Wikipedia

Pius VIII

papież XIX-wieczny
(Przekierowano z Papież Pius VIII)

Pius VIII (łac. Pius VIII, właśc. Francesco Saverio Castiglioni; ur. 20 listopada 1761 w Cingoli, zm. 30 listopada 1830 w Rzymie[1]) – włoski duchowny katolicki, 253. papież od 31 marca 1829 do 30 listopada 1830[2].

Pius VIII
Pius Octavus
Francesco Saverio Castiglioni
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1761
Cingoli

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1830
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra, ?↗

Papież
Okres sprawowania

1829-1830

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

17 grudnia 1785

Nominacja biskupia

11 sierpnia 1800

Sakra biskupia

17 sierpnia 1800

Kreacja kardynalska

8 marca 1816
Pius VII

Kościół tytularny

bazylika św. Marii na Zatybrzu

Pontyfikat

31 marca 1829

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 sierpnia 1800

Konsekrator

Giuseppe Maria Doria Pamphilj

Współkonsekratorzy

Nicola Buschi
Camillo Campanelli

Życiorys

edytuj

Wczesne życie

edytuj

Pochodził z włoskiej arystokracji[3]. Był jednym z ośmiorga dzieci Ottavia Castiglioniego i Sanzii Ghislieri[3]. Kształcił się w szkole jezuickiej w Osimo i na Uniwersytecie w Bolonii, gdzie obronił doktorat utroque iure[3]. 17 grudnia 1785 przyjął święcenia kapłańskie[3]. Był wikariuszem generalnym diecezji Anagni i Cingoli oraz archiprezbiterem kapituły katedralnej w Cingoli[3]. 11 sierpnia 1800 został mianowany biskupem Montalto, przyjął sakrę biskupią w Rzymie 17 sierpnia z rąk kardynała Dorii Pamphiliego[3]. Otrzymał jednocześnie tytuł honorowy asystenta Tronu Papieskiego[3]. W okresie francuskiej okupacji Włoch odmówił złożenia przysięgi wierności narzuconemu królowi; został aresztowany i zesłany do Mediolanu (w lipcu 1808), więziony później w Pawii, Mantui, Turynie i ponownie w Mediolanie[3]. Powrócił do Montalto w czerwcu 1814[3]. 8 marca 1816 został kreowany kardynałem, z tytułem prezbitera bazyliki św. Marii na Zatybrzu[3]. Jednocześnie papież przeniósł go na stolicę biskupią Ceseny[3]. W sierpniu 1821 został mianowany Wielkim Penitencjariuszem w Kurii Rzymskiej oraz podniesiony do rangi kardynała biskupa, z diecezją Frascati[3]. 14 listopada 1821 został prefektem Kongregacji Indeksu[3].

Wybór na papieża

edytuj

Brał udział w konklawe 1829, po śmierci Leona XII. Po pięciu tygodniach obrad, 31 marca 1829 został wybrany na papieża, pomimo złego stanu zdrowia, dzięki poparciu Francji i Austrii[1]. Przyjął imię Piusa VIII; koronacja odbyła się 5 kwietnia 1829.

Pontyfikat

edytuj

Główną linią jego pontyfikatu była troska o sprawy religijne i duszpasterskie[2]. 24 maja 1829 wydał swą jedyną encyklikę Traditi humilitati nostrae, w której stwierdził, że postępująca laicyzacja życia publicznego jest skutkiem działalności protestanckich Towarzystw Biblijnych, obojętności wobec wiary i atakowania dogmatów Kościoła[1]. Papież zniósł jednak restrykcyjne przepisy policyjne, wprowadzone przez Leona XII[1]. W kwestii małżeństw mieszanych w Nadrenii i Westfalii, Pius uznał, że mogą być one pobłogosławione przez Kościół jeśli rodzice zagwarantują wychowanie dzieci w katolicyzmie[1]. Z tej decyzji rząd Prus był niezadowolony, ponieważ dotychczas prawo decydenta miał ojciec dziecka[1].

Pius mianował Giuseppe Albaniego sekretarzem stanu, który sprzyjał Austrii[1]. W wyniku tego, Stolica Apostolska była niechętna ruchom narodowowyzwoleńczym w Belgii, Irlandii i Polsce[1]. Mimo to, papież był przychylny rewolucji lipcowej we Francji, która doprowadziła do abdykacji Karola X i koronacji ostatniego króla Francji Ludwika Filipa I[1]. Papież nakazał też klerowi francuskiemu poprzeć nowego króla (który przyrzekł respektować konkordat z 1801) i nadać mu tytuł "arcychrześcijańskiego"[1]. 13 kwietnia 1829 został wydany w Wielkiej Brytanii Akt Emancypacji Katolików, jednak była to w większości zasługa poprzednika Piusa[1].

W październiku 1829 pierwszy synod w Baltimore ustalił zasady, zacieśniające kontakty Stolicy Apostolskiej z Kościołem w USA[1]. 16 lipca 1830 papież erygował arcybiskupstwo obrządku ormiańskiego w Konstantynopolu[1].

Podczas swojego pontyfikatu zaapelował do patriarchów, prymasów, i biskupów całego świata, aby zwrócili uwagę na tajne stowarzyszenia masońskie, skupiające zdeklarowanych nieprzyjaciół Boga[4].

W okresie pontyfikatu kreował sześciu kardynałów na trzech konsystorzach[3]. Ośmiu innych duchownych zostało mianowanych w sekrecie (in pectore); ponieważ Pius VIII nie ujawnił ich do końca życia, ich promocje nie doszły do skutku.

Śmierć

edytuj
 
Pomnik i grób Piusa VIII w Bazylice Świętego Piotra

Pius VIII przez większość swojego pontyfikatu cechował się słabym zdrowiem. Pogorszenie jego stanu nastąpiło na początku listopada 1830 r. Wówczas całe ciało pokryło się krostami, a na szyi oraz kolanie wystąpiły przetoki. Pomimo opanowania choroby, 23 listopada papież ponownie zachorował. Pius VIII przez kolejne dni miał trudności z oddychaniem. 28 listopada otrzymał ostatnie namaszczenie. Zmarł 30 listopada 1830 roku w wieku 69 lat w Pałacu Kwirynalskim w Rzymie[5]. Został pochowany w bazylice watykańskiej[3].


Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 428-429. ISBN 83-06-02633-0.
  2. ↑ a b Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 159. ISBN 83-7006-437-X.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Castiglioni, Francesco Saveri. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).
  4. ↑ Michał Gryczyński: Leksykon papieży. Katowice: "Książnica", 2007, s. 235. ISBN 978-83-7132-964-7.
  5. ↑ SEDE VACANTE 1830-1831 [online], www.csun.edu [dostęp 2024-07-24].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
  • Pius VIII [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-09-06] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pius_VIII&oldid=74393956”