Marcello Lippi

włoski trener piłkarski
To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 17 kwi 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.

Marcello Lippi (ur. 11 kwietnia 1948 w Viareggio) – włoski trener piłkarski i piłkarz, grający na pozycji środkowego obrońcy.

Marcello Lippi
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1948
Viareggio

Pozycja

stoper (środkowy obrońca)

Kariera juniorska
Lata Klub
19??-1969 Viareggio U19
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1969 UC Sampdoria 0 (0)
1969–1970 Savona FBC (wyp.) 21 (2)
1970–1979 UC Sampdoria 274 (5)
1979–1981 US Pistoiese 1921 45 (0)
1981–1982 Lucchese 1905 23 (0)
W sumie: 363 (7)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Włochy U-23 2 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1982–1985 UC Sampdoria (juniorzy)
1985–1986 US Città di Pontedera
1986–1987 SS Robur Siena
1987–1988 US Pistoiese 1921
1988–1989 Carrarese Calcio
1989–1991 AC Cesena
1991–1992 Lucchese 1905
1992–1993 Atalanta BC
1993–1994 Napoli
1994–1999 Juventus
1999–2000 Inter Mediolan
2001–2004 Juventus
2004–2006 Włochy
2008–2010 Włochy
2012–2014 Guangzhou Evergrande
2014–2015 Guangzhou Evergrande (dyrektor techniczny)
2016–2019 Chiny
2019 Chiny
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Juventus Turyn
złoto Puchar Mistrzów Rzym 1996
złoto Superpuchar Europy Paryż/US Palermo 1996
złoto Puchar Interkontynentalny Tokio 1996
srebro Puchar Mistrzów Monachium 1997
srebro Puchar Mistrzów Amsterdam 1998
srebro Puchar Mistrzów Manchester 2003
reprezentacja Włoch
złoto Puchar Świata Niemcy 2006

Był zawodnikiem Savony Calcio, A.C. Pistoiese i w latach 1970–1979, Sampdorii.

Jako szkoleniowiec w latach 80. i na początku lat 90. pracował najczęściej z klubami drugiej ligi włoskiej. W 1994 został trenerem Juventusu, który prowadził, z dwuletnią przerwą, do 2004. W tym czasie zespół "Starej Damy" pięciokrotnie sięgał po mistrzostwo kraju, raz po Puchar Mistrzów i trzykrotnie przegrywał w finale tych rozgrywek. Kolejny owocny okres pracy szkoleniowej zanotował jako selekcjoner reprezentacji Włoch (2004–2006); doprowadził ją do zwycięstwa na Mundialu 2006. Ponownie był trenerem kadry w latach 2008–2010, jednak w tym okresie jego podopieczni zaliczyli jedną z największych wpadek w historii włoskiego piłkarstwa: po raz pierwszy od 1974 nie wyszli z grupy w czasie mistrzostw świata.

Kariera szkoleniowa

edytuj

Pracę szkoleniową rozpoczął w klubie, w którym zakończył przygodę piłkarską, czyli w Sampdorii, gdzie przez trzy sezony był opiekunem drużyny juniorów.

Przez kolejne lata zasiadał na ławce trenerskiej klubów z Serie B: Pontedery, AC Sieny, AC Pistoiese i Carrarese Calcio. W 1989 zadebiutował w pierwszej lidze, jako szkoleniowiec AC Ceseny. Po dwóch latach powrócił do przedsionka ekstraklasy, tym razem do AS Lucchese.

Zwrócił na siebie uwagę dopiero w 1992, kiedy prowadzona przez niego niezbyt mocna kadrowo Atalanta BC zajęła siódme miejsce w Serie A. Otrzymał wówczas propozycję od SSC Napoli, który następnie doprowadził do szóstej lokaty w lidze.

W 1994 upomniał się o niego Juventus F.C. Nominacja nieznanego szkoleniowca, który nie mógł pochwalić się żadnymi sukcesami, wzbudziła niezadowolenie kibiców i konsternację wśród dziennikarzy. W pierwszym sezonie pracy w turyńskim klubie Lippi zdobył mistrzostwo i Puchar Włoch, a także doprowadził "Blanconerich" do finału Pucharu UEFA, w którym ulegli po dwumeczu (0:1, 1:1) Parmie. Rok później Juventus pierwszy raz od jedenastu lat triumfował w rozgrywkach o Puchar Mistrzów. W tamtej drużynie grali m.in. bramkarz Angelo Peruzzi, obrońcy Ciro Ferrara i Gianluca Pessotto, pomocnicy Antonio Conte i Francuz Didier Deschamps, a w ataku 22–letni Alessandro Del Piero; piłkarze, którzy przez kolejne lata decydowali o obliczu jedenastki ze Stadio del Alpi. Lippi awansował do finału Ligi Mistrzów jeszcze trzykrotnie – w 1997, 1998 i 2003, ale wówczas przeszkodą nie do pokonania okazywały się Borussia Dortmund, Real Madryt i A.C. Milan. Bilans tytułów mistrza kraju zamknął na pięciu zwycięstwach. Na początku 1999 po dwudziestu kolejkach sezonu 1998–99 po czterech latach owocnej pracy złożył dymisję.

Przyjął propozycję Interu Mediolan, ale nie potrafił spełnić wysokich wymagań prezesa Massimo Morattiego. Czwarte miejsce na koniec rozgrywek 1999–2000 i porażka ze szwedzkim Helsingborgs IF w eliminacjach do Ligi Mistrzów, spowodowały, że już po roku podziękowano Lippiemu za współpracę.

Długo pozostawał bez pracy, ale w 2001 ponownie dostał zatrudnienie w Juventusie. W ciągu trzech sezonów zdobył dwa Scudetta i dotarł do finału Ligi Mistrzów, w którym Juventus przegrał po rzutach karnych z Milanem.

W lipcu 2004 po słabym występie reprezentacji Włoch do dymisji podał się selekcjoner Giovanni Trapattoni. Na jego następcę wybrano Lippiego. Eliminacje do Mundialu 2006 "Squadra Azzurra" zakończyła na pierwszym miejscu, mimo porażki 0:1 ze Słowenią i remisów z Norwegią i Szkocją. Lippi zbudował drużynę narodową wokół dawnych wychowanków z Juventusu – bramkarza Gianluigiego Buffona, obrońców Gianluki Zambrotty i Fabia Cannavaro oraz napastnika Alessandra Del Piero. Defensywę uzupełniali zawodnicy US Palermo, zespołu, który w sezonie 2005–06 stracił aż 52 gole – Fabio Grosso, Cristian Zaccardo i Andrea Barzagli. Ważne role w drugiej linii pełnili defensywny pomocnik Andrea Pirlo oraz Gennaro Gattuso, Daniele De Rossi, Simone Perrotta i ofensywnie usposobiony Francesco Totti. W ataku zamiast doświadczonych Christiana Vieriego i Filippa Inzaghiego Lippi wolał króla strzelców Serie A Lukę Toniego, 24-letniego Alberta Gilardino i trzy lata starszego Vincenza Iaquintę.

Ten zespół w finale niemieckiego turnieju pokonał w rzutach karnych Francję. Wcześniej Włosi wygrali m.in. z Czechami, Australijczykami, Ukraińcami i drużyną gospodarzy. Lippi jest trzecim, po Vittoriu Pozzo i Enzu Bearzocie szkoleniowcem, który doprowadził swoich rodaków do zwycięstwa na Mundialu. Po mistrzostwach świata, mimo sprzeciwu kibiców i szefów związku, złożył dymisję.

Powrócił na stanowisko selekcjonera po nieudanym dla Italii Euro 2008. Pierwszy turniej, w którym Włosi wystąpili kierowani przez Lippiego, czyli Puchar Konfederacji 2009 zakończył się niepowodzeniem: pomimo zwycięstwa w pierwszym meczu ze Stanami Zjednoczonymi 3:1 odpadli już po fazie grupowej, dając się wyprzedzić Brazylii i Stanom Zjednoczonym. Jeszcze gorszy wynik podopieczni Lippiego zanotowali na Mundialu 2010, gdzie aktualni mistrzowie świata zajęli ostatnie miejsce w grupie (wyprzedzili ich Paragwaj, Słowacja i Nowa Zelandia) nie odnosząc nawet jednego zwycięstwa w turnieju, co się zdarzyło po raz pierwszy w historii startów reprezentacji na Mundialu (w poprzednich Mundialach na których Włosi brali udział odnieśli co najmniej jedno zwycięstwo). Selekcjonerowi zarzucano głównie błędy w polityce kadrowej (stawianie na wyeksploatowanych zawodników i zostawienie w domu Francesca Tottiego, Luki Toniego, Antonia Cassano i Maria Balotellego), złe przygotowanie podczas przedmundialowego zgrupowania (nadmierne obciążenia w trakcie treningów) oraz błędne decyzje w trakcie turnieju. Po mistrzostwach internauci przechrzcili go "Macello" (wł. "klęska") Lippi[1]. Po mistrzostwach zgodnie ze wcześniejszymi zapowiedziami podał się do dymisji.

Kilka miesięcy po zakończenia mundialu jego nazwisko było wiązane z posadą nowego selekcjonera reprezentacji Ukrainy, którą miałby przygotować do Euro 2012. Jednak rozmowy w tej sprawie zakończyły się niepowodzeniem[2].

Po dwóch latach przerwy powrócił do zawodu trenerskiego w maju 2012. Podpisał wtedy kontrakt z chińskim zespołem Guangzhou Evergrande, do którego wcześniej sprowadzono reprezentanta Paragwaju, napastnika Lucasa Barriosa. Lippi zarabiał 10 milionów euro rocznie, dzięki czemu stał się drugim najlepiej opłacanym szkoleniowcem na świecie[3]. Już w pierwszym sezonie swojej pracy zdobył z klubem mistrzostwo kraju, dzięki czemu zimą 2012 jego nazwisko pojawiło się wśród potencjalnych kandydatów na stanowisko szkoleniowca Realu Madryt[4].

W październiku 2016 został selekcjonerem reprezentacji Chin[5][6].

22 października 2020 Lippi ogłosił zakończenie kariery trenerskiej.[7]

Sukcesy

edytuj

Kariera szkoleniowa

Przypisy

edytuj
  1. O tym dlaczego Włosi tak szybko odpadli z Mundialu: T.Lipiński. "Lipny Lippi". Piłka Nożna, nr 26 (29 czerwca 2010), s. 28
  2. Goal.com: Ukraine Close In On Marcello Lippi Appointment - Report (Dostęp 11 maja 2011)
  3. Sport.pl: Marcello Lippi będzie trenerem chińskiego klubu (Dostęp 17 maja 2012)
  4. Rp.pl: Lippi zastąpi Mourinho? (Dostęp 25 grudnia 2012)
  5. 马塞洛·里皮就任中国男足国家队主教练. fa.org.cn, 2016-10-22. [dostęp 2017-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-22)]. (chiń.).
  6. Lippi appointed as new China PR coach. fifa.com, 2016-10-22. [dostęp 2017-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-10)]. (ang.).
  7. Polsat Sport: Trener Marcello Lippi zakończył karierę (Dostęp 26 grudnia 2020)