Historia architektury
Historia architektury – nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury, a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.
Najczęstszym ujęciem historii architektury związanej z europejskim, okcydentalnym kręgiem kulturowym aż do wieku XIX jest periodyzacja posługująca się podziałem na epoki stylistyczne. Według takiego podziału cała działalność budowlana danego okresu i terytorium może być scharakteryzowana i opisana przy pomocy skodyfikowanych cech stylistycznych.
Historykami architektury są zwykle osoby z wykształceniem z dziedziny architektury lub historii sztuki.
Podstawowe epoki i style architektoniczne w europejskim, okcydentalnym kręgu kulturowymEdytuj
Architektura prehistorycznaEdytuj
Architektura starożytnaEdytuj
- starożytny Egipt
- starożytna Mezopotamia
- starożytna Persja
- sztuka egejska
- architektura klasyczna
- Grecja starożytna
- okres archaiczny – od 1200 p.n.e. do 480 p.n.e.
- okres klasyczny – od 480 p.n.e. do 323 p.n.e.
- okres hellenistyczny – od 323 p.n.e. do 30 p.n.e.
- Rzym starożytny
- Grecja starożytna
Architektura średniowieczaEdytuj
Architektura nowożytnaEdytuj
Architektura XIX w.Edytuj
Architektura XX i XXI w.Edytuj
Architektura innych rejonów świataEdytuj
- architektura islamu
- architektura Indii
- architektura Dalekiego Wschodu
- architektura Afryki
- architektura prekolumbijskiej Ameryki