Alberto Tomba

włoski narciarz alpejczyk

Alberto Tomba (ur. 19 grudnia 1966 w San Lazzaro di Savena) – włoski narciarz alpejski, trzykrotny mistrz olimpijski, dwukrotny mistrz świata oraz zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii tej dyscypliny.

Alberto Tomba
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1966
San Lazzaro di Savena

Klub

SC Cortina d’Ampezzo

Wzrost

182 cm

Debiut w PŚ

13.01 1985, Kitzbühel (DSQ2 - slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

23.02 1986, Åre
(6. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

14.12 1986, Alta Badia
(2. miejsce – gigant)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

27.11 1987, Sestriere (slalom)

Dorobek medalowy
}
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złoto Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
złoto Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(slalom)
złoto Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
srebro Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(slalom)
srebro Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie
(slalom)
Mistrzostwa świata
złoto Sierra Nevada 1996 slalom gigant
złoto Sierra Nevada 1996 slalom
brąz Crans-Montana 1987 slalom gigant
brąz Sestriere 1997 slalom
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1987/1988
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1991/1992
3. miejsce
1988/1989
3. miejsce
1993/1994
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1987/1988
Mała Kryształowa Kula
1991/1992
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1988/1989
2. miejsce
1989/1990
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula
1987/1988
Mała Kryształowa Kula
1990/1991
Mała Kryształowa Kula
1991/1992
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1992/1993
Odznaczenia
Srebrny Order Olimpijski
Strona internetowa

Kariera

edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Alberto Tomba pojawił się w 1983 roku, kiedy wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Sestriere, zajmując tam szesnaste miejsce w slalomie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 16 grudnia 1985 roku w Madonna di Campiglio. Pierwsze punkty zdobył dwa miesiące później 23 lutego 1986 roku w Åre, zajmując szóste miejsce w slalomie. Dokonał tego, mimo iż do rywalizacji przystąpił z 62. numerem startowym[1]. W sezonie 1985/1986 punktował jeszcze trzykrotnie, powtarzając wynik z Madonna di Campiglio 16 marca 1986 roku w Whistler, gdzie był szósty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 51. miejsce.

Na początku sezonu 1986/1987, 14 grudnia 1986 roku w Alta Badia po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych. Zajął tam drugie miejsce w slalomie gigancie, przegrywając tylko ze swym rodakiem Richardem Pramottonem. Jeszcze sześciokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, lecz nie stanął już na podium w tym sezonie. W klasyfikacji generalnej zajął piętnaste miejsce, a w klasyfikacji giganta zajął dziewiątą pozycję. W lutym 1987 roku wystartował na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie. W gigancie stanął na najniższym stopniu podium, plasując się za Pirminem Zurbriggenem ze Szwajcarii oraz reprezentującym Luksemburg Markiem Girardellim. Był tam także czternasty w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 27 listopada 1987 roku w Sestriere, gdzie był najlepszy w slalomie. W sezonie 1987/1988 jeszcze dziewięć razy stawał na podium, w tym ośmiokrotnie zwyciężał: 29 listopada w Sestriere, 13 grudnia w Alta Badia i 19 stycznia 1988 roku w Saas-Fee wygrywał giganta, a 16 grudnia w Madonna di Campiglio, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze, 17 stycznia w Bad Kleinkirchheim, 19 marca w Åre i 22 marca 1988 roku w Oppdal był najlepszy w slalomie. W efekcie wywalczył pierwsze w karierze Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach slalomu oraz giganta. W klasyfikacji generalnej zajął jednak drugie miejsce za Zurbriggenem, który zgromadził 29 punktów więcej. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku, zdobywając dwa złote medale. W gigancie osiągnął najlepszy czas pierwszego przejazdu oraz drugi czas drugiego przejazdu, co wystarczyło do zwycięstwa z przewagą ponad sekundy nad Austriakiem Hubertem Strolzem i ponad dwóch sekund nad Pirminem Zurbriggenem. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował trzecie miejsce, tracąc do prowadzącego Franka Wörndla z RFN 0,63 sekundy. W drugim przejeździe osiągnął drugi wynik, przegrywając tylko z Ingemarem Stenmarkiem ze Szwecji. Włoch uzyskał jednak najlepszy łączny czas i zwyciężył, wyprzedzając Franka Wörndla o 0,06 sekundy i Paula Frommelta z Liechtensteinu o 0,37 sekundy. Wystartował także w supergigancie, jednak nie ukończył zawodów.

W kolejnych dwóch sezonach łącznie odniósł cztery zwycięstwa w Pucharze Świata: 11 grudnia 1988 roku w Madonna di Campiglio, 29 listopada 1989 roku w Waterville Valley, 8 marca 1990 roku w Geilo oraz 12 marca 1990 roku w Sälen wygrywał zawody w slalomie. W sezonie 1988/1989 był trzeci w klasyfikacji generalnej, za Girardellim i Zurbriggenem, a rok później zajął dziewiąte miejsce. W obu sezonach zajmował przy tym drugie miejsce w klasyfikacji slalomu, ulegając tylko Arminowi Bittnerowi z RFN. W 1989 roku wziął także udział mistrzostwach świata w Vail, zajmując szóste miejsce w supergigancie i siódme w slalomie gigancie.

Bez medalu wrócił również z rozgrywanych w 1991 roku mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm. Zajął tam czwarte miejsce w slalomie, przegrywając walkę o medal z Norwegiem Ole Kristianem Furusethem o 0,24 sekundy. Startował także w gigancie, jednak nie zdołał ukończyć zawodów. W zawodach pucharowych dziewięciokrotnie stawał na podium, przy czym sześć razy na najwyższym stopniu: 11 grudnia w Sestriere był najlepszy w slalomie, a 16 grudnia w Alta Badia, 21 grudnia w Kranjskiej Gorze, 1 marca w Lillehammer, 9 marca w Aspen i 21 marca 1991 roku w Waterville Valley wygrywał giganta. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji giganta oraz drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991, w której lepszy o 20 punktów był Marc Girardelli.

Drugie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął także w sezonie 1991/1992, tym razem plasując się za Paulem Accolą ze Szwajcarii. Na podium stanął aż piętnaście razy, co pozostało najlepszym wynikiem w jego karierze. Jednocześnie wygrał dziewięć zawodów: gigant i slalom w dniach 23-24 listopada w Park City, slalom 10 grudnia w Sestriere, gigant 15 grudnia w Alta Badia, slalomy 5 stycznia w Kranjskiej Gorze, 19 stycznia w Kitzbühel i 26 stycznia w Wengen oraz giganta i slalom w dniach 20-22 marca 1992 roku w Crans-Montana. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji slalomu oraz drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji giganta. Sukcesy osiągnął także na rozgrywanych w lutym 1992 roku igrzyskach olimpijskich w Albertville. W gigancie zwyciężył w obu przejazdach, sięgając po złoty medal z przewagą 0,32 sekundy nad Markiem Girardellim i 0,84 sekundy nad Kjetilem André Aamodtem z Norwegii. Został tym samym pierwszym w historii alpejczykiem, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego. Był też pierwszym zawodnikiem, który zdobył dwukrotnie złoty medal olimpijski w tej samej konkurencji. Po pierwszym przejeździe rozgrywanego cztery dni później slalomu Tomba zajmował szóste miejsce. W drugim przejeździe osiągnął najlepszy wynik, jako jedyny schodząc poniżej 52 sekund, co pozwoliło mu przesunąć się na drugie miejsce i wywalczyć srebrny medal. Na podium rozdzielił Norwega Finna Christiana Jagge i Michaela Tritschera z Austrii. Do zwycięstwa Włochowi zabrakło 0,28 sekundy.

Z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku wrócił jednak bez medalu. Z powodu grypy wycofał się ze startu w gigancie, a rozgrywanego trzy dni później slalomu nie ukończył[2]. W zawodach PŚ wielokrotnie stawał na podium, choć tylko raz zwyciężył, wygrywając slalom 9 stycznia 1993 roku w Garmisch-Partenkirchen. Sezon 1992/1993 ukończył na piątej pozycji w klasyfikacji generalnej, tracąc do trzeciego zawodnika, Szwajcara Franza Heinzera zaledwie 11 punktów. Był także drugi za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem w klasyfikacji giganta, a wśród slalomistów lepszy był tylko Szwed Thomas Fogdö.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Po pierwszym przejeździe giganta Tomba zajmował trzynaste miejsce, tracąc do prowadzącego Austriaka Christiana Mayera 1,19 sekundy. Podczas drugiego przejazdu Włoch ominął jedną z bramek i nie ukończył zawodów. Pierwszy przejazd rozgrywanego parę dni później slalomu zakończył na dwunastej pozycji, ze stratą 1,84 sekundy do prowadzącego Thomasa Stangassingera z Austrii. W drugim przejeździe Tomba uzyskał zdecydowanie najlepszy czas i przesunął się na drugie miejsce, niwelując stratę do Austriaka do 0,15 sekund. Trzecie miejsce w tych zawodach zajął Słoweniec Jure Košir, który był wolniejszy od Tomby o 0,36 sekundy. Podobnie jak pięć lat wcześniej w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął trzecie miejsce, tym razem ulegając Aamodtowi i Girardellemu. W sezonie 1993/1994 osiem razy stawał na podium, w tym odniósł cztery zwycięstwa: 5 grudnia w Stoneham, 14 grudnia w Sestriere, 30 stycznia w Chamonix i 6 lutego 1994 roku w Garmisch-Partenkirchen wygrywał slalomy. Wyniki te dały mu trzecie w karierze zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.

 
Tomba w 2006 roku

Najlepsze wyniki w zawodach pucharowych osiągnął w sezonie 1994/1995, kiedy wywalczył Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Na podium nie stawał tak często jak w sezonie 1991/1992, jednak tym razem na podium stawał tylko na najwyższym stopniu. Odniósł w sumie jedenaście zwycięstw: 4 grudnia w Tignes, 12 grudnia w Sestriere, 20 i 21 grudnia w Lech, 8 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, 15 stycznia w Kitzbühel i 22 stycznia 1995 roku w Wengen był najlepszy w slalomie, a 22 grudnia w Alta Badia, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze, 4 lutego w Adelboden i 18 marca w Bormio wygrywał giganta. Pozwoliło mu to zdobyć czwarte w karierze Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach obu tych konkurencji. Było to pierwsze zwycięstwo włoskiego alpejczyka w klasyfikacji generalnej PŚ od czasu, kiedy Gustav Thöni triumfował sezonie 1974/1975. W 1995 roku Tomba został także drugim alpejczykiem w historii, który wygrywał co najmniej jedne zawody Pucharu Świata na sezon przez dziesięć lat z rzędu[3].

Kolejne zwycięstwa odnosił w sezonie 1995/1996. Triumfował wtedy trzykrotnie: 19 grudnia w Madonna di Campiglio, 22 grudnia w Kranjskiej Gorze i 7 stycznia 1996 roku we Flachau był najlepszy w slalomie. W klasyfikacji końcowej tej konkurencji zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Francuzem Sébastienem Amiezem. W klasyfikacji generalnej zajął jednak piątą pozycję. W lutym 1996 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył między innymi pierwszy w karierze tytuł mistrza świata. Sukces ten osiągnął w slalomie gigancie, zwyciężając z przewagą 0,44 s nad Szwajcarem Ursem Kälinem i 0,82 s nad jego rodakiem, Michaelem von Grünigenem. Tomba wygrał także rozgrywany dwa dni później slalom, wyprzedzając bezpośrednio Austriaka Mario Reitera i Michaela von Grünigena.

W dwóch kolejnych sezonach łącznie siedem razy stawał na podium, zwyciężając trzykrotnie: 30 stycznia 1997 roku i 8 stycznia 1998 roku w Schladming oraz 15 marca 1998 roku w Crans-Montana był najlepszy w slalomie. Zwycięstwo w Crans-Montana było jego ostatnim występem w zawodach Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej obu sezonów plasował się poza czołową dziesiątką, zajmując 25. miejsce w sezonie 1996/1997 i czternaste w sezonie 1997/1998. Nie stawał także na podium klasyfikacji końcowych poszczególnych konkurencji, najlepszy wynik osiągając w slalomie sezonu 1996/1997, kiedy był piąty. Ostatni medal w karierze zdobył na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku, gdzie był trzeci w slalomie. W zawodach tych lepsi okazali się jedynie Norweg Tom Stiansen oraz Sébastien Amiez z Francji. Tomba brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, jednak nie zdobył medali. Startował tam w slalomie i gigancie, jednak rywalizacji w żadnej z tych konkurencji nie ukończył. W 1998 roku zakończył karierę.

Odniósł łącznie 50 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, co w chwili zakończenia kariery plasowało go na drugim miejscu w klasyfikacji wszech czasów, za Ingemarem Stenmarkiem; potem wyprzedzili go jeszcze Austriacy Hermann Maier i Marcel Hirscher[4]. Ponadto 88 razy stawał na podium, co w klasyfikacji wszech czasów daje mu szóste miejsce[5]. Ośmiokrotnie zdobywał mistrzostwo Włoch: w slalomie w latach 1988, 1990, 1991, 1993 i 1994 oraz w gigancie w latach: 1990, 1991 i 1992. W 1988, 1992 i 1996 latach otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[6]. Za swe osiągnięcia w 1992 roku otrzymał także Wojskowy Krzyż Zasługi[7]. Podczas igrzysk w Albertville w 1992 roku był chorążym reprezentacji Włoch[8], a podczas ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie wniósł ogień olimpijski na stadion.

Dziesięć lat po zakończeniu kariery, w 2008 roku, wydał autobiografię pt. „Pierwszy i drugi przejazd”[9].

Osiągnięcia

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF 21 lutego 1988   Calgary Supergigant 1:39,66   Franck Piccard
1.  25 lutego 1988   Calgary Gigant 2:06,37
1.  27 lutego 1988   Calgary Slalom 1:39,47
1.  18 lutego 1992   Albertville Gigant 2:06,98
2.  22 lutego 1992   Albertville Slalom 1:44,39 +0,28   Finn Christian Jagge
DNF 23 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:52,46   Markus Wasmeier
2.  27 lutego 1994   Lillehammer Slalom 2:02,02 +0,15   Thomas Stangassinger
DNF 19 lutego 1998   Nagano Gigant 2:38,51   Hermann Maier
DNF 21 lutego 1998   Nagano Slalom 1:49,31   Hans Petter Buraas
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
14. 2 lutego 1987   Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +2,98   Pirmin Zurbriggen
3.  4 lutego 1987   Crans-Montana Gigant 2:32,38 +0,75   Pirmin Zurbriggen
DNF1[10] 8 lutego 1987   Crans-Montana Slalom 1:54,63   Frank Wörndl
6. 8 lutego 1989   Vail Supergigant 1:38,81 +0,92   Martin Hangl
7. 9 lutego 1989   Vail Gigant 2:37,66 +2,45   Rudolf Nierlich
DNF1[11] 12 lutego 1989   Vail Slalom 2:02,85   Rudolf Nierlich
4. 22 stycznia 1991   Saalbach Slalom 1:55,38 +0,86   Marc Girardelli
DNF2[12] 3 lutego 1991   Saalbach Gigant 2:29,94   Rudolf Nierlich
DNS1[13] 10 lutego 1993   Morioka Gigant 2:15,36   Kjetil André Aamodt
DSQ1[14] 13 lutego 1993   Morioka Slalom 1:40,33   Kjetil André Aamodt
1.  23 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 1:58,63
1.  25 lutego 1996   Sierra Nevada Slalom 1:42,26
DNF 12 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:48,23   Michael von Grünigen
3.  15 lutego 1997   Sestriere Slalom 1:51,70 +0,44   Tom Stiansen
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
16. 4 lutego 1983   Sestriere Slalom 1:36,81 +5,07   Rok Petrovič
4. 20 lutego 1984   Sugarloaf Slalom 1:55,21 +2,17   Atsushi Itō

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Zwycięstwa w zawodach

edytuj
  1.   Sestriere27 listopada 1987 (slalom)
  2.   Sestriere29 listopada 1987 (gigant)
  3.   Alta Badia13 grudnia 1987 (gigant)
  4.   Madonna di Campiglio16 grudnia 1987 (slalom)
  5.   Kranjska Gora20 grudnia 1987 (slalom)
  6.   Bad Kleinkirchheim17 stycznia 1988 (slalom)
  7.   Saas-Fee19 stycznia 1988 (gigant)
  8.   Åre19 marca 1988 (slalom)
  9.   Oppdal22 marca 1988 (slalom)
  10.   Madonna di Campiglio11 grudnia 1988 (slalom)
  11.   Waterville Valley29 listopada 1989 (slalom)
  12.   Geilo8 marca 1990 (slalom)
  13.   Sälen12 marca 1990 (slalom)
  14.   Sestriere11 grudnia 1990 (slalom)
  15.   Alta Badia16 grudnia 1990 (gigant)
  16.   Kranjska Gora21 grudnia 1990 (gigant)
  17.   Lillehammer1 marca 1991 (gigant)
  18.   Aspen9 marca 1991 (gigant)
  19.   Waterville Valley21 marca 1991 (gigant)
  20.   Park City23 listopada 1991 (gigant)
  21.   Park City24 listopada 1991 (slalom)
  22.   Sestriere10 grudnia 1991 (slalom)
  23.   Alta Badia15 grudnia 1991 (gigant)
  24.   Kranjska Gora5 stycznia 1992 (slalom)
  25.   Kitzbühel19 stycznia 1992 (slalom)
  26.   Wengen26 stycznia 1992 (slalom)
  27.   Crans-Montana20 marca 1992 (gigant)
  28.   Crans-Montana22 marca 1992 (slalom)
  29.   Garmisch-Partenkirchen9 stycznia 1993 (slalom)
  30.   Stoneham5 grudnia 1993 (slalom)
  31.   Sestriere14 grudnia 1993 (slalom)
  32.   Chamonix30 stycznia 1994 (slalom)
  33.   Garmisch-Partenkirchen6 lutego 1994 (slalom)
  34.   Tignes4 grudnia 1994 (slalom)
  35.   Sestriere12 grudnia 1994 (slalom)
  36.   Lech20 grudnia 1994 (slalom)
  37.   Lech21 grudnia 1994 (slalom)
  38.   Alta Badia22 grudnia 1994 (gigant)
  39.   Kranjska Gora6 stycznia 1995 (gigant)
  40.   Garmisch-Partenkirchen8 stycznia 1995 (slalom)
  41.   Kitzbühel15 stycznia 1995 (slalom)
  42.   Wengen22 stycznia 1995 (slalom)
  43.   Adelboden4 lutego 1995 (gigant)
  44.   Bormio18 marca 1995 (gigant)
  45.   Madonna di Campiglio19 grudnia 1995 (slalom)
  46.   Kranjska Gora22 grudnia 1995 (slalom)
  47.   Flachau7 stycznia 1996 (slalom)
  48.   Schladming30 stycznia 1997 (slalom)
  49.   Schladming8 stycznia 1998 (slalom)
  50.   Crans-Montana15 marca 1998 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium

edytuj
  1.   Alta Badia14 grudnia 1986 (gigant) – 2. miejsce
  2.   Lienz12 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
  3.   Kranjska Gora17 grudnia 1988 (slalom) – 3. miejsce
  4.   Kirchberg10 stycznia 1989 (gigant) – 3. miejsce
  5.   Kitzbühel15 stycznia 1989 (slalom) – 2. miejsce
  6.   Adelboden17 stycznia 1989 (gigant) – 3. miejsce
  7.   Wengen22 stycznia 1989 (slalom) – 2. miejsce
  8.   Furano5 marca 1989 (slalom) – 2. miejsce
  9.   Veysonnaz4 marca 1990 (slalom) – 2. miejsce
  10.   Mt. Hutt8 sierpnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
  11.   Adelboden15 stycznia 1991 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Waterville Valley23 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
  13.   Breckenridge29 listopada 1991 (gigant) – 2. miejsce
  14.   Breckenridge30 listopada 1991 (slalom) – 2. miejsce
  15.   Madonna di Campiglio17 grudnia 1991 (slalom) – 2. miejsce
  16.   Kranjska Gora4 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
  17.   Garmisch-Partenkirchen13 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
  18.   Saint-Gervais2 lutego 1992 (gigant) – 2. miejsce
  19.   Sestriere28 listopada 1992 (gigant) – 2. miejsce
  20.   Alta Badia13 grudnia 1992 (gigant) – 3. miejsce
  21.   Madonna di Campiglio15 grudnia 1992 (slalom) – 2. miejsce
  22.   Kranjska Gora19 grudnia 1992 (slalom) – 2. miejsce
  23.   Lech17 stycznia 1993 (slalom) – 3. miejsce
  24.   Veysonnaz19 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  25.   Veysonnaz24 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  26.   Åre27 marca 1993 (gigant) – 2. miejsce
  27.   Park City27 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
  28.   Alta Badia19 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  29.   Madonna di Campiglio20 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  30.   Kitzbühel16 stycznia 1994 (slalom) – 3. miejsce
  31.   Vail19 listopada 1995 (slalom) – 3. miejsce
  32.   Alta Badia17 grudnia 1995 (gigant) – 3. miejsce
  33.   Flachau6 stycznia 1995 (gigant) – 2. miejsce
  34.   Kitzbühel14 stycznia 1996 (slalom) – 2. miejsce
  35.   Madonna di Campiglio17 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
  36.   Kitzbühel26 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
  37.   Vail15 marca 1997 (slalom) – 3. miejsce
  38.   Saalbach-Hinterglemm6 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj