robson nie znalazł się w kadrze na rzecz Bobby'ego Charltona na następny mecz ze Szkocją[36]. Jednakże został powołany do reprezentacji na [[[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1958|mistrzostwa świata w piłce nożnej w 1958 roku]], zamiast Nata Lofthouse'a i [[|Stanley Matthews|Stanleya Matthewsa]] ale powrócił ze Szwecji rozczarowany, po pokonaniu Anglii przez Związek Radziecki w przed grupowym meczu.[37] Po mistrzostwach świata w piłce nożnej w 1958 roku, Robson został podstawowym graczem reprezentacji Anglii, ciesząc się jej sukcesami w okresie pomiędzy październikiem 1960 roku a marcem 1961 roku, kiedy zagrał w sześciu zwycięskich meczach Anglii, włączając w to rekordową wygraną na Szkocją 9 do 3 na Stadionie Wembley.[38] Został powołany na mistrzostwa świata w piłce nożnej w 1962 roku w Chile ale przez kontuzje kostki doznaną w przedturniejowym meczu przeciwko klubowi z Chile został wykluczony z gry na znaczną część turnieju. Jak Robson wspomina, "Nigdy więcej nie zagrałem dla reprezentacji Anglii... moja międzynarodowa kariera została niespełniona".[39]

Kariera trenerska edytuj

Początki kariery edytuj

In 1959, the then England manager and FA Director of Coaching Walter Winterbottom suggested to Robson that he take a coaching course at Lilleshall.[40] Robson made his debut as a manager in January 1968 at his former club Fulham, against Macclesfield Town, then in the Cheshire League, in the third round of the FA cup. Fulham were struggling with 16 points from 24 games.[41][42] Despite the acquisition of the young Malcolm Macdonald, Robson could not save the club from relegation to the Second Division,[43] and he left them in November,[44] with the club sitting eighth in the Second Division. He discovered that he had been sacked, not from the club itself, but from the headline "Robson sacked" on an Evening Standard placard outside Putney station.[45]

 
Pomnik Bobby'ego Robsona na Portman Road

He moved on to Ipswich Town in 1969 and it was there that he established his reputation as a successful manager. He won the vacant job at the Suffolk club after a chance encounter with Town director Murray Sangster while scouting at Portman Road for Chelsea manager Dave Sexton.[46] After four mediocre seasons, Robson led Ipswich to fourth place in the First Division and success in the Texaco Cup in the 1972–73 season.[47] In the following nine seasons, Ipswich finished lower than sixth place in the First Division only once, in the 1977–78 season, however that season was a success with a 1–0 victory over Arsenal in the FA Cup Final.[48] His reign at Ipswich lasted 13 years, during which time the club twice finished as League runners-up, and made regular appearances in European competitions, capturing the UEFA Cup in 1981 with a 5–4 aggregate victory over Dutch side AZ 67 Alkmaar.[49] During his thirteen year tenure, he brought in only 14 players from other clubs, relying instead on players developed through Ipswich's youth programmes.[10]

In 2002, in recognition of his achievements with the club, a life-size statue of Robson was unveiled opposite the Cobbold Stand of Ipswich Town's ground Portman Road.[50] On 7 lipca 2006, Robson was named as honorary president of Ipswich Town Football Club, the first since Lady Blanche Cobbold who had died in 1987.[51]

Anglia edytuj

Osiągnięcia Robsona z drużyną z Ipswich pozwoliły mu zdobyć ofertę zostania trenerem reprezentacji Anglii od Football Association, więc odrzucił propozycję przedłużenia kontraktu na okres 10 lat, którą złożył mu dyrektor Ipswich, Patrick Cobbold.[52] 7 lipca 1982 roku, dwa dni po wyeliminowaniu Anglii z MŚ 1982, został następcą Ron Greenwooda, jako trener reprezentacji Anglii w piłce nożnej,[7] wybierając dawnego kolegę z drużyny West Bromwich Albion, Dona Howe na stanowisko głównego trenera.[53]

Robson's first game in charge saw immediate controversy, as he dropped Kevin Keegan for the match against Denmark; this led to Robson being spat on by Newcastle United supporters.[54] On 21 September 1983, Robson suffered his only loss in the 28 qualifying matches he was to undertake as England manager.[55] The defeat, once again to Denmark, ultimately led to England's failure to qualify for the 1984 European Championships,[56] [57] The resignation was rejected by the FA chairman, Bert Millichip, and Robson went on to lead the England team to qualify for the 1986 World Cup in Meksyku.[58]

England began the competition poorly and captain Bryan Robson was injured with a recurrence of a dislocated shoulder.[59] Bobby Robson changed the team's tactics for the final match of the first round, selecting Peter Beardsley ahead of Mark Hateley as a striking partner for Gary Lineker.[60] The team won its next two matches, against Poland and Paraguay, 3–0 and qualified for the quarter-finals.[61] England were defeated in the last eight by Argentina with a brace of goals from Diego Maradona; the infamous "Hand of God" goal, and the "Goal of the Century" he scored five minutes later.[61] Robson remains unimpressed by Maradona's claim of divine intervention:[62] Szablon:Cquote

Robson's England dropped only one point in qualifying for Euro 1988 which included an 8–0 defeat of Turkey.[56] However this was followed by failure at the tournament itself, held in West Germany, where England were knocked out in the group stage. They finished bottom of their qualifying group, succumbing to defeats against Ireland, Holland and the USSR.[63] Robson was vilified by the British press, and after a draw in a friendly with Saudi Arabia, one newspaper demanded: "In the name of Allah, go".[64] Once again Robson submitted his resignation, and once again it was rejected by Millichip.[65]

Robson led England without conceding a goal through the six-match qualification for the 1990 World Cup where they were one of six seeded teams.[66] Once again they were placed in a group with Holland and Ireland, with Egypt the fourth side.[67] As in the 1986 World Cup, Robson was denied the service of his captain, Bryan Robson, who suffered an achilles tendon injury which prevented him playing in the latter stages of the tournament.[68] England topped their qualifying group, accumulating four points from their three games.[69] However their progress was not without controversy. England changed formation from their traditional 4-4-2 to incorporate a sweeper, with some sources suggesting this was due to player revolt after the 1–1 draw in the first match with the Republic of Ireland.[70] Robson denies this claim:[71]Szablon:Cquote This was followed by victories over Belgium and Cameroon in the knock-out stages, to set up a semi-final with West Germany.[69] England lost the match on a penalty shoot-out, after the score had been tied at 1–1 following extra time.[72] Robson has since said that "not a day goes by when [he] does not think about the semi-final and other choices [he] might have made".[7]

European management edytuj

European managementBefore the 1990 World Cup, the FA told Robson that they would not renew his contract as England manager, so he moved on to the Netherlands to coach PSV Eindhoven,[7] who sought a manager capable of instilling discipline into a fractious squad.[73] Robson described the move as "a culture shock" but felt "...a sense of adventure."[74] The Dutch penchant for tactical debate surprised Robson. In an interview with Voetbal International he lamented: "An English pro accepts the manager's decision. After every match here, the substitutes come and visit me."[75] Another of his challenges at PSV was handling the Brazilian international Romário. Robson became frustrated with the Brazilian's work ethic, although admitted "...in some matches he would be scintillating."[76] Robson arranged showdown talks with Romário, with Frank Arnesen, Robson's assistant, acting as a translator. The talks proved unsuccessful, with Romário unwilling to change his lifestyle.[77] Despite this, PSV won the Dutch league in both the 1990–91 and 1991–92 seasons. However, the team did not make the progress expected by the board in European competitions and Robson was informed that he would be leaving the club at the end of the 1991–92 season.[78]

Robson moved to Sporting Clube de Portugal in July 1992, where his Portuguese interpreter was a young José Mourinho, future F.C. Porto and Chelsea manager. Robson guided the club to a third place finish in his first season in charge while admitting the club was in "...a terrible state". He described the club's president as a "loose cannon", who frequently signed players without Robson's consent.[79] Robson was sacked in December 1994 with the club sitting at top of the league table for the first time in fifteen years. The club President, Jose Sousa Cintra, cited the club's early exit from the UEFA Cup at the hands of Casino Salzburg as the reason for his dismissal.[80]

 
Miejsca w lidze zajmowane przez kluby prowadzone przez Bobby'ego Robsona (* oznacza, że Robson odszedł z klubu przed zakończeniem sezonu)

Sporting Lisbon's rivals, F.C. Porto, quickly hired Robson, with Mourinho appointed as his assistant manager. Porto were in a poor state when Robson arrived and the average attendance had dwindled to 10,000.[81] The club promptly went on to beat Robson's former club, Sporting Lisbon, in the Portuguese Cup final,[7] following that achievement with successive League titles in the 1994–95 and 1995–96 seasons.[82]

Such was the impact of Robson at Porto, he became known to the locals as "Bobby Five-O" in honour of the number of matches Porto won 5–0,[83] and he signed a new contract with the club in 1995.[83] Suffering from malignant melanoma and missing the first few months of the 1995–96 season, Robson still successfully led Porto in defence of their league title.[84]

A phone call during the summer of 1996 from FC Barcelona's vice-president Joan Gaspart to discuss Luís Figo resulted in an offer of employment with the Spanish club.[85] Robson took over in July 1996, where once again his assistant was Mourinho; Robson had made Mourinho's move with him to Camp Nou a condition of his employment.[84] One of the key decisions Robson made during his brief tenure at Barcelona was the $19.5 million signing of Ronaldo,[86] who was influential in a season when Barcelona won the Spanish Cup, Spanish Super Cup and European Cup Winners' Cup.[87] Robson himself was voted European Manager of the Year for 1996–97, while Ronaldo stated, "as a trainer without doubt [Robson] is one of the greatest in the world".[88]

The 1997–98 season saw Robson moved "upstairs" to the position of General Manager by Barcelona, with Louis van Gaal taking over the managerial reins,[7] but he stayed in this position for only one season before returning to manage PSV Eindhoven on a short-term deal for the 1998–99 season.[89] PSV missed out on the league title, finishing third behind Feyenoord and Willem II,[90] but Robson still led the club to qualification for the Champions League on the last day of the season.[91]

Powrót do Anglii edytuj

After Robson's contract expired, he returned to England to take up a position in the Football Association's technical department,[92] but following the resignation of Ruud Gullit at Newcastle United, Robson moved to St James' Park in September 1999.[93] Robson was disappointed with the club's opening salary offer, stating "...it was miles below the going rate", but negotiated a one year £1 million deal.[94]

In his first home match in charge, Newcastle (at the bottom of the league) faced second bottom Sheffield Wednesday, thrashing them 8–0. In his first season in charge, 1999–2000, Robson led the club to an 11th place finish, with 14 wins from his 32 games in charge.[95][94] In late 2000, following the resignation of Kevin Keegan as England manager, the Football Association asked Newcastle Chairman Freddy Shepherd to permit Robson to take over in a part-time caretaker capacity but the request was refused.[96]Robson guided Newcastle from bottom of the Premier League to a fourth-place finish in the 2001–02 season.[97] The following season, Newcastle finished third, ensuring qualification for the Champions League in consecutive years.[98]

He held the Newcastle post until 30 sierpnia 2004, when he was dismissed by Freddy Shepherd, after a poor start to the Premier League season and alleged discontent in the dressing room.[99] Robson's dismissal followed publication of his off the record observation of his disappointment that only 5,000 fans stayed to see the traditional lap of honour made by the players at St James' Park at the end of the previous season.[100] However, he is still held in the highest esteem by the fans;[101] he was granted the Freedom of the City of Newcastle-upon-Tyne on 2 marca 2005.[102]

W 2005 roku opublikowana została jego autobiografia zatytułowana Bobby Robson: Farewell but not Goodbye[103]. Tytuł bazuje na jednym z jego cytatów, podczas opuszczania pracy jako trenera reprezentacji Anglii w 1990:

"I'm here to say goodbye—maybe not goodbye but farewell".[104] In the book, Robson was critical of Shepherd, claiming that while manager he was denied information regarding the players' contracts and transfer negotiations. He also criticised Shepherd and the club's deputy chairman Douglas Hall, for their focus on the first team and St James' Park, causing them to neglect less glamorous issues, such as the training ground, youth development and talent scouts.[105] The club's training ground was later blamed by Graeme Souness, Robson's successor, for a series of injuries to first team players.[106]

Football consultant edytuj

7 czerwca 2005 roku odrzucił zaproszenie do zostania menadżerem klubu Hearts, ponieważ chciał zostać w Newcastle.[107] 13 stycznia 2006 roku, Steve Staunton został powołany na menadżera Reprezentacji Irlandii On 13 January 2006, Steve Staunton was appointed manager of the Republic of Ireland national team, with Robson named in a support role as International Football Consultant.[108] Robson stepped down from his role of consultant on 17 November 2007, after the Republic's final match in their unsuccessful qualifying campaign for Euro 2008.[109] Robson is the current Vice President of the League Managers Association, a non-executive role.[110]


Życia poza piłką nożną edytuj

Życie prywatne edytuj

Robson poślubił Elsie w 1955 roku i mają trójkę dzieci o imionach Andrew, Paul i Mark[2][111]. Od 1991, Robson był kilkakrotnie diagnozowany jako cierpiący na nowotwór. Przeszedł kilka operacji, a w 2006 roku był operowany w celu usunięcia guza mózgu[112]. Niekiedy te dolegliwości wpływały na pracę Bobbiego. Na przykład, podczas bycia trenerem F.C. Porto, cierpiał z powodu czerniaka złośliwego, co spowodowało opuszczenie kilku pierwszych miesięcy w sezonie 1995/96.[113][114] Następnie po operacji mózgu, stacja Sky Sports News poinformowała, że Robson miał niepożądaną reakcję spowodowaną niewielką opuchlizną. Skutkiem tego była strata czucia w lewej stronie ciała.


On 17 October 2006, it was revealed that Robson had been given the all-clear and was set to see out his contract as consultant to the Irish team.[115]

6 maja 2007 roku, Robson ujawnił, że po raz piąty wykryto u niego nowotwór.[116] W sobotę, 17 maja 2008, Robson był honorowym gościem na meczu finałowym Pucharu Anglii na Stadionie Wembley, kiedy Portsmouth pokonało Cardiff City 1-0. Wręczył puchar kapitanowi zwycięskiej drużyny Solowi Campbellowi.

Inne zajęcia edytuj

Bobby rekomendował wiele produktów, w tym między innymi wystąpił w reklamie Carlsberga "Best Pub Side"[117]. Występował także jako ekspert dla telewizji ITV podczas Mistrzostw Świata 2002 oraz Mistrzostw Europy 2004[118][119]. W 2004 roku, po śmierci Briana Clougha, Robson przez chwilę pisał felietony dla magazynu FourFourTwo,[120] a także od 2004 redagował stałą, cotygodniową kolumnę dla The Mail on Sunday[121].

W 2008 roku, Robson uruchomił fundację charytatywną, pomagającą w walce z nowotworem. Później potwierdził on, że jego nowotwór jest nieuleczalny.[122]

Sukcesy edytuj

Bobby Robson has been awarded a number of honours for his contributions to football. In 1990, at the end of his eight-year reign as England manager, he was awarded a CBE and in 2002, he was knighted; both awards were for services to football.[123][124]

In 2002 (during his time as Newcastle manager), the 69-year-old Robson was awarded the freedom of Newcastle upon Tyne and the UEFA President's Award for 'services to football'.[9][18] He was inducted into the English Football Hall of Fame in 2003 in recognition of his impact as a manager.[125] Following his time as Newcastle United manager in 2005, Robson was made an Honorary Freeman of Newcastle,[102] which, in his autobiography, he described as being "the proudest moment of my life".[126]

Robson has also won the 1992 Football Writers' Association Tribute Award for an outstanding contribution to the national game,[127] and the 2001 British Sports Writers' Association Pat Besford Trophy for Outstanding Achievement.[124] In 2005 he received a lifetime achievement award from the Sports Coach UK Awards,[128] and was also awarded the Eircom International Personality of the Year in 2006.[123] On 9 December 2007, Robson (74) was awarded the Lifetime Achievement Award at the BBC's Sports Personality of the Year show in recognition of "his contribution as both player and manager in a career spanning more than half a century".[129]

On 5 May 2008, during the 30th anniversary celebrations of Ipswich Town's 1978 FA Cup win, Robson was granted the Freedom of Ipswich by the Lady Mayor.[130]

Statystyki trenerskie edytuj

Występy klubowe edytuj

Drużyna Kraj Od Do Wyniki
M W P R % Zwyc.
Fulham   styczeń 1968 listopad 1968 36 6 21 9 16.7
Ipswich Town[131]   styczeń 1969 sierpień 1982 709 316 220 173 44.6
Anglia[132]   1982 1990 95 47 18 30 49.5
PSV Eindhoven   1990 1992 76 52 7 17 68.4
Sporting Lizbona   1992 1994 59 34 12 13 57.6
FC Porto   1994 1996 120 86 11 23 71.7
FC Barcelona   1996 1997 58 38 8 12 65.5
PSV Eindhoven   1998 1999 38 20 8 10 52.6
Newcastle United   wrzesień 1999 sierpień 2004 255 119 72 64 46.7

Sukcesy edytuj

Rozgrywki Drużyna Lata zwycięstw
Puchar Texaco Ipswich Town 1973
Puchar Anglii Ipswich Town 1978
Puchar UEFA Ipswich Town 1981
Puchar Rous Anglia 1986, 1988, 1989
England Challenge Cup Anglia 1991
Mistrzostwa Holandii PSV Eindhoven 1991, 1992
Puchar Portugalii FC Porto 1994
Mistrz Portugalii FC Porto 1995, 1996
Puchar Króla FC Barcelona 1997
Puchar Zdobywców Pucharów FC Barcelona 1997

Lektura dodatkowa edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Going underground. W: Bobby Robson: Farewell but Not Goodbye. Hodder & Stoughton, 2005. ISBN 034582347X.
  2. ↑ a b Sir Bobby: My fight against cancer. 2007-05-05.
  3. ↑ a b Robson: Dream to manage Newcastle.
  4. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye.
  5. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 8.
  6. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 1.
  7. ↑ a b c d e f g h Sir Bobby Robson. ESPN. [dostęp 15 października 2008].
  8. ↑ a b Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 18/19.
  9. ↑ a b Newcastle United F.C. History - Bobby Robson. [dostęp 19 sierpnia 2008]. (ang.).
  10. ↑ a b Sir Bobby : Ten Facts. [dostęp 2007-05-15].
  11. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 20.
  12. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 21.
  13. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 24.
  14. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 25, 28.
  15. ↑ Final 1951/1952 English Division 1 (old) Table. Soccerbase. [dostęp 15 października 2008]. (ang.).
  16. ↑ Tales From The Riverbank. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 29.
  17. ↑ Tony Matthews: Albion! A Complete Record of West Bromwich Albion 1879-1987. 1987, s. 294. ISBN 0-907969-23-2.
  18. ↑ a b Tonny Matthews: The Who's Who of West Bromwich Albion. 2005, s. 202–203.
  19. ↑ Tony Matthews: West Bromwich Albion: The Complete Record. 2007, s. s. 172 i 292. ISBN 978-1-85983-565-4.
  20. ↑ Ronnie Allen z 28 bramkami na koncie był najlepszym strzelcem drużyny ogólnie.
  21. ↑ Gavin McOwan: The Essential History of West Bromwich Albion. Headline, 2002, s. 252–253. ISBN 0-7553-1146-9.
  22. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 39.
  23. ↑ Robson states Gaunt was chairman at the time, however he was vice-chairman until 1963.
  24. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 39, 40.
  25. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 40.
  26. ↑ a b Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 43.
  27. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 44.
  28. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 61.
  29. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 62.
  30. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 64, 65.
  31. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 24.
  32. ↑ La-di-dah. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 31.
  33. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye.
  34. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 33-35.
  35. ↑ Managers - Sir Bobby Robson. Newcastle United F.C.. [dostęp 21 sierpnia 2008].
  36. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 48, 49.
  37. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 53.
  38. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 54.
  39. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 58-60.
  40. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 33-35.
  41. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 299.
  42. ↑ Final 1967/1968 English Division 1 (old) Table. [dostęp 2007-08-27].
  43. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 66.
  44. ↑ Bobby Robson. [dostęp 2007-05-16].
  45. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 67, 68.
  46. ↑ The Last Corinthians. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 72.
  47. ↑ Bobby Robson. [dostęp 2007-05-16].
  48. ↑ 1978 - Osbourne's year. 2001-05-10. [dostęp 2007-05-16].
  49. ↑ Ipswich thankful for Thijssen. 2006-01-02. [dostęp 2007-08-17].
  50. ↑ Sir Bobby Robson statue unveiled. 2002-07-16. [dostęp 2007-05-14].
  51. ↑ Ipswich president role for Robson. 2007-07-06. [dostęp 2007-05-13].
  52. ↑ A town awakes. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 102.
  53. ↑ West Bromwich Albion F.C.: Don Howe. 2007-05-16. [dostęp 2007-08-16]. (ang.).
  54. ↑ Slings and arrows. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 108.
  55. ↑ EnglandFootballOnline.com: Matches in Which Bobby Robson Was In Charge of England. [dostęp 2007-08-16]. (ang.).
  56. ↑ a b England's Euro record. [dostęp 2007-06-15]. (ang.).
  57. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 110.
  58. ↑ ESPN: The time is now. 2006-05-24. [dostęp 2007-08-13]. (ang.).
  59. ↑ web.ukonline.co.uk: WORLD CUP 1986. [dostęp 2007-06-17]. (ang.).
  60. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 121.
  61. ↑ a b BBC Sport: World Cup history - Mexico 1986. 2006-05-04. [dostęp 2007-05-23]. (ang.).
  62. ↑ A left hook. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 161.
  63. ↑ Football Association: 1988 European Championship. [dostęp 2007-06-15]. (ang.).
  64. ↑ BBC Sport: English football's elder statesman. 2000-08-21. [dostęp 2007-08-31]. (ang.).
  65. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 112.
  66. ↑ englandfootballonline.com: England in World Cup 1990 Final Tournament. [dostęp 2007-06-16]. (ang.).
  67. ↑ World Cup 1990 - Match schedule. [w:] planetworldcup.com [on-line]. [dostęp 2007-06-16].
  68. ↑ Robbo ready for new challenge. 2003-10-30. [dostęp 2007-08-16].
  69. ↑ a b Statistics: Italy 1990. 2002-04-12. [dostęp 2007-08-16].
  70. ↑ Tom Fordyce: Sven's toughest test?. 2004-06-16. [dostęp 2007-08-23].
  71. ↑ Zeroes to heroes. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 132.
  72. ↑ World Cup history - Italy 1990. 2006-04-27. [dostęp 2007-05-23].
  73. ↑ Simon Kuper: Football against the enemy. London: Orion, 1996, s. p93. ISBN 0-7528-4877-1.
  74. ↑ On the road. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 146, 147.
  75. ↑ Kuper, p96
  76. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 148.
  77. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 148-150.
  78. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 150-153.
  79. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p153–54.
  80. ↑ Sir Bobby Robson. [dostęp 2007-08-16].
  81. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p158.
  82. ↑ SPORTING LISBON - PORTO. [w:] footballderbies.com [on-line]. [dostęp 2007-06-19].
  83. ↑ a b Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p160–61.
  84. ↑ a b Tactical masters fight for glory. 2005-04-26. [dostęp 2007-06-15].
  85. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p168.
  86. ↑ Fast facts on Ronaldo. [dostęp 2007-08-31].
  87. ↑ Managers - Bobby Robson (1996-97). [dostęp 2007-08-16].
  88. ↑ Ronaldo praises Robson. 2003-02-25. [dostęp 2007-05-14].
  89. ↑ Bobby Robson returns to PSV. 1998-04-06. [dostęp 2007-08-16].
  90. ↑ Historie eredivisie competitie 1998-1999. [dostęp 2007-08-17]. (dolnoniem.).
  91. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 185.
  92. ↑ Robson: Dream to manage Newcastle. 1999-08-30. [dostęp 2007-08-17].
  93. ↑ Robson takes Newcastle hotseat. 1999-09-03. [dostęp 2007-05-15].
  94. ↑ a b Going home. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p190.
  95. ↑ England 1999/2000. [w:] rsssf.com [on-line]. [dostęp 2007-08-26].
  96. ↑ Brian McNally: Football: FA Warned: Hands off our Bobby. 2000-10-15. [dostęp 2007-05-15].
  97. ↑ FA Premier League 2001-2002. [w:] fchd.btinternet.co.uk [on-line]. [dostęp 2007-08-26].
  98. ↑ FA Premier League - 2002-03. [w:] fchd.btinternet.co.uk [on-line]. [dostęp 2007-08-26].
  99. ↑ Newcastle force Robson out. 2004-08-30. [dostęp 2007-05-14].
  100. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p257.
  101. ↑ PREMIERSHIP: Sir Bobby Robson, Newcastle United, 1999-2004. [w:] squarefootball.net [on-line]. [dostęp 2007-05-27].
  102. ↑ a b Sir Bobby receives city freedom. 2005-03-02. [dostęp 2007-06-10].
  103. ↑ Farewell But Not Goodbye (Hardcover). Amazon.co.uk. [dostęp 22 sierpnia 2008].
  104. ↑ nufc.com: Newcastle United Football Club - Bobby Quotes (#16). [dostęp 2007-05-27].
  105. ↑ Going home. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p195–197.
  106. ↑ Owen injury blamed on training pitch. 2005-10-20. [dostęp 2007-05-13].
  107. ↑ BBC Sport: Robson rejects approach by Hearts. 2005-06-07. [dostęp 2007-05-15]. (ang.).
  108. ↑ BBC Sport: Republic appoint Staunton as boss. 2006-01-13. [dostęp 2007-05-14]. (ang.).
  109. ↑ GuardianUnlimited: Robson ready to retire from pitch at 74. 2007-11-15. [dostęp 2007-11-22]. (ang.).
  110. ↑ League Managers Association: LMA Structure. [dostęp 2007-11-02]. (ang.).
  111. ↑ Sir Bobby Robson receives knighthood. 2002-11-21. (ang.).
  112. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 151-153.
  113. ↑ Robson: Farewell but Not Goodbye. s. 162-168.
  114. ↑ BBC: Robson discharged from hospital. 2006-08-07. [dostęp 2007-05-13]. (ang.).
  115. ↑ Robson gets the all-clear. 2006-10-17. [dostęp 2007-05-13].
  116. ↑ James Watson, Sporting Life: Robson fighting cancer again. [dostęp 2007-05-14]. (ang.).
  117. ↑ Carlsberg's "Best Pub Side" TV commercial. 2006-04-19. [dostęp 2007-05-15]. (ang.).
  118. ↑ Sunday Mirror: Football World Cup 2002: Gibbering Gazza's right on target with long. 2002-06-23. [dostęp 2007-08-30]. (ang.).
  119. ↑ Tom Fordyce, BBC Sport: Reasons to be cheerful. 2004-06-14. [dostęp 2007-08-29]. (ang.).
  120. ↑ Four Four Two columnist: confirmation, Magsite.co.uk (26 December 2006). Retrieved 13 May 2007.
  121. ↑ Szablon:Cyruj stronę
  122. ↑ BBC News: Sir Bobby launches cancer charity. [dostęp 2008-03-25]. (ang.).
  123. ↑ a b Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p297.
  124. ↑ a b Sir Bobby Robson receives knighthood. 2002-11-21. [dostęp 2007-08-16].
  125. ↑ English Football Hall of Fame Profile. [dostęp 2007-05-13].
  126. ↑ Hello and goodbye. W: Robson: Farewell but Not Goodbye. s. p294.
  127. ↑ England Honours - Football Writers' Association Tribute Award. [dostęp 2007-08-16].
  128. ↑ Fletcher honoured with top award. 2005-12-07. [dostęp 2007-08-31].
  129. ↑ Robson wins BBC achievement award. 8 December, 2007. [dostęp 2007-12-08].
  130. ↑ Sir Bobby given freedom of town. 2008-05-06. [dostęp 2008-06-21].
  131. ↑ Bobby Robson. [dostęp 19 sierpnia 2008]. (ang.).
  132. ↑ England Hall of Fame. [dostęp 19 sierpnia 2008]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 1986

 

  • O występie Anglików na Mundialu 1986 czytaj tutaj.
Skład reprezentacji Anglii na Euro 1988

 

Skład reprezentacji Anglii na Mundialu 1990

 

  • O występie Anglików na Mundialu 1990 czytaj tutaj.
Trenerzy FC Barcelona
  1. ↑ a b tymczasowo
Selekcjonerzy reprezentacji Anglii

 

  1. ↑ a b c d tymczasowo


Kategoria:Angielscy piłkarze Kategoria:Angielscy trenerzy piłkarscy Kategoria:Piłkarze Fulham F.C. Kategoria:Piłkarze West Bromwich Albion Kategoria:Reprezentanci Anglii w piłce nożnej Kategoria:Selekcjonerzy reprezentacji Anglii w piłce nożnej Kategoria:Trenerzy piłkarscy FC Barcelona Kategoria:Trenerzy piłkarscy FC Porto Kategoria:Trenerzy piłkarzy Fulham F.C. Kategoria:Trenerzy piłkarzy Newcastle United Kategoria:Trenerzy piłkarscy PSV Kategoria:Trenerzy piłkarscy Sporting CP Kategoria:Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1958 Kategoria:Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1962 Kategoria:Urodzeni w 1933 [[ar:بوبي روبسون]] [[ca:Robert William Robson]] [[da:Bobby Robson]] [[de:Bobby Robson]] [[el:Μπόμπι Ρόμπσον]] [[en:Bobby Robson]] [[es:Bobby Robson]] [[fr:Bobby Robson]] [[it:Bobby Robson]] [[he:בובי רובסון]] [[nl:Bobby Robson]] [[ja:ボビー・ロブソン]] [[no:Bobby Robson]] [[pt:Bobby Robson]] [[ru:Робсон, Бобби]] [[simple:Bobby Robson]] [[fi:Bobby Robson]] [[sv:Bobby Robson]] [[vi:Bobby Robson]] [[zh:波比·笠臣]]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Tłumaczenie_artykułów/Bobby_Robson&oldid=73567181”