Mary Pierce

tenisistka francuska

Mary Pierce (ur. 15 stycznia 1975 w Montrealu) – francuska tenisistka, zwyciężczyni wielkoszlemowych turniejów Australian Open 1995 i French Open 2000 w grze pojedynczej, zdobywczyni Pucharu Federacji 1997 i 2003.

Mary Pierce
Ilustracja
Mary Pierce (2003)
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1975
Montreal

Wzrost

178 cm

Gra

praworęczna

Status profesjonalny

marzec 1989

Zakończenie kariery

2006

Trener

David Pierce

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

18

Najwyżej w rankingu

3 (30 stycznia 1995)

Australian Open

W (1995)

Roland Garros

W (2000)

Wimbledon

QF (1996, 2005)

US Open

F (2005)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

10

Najwyżej w rankingu

3 (10 czerwca 2000)

Australian Open

F (2000)

Roland Garros

W (2000)

Wimbledon

QF (2000)

US Open

4R (2000)

Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Córka Francuzki i Amerykanina, jest obywatelką Francji. Debiutowała w gronie tenisistek zawodowych jako 14-latka w 1989. W 1990 wystąpiła po raz pierwszy w turnieju wielkoszlemowym French Open (przegrała w II rundzie). Rok później awansowała do czołowej setki rankingu światowego, osiągnęła III rundę we French Open i US Open oraz odniosła pierwsze zwycięstwa turniejowe – w Palermo wygrała zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Sezon 1991 zakończyła jako 26. tenisistka na świecie. W 1992 była w IV rundzie (1/8 finału) French Open i US Open i przesunęła się do czołowej dwudziestki w rankingu światowym. Na początku 1993 awansowała do ćwierćfinału Australian Open, będąc blisko pokonania ówczesnej trzeciej zawodniczki na świecie Argentynki Sabatini (przegrała 6:4, 6:7 (12-14), 0:6). Jesienią 1993 wygrała prestiżowy turniej halowy w Filderstadt i zapewniła sobie pierwszy w karierze występ w turnieju Masters; w Masters odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo nad zawodniczką z czołowej dziesiątki na świecie, pokonując najpierw Sabatini, a w kolejnej rundzie weterankę Navrátilovą.

W 1994 nie wygrała żadnego turnieju, ale odniosła duży sukces, awansując do finału wielkoszlemowego French Open; w turnieju tym zaimponowała serią błyskawicznych zwycięstw – w drodze do finału nie tylko nie straciła seta, ale nie pozwoliła żadnej z przeciwniczek zdobyć więcej niż 2 gemy w secie. Nie miała kłopotów z pokonaniem liderki rankingu światowego Niemki Graf, którą zwyciężyła w półfinale 6:2, 6:2. W tej dyspozycji uchodziła za faworytkę finału z defensywną Hiszpanką Sánchez Vicario, ale jednak uległa rywalce; na końcowy wynik nie pozostał bez wpływu deszcz, który opóźnił rozegranie finału o jeden dzień oraz nadał ziemnej nawierzchni kortu paryskiego wolniejszy, sprzyjający Hiszpance charakter. Po turnieju French Open Pierce awansowała do pierwszej dziesiątki rankingu WTA (na pozycję nr 7). We wrześniu t.r. była w ćwierćfinale US Open, a na turnieju Masters ponownie pokonała Graf.

W styczniu 1995 odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym – Australian Open. Była pierwszą Francuzką, która osiągnęła finał w Australian Open oraz pierwszą francuską triumfatorką imprezy wielkoszlemowej od 1967, kiedy na French Open wygrała Françoise Durr. Po finałowym zwycięstwie (nad Sánchez Vicario) Pierce awansowała na najwyższą w karierze pozycję w rankingu światowym – nr 3. W dalszej części sezonu występowała mniej udanie, podobnie w 1996; wypadła z czołowej dziesiątki i do Australian Open 1997 przystąpiła jako nierozstawiona. Niespodziewanie ponownie dotarła do finału, pokonując po drodze cztery wyżej sklasyfikowane rywalki; w finale nie sprostała Szwajcarce Hingis, ale zrewanżowała się jej pod koniec sezonu w ćwierćfinale Masters. W 1997 wygrała również międzynarodowe mistrzostwa Włoch (Italian Open) w Rzymie, a w Masters przegrała dopiero w finale z Czeszką Novotną.

Do jej największych sukcesów w kolejnych latach należy przede wszystkim zwycięstwo we French Open w 2000, zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej (w parze z Hingis). W finale singla pokonała Hiszpankę Martínez, w półfinale – swoją partnerkę deblową Hingis. Po tym sukcesie ponownie awansowała na pozycję nr 3 na świecie, tym razem także w klasyfikacji deblistek. Wcześniej w 2000 była w parze z Hingis w finale Australian Open w grze podwójnej, ale lepsza okazała się para amerykańsko-australijska Lisa Raymond/Rennae Stubbs. Późnym latem 2000 Pierce odniosła poważną kontuzję, która najpierw zmusiła ją do wycofania się z rywalizacji w US Open, a potem wykluczyła z gry do końca sezonu i na niemal cały rok 2001. W 2002, występując we French Open z tzw. „dziką kartą” (specjalnym zaproszeniem od organizatorów), dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa późniejszej triumfatorce Serenie Williams; była wówczas sklasyfikowana w rankingu światowym na pozycji nr 132 i stała się tym samym najniżej notowaną ćwierćfinalistką w Wielkim Szlemie od czasu wprowadzenia rankingu w 1975.

Po udanych występach w kolejnych latach (m.in. wygrana w turnieju w Hertogenbosch na nawierzchni trawiastej w 2004) powróciła do czołowej dwudziestki na świecie, a w maju 2005 dotarła do finału French Open, pokonując po drodze m.in. liderkę rankingu Davenport; w decydującym meczu uległa Belgijce Justine Henin-Hardenne. W lipcu t.r. wygrała wielkoszlemowy Wimbledon w grze mieszanej (w parze z Hindusem Bhupathim), a w sierpniu odniosła 17. turniejowe zwycięstwo w grze pojedynczej – w drodze po tytuł w San Diego nie przegrała seta (w finale pokonała Japonkę Sugiyamę). Dobrą dyspozycję potwierdziła na turnieju wielkoszlemowym US Open 2005, ponownie awansując do finału; pokonała m.in. wyżej notowaną rodaczkę Mauresmo; w finale nie sprostała Kim Clijsters z Belgii.

Od 1990 reprezentuje Francję w Pucharze Federacji; przyczyniła się do zdobycia Pucharu przez zespół narodowy w 1997 i 2003. Wystąpiła m.in. w 1991 w meczu z Polską – pokonała w grze pojedynczej Magdalenę Mróz, ale w deblu, partnerując Nathalie Tauziat, uległa parze Mróz/Teodorowicz (ostatecznie Polki wygrały 2:1). Pierce reprezentowała kraj także na igrzyskach w Atenach w 2004, przegrywając w grze pojedynczej (w ćwierćfinale) z Henin-Hardenne.

W sezonie 2006 odnotowała kilka startów w turniejach. Na początku roku przegrała w drugiej rundzie Australian Open z Czeszką Ivetą Benešovą, niecały miesiąc później osiągnęła finał w Paryżu, przegrany z Amélie Mauresmo. Kontuzja stopy i kostki wyeliminowała ją z gry aż do lipca, do turnieju w San Diego. Przegrała w ćwierćfinale z Mariją Szarapową. Wycofała się z turnieju w Montrealu, w US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Li Na niespotykanym wynikiem 6/4 0/6 0/6. We wrześniu przegrała w pierwszej rundzie w Luksemburgu z późniejszą zwyciężczynią Aloną Bondarenko. Po kolejnym słabym występie w Stuttgarcie i Zurychu, doszła do drugiej rundy w Linzu. Podczas meczu z Wierą Zwonariową, po wygraniu pierwszego seta i przed tie-breakiem w drugim, upadła, doznając poważnej kontuzji lewego kolana. Z kortu została wywieziona na noszach. Spadła na 79 miejsce w rankingu. W grudniu przeszła operację kontuzjowanego kolana. W czerwcu 2007 uczestniczyła w ceremonii wręczenia nagród Justine Henin i Anie Ivanović w czasie finału gry pojedynczej kobiet wielkoszlemowego Roland Garros. Kibicom francuskim zgromadzonym na stadionie Philipa Chatrier obiecała wówczas powrót do Paryża w roli zawodniczki.

Tenisistka zapowiedziała, że nie jest jeszcze gotowa na przejście na sportową emeryturę. Jednak jej powrót na letnich igrzyskach olimpijskich nie doszedł do skutku ze względu na kontuzję.

W 2019 została uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].

Finały turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej

edytuj

Wygrane (2)

edytuj
Rok Turniej Przeciwniczka Wynik
1995 Australian Open   Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:2
2000 French Open   Conchita Martínez 6:2, 7:5

Przegrane (4)

edytuj
Rok Turniej Przeciwniczka Wynik
1994 French Open   Arantxa Sánchez Vicario 6:4, 6:4
1997 Australian Open   Martina Hingis 6:2, 6:2
2005 French Open (2)   Justine Henin 6:1, 6:1
2005 US Open   Kim Clijsters 6:3, 6:1

Finały turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej

edytuj

Wygrane (1)

edytuj
Rok Turniej Partnerka Przeciwnicy Wynik
2000 French Open   Martina Hingis   Virginia Ruano Pascual
  Paola Suárez
6:2, 6:4

Finały wielkoszlemowe w grze mieszanej

edytuj

Wygrane (1)

edytuj
Rok Turniej Partner Przeciwnicy w finale Wynik
2005 Wimbledon   Mahesh Bhupathi   Paul Hanley
  Tetiana Perebijnis
6:4, 6:2

Statystyki

edytuj
Turniej 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 Bilans
Australian Open A A A 1/4 4R W 2R F 1/4 1/4 4R 3R 1R 2R A 1R 2R 1 / 13
French Open 2R 3R 4R 4R F 4R 3R 4R 2R 2R W A 1/4 1R 3R F A 1 / 15
Wimbledon A A A A A 2R 1/4 4R 1R 4R 2R A 3R 4R 1R 1/4 A 0 / 10
US Open A 3R 4R 4R 1/4 3R A 4R 4R 1/4 4R A 1R 1R 4R F 3R 0 / 14
Bilans wielkoszlemowy 0 / 1 0 / 2 0 / 2 0 / 3 0 / 3 1 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 4 1 / 4 0 / 1 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 2 2 / 52
WTA Tour Championships A A A 1/2 1/2 4R A F 1/4 1/4 A A A A A F A 0 / 7

Wygrane turnieje

edytuj

Gra pojedyncza (18)

edytuj
Legenda
Turnieje wielkoszlemowe (2)
WTA Championships (0)
Turnieje I kategorii (5)
Pozostałe turnieje (11)
Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik
1. 14 lipca 1991 Palermo, Włochy Ziemna   Sandra Cecchini 6:0, 6:3
2. 23 lutego 1992 Cesena, Włochy Dywanowa   Catherine Tanvier 6:1, 6:1
3. 12 lipca 1992 Palermo, Włochy Ziemna   Brenda Schultz-McCarthy 6:1, 6:7(3), 6:1
4. 1 listopada 1992 San Juan, Portoryko Twarda   Gigi Fernández 6:1, 7:5
5. 17 października 1993 Filderstadt, Niemcy Twarda   Natalla Zwierawa 6:3, 6:3
6. 29 stycznia 1995 Australian Open, Melbourne, Australia Twarda   Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:2
7. 24 września 1995 Tokio, Japonia Twarda   Arantxa Sánchez Vicario 6:3, 6:3
8. 11 maja 1997 Italian Open, Rzym, Włochy Ziemna   Conchita Martínez 6:4, 6:0
9. 15 lutego 1998 Paryż, Francja Dywanowa   Dominique van Roost 6:3, 7:5
10. 12 kwietnia 1998 Amelia Island, USA Ziemna (zielona mączka)   Conchita Martínez 6:7(8), 6:0, 6:2
11. 25 października 1998 Moskwa, Rosja Dywanowa   Monica Seles 7:6(2), 6:3
12. 1 listopada 1998 Luksemburg, Luksemburg Dywanowa   Silvia Farina Elia 6:0, 2:0 krecz
13. 31 października 1999 Linz, Austria Dywanowa   Sandrine Testud 7:6(2), 6:1
14. 23 kwietnia 2000 Hilton Head, USA Ziemna (zielona mączka)   Arantxa Sánchez Vicario 6:1, 6:0
15. 11 czerwca 2000 French Open, Paryż, Francja Ziemna   Conchita Martínez 6:2, 7:5
16. 19 czerwca 2004 's-Hertogenbosch, Holandia Trawiasta   Klára Zakopalová 7:6(6), 6:2
17. 17 sierpnia 2005 San Diego, USA Twarda   Ai Sugiyama 6:0, 6:3
18. 16 października 2005 Moskwa, Rosja Dywanowa   Francesca Schiavone 6:4, 6:3

Gra podwójna (10)

edytuj
Legenda
Turnieje wielkoszlemowe (1)
WTA Championships (0)
Turnieje I kategorii (3)
Pozostałe turnieje (6)
Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik
1. 8 lipca 1991 Palermo, Włochy Ziemna   Petra Langrová   Laura Garrone
  Mercedes Paz
6:3, 6:7(5), 6:3
2. 16 września 1996 Tokio, Japonia Twarda   Amanda Coetzer   Park Sung-hee
  Wang Shi-ting
6:1, 7:6(5)
3. 28 kwietnia 1997 Hamburg, Niemcy Ziemna   Anke Huber   Ruxandra Dragomir
  Iva Majoli
2:6, 7:6(1), 6:2
4. 6 kwietnia 1998 Amelia Island, USA Ziemna   Sandra Cacic   Barbara Schett
  Patty Schnyder
7:6(5), 4:6, 7:6(5)
5. 19 października 1998 Moskwa, Rosja Dywanowa   Natalla Zwierawa   Lisa Raymond
  Rennae Stubbs
6:3, 6:4
6. 16 sierpnia 1999 Toronto, Kanada Twarda   Jana Novotná   Łarysa Neiland
  Arantxa Sánchez Vicario
6:3, 2:6, 6:3
7. 1 listopada 1999 Lipsk, Niemcy Dywanowa   Larisa Neiland   Jelena Lichowcewa
  Ai Sugiyama
6:4, 6:3
8. 31 stycznia 2000 Tokio, Japonia Dywanowa   Martina Hingis   Alexandra Fusai
  Nathalie Tauziat
6:4, 6:1
9. 29 maja 2000 French Open, Francja Ziemna   Martina Hingis   Virginia Ruano Pascual
  Paola Suárez
6:2, 6:4
10. 3 sierpnia 2003 Los Angeles, USA Twarda   Rennae Stubbs   Jelena Bowina
  Els Callens
6:3, 6:3

Przypisy

edytuj
  1. Mary Pierce [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2020-04-13] (ang.).

Bibliografia

edytuj