Wikipedia

Jan Domarski

polski piłkarz

Jan Andrzej Domarski (ur. 28 października 1946 w Drabiniance) – piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant Polski, uczestnik i zdobywca trzeciego miejsca podczas mistrzostw świata w Niemczech w 1974.

Jan Domarski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Jan Andrzej Domarski

Data i miejsce urodzenia

28 października 1946
Drabinianka

Wzrost

177 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1960–1972 Stal Rzeszów 205 (55)
1972–1976 Stal Mielec 104 (36)
1976–1978 Nîmes Olympique 59 (16)
1978–1979 Stal Rzeszów 14 (12)
1979–1981 Resovia Rzeszów 57 (11)
1985–1986 SAC Wisła Chicago
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1967–1974  Polska 17 (2)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsce RFN 1974 piłka nożna
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Działalność piłkarska edytuj

Kariera zawodnicza edytuj

Ligowej piłki uczył się w Stali Rzeszów. Jest rekordzistą w liczbie meczów (205) oraz liczbie strzelonych goli (55) w barwach rzeszowskiej Stali w pierwszym poziomie ligowym[1][2]. Dwukrotny mistrz Polski ze Stalą Mielec (1973, 1976). Przed meczem Stali Mielec z Górnikiem Zabrze 29 sierpnia 1976 przy 18 tys. widzów odbyło się uroczyste pożegnanie Jana Domarskiego jako zawodnika mieleckiej drużyny, podczas którego zawodnik otrzymał od dziennikarzy żywą kaczkę (stanowiącą kaczkę dziennikarską)[3].

Kariera reprezentacyjna edytuj

17 października 1973 w 57. minucie zdobył gola w meczu Anglia-Polska (1:1) na stadionie w dzielnicy Wembley w Londynie. Bramka ta przesądziła o awansie reprezentacji Polski do mistrzostw świata w Niemczech[4]. Gol Domarskiego trafił na listę pięćdziesięciu najważniejszych bramek w historii piłki nożnej, sporządzoną przez dziennik „The Times” i tradycyjnie uznawany jest za najważniejszą bramkę w historii polskiej piłki nożnej.

Jan Domarski otrzymał rolę środkowego napastnika reprezentacji po kontuzji Włodzimierza Lubańskiego. Na mistrzostwach świata w 1974 nie grał już w podstawowej jedenastce – był zmiennikiem Andrzeja Szarmacha i w pierwszym składzie wyszedł tylko w „meczu na wodzie” z reprezentacją Republiki Federalnej Niemiec. Był to jego ostatni mecz w reprezentacji.

W kadrze narodowej Jan Domarski rozegrał 17 meczów (w tym sześć podczas eliminacji i Mistrzostw Świata 1974), zdobywając 2 gole.

lp. Data Miejsce Przeciwnik Rezultat Rozgrywki Grał Uwagi
1. 4 sierpnia 1967 Moskwa   ZSRR
2-2
elim. IO 1968
90'
2. 22 lipca 1970 Szczecin   Irak
2-0
towarzyski
od 46'
3. 6 czerwca 1973 Chorzów   Anglia
2-0
elim. MŚ 1974
od 54'
4. 3 sierpnia 1973 Chicago   Stany Zjednoczone
1-0
towarzyski
90'
5. 8 sierpnia 1973 Monterrey   Meksyk
2-1
towarzyski
90'
6. 10 sierpnia 1973 San Francisco   Stany Zjednoczone
4-0
towarzyski
90'
7. 12 sierpnia 1973 New Britain   Stany Zjednoczone
0-1
towarzyski
od 60'
8. 19 sierpnia 1973 Warna   Bułgaria
2-0
towarzyski
90'
9. 26 września 1973 Chorzów   Walia
3-0
elim. MŚ 1974
90'
 
10. 10 października 1973 Rotterdam   Holandia
1-1
towarzyski
90'
11. 17 października 1973 Londyn   Anglia
1-1
elim. MŚ 1974
90'
 
12. 21 października 1973 Dublin   Irlandia
0-1
towarzyski
od 46'
13. 17 kwietnia 1974 Liège   Belgia
1-1
towarzyski
do 66'
14. 15 maja 1974 Warszawa   Grecja
2-0
towarzyski
do 45'
15. 15 czerwca 1974 Stuttgart   Argentyna
3-2
MŚ 1974
od 72'
16. 30 czerwca 1974 Frankfurt nad Menem   Jugosławia
2-1
MŚ 1974
od 81'
17. 3 lipca 1974 Frankfurt nad Menem   Niemcy
0-1
MŚ 1974
90'

Kariera trenerska edytuj

Jan Domarski był również trenerem piłkarskim. W sezonie II ligi 1984/1985 był drugim trenerem Resovii, po czym wyjechał do Stanów Zjednoczonych[5]. Od października 1999 prowadził Stal Sanok w rundzie jesiennej sezonu 1992/1993 III ligi[6]. Był także trenerem 5-ligowego zespołu grupy dębickiej Wisłok Wiśniowa. 5 października 2020 został trenerem występującej w krośnieńskiej klasie okręgowej Kotwicy Korczyna[7].

Działalność polityczna edytuj

W 2010 bez powodzenia kandydował do rady Rzeszowa z listy komitetu Nasz Dom-Rzeszów[8]. Należy do Prawicy Rzeczypospolitej[9]. W 2014 był kandydatem tej partii do sejmiku województwa podkarpackiego z listy PiS, nie uzyskując mandatu[10].

Odniesienia w kulturze masowej edytuj

W filmie Wesele z 2004 w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego, Mundek (Jerzy Rogalski) prezentuje na sobie koszulkę reprezentacji Polski z numerem 10 twierdząc, że jest to strój, w którym Jan Domarski zdobył pamiętnego gola 17 października 1973 w meczu z Anglią (1:1) na stadionie Wembley.

W 2007 Wiesław Syzdek nakręcił reportaż TV o Janie Domarskim pt. Złota Bramka.

W 2004 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[11].

Przypisy edytuj

  1. ↑ O klubie. stalrzeszow.pl. [dostęp 2016-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-27)].
  2. ↑ Stal Rzeszów. Największe sukcesy. stalrzeszow1999.futbolowo.pl. [dostęp 2016-12-21].
  3. ↑ Mielec pożegnał Domarskiego. „Nowiny-Stadion”. Nr 35, s. 1, 30 sierpnia 1976. 
  4. ↑ Remis = zwycięstwo. Po 1:1 na Wembley polscy piłkarze w finale mistrzostw świata. Jan Domarski strzelcem złotej bramki. „Nowiny”, s. 1–2, nr 287 z 18 października 1973. 
  5. ↑ Za dwa tygodnie start. Drugoligowcy także nie próżnują. „Nowiny-Stadion”, s. 8, nr 174 z 29 lipca 1985. 
  6. ↑ Kańczuga lepsza. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, nr 41 (73) z 14 października 1992. 
  7. ↑ Miłosz Bieniaszewski: Piłka nożna. Jan Domarski wraca na trenerską ławkę. Poprowadzi Kotwicę Korczyna. gol24.pl, 2020-10-07. [dostęp 2020-11-04].
  8. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010.
  9. ↑ Kandydaci PiS do sejmiku na Podkarpaciu. gospodarkapodkarpacka.pl, 24 września 2014.
  10. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. wybory2014.pkw.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-01)]..
  11. ↑ M.P. z 2005 r. nr 19, poz. 302

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Domarski&oldid=73393893”