Wikipedia

Daniele De Rossi

piłkarz włoski

Daniele De Rossi (ur. 24 lipca 1983 w Rzymie) – włoski piłkarz, który występował na pozycji środkowego pomocnika, trener. Jego pierwszym klubem w karierze był Ostia Mare, w którym trenował od 1997. W 2000 roku De Rossi został zawodnikiem zespołu AS Roma, a w 2001 roku został włączony do dorosłej kadry tej drużyny. Grając w drużynie AS Roma zdobył cztery wicemistrzostwa kraju oraz dwa razy zwyciężył w rozgrywkach Pucharu Włoch.

Daniele De Rossi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1983
Rzym

Wzrost

184 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

AS Roma (trener)

Kariera juniorska
Lata Klub
1997–2000 Ostia Mare
2000–2001 AS Roma
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2002–2019 AS Roma 459 (43)
2019–2020 Boca Juniors 5 (0)
W sumie: 464 (43)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2001  Włochy U-19 3 (0)
2002  Włochy U-20 4 (0)
2003–2004  Włochy U-21 16 (3)
2004–2017  Włochy 117 (21)
W sumie: 140 (24)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2022–2023 SPAL
2024– AS Roma
  1. ↑ Aktualne na: 24 lutego 2020. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
I miejsce Niemcy 2006 piłka nożna
Mistrzostwa Europy
II miejsce Polska/Ukraina 2012 piłka nożna
Puchar Konfederacji
brąz Brazylia 2013
Igrzyska olimpijskie
brąz Ateny 2004 piłka nożna
Mistrzostwa Europy U-21
złoto Niemcy 2004
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
Multimedia w Wikimedia Commons

W 2004 roku razem z reprezentacją Włoch do lat 21 De Rossi zdobył mistrzostwo Europy juniorów. W tym samym roku wywalczył również brązowy medal igrzysk olimpijskich oraz zadebiutował w dorosłej reprezentacji Włoch. Razem z nią zdobył mistrzostwo świata (2006) i wicemistrzostwo Europy (2012), a także grał w ćwierćfinale Mistrzostw Europy 2008 i Mistrzostwach świata 2010.

De Rossi 27 września 2004 roku za zdobycie brązowego medalu na igrzyskach olimpijskich został odznaczony przez prezydenta Carla Azeglia Ciampiego Krzyżem Kawalerskim (V.kl.) Orderu Zasługi Republiki Włoskiej. 12 grudnia 2006 za wywalczenie mistrzostwa świata został natomiast odznaczony przez prezydenta Giorgia Napolitano Krzyżem Oficerskim (IV.kl.) tego orderu.

6 stycznia 2020 roku Daniele De Rossi ogłosił oficjalnie zakończenie swojej kariery piłkarskiej[1].

Kariera klubowa edytuj

Początki edytuj

Daniele De Rossi piłkarską karierę rozpoczął w 1997 roku w zespole Ostia Mare[2]. W wieku siedemnastu lat trafił do rzymskiego klubu AS Roma, gdzie trenerem jednej z młodzieżowych drużyn był wówczas jego ojciec – Alberto[3]. Młody piłkarz początkowo występował na pozycji napastnika, dopiero później zaczął być wystawiany na pozycji środkowego pomocnika. De Rossi stał się ważnym elementem młodzieżowego zespołu Romy, a wśród jego największych atutów wymieniało się dojrzałość w grze, siłę fizyczną, dobry przegląd pola oraz nieustępliwość[4].

Pierwsze lata gry w Romie edytuj

W 2001 roku De Rossi został włączony do dorosłej kadry Romy i otrzymał koszulkę z numerem 27. W zespole zadebiutował 30 października w zremisowanym 1:1 meczu Ligi Mistrzów z Anderlechtem. W swoim pierwszym sezonie w barwach rzymskiej drużyny De Rossi wystąpił jeszcze w trzech innych spotkaniach, wszystkich rozegranych w ramach Pucharu Włoch, z którego Roma została wyeliminowana w ćwierćfinale[5]. 25 stycznia 2003 roku w przegranym 0:2 pojedynku z Calcio Como włoski pomocnik zadebiutował w rozgrywkach Serie A[6]. De Rossi zagrał także w trzech majowych meczach sezonu 2002/2003 z Regginą Calcio, Torino FC i Atalantą BC. W zwycięskim 3:1 spotkaniu przeciwko Torino w 55. minucie strzelił swoją pierwszą bramką dla Romy, a w przegranym 1:2 pojedynku z Atalantą również zdobył gola[6]. Roma w Serie A zajęła ósme miejsce[6], natomiast w finale Pucharu Włoch przegrała dwumecz z Milanem[7]. W sezonie 2003/2004 De Rossi wywalczył ze swoim zespołem wicemistrzostwo Włoch[8], dotarł także do ćwierćfinału Pucharu Włoch[9] i ćwierćfinału Pucharu UEFA[10]. W lidze rozegrał siedemnaście spotkań, w tym trzynaście razy wchodził na boisko z ławki rezerwowych[11]. Do gry na środku pomocy trener Fabio Capello wystawiał najczęściej Oliviera Dacourta oraz Emersona, a rzadziej na tej pozycji grali również Damiano Tommasi i Gaetano D’Agostino.

Sezon 2004/2005 edytuj

Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 na stanowisku trenera Romy Fabia Capella zastąpił Cesare Prandelli. De Rossi odejście Capello skomentował następująco:

Zawdzięczam mu wszystko. Czy jestem zaskoczony decyzją Capello? Nie pozwolę sobie na jego ocenę, nawet gdy powiem, że się tego nie spodziewałem. Pomimo tego, że jestem smutny odejściem Capello, praca z nowym trenerem będzie na pewno ekscytująca[12].

W sezonie 2004/2005 De Rossi wywalczył sobie miejsce w podstawowym składzie swojego klubu. Regularnie występował w wyjściowym składzie u wszystkich trenerów prowadzących Romę w tym sezonie – Rudiego Völlera, Luigiego Del Neriego oraz Bruna Contiego. Przed rozpoczęciem rozgrywek De Rossi przejął po Cristianie Chivu koszulkę z numerem 4. 28 września 2004 roku piłkarz zdobył bramkę dla Romy w przegranym 2:4 meczu Ligi Mistrzów z Realem Madryt[13]. 3 października strzelił natomiast gola w pojedynku ligowym z Interem Mediolan, który zakończył się remisem 3:3[14]. Podczas tego spotkania De Rossi sfaulował Obafemiego Martinsa, w efekcie czego Nigeryjczyk doznał kontuzji i musiał opuścić boisko. Po zakończeniu meczu, Włoch zadzwonił do rywala i przeprosił za swoje zachowanie[15]. 14 października De Rossi przedłużył kontrakt ze swoim zespołem do czerwca 2009 roku[16]. AS Roma została wyeliminowana z Ligi Mistrzów w rundzie grupowej, w której zajęła ostatnie miejsce[13]. W sześciu pojedynkach uzbierała tylko jeden punkt i w tabeli została wyprzedzona przez Bayer 04 Leverkusen, Real Madryt oraz Dynamo Kijów. W meczu z Bayerem De Rossi został ukarany czerwoną kartką za faul na Jacku Krzynówku, a UEFA zdyskwalifikowała go na trzy spotkania[17]. W Serie A Roma uplasowała się na ósmej pozycji, która nie zapewniła jej awansu do europejskich pucharów[18]. Włoski klub dotarł jednak do finału Pucharu Włoch, w którym przegrał z Interem i dzięki temu uzyskał awans do przyszłorocznego Pucharu UEFA[19]. De Rossi w sezonie 2004/2005 wystąpił w 30 ligowych pojedynkach, wszystkich w podstawowym składzie[20]. Zanotował także pięć występów w Pucharze Włoch i trzy w Lidze Mistrzów. Podobnie jak w poprzednim sezonie, De Rossi w środku pomocy grywał najczęściej z Olivierem Dacourtem i Emersonem, a oprócz nich na tej pozycji występował również Alberto Aquilani. W 2005 roku chęć pozyskania De Rossiego wyraziły między innymi Manchester United[21] i Real Madryt[22].

Sezon 2005/2006 edytuj

Przed rozpoczęciem sezonu 2005/2006 nowym trenerem Romy został Luciano Spalletti. Rzymski zespół rozpoczął ligowe rozgrywki od wygranej 3:0 z Regginą Calcio, a De Rossi zdobył jedną z bramek[23]. Nowy szkoleniowiec drużyny od początku sezonu stosował ustawienie 4-5-1, w którym De Rossi pełnił rolę defensywnego pomocnika grającego najbliżej linii obrony. 19 marca 2006 roku w ligowym pojedynku z Messiną zawodnik doznał kontuzji kostki, która wyeliminowała go z gry na dwa tygodnie[24]. 30 kwietnia 2006 roku De Rossi zdobył dwie bramki w zremisowanym 4:4 meczu Serie A z Chievo Werona[25]. Roma w lidze zajęła piąte miejsce, jednak w wyniku afery Calciopoli została przesunięta na drugą lokatę i zdobyła wicemistrzostwo Włoch[26]. De Rossi wystąpił w 34 spotkaniach Serie A i strzelił sześć goli. W krajowym pucharze zagrał w trzech pojedynkach, a Roma, tak jak przed rokiem, w finale przegrała z Interem[27]. Włoch wystąpił również w siedmiu meczach Pucharu UEFA. Roma została z niego wyeliminowana w 1/8 finału przez Middlesbrough, z którym przegrała różnicą strzelonych goli na wyjeździe[28]. Od sezonu 2005/2006 De Rossi zaczął występować z numerem 16 na koszulce.

Sezon 2006/2007 edytuj

 
De Rossi w sezonie 2006/2007

Przed rozpoczęciem sezonu 2006/2007 zainteresowanie De Rossim po raz kolejny wykazywali działacze Realu Madryt[29], jednak kierownictwo Romy postanowiło nie sprzedawać swojego gracza[30]. W sezonie 2006/2007 Roma zajęła w końcowej tabeli Serie A drugie miejsce i po raz drugi z rzędu wywalczyła wicemistrzostwo kraju[31]. De Rossi wystąpił w 36 ligowych spotkaniach i strzelił dwa gole – w wygranym 2:0 meczu z AS Livorno Calcio i w zwycięskim 3:1 pojedynku przeciwko Fiorentinie[31]. Roma została zwycięzcą Pucharu Włoch, w finale którego pokonała w dwumeczu 7:4 Inter Mediolan[32]. Rzymski klub zwyciężył również w rozgrywkach o Superpuchar Włoch. W finałowym pojedynku pokonał 1:0 Inter, a jedynego gola zdobył z rzutu karnego De Rossi[33]. W Lidze Mistrzów AS Roma dotarła do ćwierćfinału. Najpierw przebrnęła przez rundę grupową, gdzie zajęła drugie miejsce za Valencią. W 1/8 finału wyeliminowała Olympique Lyon, z którym najpierw zremisowała 0:0, a następnie zwyciężyła 2:0. W kolejnej rundzie Roma trafiła na Manchester United i w meczu na Stadio Olimpico pokonała rywali 2:1. W rewanżowym spotkaniu rozegranym na Old Trafford angielski zespół rozgromił Romę 7:1 ustanawiając tym samym nowy rekord Ligi Mistrzów[34]. De Rossi strzelił w tym meczu honorowego gola dla klubu[35]. Po meczu zawodnik przeprosił kibiców Romy za tę porażkę oraz podziękował za ich doping[36]. Pod koniec sezonu De Rossi poinformował, że chciałby pozostać w Romie do zakończenia kariery[37]. Podczas rozgrywek 2006/2007 Luciano Spalletti stosował ustawienie z dwoma defensywnymi pomocnikami, a najczęściej byli to De Rossi i David Pizarro. Włoch został wybrany najlepszym piłkarzem młodego pokolenia w Serie A w 2006 roku[4].

Sezon 2007/2008 edytuj

Podczas rozgrywek w sezonie 2007/2008 De Rossi tworzył najczęściej duet defensywnych pomocników razem z Alberto Aquilanim. 20 października 2007 roku w meczu Serie A przeciwko SSC Napoli strzelił jednego z goli dla swojego zespołu, a pojedynek zakończył się remisem 4:4[38]. Następnie De Rossi zdobywał bramki w meczach ligowych z Livorno Calcio (remis 1:1)[39] oraz z Calcio Catania (wygrana 2:0)[40]. 5 kwietnia 2008 roku zapewnił Romie zwycięstwo z Genoą, kiedy to w 81. minucie ustalił wynik spotkania na 3:2[41]. Ostatniego gola w sezonie 2007/2008 strzelił 11 maja w zwycięskim 2:1 meczu przeciwko Atalancie BC[42]. Roma trzeci raz z rzędu zdobyła wicemistrzostwo Włoch, po raz kolejny dając się wyprzedzić Interowi Mediolan[43]. W finale Pucharu Włoch Roma powtórzyła wynik sprzed roku, pokonując mediolański klub 2:1[44]. Również w finałowym spotkaniu Superpucharu Włoch Roma zmierzyła się z drużyną „Nerazzurrich”. Mecz zakończył się remisem 2:2, a w rzutach karnych 6:5 wygrał Inter. De Rossi strzelił jednego z goli dla swojej drużyny, zdobył też bramkę w serii rzutów karnych[33]. W Lidze Mistrzów Roma ponownie dotarła do ćwierćfinału. W rundzie grupowej zajęła drugie miejsce za Manchesterem United, a w 1/8 finału dwukrotnie pokonała 2:1 Real Madryt. W ćwierćfinale znów trafiła na Manchester United, z którym najpierw przegrała 0:2, a następnie 0:1[45]. W rewanżowym spotkaniu De Rossi nie wykorzystał rzutu karnego[46]. 30 czerwca 2008 roku Włoch przedłużył kontrakt z Romą do 2012 roku i na mocy nowej umowy zarabia 7,2 miliona euro brutto na sezon[47].

Sezon 2008/2009 edytuj

 
De Rossi w sezonie 2008/2009

W czwartej kolejce Serie A w sezonie 2008/2009 De Rossi strzelił honorowego gola dla swojej drużyny w przegranym 1:3 meczu z Genoą[48]. Bramki zdobywał również w pojedynku 26. kolejki z Interem Mediolan (remis 3:3)[49] oraz spotkaniu 31. kolejki przeciwko S.S. Lazio (przegrana 2:4)[50]. Z Pucharu Włoch Roma została wyeliminowana w ćwierćfinale przez Inter, z którym przegrała 1:2[51]. W Lidze Mistrzów zajęła pierwsze miejsce w swojej grupie wyprzedzając kolejno Chelsea F.C., Girondins Bordeaux oraz CFR Cluj. W 1/8 finału Roma trafiła na Arsenal F.C. Na Emirates Stadium przegrała 0:1, natomiast na własnym boisku wygrała 1:0. Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia, a w serii rzutów karnych lepsi okazali się piłkarze Arsenalu, którzy zwyciężyli 7:6[52]. De Rossi nie wystąpił w spotkaniu rewanżowym z powodu zawieszenia za żółte kartki[53].

Statystyki edytuj

ostatnia aktualizacja: 24 lutego 2020[54][55][56]

Klub Sezon Liga Puchar Interkontynentalne Inne turnieje Łącznie
Mecze Gole Mecze Gole Mecze Gole Mecze Gole Mecze Gole
AS Roma 2001/2002 - - 3 0 1 0 - - 4 0
2002/2003 4 2 3 0 - - - - 7 2
2003/2004 17 0 4 0 6 1 - - 27 1
2004/2005 30 2 5 1 3 1 - - 38 4
2005/2006 34 6 3 0 7 0 - - 44 6
2006/2007 36 2 8 2 10 2 1 0 55 6
2007/2008 34 5 6 0 10 0 1 1 51 6
2008/2009 33 3 2 0 7 0 1 1 43 4
2009/2010 33 7 4 1 12 3 - - 49 11
2010/2011 28 2 4 0 7 1 1 0 40 3
2011/2012 32 4 - - - - - - 32 4
2012/2013 25 0 4 0 - - - - 29 0
2013/2014 32 1 4 0 - - - - 36 1
2014/2015 26 2 1 1 7 0 - - 34 3
2015/2016 24 1 1 0 6 2 - - 31 3
2016/2017 31 4 1 0 8 1 - - 40 5
2017/2018 22 1 0 0 10 1 - - 32 2
2018/2019 18 1 1 0 4 1 - - 23 2
Łącznie 459 43 55 5 98 13 4 2 616 63
Boca Juniors 2019/2020 5 0 1 1 1 0 0 0 7 1
Łącznie w karierze 464 43 56 6 99 13 4 2 623 64

Kariera reprezentacyjna edytuj

Drużyny juniorskie edytuj

20 listopada 2001 roku w wygranym 2:0 meczu przeciwko Białorusi De Rossi zadebiutował w reprezentacji Włoch do lat 19. Następnie wystąpił jeszcze w dwóch spotkaniach drużyny U-19 – przegranym 0:2 z Portugalią i zwycięskim 4:0 z Mołdawią. W zespole do lat 20 De Rossi po raz pierwszy wystąpił 27 marca 2002 roku, kiedy to Włosi wygrali 4:0 ze Szwajcarami. Łącznie rozegrał cztery mecze, oprócz spotkania ze Szwajcarią wystąpił również w pojedynkach Holandią (remis 0:0), Ukrainą (wygrana 2:0) i Brazylią (przegrana 0:2)[57].

Kadra U-21 i mistrzostwo Europy juniorów edytuj

5 września 2003 roku podczas wygranego 8:1 meczu z Walią De Rossi zadebiutował w reprezentacji Włoch U-21 i od razu stał się jej podstawowym zawodnikiem. W 2004 roku trener Claudio Gentile powołał go do kadry na mistrzostwa Europy w Niemczech. Na mistrzostwach Włosi trafili do grupy z Białorusią, Chorwacją oraz Serbią i Czarnogórą. „Azzurrini” z sześcioma punktami na koncie zajęli pierwsze miejsce w grupie i awansowali do półfinału, w którym wygrali 3:1 z Portugalią. W finale reprezentacja Włoch zmierzyła się z Serbami, których w rundzie grupowej pokonała 2:1. Tym razem Włosi również okazali się lepsi – zwyciężyli 3:0 i zdobyli tytuł Mistrzów Europy Juniorów. De Rossi na turnieju strzelił dwie bramki – w grupowym spotkaniu z Chorwacją oraz w meczu finałowym[57][58].

Brązowy medal igrzysk olimpijskich edytuj

Dzięki zwycięstwu na Euro 2004 młodzieżowa reprezentacja Włoch wywalczyła sobie prawo startu w igrzyskach olimpijskich. W pierwszym meczu Włochów na turnieju piłkarskim zespół prowadzony przez trenera Gentile zremisował 2:2 z reprezentacją Ghany. W kolejnym spotkaniu „Squadra Azzura” pokonała 3:2 Japonię, a De Rossi strzelił pierwszego gola dla swojej drużyny. W ostatnim pojedynku rundy grupowej Włosi przegrali 0:1 z Paragwajem. Ostatecznie zajęli w grupie drugie miejsce i awansowali do kolejnej fazy rozgrywek. W ćwierćfinale reprezentacja Włoch pokonała po dogrywce 1:0 Mali, a decydującą bramkę zdobył Cesare Bovo. W półfinale „Squadra Azzura” przegrała 0:3 z Argentyną, a w meczu o trzecie miejsce po golu Alberto Gilardino wygrała 1:0 z Irakiem. De Rossi na olimpiadzie wystąpił w czterech spotkaniach – wszystkich trzech w rundzie grupowej oraz w półfinałowym meczu przeciwko Argentynie[57][59].

Dorosła reprezentacja edytuj

W dorosłej reprezentacji Włoch De Rossi zadebiutował 4 września 2004 roku w meczu z Norwegią. Spotkanie zostało rozegrane na Stadio Renzo Barbera i było częścią eliminacji do mistrzostw świata. Włosi wygrali 2:1, a piłkarz Romy w czwartej minucie zdobył pierwszą bramkę dla swojej drużyny. De Rossi strzelił także gola w pojedynku z Białorusią, które zakończyło się wygraną „Squadra Azzura” 4:3. Reprezentacja Włoch w eliminacjach do mundialu zajęła w swojej grupie pierwsze miejsce i zapewniła sobie awans na mistrzostwa[57][60].

Mistrzostwa świata 2006 edytuj

W maju 2006 roku Marcello Lippi powołał De Rossiego do kadry reprezentacji Włoch na mistrzostwa świata w Niemczech[61], co zawodnik skomentował następująco:

Kiedy Azzurri w 1982 po raz ostatni zdobyli tytuł najlepszej drużyny świata, mnie nie było jeszcze na świecie. Widziałem tylko urywki z tego spotkania i rozmawiałem na ten temat z Bruno Contim. Teraz sam się przekonam, co to znaczy zagrać na mundialu. Wygrać go byłoby czymś niesamowitym[62].

W pierwszym spotkaniu rundy grupowej Włosi wygrali 2:0 z Ghaną, De Rossi rozegrał pełne 90 minut i dostał żółtą kartkę. W drugim spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi (remis 1:1) Włoch w 28. minucie za uderzenie łokciem w twarz Briana McBride’a został ukarany czerwoną kartką[63]. Na twarzy McBride’a pojawiła się krew i Amerykanin musiał na chwilę opuścić boisko[63]. Po zakończeniu pojedynku De Rossi podszedł do McBride’a i przeprosił go za swoje zachowanie, a amerykański zawodnik nazwał go „człowiekiem z klasą”[64][65]. Faul De Rossiego został mocno skrytykowany przez włoską prasę, między innymi przez La Gazzetta dello Sport oraz Tuttosport[66]. Piłkarz Romy został jednak zdyskwalifikowany na cztery mecze oraz nałożono na niego karę dziesięciu tysięcy franków szwajcarskich[67]. Pod nieobecność De Rossiego reprezentacja Włoch wygrała 2:0 z Czechami i ostatecznie zajęła w swojej grupie pierwsze miejsce. W 1/8 finału pokonała 1:0 Australię, w ćwierćfinale zwyciężyła 3:0 z Ukrainą, a w półfinale wygrała po dogrywce 2:0 z Niemcami. De Rossi do gry powrócił w finałowym pojedynku przeciwko Francji. Spotkanie to rozpoczął na ławce rezerwowych, a na placu gry pojawił się w 61. minucie zmieniając Francesca Tottiego. Regulaminowy czas gry zakończył się remisem 1:1, dogrywka również nie przyniosła zwycięzcy i musiały zostać rozegrane rzuty karne. Jedną z jedenastek wykorzystał De Rossi, a Włosi ostatecznie zwyciężyli w nich 5:3 i zostali mistrzami świata[57][60][68][69][70].

Euro 2008 edytuj

Po zakończeniu mistrzostw świata De Rossi razem z drużyną narodową brał udział w eliminacjach do mistrzostw Europy. „Squadra Azzura” w swojej grupie zajęła pierwsze miejsce i zapewniła sobie awans na Euro 2008. Pod koniec maja 2008 roku Roberto Donadoni podał ostateczną kadrę na turniej w Austrii i Szwajcarii, w której znalazł się między innymi De Rossi[71]. W pierwszym meczu rundy grupowej Włosi przegrali 0:3 z Holandią, a De Rossi całe spotkanie przesiedział na ławce rezerwowych. Pomocnik Romy wystąpił w kolejnym spotkaniu z Rumunią (remis 1:1), kiedy to rozegrał pełne 90 minut i w doliczonym czasie gry został ukarany żółtą kartką. Po dwóch pojedynkach grupowych „Squadra Azzura” miała na koncie jeden punkt i do awansu potrzebowała zwycięstwa w meczu z Francją. Drużyna prowadzona przez Donadoniego wygrała ostatecznie z „Trójkolorowymi” 2:0, drugą bramkę strzelił De Rossi, który w głosowaniu kibiców na oficjalnej stronie UEFA został uznany najlepszym graczem spotkania[72]. Reprezentacja Włoch zajęła w swojej grupie drugie miejsce i awansowała do ćwierćfinału. „Squadra Azzura” przegrała po rzutach karnych 2:4 Hiszpanami i została wyeliminowana z turnieju. Jedenastka wykonywana przez De Rossiego została obroniona przez Ikera Casillasa[73]. Hiszpanie pokonali następnie Rosję oraz Niemcy i zdobyli tytuł mistrzów Europy[57][60][74].

Eliminacje do mistrzostw świata 2010 edytuj

Po odpadnięciu z Euro 2008 na stanowisku szkoleniowca reprezentacji Włoch powrócił Marcello Lippi. De Rossi w jednym z wywiadów wyraził swoją wdzięczność Lippiemu:

Jeśli naprawdę Donadoni musiał odejść, to dobrze, że wrócił Lippi. Jest to człowiek, który pokierował moją karierą reprezentacyjną, za co jestem mu niezwykle wdzięczny. Jestem mu wdzięczny za to, że wierzył we mnie i pokazał, jak walczyć na boisku[75].

Od początku eliminacji do mistrzostw świata 2010 zawodnik Romy stał się podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej[60]. 11 października strzelił oba gole w wygranym 2:0 meczu z Gruzją, które zadedykował zamordowanemu dwa miesiące temu teściowi[76]. W 2009 roku Marcello Lippi powołał De Rossiego do kadry na Puchar Konfederacji, udział w którym Włosi zakończyli na rundzie grupowej.

Mundial 2010 edytuj

1 czerwca 2010 Marcello Lippi powołał De Rossiego do kadry na Mistrzostwa Świata w RPA[77]. W pierwszym meczu turnieju z Paragwajem Włoch razem z Fabio Cannavaro nie pokrył Antolína Alcaraza, który uderzeniem głową wyprowadził Paragwajczyków na prowadzenie. Następnie De Rossi doprowadził do remisu wykorzystując dośrodkowanie z rzutu rożnego Simone Pepe i ustalił wynik pojedynku na 1:1[78]. W drugim spotkaniu rundy grupowej przeciwko Nowej Zelandii (1:1) po faulu na De Rossim sędzia podyktował rzut karny, który wykorzystał Vincenzo Iaquinta[79]. W ostatnim pojedynku w grupie przeciwko Słowacji po błędzie De Rossiego rywale strzelili bramkę na 1:0, a cały mecz zakończył się przegraną Włochów 2:3 i odpadnięciem z mistrzostw[80].

Reprezentacja prowadzona przez Prandellego edytuj

 
De Rossi w barwach reprezentacji Włoch (05.09.2011)

Po mistrzostwach nowym selekcjonerem Włochów został Cesare Prandelli. W jego debiucie na stanowisku trenera, 10 sierpnia 2010 Włosi przegrali w towarzyskim meczu z WKS 0:1, a De Rossi rozegrał pełne 90 minut[81]. 3 września gracz Romy wystąpił wygranym 2:1 pierwszym meczu eliminacji do Euro 2012 z Estonią i również grał przez 90 minut[82]. 4 dni później strzelił bramkę w zwycięskim 5:0 spotkaniu z Wyspami Owczymi[83]. Na Mistrzostwach Europy w 2012 zajął wraz z reprezentacją Włoch drugie miejsce.

Gole w reprezentacji edytuj

ostatnia aktualizacja: 24 lutego 2020[57][60]

# Data Miasto Rywal Wynik Minuta Rozgrywki
1. 04.09.2004 Palermo   Norwegia 2:1 4′ eliminacje do MŚ 2006
2. 13.10.2004 Parma   Białoruś 4:3 33′ eliminacje do MŚ 2006
3. 01.03.2006 Florencja   Niemcy 4:1 39′ mecz towarzyski
4. 11.10.2006 Tbilisi   Gruzja 3:1 17′ eliminacje do Euro 2008
5. 17.06.2008 Zurych   Francja 2:0 62′ Euro 2008
6. 10.09.2008 Udine   Gruzja 2:0 16′ eliminacje do MŚ 2010
7. 10.09.2008 Udine   Gruzja 2:0 90′ eliminacje do MŚ 2010
8. 15.06.2009 Pretoria   Stany Zjednoczone 3:1 72′ Puchar Konfederacji 2009
9. 14.06.2010 Kapsztad   Paragwaj 1:1 63′ MŚ 2010
10. 07.09.2010 Florencja   Wyspy Owcze 5:0 22′ eliminacje do Euro 2012
11. 15.08.2012 Berno   Anglia 1:2 15′ mecz towarzyski
12. 12.10.2012 Erywań   Armenia 3:1 64′ eliminacje do MŚ 2014
13. 16.10.2012 Mediolan   Dania 3:1 37′ eliminacje do MŚ 2014
14. 21.03.2013 Genewa   Brazylia 2:2 54′ mecz towarzyski
15. 20.06.2013 Recife   Japonia 4:3 41′ Puchar Konfederacji 2013
16. 04.09.2014 Bari   Holandia 2:0 10′ mecz towarzyski
17. 06.09.2015 Palermo   Bułgaria 1:0 6′ Eliminacje do Euro 2016
18. 06.06.2016 Werona   Finlandia 2:0 71′ mecz towarzyski
19. 06.10.2016 Turyn   Hiszpania 1:1 82′ eliminacje do MŚ 2018
20. 24.03.2017 Palermo   Albania 2:0 12′ eliminacje do MŚ 2018
21. 07.06.2017 Nicea   Urugwaj 3:0 92′ mecz towarzyski

Nagrody i wyróżnienia edytuj

AS Roma edytuj

Boca Juniors edytuj

Reprezentacja edytuj

Indywidualne edytuj

Ordery edytuj

  Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
– 12 grudnia 2006 roku. Odznaczony przez prezydenta Giorgia Napolitano[85].
  Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
– 27 września 2004 roku. Odznaczony przez prezydenta Carla Azeglia Ciampiego[86].

Styl gry edytuj

De Rossi jest prawonożny. Po przybyciu do AS Roma wyróżniał się dojrzałością w grze, siłą fizyczną, dobrym przeglądem pola oraz nieustępliwością[4]. Włoch stał się podstawowym zawodnikiem swojego zespołu i mimo młodego wieku jedną z jego największą gwiazd[87]. Jest porównywany do takich zawodników jak Andrea Pirlo i Gennaro Gattuso[88]. Trener Arsenalu Londyn – Arsène Wenger w jednym z wywiadów powiedział, że De Rossi jest bardzo dobrze wyszkolony technicznie, gra bardzo inteligentnie i ma świetną celność[89]. Kolega klubowy Włocha – Júlio Baptista nazwał go klasowym graczem i jednym z najlepszych pomocników na świecie[90]. De Rossi jest piłkarzem o mentalności wojownika, ma dobrą kontrolę nad piłką[91]. Jest uważany za silnego gracza, który radzi sobie dobrze zarówno w akcjach defensywnych, jak i ofensywnych, przez co często jest porównywany do Stevena Gerrarda[92]. Ma bardzo silne i precyzyjne strzały z dystansu i często zdobywa gole uderzeniami zza pola karnego[92]. De Rossi jest uważany za jednego z najlepszych pomocników na świecie również przez byłego jugosłowiańskiego piłkarza – Predraga Mijatovica[93].

Życie prywatne edytuj

Ojciec De Rossiego – Alberto również był piłkarzem, występował podobnie jak jego syn w AS Roma, był również trenerem młodzieżowej drużyny tego klubu[3]. 16 czerwca 2005 roku De Rossiemu urodziła się córka Gaia. 18 maja 2006 roku włoski zawodnik wziął ślub z matką dziewczynki – Tamarą Pisnoli. Na początku 2009 roku para rozstała się[94][95][96]. Rok wcześniej porwano, a następnie zamordowano teścia piłkarza[76][97]. Gracz Romy zadedykował mu dwa gole strzelone w meczu reprezentacji Włoch z Gruzją[98]:

Chyba po raz pierwszy w karierze w jednym meczu strzeliłem dwie bramki. Dedykuję je mojemu teściowi, którego już nie ma wśród nas. Taki wieczór jak ten przepędza wszystkie smutki. To nie był dla mnie najlepszy czas. Podobnie jak dla całej mojej rodziny[76].

Najlepszym przyjacielem De Rossiego jest były trener i zawodnik Juventusu Turyn – Andrea Pirlo[98].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Daniele De Rossi kończy karierę. „Zostanę trenerem” Piłka nożna [online], Sport.pl [dostęp 2020-01-06] (pol.).
  2. ↑ La Storia dell’ Ostiamare. ostiamare.it. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-22)]. (wł.).
  3. ↑ a b De Rossi. footballdatabase.com. [dostęp 2009-05-15]. (ang.).
  4. ↑ a b c Daniele De Rossi. asroma.pl. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-30)]. (pol.).
  5. ↑ Italy Cup 2001/02. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  6. ↑ a b c Italy 2002/03. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  7. ↑ Italy Cup 2002/03. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  8. ↑ Italy 2003/04. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  9. ↑ Italy Cup 2003/04. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  10. ↑ UEFA Cup 2003-04. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  11. ↑ All appearances 2003 – 2004. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  12. ↑ De Rossi wdzięczny Capello. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  13. ↑ a b UEFA Champions League 2004-05. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  14. ↑ Roma 3-3 Inter. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)]. (ang.).
  15. ↑ De Rossi przeprasza Martinsa. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  16. ↑ De Rossi podpisał. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  17. ↑ Kary dla piłkarzy Romy. sport.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  18. ↑ Italy 2004/05. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  19. ↑ Italy Cup 2004/05. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  20. ↑ All appearances 2004 – 2005. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)]. (ang.).
  21. ↑ Wierny De Rossi. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  22. ↑ Sacchi chce De Rossiego. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  23. ↑ Reggina – Roma 0:3. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)]. (ang.).
  24. ↑ De Rossi kontuzjowany. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  25. ↑ Chievo – Roma 4:4. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  26. ↑ Italy 2005/06. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  27. ↑ Italy Cup 2005/06. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  28. ↑ UEFA Cup 2005-06. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  29. ↑ Real zainsteresowany De Rossim. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  30. ↑ Roma zatrzyma De Rossiego. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  31. ↑ a b Italy 2006/07. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  32. ↑ Italy Cup 2006/07. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  33. ↑ a b Italy Super Cup Finals. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  34. ↑ Man Utd 7-1 Roma (agg 8-3). news.bbc.co.uk. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  35. ↑ UEFA Champions League 2006-07. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  36. ↑ De Rossi dziękuje kibicom. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  37. ↑ De Rossi w Romie do końca kariery. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  38. ↑ Roma 4-4 SSC Napoli. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  39. ↑ Livorno 1-1 Roma. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  40. ↑ Roma 2-0 Catania. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)]. (ang.).
  41. ↑ Roma 3-2 Genoa. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)]. (ang.).
  42. ↑ Roma 2-1 Atalanta. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  43. ↑ Italy 2007/08. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  44. ↑ Italy Cup 2007/08. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  45. ↑ UEFA Champions League 2007-08. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  46. ↑ De Rossi: Fatalny w skutkach epizod. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)]. (pol.).
  47. ↑ Prolungato il contratto economico per le prestazioni sportive di Daniele De Rossi. asroma.it. [dostęp 2009-05-09]. (wł.).[martwy link]
  48. ↑ Genoa 3-1 Roma. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  49. ↑ Inter 3-3 Roma. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  50. ↑ Lazio 4-2 Roma. guardian.touch-line.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  51. ↑ Italy Cup 2008/09. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  52. ↑ UEFA Champions League 2008-09. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  53. ↑ AS Roma 1:0 Arsenal FC (k. 6:7). asroma.pl. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-15)]. (pol.).
  54. ↑ Daniele De Rossi. footballdatabase.eu. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  55. ↑ Daniele De Rossi. asroma.it. [dostęp 2009-05-09]. (wł.).
  56. ↑ Daniele De Rossi. campionatoprimavera.com. [dostęp 2009-05-09]. (wł.).
  57. ↑ a b c d e f g Convocazioni e presenze in campo. figc.it. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-17)]. (wł.).
  58. ↑ European U-21 Championship 2004. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  59. ↑ Olympic Football Tournaments Athens 2004 – Men. fifa.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-19)]. (ang.).
  60. ↑ a b c d e Italy – International Matches 2000–2009. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  61. ↑ Kadra Włoch na MŚ 2006. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  62. ↑ De Rossi: W 1982 roku nie było mnie na świecie. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  63. ↑ a b Remis w Kaiserslautern. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  64. ↑ De Rossi letter to FIFA apologizes for McBride elbow. espnfc.com. [dostęp 2017-01-09]. (ang.).
  65. ↑ De Rossi przeprasza również McBride’a. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  66. ↑ Włoska prasa: De Rossi na ławkę. sport.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  67. ↑ Italy’s De Rossi gets four-match ban from FIFA. soccernet.espn.go. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  68. ↑ World Cup 2006 (Germany, June 9 – July 9, 2006). rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  69. ↑ 2006 FIFA World Cup Germany. fifa.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-16)]. (ang.).
  70. ↑ World Cup 2006. planetworldcup.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  71. ↑ Montolivo poza kadrą. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  72. ↑ De Rossi graczem meczu. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  73. ↑ Casillas bohaterem, Hiszpania w półfinale!. seriea.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  74. ↑ European Championship 2008. rsssf.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  75. ↑ De Rossi: Dobrze, że Lippi wrócił. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  76. ↑ a b c De Rossi: Mam za sobą ciężki okres. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-13)]. (pol.).
  77. ↑ Włoska kadra Włochów. eurosport.pl. [dostęp 2010-06-02]. (pol.).
  78. ↑ RPA 2010: Włochy – Paragwaj 1:1 (0:1). polskieradio.pl. [dostęp 2010-06-16]. (pol.).
  79. ↑ Mecz nr 28: Nowa Zelandia – Włochy 1:1!. futbolnet.pl. [dostęp 2010-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-11)]. (pol.).
  80. ↑ Blamaż reprezentacji Włoch i sensacyjny awans Słowacji. pilka.pl. [dostęp 2010-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-30)]. (pol.).
  81. ↑ Towarzysko. Włochy – WKS 0:1, nieudany debiut nowego selekcjonera. futbolnet.pl. [dostęp 2010-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-15)]. (pol.).
  82. ↑ El. ME: Włosi uniknęli kolejnej wielkiej kompromitacji. seriea.pl. [dostęp 2010-09-04]. (pol.).
  83. ↑ El. Euro 2012: Włosi spokojnie ogrywają Wyspy Owcze. seriea.pl. [dostęp 2010-09-08]. (pol.).
  84. ↑ Football Italia [online], app.football-italia.net [dostęp 2020-03-17].
  85. ↑ Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2014-05-14]. (wł.).
  86. ↑ Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2014-05-14]. (wł.).
  87. ↑ De Rossi na Old Trafford?. devilpage.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  88. ↑ Euro 2008: Italy midfielder Daniele De Rossi justifies Fabio Capello’s faith. telegraph.co.uk. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  89. ↑ Wywiad z Wengerem przed wylotem do Rzymu. kanonierzy.com. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  90. ↑ ‘Bestia’ ostrzega Arsenal przed De Rossim. kanonierzy.com. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  91. ↑ Daniele De Rossi. skysports.com. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  92. ↑ a b Daniele De Rossi. as-roma-calcio.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-08)]. (ang.).
  93. ↑ De Rossi to jeden z najlepszych piłkarzy świata. pilka.pl. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-30)]. (pol.).
  94. ↑ Tamara De Rossi – Rossi’s good off the field too. soccerlens.com. [dostęp 2009-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-13)]. (ang.).
  95. ↑ WAG No. 245: Tamara De Rossi. thespoiler.co.uk. [dostęp 2009-05-09]. (ang.).
  96. ↑ Daniele De Rossi. legacalcio.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  97. ↑ Mecz wysokiego ryzyka. rp.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).
  98. ↑ a b Lippi: Wygraliśmy tak, jak lubię. De Rossi: Gole dla teścia. sport.pl. [dostęp 2009-05-09]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Daniele_De_Rossi&oldid=73095136”