Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn

Reprezentacja Szwecji w piłce nożnej mężczyzn – zespół biorący udział w imieniu Szwecji w zawodach piłkarskich.

Szwecja
Sverige
ilustracja
Przydomek

Tre Kronor (Trzy Korony), Blågult (Niebiesko-żółci)

Związek

Svenska Fotbollförbundet

Sponsor techniczny

Adidas

Trener

Jon Dahl Tomasson
(od 2024)

Asystent trenera

Peter Wettergren

Skrót FIFA

SWE

Ranking FIFA

26. (1531.13 pkt.)[a]

Miejsce w rankingu Elo

34. (1737 pkt.) (18 lipca 2023)

Zawodnicy
Kapitan

Victor Lindelöf

Najwięcej występów

Anders Svensson (148)

Najwięcej bramek

Zlatan Ibrahimović (62)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Szwecja 11:3 Norwegia 
(Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908)
Najwyższe zwycięstwo
 Szwecja 12:0 Łotwa 
(Sztokholm, Szwecja; 29 maja 1927)

 Szwecja 12:0 Korea Płd. Korea Południowa
(Londyn, Wielka Brytania; 5 sierpnia 1948)

Najwyższa porażka
 Wielka Brytania 7:0 Szwecja 
(Londyn, Wielka Brytania; 20 października 1908)
Medale
Igrzyska olimpijskie
złoto 1948
srebro 1924
brąz 1952
Mistrzostwa świata
srebro 1958
brąz 1950, 1994
Mistrzostwa Europy
brąz 1992
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Szwecja jest dwunastokrotnym uczestnikiem turnieju o Mistrzostwo Świata (srebrny medal w 1958, brązowy w 1950 i 1994 roku), sześciokrotnie grała na Mistrzostwach Europy i siedmiokrotnie na Igrzyskach Olimpijskich (złoty medal w 1948, brązowy w 1924 i 1952). Niebiesko-żółci są od 1904 roku zrzeszeni w FIFA i od 1954 w UEFA.

Domowym stadionem jest Friends Arena w Solnie. Trenerem kadry jest Janne Andersson, a kapitanem Andreas Granqvist.

Szwecja jest pierwszą reprezentacją zrzeszoną w UEFA, która rozegrała ponad 1000 oficjalnych spotkań (stan na dzień 15 czerwca 2022 – 1082 spotkania, 533 wygrane, 229 remisów i 320 przegranych)[1].

Historia edytuj

Pierwszy mecz międzypaństwowy reprezentacja Szwecji w piłce nożnej rozegrała w 1908 roku, wygrywając z Norwegią 11:3. W 1962 roku Lennart Nyman został pierwszym selekcjonerem reprezentacji. W poprzednich latach kadra zespołu narodowego wybierana była przez specjalną komisję.

Szwecja swoje największe piłkarskie sukcesy odnosiła w latach 50. Na Mistrzostwa Świata 1950 jechała jako triumfator rozgrywanych dwa lata wcześniej Igrzysk Olimpijskich. W Brazylii w rozgrywkach grupowych wyeliminowała Włochy, a w rundzie finałowej mimo porażek 1:7 z Brazylią i 2:3 z Urugwajem w ostatnim meczu wygrała z Hiszpanią i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w turnieju. Dwa lata później, w 1952 roku, Szwedzi zdobyli brązowy medal na Igrzyskach, a w 1958 na Mundialu rozgrywanym na ich własnym terenie dotarli do finału, w którym ulegli 2:5 Brazylii. Drużyna, w której składzie grali m.in. bramkarz Kalle Svensson, obrońca Orvar Bergmark, czy napastnicy Lennart Skoglund i Gunnar Gren, uważana jest za najsilniejszą w historii futbolu szwedzkiego.

Po okresie sukcesów reprezentacja na prawie trzy dekady popadła w przeciętność. Przez dwanaście lat nie potrafiła zakwalifikować się do mistrzostw świata, a kiedy w latach 70. już regularnie występowała na Mundialach zazwyczaj kończyła swój udział na pierwszej rundzie.

Odrodzenie szwedzkiej drużyny narodowej związane jest z osobą trenera Tommy’ego Svenssona, który od 1991 roku przez sześć lat był selekcjonerem reprezentacji. Najpierw Szwedzi bardzo dobrze zaprezentowali się na Euro 1992 – tam po raz pierwszy pokazało się nowe pokolenie piłkarzy urodzonych w drugiej połowie lat 60. z Martinem Dahlinem, Tomasem Brolinem, Jonasem Thernem, Kennetem Anderssonem, Klasem Ingessonem, Stefanem Schwarzem czy starszym od nich bramkarzem Thomasem Ravellim na czele. Dwa lata później ci sami zawodnicy, wspomagani przez dwudziestoparolatków Patrika Anderssona i Henrika Larssona, zdobyli brązowy medal na Mundialu.

Później po sukcesach na dwóch ostatnich turniejach, pod koniec lat 90. XX wieku nastąpił jednak chwilowy zastój reprezentacji, przegrywając eliminacje do Euro 1996 i Mundialu 1998. Po obu nieudanych eliminacjach Svensson pożegnał się z reprezentacją.

Od 2000 roku (z wyjątkiem Mundialu 2010 i MŚ 2014), Szwecja jest obecna na każdych mistrzostwach świata i Europy, i mimo iż prezentuje futbol nie tylko podporządkowany żelaznej taktyce, ale i jak na piłkarstwo skandynawskie bardzo efektowny, to zazwyczaj odpada albo w fazie grupowej albo w drugiej rundzie (1/8 finału mistrzostw świata lub ćwierćfinał mistrzostw Europy – z wyjątkiem Mundiali w: 1934 – ćwierćfinał, 1938 – czwarte miejsce, 1950 – trzecie miejsce, 1958 – drugie miejsce i 1994 – trzecie miejsce, oraz mistrzostw Europy w 1992 – półfinał). Przez cztery lata jako pierwsza reprezentacja w Europie prowadzona była przez dwóch równorzędnych selekcjonerów – Tomasa Söderberga i Larsa Lagerbäcka. Po Euro 2004 ten pierwszy odszedł do drużyny młodzieżowej. Ten drugi prowadził reprezentację do 2009 roku, osiągając z nią 1/8 finału mistrzostw Świata 2006 w Niemczech, oraz awansując z nią do finałów Euro 2008, które Szwedzi zakończyli na fazie grupowej. Jego następcą na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Erik Hamrén, który wywalczył z nią awans na mistrzostwa Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie, oraz Euro 2016 we Francji (w obu przypadkach Szwedzi kończyli swój udział w tych imprezach na fazie grupowej). Po tych ostatnich mistrzostwach, Erik Hamrén przestał być trenerem szwedzkiej ekipy, a kolejno bramkarz Andreas Isaksson, pomocnik Kim Källström oraz napastnik tej drużyny Zlatan Ibrahimović zakończyli kariery reprezentacyjne[2]. Następcą Erika Hamréna na stanowisku selekcjonera reprezentacji Szwecji został Janne Andersson.

Pod jego wodzą Szwedzi grali w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Rosji 2018. Znaleźli się w grupie A razem z Francją, Holandią, Bułgarią, Luksemburgiem i Białorusią. Zajęli w niej drugie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów na koncie po sześciu zwycięstwach, remisie i trzech porażkach (taki sam bilans spotkań i dorobek punktowy mieli Holendrzy). O ostatecznej kolejności zadecydował bilans bramkowy. Pozwolił on reprezentacji Szwecji awansować do baraży, w których spotkała się ona z reprezentacją Włoch. Po zwycięstwie w pierwszym meczu w Sztokholmie 1:0, w rewanżu na San Siro w Mediolanie padł bezbramkowy remis co dało kadrze „Trzech Koron” pierwszy od 2006 roku awans na mundial.

Szwedzi na turnieju w Rosji grali w grupie F razem z Niemcami, Meksykiem i Koreą Południową. Po zwycięstwie 1:0 z Koreańczykami w pierwszym meczu przyszła minimalna porażka 1:2 z Niemcami oraz zwycięstwo 3:0 z Meksykiem. Pozwoliło to ostatecznie reprezentantom Szwecji awansować z pierwszego miejsca w grupie do 1/8 finału. Po zwycięstwie ze Szwajcarią 1:0 awansowali do ćwierćfinału, gdzie zmierzyli się z Anglią. Przegrali ten mecz 0:2 i odpadli z turnieju.

W eliminacjach do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2022, Szwecja zajęła drugie miejsce w grupie B i zakwalifikowała się do baraży. W półfinale wyeliminowała reprezentację Czech po dogrywce[3], ale 29 marca 2022 roku przegrała w finale na Stadionie Śląskim z reprezentacją Polski 0:2[4].

Skład edytuj

26-osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbyły się w dniach 11 czerwca 2021–11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.

Nr Imię i
nazwisko
Data
urodzenia
Występy Gole Klub
Bramkarze
1 Robin Olsen 8 stycznia 1996 40 0   Everton
12 Karl-Johan Johnsson 28 stycznia 1990 9 0   FC Kopenhaga
13 Kristoffer Nordfeldt 23 czerwca 1989 14 0   SK Gençlerbirliği
Obrońcy
2 Mikael Lustig 13 grudnia 1986 90 6   AIK Solna
3 Victor Lindelöf 17 lipca 1994 41 3   Manchester United
4 Andreas Granqvist (kapitan) 16 kwietnia 1985 88 9   Helsingborgs IF
5 Pierre Bengtsson 12 kwietnia 1988 38 0   Vejle BK
6 Ludwig Augustinsson 21 kwietnia 1994 32 2   Werder Brema
14 Filip Helander 22 kwietnia 1993 15 0   Glasgow Rangers
16 Emil Krafth 2 sierpnia 1994 28 0   Newcastle United
18 Pontus Jansson 13 lutego 1991 27 0   FC Brentford
24 Marcus Danielson 8 kwietnia 1989 9 3   Dalian Yifang
Pomocnicy
7 Sebastian Larsson 6 czerwca 1985 129 10   AIK Solna
8 Albin Ekdal 28 lipca 1989 57 0   Sampdoria Genua
10 Emil Forsberg 23 października 1991 58 9   RB Leipzig
13 Gustav Svensson 7 lutego 1987 31 0   Guangzhou R&F
15 Ken Sema 30 września 1993 12 0   Watford F.C.
17 Viktor Claesson 2 stycznia 1992 46 9   FK Krasnodar
19 Mattias Svanberg 5 stycznia 1999 9 1   FC Bologna
20 Kristoffer Olsson 30 czerwca 1995 25 0   FK Krasnodar
21 Dejan Kulusevski 25 kwietnia 2000 13 1   Juventus Turyn
21 Jens Cajuste 10 sierpnia 1999 4 0   FC Midtjylland
Napastnicy
9 Marcus Berg 17 sierpnia 1986 86 24   FK Krasnodar
11 Alexander Isak 21 września 1999 22 6   Real Sociedad
11 Jordan Larsson 20 czerwca 1997 6 1   Spartak Moskwa

Sztab szkoleniowy edytuj

Funkcja Imię i nazwisko
Selekcjoner   Janne Andersson
Asystent   Peter Wettergren
Trener bramkarzy   Maths Elfvendal
Trener przygotowania fizycznego   Dr. Paul Balsom
Dyrektor techniczny   Stefan Pettersson

Rekordziści edytuj

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Selekcjonerzy edytuj

Imię i nazwisko Okres
  Ludvig Kornerup 1908
  Wilhelm Friber 1909–1911
  John Ohlson 1912
  Ruben Gelbord 1912–1913
  Hugo Levin 1914–1915
  Frey Svenson 1916
  Anton Johanson 1917–1920
  John Pettersson 1921–1936
  Carl Linde 1937
  Gustaf Carlson 1938–1942
Komitet selekcyjny 1942
  Rudolf Kock 1943–1956
  Eric Persson 1957–1961
  Lennart Nyman 1962–1965
  Orvar Bergmark 1966–1970
  Georg Ericson 1971–1979
  Lars Arnesson 1980–1985
  Olle Nordin 1986–1990
  Nisse Andersson 1990
Imię i nazwisko Okres
  Tommy Svensson 1991–1997
  Tommy Söderberg 1998–1999
  Lars Lagerbäck i Tommy Söderberg 2000–2004
  Lars Lagerbäck 2004–2009
  Erik Hamrén 2009–2016
  Janne Andersson 2016–2023

Udział w międzynarodowych turniejach edytuj

Przypisy edytuj

  1. All matches of national football teams, eu-football.info [dostęp 2022-06-15] (ang.).
  2. Euro 2016: pogrzeb reprezentacji Szwecji na francuskim cmentarzu [dostęp 2016-07-02].
  3. Baraże eMŚ: Szwecja rywalem Polski. Występy Jespera Karlströma i Tomáša Pekharta w meczu Szwecja – Czechy, www.90minut.pl [dostęp 2022-06-18].
  4. Poland 2-0 Sweden: Second-half show takes Poland through, www.uefa.com [dostęp 2022-06-15] (ang.).
  5. a b c d eu-football.info. [dostęp 2016-06-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj