Charles Manson

Amerykański morderca, przywódca sekty, muzyk

Charles Milles Manson (ur. 12 listopada 1934 w Cincinnati, zm. 19 listopada 2017 w Bakersfield) – amerykański przestępca, przywódca grupy religijnej „Rodzina”, szerzej znany z działań kryminalnych pod koniec lat 60.

Charles Manson
Ilustracja
Charles Manson (2009)
Pełne imię i nazwisko

Charles Milles Manson

Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1934
Cincinnati

Data i miejsce śmierci

19 listopada 2017
Bakersfield

podpis
Charles Manson w 1968
Charles Manson w sierpniu 2017

Życiorys edytuj

Charles Manson urodził się jako syn 15-letniej Kathleen Maddox. Jego ojcem najprawdopodobniej był Colonel Scott z Ashland, żonaty mężczyzna, który na wieść o ciąży zniknął z życia Kathleen. Jeszcze przed narodzinami Charlesa, jego matka wyszła za mąż za Williama Mansona, który uznał dziecko jako swoje. Małżeństwo rozpadło się szybko, a Kathleen odreagowywała stres imprezując. Kiedy trafiła do więzienia za udział w napadzie i kradzieży, mały Charlie został wysłany do Zachodniej Wirginii, gdzie zamieszkał z wujostwem.

Był drobny jak na swój wiek i nie umiał się odnaleźć w nowym środowisku. Pierwszy raz trafił do zakładu poprawczego (za kradzież), gdy miał 9 lat. Następnie większość życia spędzał w więzieniach, skazywany za drobne przestępstwa (kradzieże, wyłudzenia). W krótkich przerwach między kolejnymi aresztowaniami (kilkakrotnie uciekał z więzienia) nagrywał muzykę i zajmował się stręczycielstwem, za co został aresztowany w 1960 i skazany na siedem lat pozbawienia wolności[1].

Grupa religijna „Rodzina” edytuj

Po wyjściu z więzienia w 1967 założył grupę religijną „Rodzina” (ang. The Family) i stał się jej przywódcą.

Życie grupy koncentrowało się głównie wokół przepowiedni o zbliżającym się Armagedonie. Manson straszył członków grupy nadchodzącą czarnoskórą rewoltą, w czasie której zostanie dokonana rzeź białych. W tym czasie członkowie grupy religijnej mieli się ukryć w Dolinie Śmierci, a następnie wyjść z ukrycia, by odebrać im władzę i uczynić ich niewolnikami.

Kiedy według przepowiedni minął termin wybuchu rewolty, Manson wyjaśnił swoim wiernym, że to oni będą musieli rozpocząć konieczną i nieuniknioną rzeź. Jednym z pierwszych celów ich ataku stał się dom Romana Polańskiego[2].

Morderstwo w willi Polańskiego edytuj

Nocą z 8 na 9 sierpnia 1969 z inspiracji Mansona kilkoro członków „Rodziny” – Charles Watson („Tex”), Patricia Krenwinkel, Susan Atkins i Linda Kasabian – dokonało głośnego morderstwa w willi wynajętej przez Polańskich w Beverly Hills w Kalifornii przy Cielo Drive (10050). Zbrodnia ta wstrząsnęła światem (Polański był już wtedy znanym reżyserem), a jej diaboliczny charakter uczynił z Mansona jednego z najbardziej znanych i mitycznych morderców-psychopatów w historii kryminologii.

Sekta zamordowała wtedy żonę Romana Polańskiego Sharon Tate, będącą w dziewiątym miesiącu ciąży, oraz jej czworo gości przebywających w domu: Wojciecha Frykowskiego, Abigail Folger, stylistę z Hollywood Jaya Sebringa oraz Stevena Parenta. Po ich zamordowaniu, krwią ofiar wypisali na drzwiach napis „PIG” (świnia). Sprawcy mordu zbiegli, a policja przez dłuższy czas nie mogła wpaść na trop zabójców. Pomógł dopiero przypadek: kilka miesięcy po zabójstwie jedna z jego uczestniczek – Susan Atkins, aresztowana w innej sprawie – „pochwaliła się” innej osadzonej udziałem w morderstwie. Ta poinformowała o wszystkim władze więzienia. Proces bandy Mansona zakończył się w styczniu 1971 roku. Sprawców skazano na dożywotnie więzienie, ponieważ w Kalifornii nie stosowano wtedy kary śmierci[3].

Motywy ich zbrodni do dziś są niejasne. Charles Manson twierdził, że zainspirowali go Beatlesi, których piosenki interpretował na swój sposób i używał do zdobywania demonicznej kontroli nad swoimi uczniami, których zindoktrynował tak bardzo, że mordowali na jego rozkaz. Z tego powodu prawnicy Mansona w procesie o zabójstwo Sharon Tate rozważali możliwość wezwania na świadków Johna Lennona i Johna Philipsa, aby oni sami zinterpretowali swoje piosenki[potrzebny przypis].

„Rodzinie” udowodniono kilka innych morderstw, m.in. małżeństwa LaBianca oraz nauczyciela muzyki Gary’ego Hinmana. Manson odbywał swój wyrok w kalifornijskim więzieniu stanowym w Corcoran. W kwietniu 2012 roku (w wieku lat 78) bezskutecznie ubiegał się o przedterminowe zwolnienie[4]. 15 maja 2015 w portalu United Media Publishing opublikowano informację o odkryciu w celi ciała Mansona bez oznak życia oraz o uznaniu go za zmarłego po bezskutecznych próbach reanimacji[5]. Doniesienia te zostały zdementowane przez rzecznika władz więziennych[6].

Muzyka edytuj

Przebywając w więzieniu Manson nagrał kilka albumów z pogranicza bluesa i rocka psychodelicznego, które były raczej ciekawostką medialną i nie odbiły się głośniejszym echem w świecie muzyki. 6 marca 1970 nagrał swoją pierwszą płytę zatytułowaną Lie: The Love and Terror Cult, w celu zebrania funduszy na sfinansowanie własnych adwokatów.

Śmierć edytuj

Zmarł z powodu zatrzymania krążenia spowodowanego niewydolnością oddechową i rakiem okrężnicy w szpitalu 19 listopada 2017 roku[7].

Charles Manson w kulturze edytuj

Czyny i życie Charlesa Mansona inspirują wielu muzyków wywodzących się głównie z nurtów muzycznych takich jak: rock, metal, nu-metal.

Zespół System of a Down, zainspirowany historią Mansona, nagrał piosenkę pod tytułem „A.T.W.A.” (skrót od Air-Trees-Water-Animals). A.T.W.A. była radykalną organizacją ekologiczną, do której należał właśnie m.in. Manson.

Nazwa zespołu Kasabian, początkowo funkcjonująca jako Saracuse, została zaczerpnięta od nazwiska Lindy Kasabian zamieszanej w zabójstwo Sharon Tate, żony Romana Polańskiego[8], a także od popularnego armeńskiego nazwiska Qasab, oznaczającego rzeźnika.

Marilyn Manson wziął częściowo pseudonim właśnie od Charlesa Mansona.

Zespół Paradise Lost wykorzystał głos Charlesa Mansona w utworze „Forever Failure”. Album Draconian Times z ww. utworem został wydany w 1995 roku. Głos Mansona pojawia się na początku i pod koniec utworu. Charles Manson wypowiada słowa:

Understand procedure, understand war, understand rules, regulations. I don’t understand sorry. I don’t really know what sorry means.

Jego głos został również wykorzystany przez grupę Death Grips w utworze „Beware” oraz zespół Mount Salem w utworze „Good Times”. Oba zespoły wykorzystały wypowiedzi Mansona:

I don’t want to take my time going to work. I’ve got a motorcycle and a sleeping bag, and ten or fifteen girls, what the hell I want to go off and go to work for? Work for what, money? I got all the money in the world. I’m the king, man! I run the underworld, guy. I decide who does what and where they do that. What am I gonna run around like some teeny bopper somewhere for someone elses money? I make the money man, I roll the nickels. The game is mine. I deal the cards.

Quentin Tarantino wykorzystał historię napadu na willę Polańskiego jako motyw w filmie Pewnego razu... w Hollywood (2019).

Zespół Suicidal Tendencies w piosence "You can't bring me down" wspomniał o Mansonie

Who the hell you calling Crazy? You wouldn't know what crazy was if Charles Manson Was eating fruit loops on your front porch

Przypisy edytuj

  1. Ray Black, Tajne kulty zła, Warszawa 2010, s. 113.
  2. Ray Black: Tajne kulty zła. Warszawa: 2010, s. 114–115.
  3. Roman Polański. Najpierw ofiara, a potem oskarżony. „Retro”, s. 32–33, 2014-11-01. Warszawa: Media Group. ISSN 2391-6982. 
  4. Charles Manson, morderca żony Polańskiego, nie wyjdzie na wolność, Wyborcza.pl, 11 kwietnia 2012 [dostęp 2015-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-13].
  5. Priscilla Mason, Charles Manson Found Dead In His Prison Cell, United Media Publishing, 15 maja 2015 [dostęp 2015-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-15] (ang.).
  6. Charles Manson Death Hoax. [w:] Portal Snopes. snopes.com > What’s New [on-line]. snopes.com, 2015-05-15. [dostęp 2015-05-16]. (ang.).
  7. Jon Blistein, Charles Manson Dead at 83, Rolling Stone, 20 listopada 2017 [dostęp 2020-10-26] (ang.).
  8. How Franz Ferdinand & Kasabian Got Their Band Names???. feelnumb.com. (ang.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj