Jutro nie umiera nigdy

Jutro nie umiera nigdy (ang. Tomorrow Never Dies) – amerykańsko-brytyjski film sensacyjny z 1997 roku w reżyserii Rogera Spottiswoode’a. Osiemnasty film wytwórni EON Productions z serii o przygodach agenta 007 Jamesa Bonda, w którego wcielił się po raz drugi Pierce Brosnan.

Jutro nie umiera nigdy
Tomorrow Never Dies
Ilustracja
Gatunek

sensacyjny

Data premiery

12 grudnia 1997
16 stycznia 1998 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone
Wielka Brytania

Język

angielski

Czas trwania

119 minut

Reżyseria

Roger Spottiswoode

Scenariusz

Michael G. Wilson
Bruce Feirstein

Główne role

Pierce Brosnan

Muzyka

David Arnold

Zdjęcia

Robert Elswit

Scenografia

Allan Cameron
Peter Young
Ken Court

Kostiumy

Lindy Hemming

Montaż

Michel Arcand
Dominique Fortin

Produkcja

Michael G. Wilson
Barbara Broccoli

Wytwórnia

Danjaq
Eon Productions
Metro-Goldwyn-Mayer

Dystrybucja

MGM
United Artists

Budżet

110 000 000 $

Poprzednik

GoldenEye (1995)

Kontynuacja

Świat to za mało (1999)

Strona internetowa
BMW 750 użyte w filmie

Fabuła Edytuj

James Bond infiltruje nielegalny jarmark broni na granicy Pakistanu w poszukiwaniu techno-terrorysty Henryego Gupty, który kupuje kradziony amerykański dekoder GPS[1]. 007 w ostatniej chwili ewakuuje się z miejsca misji, po tym jak Amerykanie wydają rozkaz zbombardowania jarmarku. Tymczasem na Morzu Południowo-Chińskim dochodzi do zatopienia brytyjskiego okrętu wojennego Devonshire[1]. Za zniszczenie statku i śmierć brytyjskich marynarzy ma odpowiadać armia chińska. Całość incydentu jest jednak staranną inscenizacją niejakiego Elliota Carvera – magnata mediowego, właściciela min. globalnej stacji informacyjnej i dziennika „Tomorrow”. Carver chce by zatopienie statku stało się przyczyną globalnego kryzysu i III wojny światowej po to, aby mógł czerpać zyski z jej relacjonowania[1]. Bond w Londynie dostaje zadanie udania się do Hamburga na przyjęcie wydawane przez Carvera z okazji wystrzelenia przez jego koncern kolejnego satelity telekomunikacyjnego, dzięki czemu jego program będzie nadawany także w Chinach[2]. M podejmuje taką decyzję po tym jak gazeta Carvera „Tomorrow” publikuje szczegóły incydentu na Morzu Południowo-Chińskim i zna jego detale o wiele wcześniej niż brytyjska armia. W Hamburgu Bond z polecenia M ma też odświeżyć znajomość z żoną Elliota Carvera; Paris, z którą w przeszłości coś go łączyło.

W Niemczech podczas przyjęcia 007 rozmawia z Paris o przeszłości, poznaje także Wai Lin – chińską reporterkę, a tak naprawdę agentkę chińskiego wywiadu, która dostała dokładnie takie samo zadanie co James Bond – ma rozpracować Elliota Carvera. Paris zdradza Bondowi jak wejść do tajnego laboratorium jej męża, gdzie będzie on mógł być może znaleźć kolejne cenne wskazówki. 007 wykrada z laboratorium dekoder GPS – ten sam który w Pakistanie kupował Henry Gupta. Gupta pracuje więc dla Carvera, a dekoder został wykorzystany do zmylenia zarówno armii chińskiej, jak i załogi zatopionego Devonshire co do właściwej pozycji jednostki – co doprowadziło do jej zniszczenia i globalnego kryzysu[2]. W międzyczasie ginie Paris Carver, po tym jak jej mąż dowiaduje się, że James Bond to brytyjski szpieg, z którym jego żonę wiele w przeszłości łączyło.

 
Motocykl, który 007 wykorzystuje do ucieczki w Sajgonie w „Jutro nie umiera nigdy”

007 wyrusza do Wietnamu. To tam, a nie na Morzu Południowo-Chińskim według ustaleń Brytyjczyków doszło do zatopienia Devonshire. Bond nurkuje do wraku, gdzie niespodziewanie spotyka też Wai-Lin. Oboje zostają schwytani przez ludzi Carvera i spotykają go osobiście w kwaterze jego medialnego konsorcjum w Sajgonie[2]. Bo brawurowej ucieczce Bond i Wai Lin postanawiają połączyć siły i wspólnie ostatecznie rozprawić się z Elliotem Carverem. Muszą w tym celu namierzyć jego kwaterę główną – wielki futurystyczny okręt w technologii stealth, dzięki któremu Carver był także w stanie zatopić Devonshire i zestrzelić chińskie MiG-i, co doprowadziło do globalnego kryzysu. 007 i Wai Lin udają się do zatoki u wybrzeży Tajlandii gdzie prawdopodobnie stacjonuje zakamuflowany okręt[2]. Po dostaniu się na jego pokład chcą ostatecznie unieszkodliwić Elliota Carvera[2].

Obsada Edytuj

Produkcja Edytuj

Zdjęcia do filmu kręcono od stycznia do września 1997 roku w pięciu krajach (Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Tajlandia i Meksyk), położonych na trzech kontynentach.

Sceny początkowe powstały na jednym z najwyżej położonych lotnisk na świecie – Altiport de Peyresourde-Balestas we francuskim departamencie Pireneje Wysokie. Wśród angielskich lokacji w filmie pojawiają się: Oksford (New College), Londyn (Somerset House, centrum handlowe Brent Cross Shopping Centre), lotnisko wojskowe RAF Lakenheath (hrabstwo Suffolk), dawne lądowisko Radlett (Hertfordshire) oraz Stoke Poges (Buckinghamshire). W Niemczech kręcono głównie w Hamburgu (m.in. lotnisko, Hotel Atlantic, ulica handlowa Mönckebergstraße). Meksykańska część zdjęć powstała na plaży w Rosarito (Kalifornia Dolna), a tajska – w Bangkoku oraz w zatoce Phang Nga[3].

Przypisy Edytuj

  1. a b c Tomorrow Never Dies, James Bond 007 [dostęp 2023-03-06] (ang.).
  2. a b c d e Tomorrow Never Dies (1997), filmsite.org [dostęp 2023-03-06].
  3. Tomorrow Never Dies. Movie Locations. [dostęp 2023-02-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne Edytuj