Witold Rowicki

polski dyrygent

Witold Rowicki, właśc. Witold Kałka (ur. 26 lutego 1914 w Taganrogu, zm. 1 października 1989 w Warszawie) – polski dyrygent, pedagog, organizator życia muzycznego, propagator muzyki.

Witold Rowicki
Witold Kałka
Ilustracja
Witold Rowicki (1983)
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1914
Taganrog

Data i miejsce śmierci

1 października 1989
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie

Dziedzina sztuki

muzyka poważna

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasyKrzyż Komandorski Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

ŻyciorysEdytuj

 
Witold Rowicki (przed 1952)

Do Polski przybył w roku 1923. Do szkół uczęszczał w Żywcu i Nowym Sączu.

Studiował od roku 1931 w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie skrzypce u Artura Malawskiego i teorię u dyrektora Michała Piotrowskiego.

Witold Rowicki był w grupie trzech najzdolniejszych studentów, którzy otrzymali stypendium państwowe (75 zł miesięcznie). Studenci wykonywali koncerty dla Polskiego Radia w Krakowie. Jako dyrygent zadebiutował w roku 1933. Studia ukończył w roku 1938. Po dyplomie otrzymał stanowisko profesora gry na skrzypcach w macierzystej uczelni. Okres okupacji spędził w Krakowie.

Po II wojnie światowej organizował i był kierownikiem artystycznym oraz I dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, po powrocie Grzegorza Fitelberga do kraju został jego zastępcą.

Od 1950 r. został dyrektorem artystycznym Orkiestry Filharmonii w Warszawie (obecnie Filharmonii Narodowej), z którą odbył liczne tournées zagraniczne. Prowadził wielokrotnie (do roku 1970) koncerty finałowe na Konkursach Pianistycznych im. Fryderyka Chopina[1].

W latach 1952–1954 prowadził klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W roku 1966 otrzymał nagrodę państwową I stopnia. W roku 1984 na Jubileuszowym Koncercie z okazji 70-lecia urodzin dyrygował orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, która wykonała między innymi IX Symfonię Ludwiga van Beethovena z Odą do Radości. W latach 1983–1985 był dyrektorem artystycznym Bamberger Symphoniker.

Ze swoimi orkiestrami nagrał ponad 100 płyt. Przykładowe nagrania z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Witolda Rowickiego:

Jego nagrania zdobywają nagrody także już po śmierci artysty. Patrz: Fryderyki 1999, Fryderyki 2000.

W 1954 roku z okazji 10 rocznicy Polski Ludowej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2][3]. W 1947 roku Prezydent RP Bolesław Bierut odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4], a w 1950 r. nadał mu Order Sztandaru Pracy II klasy[5]. W 1984 otrzymał Medal 40-lecia Polski Ludowej[6].
Witold Rowicki skomponował też melodię do wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Maszeruje pluton”.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 2-2-9)[7].

 
Grób Witolda Rowickiego na Cmentarzu Powązkowskim

UpamiętnienieEdytuj

 
Tablica upamiętniająca Witolda Rowickiego na ścianie kamienicy przy ul. Chocimskiej 35 w Warszawie
  • W styczniu 2005 ciągowi pieszemu w rejonie ulic Moniuszki i Świętokrzyskiej w Warszawie nadano nazwę pasaż Witolda Rowickiego[8]
  • Tablica pamiątkowa na kamienicy przy ul. Chocimskiej 35 w Warszawie, w której w latach 1959–1989 mieszkał artysta.
  • W roku 2014 nadano Państwowej Szkole Muzycznej I st. w Żywcu imię Witolda Rowickiego.
  • W roku 2016 odbył się w Żywcu I Ogólnopolski Konkurs Skrzypcowy "Witold Rowicki in Memoriam" przeznaczony dla uczniów szkół muzycznych I i II stopnia.

PrzypisyEdytuj

  1. Jerzy Waldorf - „Diabły i Anioły”
  2. Uchwała Rady Państwa z dnia 16 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych, M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1565.
  3. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1565
  4. Postanowienie o odznaczeniu z dnia 14 listopada 1947 r. za wybitne zasługi na polu krzewienia kultury muzycznej, M.P. z 1947 r. nr 143, poz. 877.
  5. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 15 czerwca 1950 r. w sprawie nadania Orderu "Sztandar Pracy", M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 864.
  6. Uznanie dla twórców kultury /w/ Trybuna Robotnicza, nr 170, 19 lipca 1984, str. 1-2
  7. Cmentarz Stare Powązki: WITOLD ROWICKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-03-07].
  8. Uchwała Nr XLV/1115/2005 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 27 stycznia 2005 r. w sprawie nadania nazwy ciągowi pieszemu w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego Nr 55 poz. 1357”, 11 marca 2005. 

Linki zewnętrzneEdytuj