Wikipedia

Robert Berner

Robert A. Berner (ur. 25 listopada 1935 w Erie, Pensylwania, zm. 10 stycznia 2015 w New Haven, Connecticut) – amerykański geochemik, geofizyk, paleoklimatolog, profesor Uniwersytetu Yale (The Department of Earth & Planetary Science) twórca pierwszych modeli obiegu węgla w przyrodzie, modeli klimatycznych, np. BLAG Model[1], GEOCARB III[2], GEOCARBSULF[3] (zob. postęp nauk o Ziemi i prognozowanie przyszłości)[4][5][6][7].

Robert A. Berner
Robert Arbuckle Berner
Ilustracja
Robert A. Berner (2016)
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1935
Erie (Pensylwania)

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 2015
New Haven, Connecticut

Zawód, zajęcie

geochemik, geofizyk, paleoklimatolog

Narodowość

amerykańska

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Uniwersytet Michigan (BS, MS),
Uniwersytet Harvarda (PhD)

Uczelnia

University of Chicago
Uniwersytet Yale

Wydział

The Department of Earth & Planetary Sciences

Małżeństwo

Elizabeth Kay Berner

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jest uważany za twórcę współczesnej geochemii. Pełnił funkcję prezesa Geochemical Society(inne języki). Otrzymał liczne wyróżnienia naukowe (np. Guggenheim Fellow w 1972, funkcja redaktora American Journal of Science(inne języki)[8]). W 1987 roku został członkiem National Academy of Sciences[9].

Życiorys

edytuj

Dzieciństwo

edytuj

Robert Arbuckle Berner urodził się 25 listopada 1935 roku w Erie (Pensylwania). Jego rodzicami byli Paul Nau Berner i Priscilla Antoinette Berner[10]. Miał starszego brata Paula Clemensa (ur. 1928), późniejszego geologa ropy naftowej[11].

Młodość

edytuj

Początkowo najbardziej interesował się chemią. W 1953 roku podjął studia w tym kierunku na Uniwersytecie w Purdue. Już po ok. dwóch miesiącach uznał, że w Purdue University kładziono zbyt duży nacisk na umiejętności inżynierskie i przeniósł się do Uniwersytetu Michigan. Wspominał, że nudził się na zajęciach w laboratorium chemicznym. Myślał o studiowaniu fizyki, matematyki, a nawet filozofii, jednak za namową brata ostatecznie wybrał kierunek geologia[12]. Otrzymał stopnie[13]:

Kończąc studia magisterskie ponownie rozważał podjęcie pracy w przemyśle naftowym lub badań w Northwestern University u W. Krumbeina(inne języki), współpracownika R. Garrelsa(inne języki)[14]. Był też zachęcany do podjęcia pracy doktorskiej w Harvardzie z młodym sedymentologiem, Raymondem Sieverem(inne języki)[12]. Ostatecznie wybrał pracę naukową.

W 1962 roku otrzymał stopień Doctor of Philosophy (zob. doktorat w krajach anglosaskich) na Uniwersytecie Harvarda na podstawie pracy nt. Experimental studies of the formation of sedimentary iron sulfides (opiekun naukowy: Raymond Siever[15]), a w 1963 roku odbył studia podoktoranckie w Instytucie Oceanografii Scrippsów (badania osadów dennych w Zatoce Kalifornijskiej, opiekun naukowy: Melvin Norman Adolph Peterson[16]).

Duży wpływ na wybór dróg naukowych Roberta Bernera na wielkim interdyscyplinarnym obszarze „od czarnego błota do nauk o systemie Ziemi” wywarła wszechstronność zainteresowań i wiedza Alfreda C. Redfielda[17] („grand old man of the Woods Hole Oceanographic Institution(inne języki)”)[a], w którego zespole Berner spędził lato realizując program pracy magisterskiej[12]. W zakres tej pracy wchodziły badania skał osadowych eocenu w hrabstwie Huerfano, które były wykonywane m.in. w czasie letnich obozów studentów geologii strukturalnej. W zajęciach uczestniczyła m.in. Elizabeth Kay (Betty) – córka znanego profesora geologii (Marshall Kay(inne języki)), przyszła żona i wieloletnia bliska współpracowniczka Roberta Bernera[12] (współautorka książek[18][19]).

 
Mystic River (Boston) – miejsce poszukiwań „złota głupców” i innych siarczków w „czarnym błocie”[b] rzeki[6][21]
 
Rdza – liczne produkty reakcji żelaza z różnymi utleniaczami (tlenki, siarczki i in.)[c]
Początek drogi „od czarnego błota do nauk o Ziemi”[a][20]

Miejsca pracy naukowej i dydaktycznej

edytuj
1965–1971 – Assoc. Professor
1971–1987 – Professor
1987–2006 – Alan M. Bateman Professor[c]
2007–2015 – Bateman Professor Emeritus

Zakres badań naukowych

edytuj

Pierwszy naukowy artykuł Roberta Bernera dotyczył zagadnień mieszczących się na pograniczu chemii nieorganicznej i krystalochemii. Dotyczył odkrycia w warunkach laboratoryjnych nieopisanego wcześniej tetragonalnego siarczku FeS. Został opublikowany w Science w 1962 roku[e][21]. Dwa lata później następne artykuły Bernera opublikowano w The Journal of Geology (Iron Sulfides Formed from Aqueous Solution at Low Temperatures and Atmospheric Pressure)[24] i w Marine Geology(Distribution and diagenesis of sulfur in some sediments from the Gulf of California)[25], co ilustruje rozszerzanie się zainteresowań autora od jednoznacznie zdefiniowanych nauk podstawowych poprzez geochemię w kierunku nieustannie rozwijanych nauk o systemie Ziemi(inne języki).

Swój bogaty i różnorodny dorobek naukowy Robert Berner wyrywkowo opisał w opracowanej w 2013 roku „autobiografii naukowej” zatytułowanej From black mud to earth system science („Od czarnego błota[b] do nauk o systemie Ziemi”)[a][f][20]. W opracowaniu wspomniał osiągnięcia w wielu dziedzinach (chemia, geochemia, mineralogia, sedymentologia, biologia, termodynamika, matematyczne modelowanie przepływów energii i materii w geosferach i między nimi itp.), pozwalających opisać oddziaływania wszystkich elementów ziemskiego systemu, w tym systemu klimatycznego. Scharakteryzował wkład licznych współpracowników, bez których interdyscyplinarne badania nie byłyby możliwe. Zamieszczone w autobiografii opisy przebiegu badań (np. w warunkach terenowych) przybliżają specyficzne emocje towarzyszące współpracy z autorytetami naukowymi i z zafascynowaną młodzieżą[20].

W prologu[26] autor przedstawił zamiar ogólnego opisania zasad chemicznych, które stosował przez 55 lat badań rozwiązując różne problemy geologiczne, od mineralogii siarczków żelaza, przez chemiczne przemiany węglanów w oceanach, chemię powierzchni minerałów krzemianowych, przemiany biogeochemiczne zachodzące w czasie procesów wczesnej diagenezy, procesy kształtowania się fitocenoz uczestniczących w wietrzeniu itp. Wyniki wielu różnorodych pomiarów umożliwiły podjęcie prób identyfikacji systemu Ziemi i opracowania matematycznych modeli zmian stężenia atmoferycznego tlenu i dwutlenku węgla w atmosferze[f].

This may seem excessively broad but my approach to science has been and will be eclectic for which I do not apologize. My guiding principle is “How can chemical measurement or chemical theory solve a given problem?

Robert Berner, "From black mud to earth system science: A scientific autobiography", prolog[26]
 
A. Fragment żelazistej formacji wstęgowej
 
B. Pierwiastki biofilne (CHNOPS); zob.
obieg węgla w przyrodzie,
obieg azotu w przyrodzie,
obieg tlenu w przyrodzie,
obieg fosforu w przyrodzie,
obieg siarki w przyrodzie
 
C. System klimatyczny(inne języki)
Ilustracja interdyscyplinarnego charakteru badań globalnego ekosystemu(nauka o systemie Ziemi, Earth System Science ESS(inne języki))Obserwacje ułożenia warstw w formacjach skał osadowych (np. warstw tlenków, siarczków, węglanów żelaza i czertów we wstęgowych rudach żelazistych) (A) pozwalają sedymentologom (geochemikom i geofizykom) odczytywać historię skorupy ziemskiej. W złożonym ziemskim systemie stale zachodzą procesy między skorupą i innymi geosferami, m.in. obiegi wielu pierwiastków, w tym pierwiastków biofilych (CHNOPS) (B). Model systemu klimatycznego(inne języki) Ziemi jest opisywany jako system zbudowany z pięciu sprzężonych części: hydrosfera, atmosfera, biosfera, litosfera i kriosfera (C).

Wyniki pomiarów terenowych i laboratoryjnych oraz dane proxy R. Berner od wczesnych lat 1980. wykorzystywał tworząc matematyczne modele procesów zachodzących na Ziemi w fanerozoiku. Modele umożliwiają prognozowanie kierunków i szybkości zmian zachodzących współcześnie, np. tworzenie modeli klimatycznych opartych na modelowaniu obiegu węgla, tlenu i innych pierwiastków w przyrodzie[4].

Publikacje

edytuj

Zakres modelowania ilustrują tytuły części publikacji z lat 1984–2006 (R. Berner i współautorzy):

  • The role of sedimentary organic matter in bacterial sulfate reduction: The G model tested(1984)[27]
  • A model for atmospheric CO2 over phanerozoic time (1991)[28]
  • The carbon cycle and CO2 over Phanerozoic time: the role of land plants (1998)[29]
  • A New Look at the Long-term Carbon Cycle (1999)[30]
  • Geocarb III: A Revised Model of Atmospheric CO2 over Phanerozoic Time (2001)[2]
  • Examination of hypotheses for the Permo–Triassic boundary extinction by carbon cycle modeling (2002)[31]
  • The long-term carbon cycle, fossil fuels and atmospheric composition (2003)[32]
  • The Phanerozoic Carbon Cycle: CO2 and O2 (2004)[33]
  • CO2 as a primary driver of Phanerozoic climate climate (2004)[34]
  • GEOCARBSULF: A combined model for Phanerozoic atmospheric O2 and CO2 (2006)[3]
 
Oszacowane stężenia CO2 w atmosferze Ziemi w fanerozoiku (GEOCARB-III – R. Berner, Z. Kothavala, 2001)[2]
 
Oszacowania średnich globalnych wartości temperatury w czasie ostatnich 540 mln lat (540–65 mln – dane R. Bernera i wsp.[34])

Publikacje R. Bernera i współautorów były wielokrotnie cytowane przez innych autorów[7].

Lista publikacji o największej liczbie cytowań (N > 1000)[7]
N Pozycja piśmiennictwa rok
publ.
4919 RA Berner, Early diagenesis[35] (wyd. I 1980[36]) 2020
2700 RA Berner, Sedimentary pyrite formation: an update, Geochimica et cosmochimica Acta, 48 (4), 605-615 1984
2329 RA Berner, AC Lasaga, RM Garrels (BLAG), The carbonate-silicate geochemical cycle and its effect on atmospheric carbon dioxide over the past 100 million years, American Journal of Science 283, 641-683 1983
2270 RA Berner, GEOCARB II: A revised model of atmospheric CO2 over phanerozoic time, American Journal of Science, 294 (1) 1994
2144 RA Berner, Sedimentary pyrite formation, American journal of science 268 (1), 1-23 1970
2037 RA Berner, RA Berner, Principles of chemical sedimentology McGraw-Hill 1971
1936 J Hansen, M Sato, P Kharecha, D Beerling, R Berner, V Masson-Delmotte Target atmospheric CO2, Where should humanity aim?[37] 2008
1525 EK Berner, RA Berner, Global environment: water, air, and geochemical cycles[18], Princeton University Press 2012
1436 RA Berner, Z Kothavala GEOCARB III: a revised model of atmospheric CO2 over Phanerozoic time, American Journal of Science 301 (2), 182-204[2] 2001
1363 RA Berner, A new geochemical classification of sedimentary environments, Journal of Sedimentary Research 51 (2), 359-365 1981
1314 EK Berner, RA Berner, The global water cycle: geochemistry and environment (Uniwersytet Kalifornijski)[19] 1987
1304 DE Canfield, R Raiswell, JT Westrich, CM Reaves, RA Berner, The use of chromium reduction in the analysis of reduced inorganic sulfur in sediments and shales, Chemical geology 54 (1-2), 149-155 1986
1196 RA Berner, Burial of organic carbon and pyrite sulfur in the modern ocean: its geochemical and environmental significance, Am. J. Sci. (United States), 282 1982
1115 RA Berner, JT Westrich, The role of sedimentary organic matter in bacterial sulfate reduction: The G model tested1, Limnology and oceanography 29 (2), 236-249 1984
1064 RA Berner, R Raiswell, Burial of organic carbon and pyrite sulfur in sediments over Phanerozoic time: a new theory, Geochimica et Cosmochimica Acta 47 (5), 855-862282 1983

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Na stronie internetowej Uniwersytetu Yale zamieszczono wykaz[22]:

Muzyka

edytuj

Obok nauki ważne miejsce w życiu Roberta Bernera zajmowała muzyka – załącznik pt. My musical background zamieścił w naukowej autobiografii (From black mud to earth system science: A scientific autobiography)[38]. Jego talent muzyczny ujawnił się już we wczesnym dzieciństwie. Jako kilkuletnie dziecko odtwarzał na fortepianie usłyszane utwory, a po ukończeniu 5 lat komponował własne melodie. Lekcje gry na pianinie, na które nalegała matka, porzucił po kilku miesiącach. Był znudzony ćwiczeniami palców pianisty, ale wciąż chętnie grał własne melodie.

 "Clair de lune"
Performed by Laurens Goedhart in 2011 (5:04)
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.
 
Suite bergamasque Clair de Lune (mal. C. Miller(inne języki))

Jako kilkunastolatek był zachwycony utworem „Laura” (część Claire de Lune Debussy'ego) i stosowaniem dziewiątych akordów[39] (zob. nazwy i symbole akordów(inne języki)). Pod tym wpływem w wieku 17 lat skomponował utwór, który zadedykował dziewczynie z liceum, a później żonie, Betty. W 1955 roku uczęszczał (ulegając matce) na letnie zajęcia Music School of Albion University, działającej w Petoskey (Michigan). Jego nauczycielem był tam F. Dudleigh Vernor (1892-1974)[40], znany organista, kompozytor Sweetheart of Sigma Chi(inne języki) (nie wykazał zainteresowania kompozycjami Bernera, zachęcając do ćwiczeń palców)[41].

Lato 1956 roku spędził pracując w Salt Lake City dla firmy naftowej. Mieszkał wówczas w kampusie University of Utah, gdzie miał dostęp do fortepianu. Pracował nad koncertem fortepianowym, w którym akompaniament orkiestrowy zastąpił drugą częścią fortepianową. Przez następne 50 lat tylko sporadycznie zajmował się komponowaniem utworów fortepianowych (część z nich zarejestrował). W 2006 roku z radością odkrył i opanował możliwości syntezatora, pozwalającego tworzyć koncerty na wiele instrumentów i chóry. Do 2012 roku opracował i zarejestrował 45 oddzielnych utworów, udostępnionych w sieci (bez zapisu nielubianej i niemal zapomnianej notacji muzycznej)[39][41].

Życie prywatne

edytuj

Robert Berner zawarł małżeństwo z Elizabeth Marshall Kay w 1959 roku. Robert i Elizabeth mieli troje dzieci (John, Susan i James) oraz siedmioro wnucząt. R. Berner dzielił z żoną życie zawodowe i prywatne, utrzymując równowagę między tymi sferami. Współpracownicy serdecznie wspominają pasję Roberta do muzyki, baseballu i wina[42][9]. Wspólna książka Boba i Betty pt. The Global Water Cycle (1987) powstała, gdy dzieci rozpoczęły college[43].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ a b c W autobiografii zatytułowanej From black mud to earth system science R. Berner zawarł zdania nt. roli przypisywanej swojemu mentorowi, Alfredowi C. Redfieldowi[44]:

    My last thoughts upon ending this autobiography are (1) that Earth system science has taught me that an interdisciplinary approach to science can bring about both self education and important results; it deserves a fruitful future. (2) Over the past 55 years I perhaps spread myself too thin working on so many, apparently disparate, subjects. However, there are many geological problems out there waiting to be addressed and I couldn’t hold back my temptation to try to solve them. Following the example of Alfred C. Redfield, I learned long ago not to be afraid to enter new fields and stick your neck out. If I had concentrated on only one (for example sedimentary pyrite formation and the sulfur cycle), it would have been safer and I might be more easily classified. But, so be it, that is what I have done.
  2. ↑ a b Tzw. czarne błoto powstaje np. w lagunach, zatokach lub innych zbiornikach, w których zachodzi słaby przepływ wody. Czarny kolor powodują często siarczki żelaza[45]
  3. ↑ a b Stanowisko profesora geologii utworzone w Uniwersytecie Yale dla uhonorowania Alana M. Batemana(inne języki) (1889–1971), profesora geologii, autora cenionych publikacji nt. górnictwa, w tym powstawania złóż mineralnych[51].
  4. ↑ W Uniwersytecie Yale rozpatrywano wówczas potrzebę zatrudnienia profesora stratygrafii, sedymentologii lub geochemii. Zwolennikami złożenia oferty geochemikowi (Robertowi Bernerowi) byli Sydney Clark[96] i Karl Turekian[97][56].
  5. ↑ Redakcja Science nie wyraziła zgody na nadanie nazwy „nowego minerału”, ponieważ do minerałów nie są zaliczane tzw. „minerały syntetyczne”.
    Cytat z autobiografii R. Bernera[46]:

    It turns out that I could not name my mineral. Soon after working out its structure, a crystallographer from the USGS came to Harvard who had a mineral with the same x-ray pattern as my tetragonal iron sulfide. I told him of my structure and the next thing I knew was that he and another person had prepared a paper naming a new mineral using my structure determination. I did not like this taking advantage of an unknown graduate student, so I quickly prepared a paper to beat them to publication. This resulted in my first sole author paper.

    Obecnie tetragonalny FeS jest opisywany jako „mackinawite”[47]. Publikacja R.A. Bernera z 1962 roku bywa cytowana w aktualnym piśmiennictwie[48][49][50].

  6. ↑ a b Spis treści
    FROM BLACK MUD TO EARTH SYSTEM SCIENCE, A SCIENTIFIC AUTOBIOGRAPHY
    Part I. THE EARLY YEARS 1953–1979, THE MAKING OF A GEOCHEMIST[52]
    Harvard: Ph. D. Thesis on Iron Sulfides and the Sulfide Electrode[53]
    Scripps: Sedimentary Sulfur and Dolomite[54]
    Carbonate Pore Waters and My First Diagenetic Model (Chicago)[55]
    Arrival at Yale[56].
    Iron Oxides and Electrodes[57]
    Pore Water Chemistry, Sedimentary Pyrite Formation, Adipocere and Principles of Chemical Sedimentology[58]
    John Morse and the Kinetics of Carbonate Dissolution[59]
    Nitrogen Diagenesis, Carbonate Dissolution, and Biogeochemical Cycling in Forests[60]
    Florida Bay and the Fish Scare[61]
    The Surface Chemistry of Feldspar Weathering[62]
    Anoxic Diagenesis in Long Island Sound[63][64]
    Adsorption of P on Ferric Oxides[65]
    Further Work on Carbonates in Seawater[66].
    Part II. THE AMAZING DECADE 1980–1990[67]
    Early Diagenesis Book[68]
    The G Model[69]
    Editor of the American Journal of Science[70]
    Pyritized Shells[71]
    Silicate Weathering in the Field[72]
    The Mathematics of Bioturbation[73]
    The Diagenesis of Iron[74]
    The Geochemistry of Phosphorus[75]
    Clay Mineral Diagnesis and Black Sea Chemistry[76]
    Mafic Mineral Weathering Mechanisms[77] :Pyrite Formation over Phanerozoic Time and C/S Ratios[78]
    The BLAG Model for Ancient Atmospheric CO2[79]
    Ancient Air in Amber[80]
    Modeling of Atmospheric Oxygen[81]
    The Global Water Cycle and Global Environment[43]
    Part III. GEOCARB, AN ISOTOPIC O2 MODEL, PLANTS AND WEATHERING
    EARTH SYSTEM SCIENCE 1990 TO 2001[82]:
    GEOCARB[83]
    The Structure of Carbonate Fluorapatite[84]
    Jilong Rao and Chinese Rivers[85]
    Plants and Weathering[86],
    A New Model for Atmospheric Oxygen[87]
    Earth System Science and Founder Jacques Ebelmen[88]
    Part IV. CO2 AND PLANTS, O2 AND ANIMALS AND RETIREMENT (2001–2012)[89]
    Collaboration on CO2, Plants, and Evolution[90]
    O2, Fossils, and Evolution[91],
    The Phanerozoic Carbon Cycle[92]
    O2 and Burning[93]
    CO2 and Plants[94]
    Retirement[95]

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ J F Kasting. Comments on the BLAG model: the carbonate-silicate geochemical cycle and its effect on atmospheric carbon dioxide over the past 100 million years. „American Journal of Science”. 284 (10), s. 1175-82, 1984 Dec. Am J Sci (United States of America). DOI: 10.2475/ajs.284.10.1175. (ang.). 
  2. ↑ a b c d Robert A. Berner, Zavareth Kothavala. Geocarb III: A Revised Model of Atmospheric CO2 over Phanerozoic Time. „American Journal of Science”. 301 (2), s. 182-204, February 2001. DOI: 10.2475/ajs.301.2.182. ISSN 0002-9599. (ang.).  (pdf)
  3. ↑ a b Robert A. Berner. GEOCARBSULF: A combined model for Phanerozoic atmospheric O2 and CO2. „Geochimica et Cosmochimica Acta (A special issue honoring Bob Berner)”. 70 (23), s. 5653–5664, December 2006. Elsevier. DOI: 10.1016/j.gca.2005.11.032. ISSN 0016-7037. (ang.). 
  4. ↑ a b Don Canfield. Robert A. Berner (1935–2015) ; Geochemist who quantified the carbon cycle. „Nature”. 518, s. 484, 26 February 2015. DOI: 10.1038/518484a. (ang.). 
  5. ↑ a b Robert A. Berner Remembrance. [w:] Strona internetowa Yale University [on-line]. Yale. [dostęp 2021-03-11]. (ang.).
  6. ↑ a b Robert A. Berner. From black mud to earth system science: A scientific autobiography. „American Journal of Science”. 313, s. 1-60, January 2013. DOI: 10.2475/01.2013.01. ISSN 0002-9599. (ang.). 
  7. ↑ a b c Robert Berner (1935-2015); Professor of Geology and Geophysics, Yale University. [w:] Google Scholar (publikacje z lat 1958–2008) [on-line]. scholar.google.com. [dostęp 2019-03-02]. (ang.).
  8. ↑ Jay J. Ague: Robert Berner (1935 - 2015). [w:] Strona internetowa The Geochemical Society [on-line]. January 13, 2015. [dostęp 2021-07-23]. (ang.).
  9. ↑ a b Donald E. Canfield: Robert Arbuckle Berner; November 25, 1935–January 10, 2015; Elected to the NAS 1987. [w:] NAS Biographical Memories [on-line]. National Academy of Sciences, 2019. s. 1-18. [dostęp 2021-07-23]. (ang.).
  10. ↑ Robert Arbuckle Berner. [w:] Geni Profile [on-line]. Geni.com, Last Updated: 23 maja 2018. [dostęp 2021-07-24].
  11. ↑ Paul Clemens Berner, Sr. 1928 - 2019. [w:] Memorial Service [on-line]. St. John's Episcopal Church 815 S. Broadway Street La Porte, Texas, United States, 2019. [dostęp 2021-07-24]. (ang.).
  12. ↑ a b c d Berner 2013 ↓, s. 1-2.
  13. ↑ Robert A. Berner, Ph.D.; Affiliations: Geology and Geophysics Yale University, New Haven. [w:] Chemistry Tree - The Academic Genealogy of Chemistry Researchers [on-line]. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
  14. ↑ Robert A. Berner. Robert Minard Garrels, 1916—1988. „Biographical Memoirs of the National Academy of Sciences”, s. 193-212, 1992. National Academy of Sciences. ISSN 0077-2933. (ang.). 
  15. ↑ Raymond Siever, Ph.D.. [w:] Chemistry Tree - The Academic Genealogy of Chemistry Researchers [on-line]. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
  16. ↑ Melvin Norman Adolph Peterson. [w:] Chemistry Tree - The Academic Genealogy of Chemistry Researchers [on-line]. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
  17. ↑ Roger Revelle. Alfred C. Redfield. „Biographical Memoirs NAS”. 67, s. 314–329, 1995. National Academy of Sciences; WASHINGTON, D.C.. ISSN 0077-2933. (ang.). 
  18. ↑ a b Elizabeth Kay Berner, Robert A. Berner: Global Environment: Water, Air, and Geochemical Cycles - Second Edition. Princeton University Press, 22 kwi 2012 wyd, 2 poprawione, s. 488. ISBN 978-1-4008-4276-6.; 1996
  19. ↑ a b Elizabeth Kay Berner, Robert A. Berner: The Global Water Cycle: Geochemistry and Environment. Prentice-Hall, Uniwersytet Kalifornijski, 1987, s. 397. ISBN 0-13-357195-5.
  20. ↑ a b c Berner 2013 ↓, s. 1-60.
  21. ↑ a b Robert A. Berner. Tetragonal iron sulfide. „Science”. 137 (3531), s. 669, 31 Aug 1962. DOI: 10.1126/science.137.3531.669-a. (ang.). 
  22. ↑ a b c Robert Berner CV. [w:] The People of Geology & Geophysics [on-line]. Yale University. [dostęp 2021-08-08].
  23. ↑ fot. Reynolds, Charles: Browse Individuals & Groups: Berner, Robert A. (1964); associate professor of Geology and Geophysics at the University of Chicago (1963-1965). [w:] Photographic Archive [on-line]. uchicago.edu. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
  24. ↑ Robert A. Berner. Iron Sulfides Formed from Aqueous Solution at Low Temperatures and Atmospheric Pressure. „The Journal of Geology”. 77 (3), s. 293–306, 1964. The University of Chicago Press University of Chicago Press for the Department of the Geophysical Sciences. ISSN 0022-1376. (ang.). 
  25. ↑ Robert A. Berner. Distribution and diagenesis of sulfur in some sediments from the Gulf of California. „Marine Geology”. 1 (2), s. 117-140, March 1964. Elsevier. ISSN 0025-3227. (ang.). 
  26. ↑ a b Berner 2013 ↓, PROLOGUE, s. 1.
  27. ↑ Joseph T. Westrich, Robert A. Berner. The role of sedimentary organic matter in bacterial sulfate reduction: The G model tested. „Limnol. Oceanogr.”. 29 (2), s. 236-249, 1984. American Society of Limnology and Oceanography, Inc.. (ang.). 
  28. ↑ Robert A Berner. A model for atmospheric CO2 over phanerozoic time. „American Journal of Science (United States)”. 291 (4), 1991. (ang.). 
  29. ↑ Robert A. Berner. The carbon cycle and CO2 over Phanerozoic time: the role of land plants. „Philosophical Transactions of the Royal Society B”, s. 75–82, 1998. Royal Society (United Kingdom). DOI: 10.1098/rstb.1998.0192. ISSN 0962-8436. (ang.). 
  30. ↑ Robert A. Berner. A New Look at the Long-term Carbon Cycle. „GSA TODAY”. 9 (11), s. 1-6, November 1999. The Geological Society of America, Inc. ISSN 1052-5173. (ang.). 
  31. ↑ Robert A. Berner. Examination of hypotheses for the Permo–Triassic boundary extinction by carbon cycle modeling. „PNAS (Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America)”. 99 (7), s. 4172-4177, April 2, 2002. DOI: 10.1073/pnas.032095199. (ang.). 
  32. ↑ Robert A. Berner. The long-term carbon cycle, fossil fuels and atmospheric composition. „Nature”. 426, s. 323-326, 20 November 2003. Nature Publishing Group. (ang.). 
  33. ↑ Robert A. Berner: The Phanerozoic Carbon Cycle: CO2 and O2. Oxford University Press, 2004, s. 138. ISBN 978-0-19-534665-7.
  34. ↑ a b Dana L. Royer, Robert A. Berner, Isabel P. Montañez i in.. CO2 as a primary driver of Phanerozoic climate. „GSA Today”. 14 (3), s. 4-10, march 2004. GSA. DOI: <4:CAAPDO>2.0.CO;2. 10.1130/1052-5173(2004)014<4:CAAPDO>2.0.CO;2.. (ang.). 
  35. ↑ Robert A. Berner: Early Diagenesis: A Theoretical Approach. Princeton University Press, 1980, 2020, s. 256. ISBN 978-0-691-20940-1.
  36. ↑ Robert A. Berner: Early Diagenesis: A Theoretical Approach. NY: Princeton University Press, 21 sie 1980, s. 241, seria: Princeton Series in Geochemistry.
  37. ↑ James Hansen, Makiko Sato, Pushker Kharecha, David Beerling, Robert Berner, Valerie Masson-Delmotte, Mark Pagani, Maureen Raymo, Dana L. Royer, James C. Zachos. Target Atmospheric CO2: Where Should Humanity Aim?. „Open Atmos. Sci. J.”, s. 217–231, 2008. DOI: 10.2174/1874282300802010217. (ang.). 
  38. ↑ Berner 2013 ↓, Appendix 1; My musical background, s. 56-57.
  39. ↑ a b Robert Berner Music Compositions 1952-2011. [w:] The Department of Earth & Planetary Sciences [on-line]. Yale University. [dostęp 2021-08-10]. (ang.). (np. Rhapsody in Ninths)
  40. ↑ F. Dudleigh Vernor. [w:] Find a Grave Memorial [on-line]. 15 Nov 2002. [dostęp 2021-08-10]. (ang.).
  41. ↑ a b Berner 2013 ↓, Appendix 1, My musical background, s. 56-57.
  42. ↑ In memoriam: Robert Berner, a ‘giant of geology’. [w:] YaleNews [on-line]. Yale University, january 13, 2015. [dostęp 2021-08-14]. (ang.).
  43. ↑ a b Berner 2013 ↓, The Global Water Cycle and Global Environment, s. 35-36.
  44. ↑ Berner 2013 ↓, s. 56.
  45. ↑ Definition of black mud. [w:] Strona internetowa Hudson Institute of Mineralogy www.mindat.org/glossary [on-line]. hudsonmineralogy.org. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
  46. ↑ Berner 2013 ↓, s. 5.
  47. ↑ Mackinawite. [w:] Science of The Total Environment [on-line]. 2017. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
  48. ↑ David Rickard: Sulfidic Sediments and Sedimentary Rocks. Newnes, 2012, s. 816. ISBN 0-08-093183-9. (zob. ISBN 978-3-540-01271-9, ISBN 978-0-19-020367-2)
  49. ↑ Mihaly Pósfai, Peter R. Buseck, Dennis A. Bazylinski, Richard B. Frankel. Reaction Sequence of Iron Sulfide Minerals in Bacteria and Their Use as Biomarkers. „Science”. 280 (5365), s. 880-883, May 1998. DOI: 10.1126/science.280.5365.880. ISSN 0036-8075. (ang.). 
  50. ↑ Anthony John Devey ; Supervisor: Prof. Nora H. de Leeuw: Computer Modelling Studies of Mackinawite, Greigite and Cubic FeS. Londyn: University College London Department of Chemistry, October 2009.
  51. ↑ Alan M. Bateman; około 27700 wyników (0,02 s). [w:] Google Scholar [on-line]. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  52. ↑ Berner 2013 ↓, PART I. THE EARLY YEARS, 1953–1979, THE MAKING OF A GEOCHEMIST, s. 1-21.
  53. ↑ Berner 2013 ↓, Harvard: Ph. D. :Thesis on Iron Sulfides and the Sulfide Electrode, s. 2-6.
  54. ↑ Berner 2013 ↓, Scripps: Sedimentary Sulfur and Dolomite, s. 6-7.
  55. ↑ Berner 2013 ↓, Chicago: Carbonate Pore Waters and My First Diagenetic Model (Chicago), s. 7-8.
  56. ↑ a b Berner 2013 ↓, Arrival at Yale, s. 8-9.
  57. ↑ Berner 2013 ↓, Iron Oxides and Electrodes, s. 9.
  58. ↑ Berner 2013 ↓, Pore Water Chemistry, Sedimentary Pyrite Formation, Adipocere and Principles of Chemical Sedimentology, s. 9-12.
  59. ↑ Berner 2013 ↓, John Morse and the Kinetics of Carbonate Dissolution, s. 12-13.
  60. ↑ Berner 2013 ↓, Nitrogen Diagenesis, Carbonate Dissolution, and Biogeochemical Cycling in Forests, s. 13-14.
  61. ↑ Berner 2013 ↓, Florida Bay and the Fish Scare, s. 15.
  62. ↑ Berner 2013 ↓, The Surface Chemistry of Feldspar Weathering, s. 15-16.
  63. ↑ C.S. Martens, R.A. Berner. Methane production in the interstitial waters of sulfate-depleted marine sediments. „Science”. 185 (4157), s. 1167-1169, 1974 Sep 27:1167-9. doi: 10.1126/science.185.4157.1167.. AAAS (American Association for the Advancement of Science, United States). DOI: 10.1126/science.185.4157.1167. ISSN 0036-8075. (ang.). 
  64. ↑ Berner 2013 ↓, Anoxic Diagenesis in Long Island Sound, s. 16-18.
  65. ↑ Berner 2013 ↓, Adsorption of P on Ferric Oxides, s. 18-20.
  66. ↑ Berner 2013 ↓, Further Work on Carbonates in Seawater, s. 20-21.
  67. ↑ Berner 2013 ↓, PART II. THE AMAZING DECADE 1980–1990, s. 21-36.
  68. ↑ Berner 2013 ↓, Early Diagenesis Book, s. 21.
  69. ↑ Berner 2013 ↓, The G Model, s. 21-22.
  70. ↑ Berner 2013 ↓, Editor of the American Journal of Science, s. 22.
  71. ↑ Berner 2013 ↓, Pyritized Shells, s. 22-23.
  72. ↑ Berner 2013 ↓, Silicate Weathering in the Field, s. 23.
  73. ↑ Berner 2013 ↓, Silicate Weathering in the Field, s. 24-25.
  74. ↑ Berner 2013 ↓, The Diagenesis of Iron, s. 24.
  75. ↑ Berner 2013 ↓, The Geochemistry of Phosphorus, s. 24-26.
  76. ↑ Berner 2013 ↓, Clay Mineral Diagnesis and Black Sea Chemistry, s. 26-27.
  77. ↑ Berner 2013 ↓, Mafic Mineral Weathering Mechanisms, s. 27-28.
  78. ↑ Berner 2013 ↓, Pyrite Formation over Phanerozoic Time and C/S Ratios, s. 28-30.
  79. ↑ Berner 2013 ↓, The BLAG Model for Ancient Atmospheric CO2, s. 30-31.
  80. ↑ Berner 2013 ↓, Ancient Air in Amber, s. 31-34.
  81. ↑ Berner 2013 ↓, Modeling of Atmospheric Oxygen, s. 34-35.
  82. ↑ Berner 2013 ↓, PART III. GEOCARB, AN ISOTOPIC O2 MODEL, PLANTS AND WEATHERING, EARTH SYSTEM SCIENCE 1990 TO 2001, s. 36-46.
  83. ↑ Berner 2013 ↓, GEOCARB, s. 36-38.
  84. ↑ Berner 2013 ↓, The Structure of Carbonate Fluorapatite, s. 38-39.
  85. ↑ Berner 2013 ↓, Jilong Rao and Chinese Rivers, s. 39-40.
  86. ↑ Berner 2013 ↓, Plants and Weathering, s. 40-42.
  87. ↑ Berner 2013 ↓, A New Model for Atmospheric Oxygen, s. 42-43.
  88. ↑ Berner 2013 ↓, Earth System Science and Founder Jacques Ebelmen, s. 43-46.
  89. ↑ Berner 2013 ↓, PART IV. CO2 AND PLANTS, O2 AND ANIMALS AND RETIREMENT (2001–2012), s. 46-56.
  90. ↑ Berner 2013 ↓, Collaboration on CO2, Plants, and Evolution, s. 46-48.
  91. ↑ Berner 2013 ↓, O2, Fossils, and Evolution, s. 48-50.
  92. ↑ Berner 2013 ↓, The Phanerozoic Carbon Cycle, s. 50.
  93. ↑ Berner 2013 ↓, O2 and Burning, s. 50-51.
  94. ↑ Berner 2013 ↓, cO2 and Plants, s. 51-53.
  95. ↑ Berner 2013 ↓, Retirement, s. 53-56.
  96. ↑ Jordan Clark: In Memoriam: Sydney Clark. [w:] Strona internetowa Yale University [on-line]. Yale University, April 20, 2018. [dostęp 2021-08-04]. (ang.).
  97. ↑ Karl Turekian Remembrance. [w:] Strona internetowa The Department of Earth & Planetary Sciences [on-line]. Yale University, New Haven, CT, 2013. [dostęp 2021-08-04]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Robert_Berner&oldid=75021875”