Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w piłce nożnej mężczyzn

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w piłce nożnej pierwszy mecz rozegrała w 1885 roku, ale nie został wpisany do oficjalnego rejestru. Dziś uznaje się, że debiutem międzypaństwowym Amerykanów było wygrane 3:2 spotkanie ze Szwecją w Sztokholmie, w trzy lata po założeniu krajowego związku piłki nożnej.

Stany Zjednoczone Ameryki
United States of America
Ilustracja
Emblemat reprezentacji
Przydomek

USMNT,
The Stars and Stripes (Gwiazdy i pasy),
The Yanks (Jankesi)

Związek

United States Soccer Federation

Sponsor techniczny

Nike

Trener

Gregg Berhalter

Asystent trenera

B.J. Callaghan
Mikey Varas
Vincent Cavin

Skrót FIFA

USA

Ranking FIFA

13. (1661.70 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

25. (1807 pkt.)
(18 lipca 2023)

Zawodnicy
Kapitan

Michael Bradley

Najwięcej występów

Cobi Jones (164)

Najwięcej bramek

Clint Dempsey
Landon Donovan (57)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Szwecja 2:3 USA Stany Zjednoczone
(Sztokholm, Szwecja; 20.08.1916)
Najwyższe zwycięstwo
Stany Zjednoczone USA 8:0 Barbados 
(Carson, USA; 15.06.2008)
Najwyższa porażka
 Norwegia 11:0 USA Stany Zjednoczone
(Oslo, Norwegia; 11.08.1948)
Medale
Mistrzostwa świata
brąz 1930
Mistrzostwa Ameryki Północnej
złoto 1991, 2002, 2005, 2007, 2013, 2017, 2021
srebro 1989, 1993, 1998, 2009, 2011, 2019
brąz 1996, 2003
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 15 lutego 2024.

W pierwszych mistrzostwach świata Amerykanie zajęli trzecie miejsce, którym podzielili się z Jugosławią, wcześniej wygrywając w grupie po 3:0 z Belgią i Paragwajem, oraz wysoko ulegając w półfinałach Argentynie (1:6). Cztery lata później start w finałach zakończyli już po pierwszym meczu – z Włochami, przegranym 1:7. Przez ponad pół wieku byli zupełnie przeciętną drużyną, choć w 1950 roku znów awansowali do finałów i zdołali tam pokonać Anglię 1:0 (tzw. Cud na trawie). W następnych dwóch meczach Amerykanie przegrywali kolejno z Hiszpanią 1:3 i Chile 2:5. Zajęli więc ostatnie miejsce w grupie z dwoma punktami na koncie i odpadli z turnieju. W strefie CONCACAF nie potrafili wygrać rywalizacji z dużo silniejszym Meksykiem.

Pewien przełom nastąpił dopiero w latach 90. Od 1990 do 2014 roku reprezentacja USA była stale obecna w mistrzostwach świata (wtedy też powróciła na mundial po czterdziestoletniej przerwie). Choć we Włoszech odpadli już po fazie grupowej, to już cztery lata później (będąc gospodarzem mundialu) dotarli do 1/8 finału. We Francji znów zakończyli udział w mistrzostwach świata na fazie grupowej. W 2002 – po zwycięstwie w 1/8 finału nad Meksykiem – dotarła aż do ćwierćfinału. W 2006 roku udział na turnieju w Niemczech zakończyli ponownie na fazie grupowej, by w dwóch następnych występach (odpowiednio w 2010 w Republice Południowej Afryki i 2014 roku w Brazylii) dotrzeć do 1/8 finału. W latach 19912005 trzykrotnie triumfowała w Złotym Pucharze CONCACAF (łącznie w historii sięgali po to trofeum siedmiokrotnie). Niezłe wyniki reprezentacji są w dużej mierze skutkiem nowego spojrzenia samych Amerykanów na futbol. Profesjonalna liga piłkarska (MLS) powstała w USA dopiero w 1996 roku. Od czasu kiedy Stany Zjednoczone były gospodarzami światowego championatu (w 1994), znacznie wzrosło zainteresowanie piłką nożną wśród kibiców i sponsorów. Dziś rozgrywki MLS przyciągają na stadiony nie mniej fanów niż mecze baseballu, czy koszykówki, a amerykańskie kluby należą do najlepiej zarządzanych na świecie, piłkarze zaś grają w najsilniejszych zespołach Europy – ostatnio Stany Zjednoczone mogą pochwalić się cenionymi bramkarzami. Jeszcze w latach 90. w reprezentacyjnej bramce występował charyzmatyczny Tony Meola. Do niedawna numerem jeden był Brad Friedel z Blackburn Rovers, najlepszy bramkarz Premiership w sezonie 2002-03, ale reprezentacyjną karierę zakończył na początku 2005 roku. Obecnie o miejsce pierwszego golkipera rywalizują Tim Howard (najlepszy bramkarz Premiership w sezonie 2003-04) i Kasey Keller (piłkarz roku 2005 w USA).

Od 1998 do 2006 roku szkoleniowcem kadry był Bruce Arena. Jest to jeden z najdłuższych stażów trenerskich w drużynach narodowych. Na tym stanowisku zastąpił go Bob Bradley, który prowadził drużynę do 2011 roku. Po nim kadrę do 2016 roku prowadził Jürgen Klinsmann. Po jego rezygnacji ze stanowiska, posadę trenera przejął ponownie Bruce Arena. Do listopada 2018 kadrę USA tymczasowo prowadził Dave Sarachan[1].

Znacznie większe sukcesy ma na swoim koncie żeńska reprezentacja USA. Amerykanki należą do najlepszych na świecie – dwukrotnie zdobywały złoto na Igrzyskach Olimpijskich (1996 i 2004) oraz tyle samo razy triumfowały w mistrzostwach świata (1991 i 2004).

W roku 2009 reprezentacja zdobyła drugie miejsce w Pucharze Konfederacji w finale przegrywając z Brazylią 2-3, oraz trzecie w pierwszej edycji Pucharu Konfederacji (wtedy pod nazwą Puchar Króla Fahda) 1992 po zwycięstwie z Wybrzeżem Kości Słoniowej 5:2. Edycję 2003 tego turnieju zakończyła na fazie grupowej.

Czterokrotnie brała również udział w Copa America. W rozgrywkach o Puchar Ameryki Południowej dwukrotnie była czwarta (1995, oraz 2016 – jako gospodarz). Edycje 1993 i 2007 zakończyła na fazie grupowej.

Reprezentacja USA zajmuje obecnie 22. miejsce w rankingu FIFA oraz 2. miejsce w Federacji CONCACAF[2].

Historia występów w MŚ edytuj

Udział w Mistrzostwach Świata 1990 edytuj

Turniej we Włoszech USA zakończyło na fazie grupowej. Po przegraniu wszystkich trzech spotkań (kolejno z Czechosłowacją 1:5, gospodarzem mistrzostw Włochami 0:1 oraz Austrią 1:2) z zerowym dorobkiem punktowym zajęła ostatnie miejsce w grupie i odpadła z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 1994 edytuj

Reprezentacja USA była gospodarzem mistrzostw świata rozgrywanych w 1994 roku. Grała w nich w grupie A razem z Rumunią, Szwajcarią, oraz Kolumbią. Po zwycięstwie w meczu z Kolumbią 2:1, remisie 1:1 ze Szwajcarią i porażce z Rumunią 0:1 zajęła ostatecznie trzecie miejsce w grupie i z dorobkiem czterech punktów awansowała do 1/8 finału. W tej fazie rozgrywek trafiła na reprezentację Brazylii z którą przegrała 0:1 i odpadła z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 1998 edytuj

Na mistrzostwach we Francji Stany Zjednoczone trafiły do grupy F razem z Niemcami, Jugosławią i Iranem. Po przegraniu wszystkich trzech meczów (odpowiednio z Niemcami 0:2 oraz Iranem 1:2 i Jugosławią 0:1) z zerowym dorobkiem punktowym zajęli ostatnie miejsce w grupie i odpadli z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 2002 edytuj

Koreańsko-japoński czempionat reprezentacja USA rozpoczęła od zwycięstwa z Portugalią 3:2. Późniejszy remis 1:1 ze współgospodarzem mistrzostw Koreą Południową, oraz porażka z Polską 1:3 sprawiły, iż ostatecznie zajęła ona drugie miejsce w grupie D z czterema punktami na koncie i awansowała do 1/8 finału. W tej fazie turnieju spotkali się z reprezentacją Meksyku z którą wygrali 2:0, awansując tym samym do ćwierćfinału. Tam trafili na reprezentację Niemiec, z którymi przegrali 0:1 i odpadli z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 2006 edytuj

Niemiecki mundial piłkarze amerykańscy zakończyli na fazie grupowej. Po remisie 1:1 z Włochami i dwóch porażkach (z Czechami 0:3 i Ghaną 1:2) z jednym punktem na koncie zajęli ostatnie miejsce w grupie E i odpadli z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 2010 edytuj

Amerykanie grali w tych mistrzostwach w grupie C razem z Anglią, Słowenią i Algierią. Po jednym zwycięstwie (z Algierią 1:0) i dwóch remisach (z Anglią 1:1 i Słowenią 2:2) z pięcioma punktami na koncie awansowali z pierwszego miejsca w grupie do 1/8 finału. W tej fazie spotkali się z reprezentacją Ghany, z którą przegrali po dogrywce 1:2 i odpadli z turnieju.

Udział w Mistrzostwach Świata 2014 edytuj

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych awansowała do 1/8 finału, zajmując drugie miejsce w grupie. Przegrywając z Belgią (1:2) zakończyła swój udział na Mistrzostwach Świata w Brazylii.

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018 edytuj

USA zaczęło od porażki u siebie z Meksykiem (1:2). Po tej porażce przyszła druga, jeszcze poważniejsza z Kostaryką (0:4). Po tych dwóch porażkach trener reprezentacji Jürgen Klinsmann zrezygnował z prowadzenia drużyny narodowej. Ekipę amerykańską przejął więc Bruce Arena co w dalszych meczach w 2017 roku wyraźnie dało efekty. Stany Zjednoczone wygrały z Hondurasem 6:0, zremisowały z Panamą 1:1, wygrały z Trynidadem i Tobago 2:0 oraz zremisowały z Meksykiem 1:1. We wrześniu 2017 roku wyniki te znowu zaczęły się pogarszać i drużyna z USA przegrała z Kostaryką 0:2 oraz zremisowała ze znacznie gorszym potencjalnie Hondurasem 1:1 (jedyny gol dla Amerykanów padł dopiero w 89. minucie). Tym samym szanse zakwalifikowania się do turnieju spadły (USA zajmowały czwarte miejsce, Honduras piąte z tą samą liczbą punktów). W kolejnym meczu eliminacyjnym Amerykanie pewnie pokonali Panamę 4:0. Ostatnie spotkanie kwalifikacyjne zakończyło się porażką Stanów Zjednoczonych (1:2 z Trynidadem i Tobago), co ostatecznie przekreśliło szanse awansu USA na mundial. Z tabeli awansowały trzy najlepsze zespoły z sześciu rywalizujących ze sobą w piątej rundzie eliminacji CONCACAF (Meksyk, Kostaryka, Panama). Czwarty Honduras awansował do barażu interkontynentalnego.

Udział w międzynarodowych turniejach edytuj

Obecny skład edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Amerykańscy piłkarze.

23 osobowa kadra na mecze towarzyskie przeciwko Walii i Panamy, które odbyły się odpowiednio 12 i 16 listopada 2020. Występy i gole aktualne na 17 listopada 2020.

Nr Imię i
nazwisko
Data
urodzenia
Występy Gole Klub
Bramkarze
1 Zack Steffen 2 kwietnia 1995 19 0   Manchester City
22 Ethan Horvath 9 czerwca 1995 4 0   Club Brugge
24 Chituru Odunze 14 października 2002 0 0   Leicester City
Obrońcy
2 Sergiño Dest 3 listopada 2000 5 0   FC Barcelona
3 Matt Miazga 19 lipca 1995 20 1   Chelsea
5 Antonee Robinson 8 sierpnia 1997 8 0   Fulham
6 John Brooks 28 stycznia 1993 39 3   VfL Wolfsburg
13 Tim Ream 5 października 1987 41 1   Fulham
15 Chris Richards 28 marca 2000 1 0   Bayern Monachium
20 Reggie Cannon 11 czerwca 1998 13 0   Boavista
Pomocnicy
4 Tyler Adams 14 lutego 1999 12 1   RB Leipzig
7 Giovanni Reyna 13 listopada 2002 2 1   Borussia Dortmund
8 Weston McKennie 28 sierpnia 1998 21 6   Juventus
12 Richard Ledezma 6 września 2000 1 0   PSV
14 Owen Otasowie 6 stycznia 2001 1 0   Wolverhampton Wanderers
16 Johnny Cardoso 20 września 2001 2 0   Internacional
17 Sebastian Lletget 3 września 1992 16 3   Los Angeles Galaxy
18 Yunus Musah 29 listopada 2002 2 0   Valencia
Napastnicy
9 Nicholas Gioacchini 25 lipca 2000 2 2   Caen
11 Konrad de la Fuente 16 lipca 2001 1 0   Olympique Marsylia
19 Sebastian Soto 28 lipca 2000 1 2   Telstar
21 Ulysses Llanez 2 kwietnia 2001 3 1   Hannoverscher
23 Timothy Weah 22 lutego 2000 10 1   Lille

Rekordziści edytuj

Selekcjonerzy edytuj

# Trener Narodowość . Od Do . Bilans . Trofea
M Z R P %
1. Thomas Cahill   Stany Zjednoczone 20 sierpnia 1916 3 września 1916 2 1 1 0 50%
2. George Burford   Stany Zjednoczone 25 maja 1924 10 czerwca 1924 3 2 0 1 67%
3. Nat Agar   Anglia 27 czerwca 1925 6 listopada 1926 3 2 0 1 67%
4. George Burford (2)   Stany Zjednoczone 30 maja 1928 10 czerwca 1928 2 0 1 1 0%
5. Robert Millar   Stany Zjednoczone 13 lipca 1930 17 sierpnia 1930 4 2 0 2 50%
6. David Gould   Szkocja 24 maja 1934 27 maja 1934 2 1 0 1 50%
7. Bill Lloyd   Stany Zjednoczone 12 września 1937 26 września 1937 3 0 0 3 0%
8. Andrew Brown   Szkocja 13 lipca 1947 20 lipca 1947 2 0 0 2 0%
9. Walter Giesler   Stany Zjednoczone 2 sierpnia 1948 21 września 1949 8 1 1 6 13%
10. William Jeffrey   Szkocja 25 czerwca 1950 2 lipca 1950 3 1 0 2 33%
11. John Wood   Anglia 30 kwietnia 1952 16 lipca 1952 2 0 0 2 0%
12. Ernö Schwarz   Węgry 8 czerwca 1953 25 sierpnia 1955 6 2 0 4 33%
13. George Meyer   Stany Zjednoczone 7 kwietnia 1957 6 lipca 1957 4 0 0 4 0%
14. Jim Reed   Stany Zjednoczone 28 maja 1959 5 lutego 1961 4 0 1 3 0%
15. George Meyer (2)   Stany Zjednoczone 7 marca 1965 21 marca 1965 4 1 2 1 25%
16. Phil Woosnam   Walia 15 września 1968 10 listopada 1968 9 4 1 4 44%
17. Gordon Jago   Anglia 20 kwietnia 1969 11 maja 1969 2 0 0 2 0%
18. Bob Kehoe   Stany Zjednoczone 20 sierpnia 1972 10 września 1972 4 0 1 3 0%
19. Max Wozniak   Polska 17 marca 1973 20 marca 1973 2 0 0 2 0%
20. Gene Chyzowych   Stany Zjednoczone 3 sierpnia 1973 9 września 1973 5 3 0 2 60%
21. Gordon Bradley   Stany Zjednoczone 16 października 1973 15 listopada 1973 5 0 0 5 0%
22. Dettmar Cramer   Niemcy 5 września 1974 8 września 1974 2 0 0 2 0%
23. Al Miller   Stany Zjednoczone 26 marca 1974 24 czerwca 1974 2 0 0 2 0%
24. Manfred Schellscheidt   Niemcy 19 sierpnia 1975 25 sierpnia 1975 3 0 0 3 0%
25. Walter Chyzowych   Stany Zjednoczone 24 września 1976 23 listopada 1980 31 7 10 14 23%
26. Alkietas Panagulias   Grecja 8 kwietnia 1983 16 czerwca 1985 18 6 7 5 33%
27. Lothar Osiander   Niemcy 5 lutego 1986 13 sierpnia 1988 18 4 5 9 22%
28. Bob Gansler   Stany Zjednoczone 16 stycznia 1989 21 lutego 1991 36 14 6 16 39%
29. John Kowalski   Polska 12 marca 1991 16 marca 1991 2 1 1 0 50%
30. Bora Milutinović   Serbia 5 maja 1991 14 kwietnia 1995 96 30 31 35 31% 1x Złoty Puchar CONCACAF
31. Steve Sampson   Stany Zjednoczone 22 kwietnia 1995 29 czerwca 1998 62 26 14 22 42%
32. Bruce Arena   Stany Zjednoczone 1 sierpnia 1998 14 lipca 2006 130 75 28 27 58% 2x Złoty Puchar CONCACAF
33. Bob Bradley   Stany Zjednoczone 8 grudnia 2006 28 lipca 2011 80 43 12 25 54% 1x Złoty Puchar CONCACAF
34. Jürgen Klinsmann   Niemcy 1 sierpnia 2011 22 listopada 2016 91 51 14 26 56% 1x Złoty Puchar CONCACAF
35. Bruce Arena   Stany Zjednoczone 22 listopada 2016 13 października 2017[4] 18 10 6 2 55% 1x Złoty Puchar CONCACAF
36. Dave Sarachan   Stany Zjednoczone 24 października 2017 1 grudnia 2018 14 4 5 5 28%
37. Gregg Berhalter   Stany Zjednoczone 4 grudnia 2018 31 grudnia 2022 21 13 3 5 61%

W nawiasie podano, po raz który selekcjoner prowadził reprezentację.
Nie uwzględniono selekcjonerów tymczasowych.
(Stan na 17 listopada 2020)

Uwagi edytuj

Przypisy edytuj

  1. MNT Opens 2018 with Spirited 0-0 Draw vs. Bosnia & Herzgovina, www.ussoccer.com [dostęp 2018-03-11] (ang.).
  2. FIFA.com, The FIFA/Coca-Cola World Ranking – Ranking Table – North, Central America and Caribbean Zone – FIFA.com, FIFA.com [dostęp 2017-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-25] (ang.).
  3. W 1930 roku nie odbył się oficjalny mecz o trzecie miejsce. Stany Zjednoczone oraz Jugosławia przegrały swoje mecze w półfinałach. FIFA, na podstawie ogólnych wyników obu tych drużyn podczas turnieju, uznaje teraz reprezentację USA za zdobywcę trzeciego miejsca, a Jugosławię za zdobywcę czwartego miejsca w tych rozgrywkach.
  4. Dymisja po blamażu. Selekcjoner USA zrezygnował z posady, „PrzegladSportowy.pl” [dostęp 2017-11-19] (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj