Grupa Operacyjna „Wschód”
Grupa Operacyjna „Wschód” (GO „Wschód”) – wyższy związek taktyczny Wojska Polskiego.
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita
| |
| Sformowanie | 1939 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | gen. bryg. Mikołaj Bołtuć | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą | ||
| Organizacja | ||
| Rodzaj wojsk | Piechota | |
| Podległość | Armia Pomorze Armia Poznań | |
| Skład | 4 Dywizja Piechoty 16 Pomorska Dywizja Piechoty OW „Jabłonowo” | |
Grupa Operacyjna „Wschód” pod dowództwem generała brygady Mikołaja Bołtucia wchodziła w skład Armii „Pomorze” gen. Władysława Bortnowskiego. Głównym jej zadaniem była obrona prawego brzegu Wisły przed natarciem wojsk niemieckich z terenu Prus Wschodnich. Dlatego jej siły zostały rozlokowane na obszarze ciągnącym się od Grudziądza przez Świecie nad rzeką Osą, Jabłonowo Pomorskie do Brodnicy, prawie dokładnie wzdłuż linii kolejowej Grudziądz-Jabłonowo-Brodnica, która w tej sytuacji nabrała znaczenia strategicznego. Rozkazem gen. W. Bortnowskiego z 29 sierpnia 1939 r. GO miała bronić się na linii Osa-jezioro Mieliwo-jezioro Sośno-jezioro Zbiczno-jezioro Bachotek-Drwęca do granicy państwa. Naprzeciwko stał niemiecki XXI Korpus Armijny z 3 Armii dowodzony przez gen. Nikolausa von Falkenhorsta, który pod koniec sierpnia zajął pozycje wyjściowe do natarcia w rejonie Kisielice-Trumieje-Jędrychowo.
Struktura organizacyjna i obsada personalnaEdytuj
- Dowództwo GO „Wschód”[a]
- dowódca - gen. bryg. Mikołaj Bołtuć
- szef sztabu - ppłk dypl. Albin Leszczyński
- oficer operacyjny - kpt. dypl. piech. Stanisław Andrzej Rozwadowski
- oficer informacyjny - kpt. dypl. art. Ignacy Stanisław Bukowski
- dowódca łączności - mjr łącz. Aleksander Marian Emmerling[b]
- komendant Kwatery Głównej - mjr st. spocz. art. Jan Maksymilian Wargin[c]
- 4 Dywizja Piechoty – płk dypl. Tadeusz Lubicz-Niezabitowski
- 16 Pomorska Dywizja Piechoty – płk dypl. Stanisław Świtalski
- Oddział Wydzielony „Jabłonowo” - ppłk Jan Szewczyk
- Oddział Wydzielony „Grudziądz” - płk Cieślak
- Oddział Wydzielony „Brodnica” - płk dypl. Mieczysław Rawicz -Mysłowski
4 DP wzmocniona została Batalionem Obrony Narodowej „Świecie”, natomiast dowódcy 16 DP podporządkowany został Batalion ON „Brodnica”, Batalion Wartowniczym Nr 83 i Grupa Fortyfikacyjna Nr 82.
Działania bojoweEdytuj
Działania wojenne GO „Wschód” rozpoczęła o świcie 1 września, kiedy polskie pozycje w okolicy Grudziądza, Świecia i Jabłonowa zaczęły być ostrzeliwane przez niemiecką artylerię polową zlokalizowaną w rejonie Kisielic. Główne uderzenie wroga zostało wykonane przez niemiecką 21 DP z okolic Gardei w kierunku na Grudziądz na pozycje zajmowane przez 16 DP. Około południa zaczęło się forsowanie Osy, powstrzymane przez ogień polskiej artylerii oraz broni maszynowej prowadzony przez Batalion ON „Świecie” walczący w składzie 16 DP. Silny i skuteczny opór stawiany przez tę jednostkę sprawił, że dowództwo niemieckie porzuciło plany sforsowania Osy z marszu. Natomiast do wieczora 1 września Niemcy wspierani przez czołgi zdołali wedrzeć się w lukę linii obronnych GO „Wschód” między odcinkami Grudziądz i Gruta. Na pozostałych odcinkach obrony GO panował względny spokój. Wieczorem gen. M. Bołtuć miał już pełne rozeznanie w sytuacji na odcinku obrony GO; główne uderzenie niemieckie poszło w okolice Gruty i Grudziądza, co pozwoliło przegrupować siły, w tym ściągnąć nie atakowane jednostki osłonowe 4 DP spod Brodnicy i Jabłonowa i wysłać je na najbardziej zagrożony odcinek frontu.
Rankiem 2 września Niemcy rozpoczęli kolejne natarcie tym razem prowadzone na linii Mełno-Gruta-Annowo, systematycznie pogarszała się też sytuacja Grudziądza. Siły GO uzyskały wówczas wsparcie lotnicze na rozkaz gen. W. Bortnowskiego. 141 eskadra myśliwska wykonała atak na niemiecką kolumnę pancerną w okolicach Mełna, a 142 eskadra myśliwska przeprowadziła wymiatanie w rejonie Grudziądz-Brodnica, strącając 7 niemieckich bombowców bez start własnych. Sytuacja nie uległa jednak poprawie. Wieczorem 2 września do pomocy mocno wykrwawionej w walkach w okolicach Gruty i Mełna 16 DP przyszła z pomocą ściągnięta spod Brodnicy i Jabłonowa 4 DP, jednakże wskutek chaosu i dużych strat własnych oddziały 16 DP samorzutnie i na własną rękę beż żadnego porozumienia z gen. M. Bołtuciem rozpoczęły odwrót z linii nad Osą na południe w kierunku Radzynia. Gen. M. Bołtuć odebrał wtedy dowodzenie jednostką płk. S. Świtalskiemu i przekazał je dowódcy piechoty dywizyjnej płk. Zygmuntowi Bohuszowi-Szyszce. Dowództwo Armii było zaniepokojone rozwojem sytuacji nad Osą. Przełamanie obrony tej rzeki i marsz nieprzyjaciela ku wschodniemu brzegowi Wisły groził zamknięciem jedynego już tylko kierunku odwrotu oddziałom odciętym w Borach Tucholskich. Rozkazano więc gen. M. Bołtuciowi wszystkimi rozporządzalnymi przez niego siłami najpóźniej do świtu 3 września przeprowadzić przeciwuderzenie pod Mełnem.
W ciągu 3 września uporczywe walki toczyła 4 DP. Generał M. Bołtuć, zebrawszy 16 DP w rejonie Radzynia, planował po uporządkowaniu oddziałów jeszcze raz przeciwuderzać. Ale 4 DP wkrótce po południu rozpoczęła odwrót spod Mełna i Gruty. W ciężkich walkach zdobyła stację kolejową Melno i cukrownię, ale straciła dwór Melno, a kiedy próbowała go odzyskać, została zaatakowana przez lotnictwo niemieckie. W obawie o los pozostałych sił dywizji, które mogły być zagrożone okrążeniem, płk T. Lubicz-Niezabitowski wydał rozkaz odstąpienia. Generał M. Bołtuć, niezadowolony z działania 4 DP, zmienił również jej dowódcę. Miejsce płk. T. Lubicza-Niezabitowskiego zajął płk Mysłowski, dotychczasowy dowódca piechoty dywizyjnej. Pod groźbą całkowitego okrążenia opuściła także swoje pozycje załoga Grudziądza. Planowany kontratak 16 DP i 4 DP znad Osy uniemożliwiony został jednak wieczorem 3 września rozkazem skierowanym do wszystkich oddziałów Armii Pomorze, w tym też GO Wschód, nakazującym odwrót na południe w kierunku Dobrzynia nad Wisłą i Włocławka.
Rozkaz ten został wykonany w kolejnych dniach; do 6 września siły GO przeprawiły się przez Wisłę w rejonie Torunia i kontynuowały marsz dalej na południe zgodnie z rozkazem. Następnie w dniach 9-12 września brały udział w bitwie nad Bzurą, walcząc głównie w rejonie Strykowa, Łowicza i Soboty, gdzie ostatecznie zostały całkowicie rozbite.
Po odwołaniu natarcia 4 DP na Głowno przebywający w sztabie grupy operacyjnej gen. Bortnowski wydał rozkaz wycofania całej grupy za Bzurę. Rozesłane do oddziałów 4 DP rozkazy nakazywały przejść w nocy na północny brzeg Bzury i zorganizować obronę na odcinku Wola Kalkowa – Sobocka Wieś. Wojska niemieckie nie reagowały na odskok. Również 16 DP wycofała się bez większych trudności. Rano 13 września rano 64 pp obsadziła odcinek Otolice – Łowicz, a 66 pp odcinek Łowicz — Zabostów. W odwodzie, w rejonie Klewkowa, stanął 65 pp[1].
UwagiEdytuj
- ↑ Dowództwo wydzielone zostało z Dowództwa 4 Dywizji Piechoty.
- ↑ Aleksander Marian Emmerling (Emerling) ur. 17 lutego 1895 roku, kapitan łączności ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku, w 1932 roku w Dowództwie 4 Dywizji Piechoty w Toruniu, odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 270, 485.
- ↑ Jan Maksymilian Wargin ur. 21 stycznia 1892 roku, major artylerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku, w 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII, „był przewidziany do użycia w czasie wojny”, Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 343, 1014.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Rezmer 1992 ↓, s. 311-312.
BibliografiaEdytuj
- 4 Dywizja Piechoty - Zmechanizowana 1808-1994 : zarys dziejów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08377-0.
- Konrad Ciechanowski: Armia Pomorze 1939. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
- Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07753-3.