Języki Moluków
Języki Moluków – silnie zróżnicowane języki używane w archipelagu Moluków we wschodniej Indonezji[1]. Szacuje się, że w tym regionie geopolitycznym występuje 128 języków[1]. Należą do najsłabiej poznanych języków kraju[2] i są jednymi z najbardziej zagrożonych w regionie austronezyjskim[3]. Zwykle posługują się nimi niezbyt liczne społeczności[4]. Niektóre z nich są używane przez ludność molukańską w Holandii[5].
Większość z nich należy do rodziny austronezyjskiej, obejmującej dużą część autochtonicznych języków wysp Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej[6], a konkretniej do postulowanej grupy centralno-wschodniej w obrębie podrodziny malajsko-polinezyjskiej[1]. W ramach tejże rodziny dominują języki z gałęzi centralnej[1] (które występują na centralnych i południowych Molukach, w tym na wyspach Aru i w archipelagu Sula)[7]. W północnej części Moluków funkcjonuje szereg języków z grupy języków południowohalmaherskich i zachodnionowogwinejskich (reprezentując gałąź wschodnią[7][8]), a także kilkanaście języków zachodniopapuaskich (nieaustronezyjskich)[1]. Na wyspie Halmahera dominują języki papuaskie, przy czym na południu wyspy są używane języki austronezyjskie[9]. Zupełnie odrębnym językiem jest malajski wyspy Bacan (z gałęzi zachodniej języków malajsko-polinezyjskich), który wywodzi się z Borneo[10]. Język taliabu to natomiast przedstawiciel grupy celebeskiej języków austronezyjskich[11][12]. Niespokrewniony język oirata, występujący na wyspie Kisar, jest zaliczany do języków timor-alor-pantar (został przyniesiony przez migrantów z Timoru Wschodniego)[13]. Austronezyjskie języki Moluków wykazują wpływy papuaskiego substratu językowego, co uwidacznia się w ich typologii. Przypuszcza się, że niegdyś znaczna część regionu była zamieszkiwana przez grupy pochodzenia papuaskiego, które wymieszały się z przybyłą później ludnością austronezyjską[14][15].
Językami Moluków posługują się zwykle niewielkie społeczności, liczące średnio od kilkuset do tysiąca osób i zamieszkujące obszar kilku wsi; niemniej niektórych z nich używa 20–30 tys. osób[16]. Do języków miejscowych o największej liczbie użytkowników należą: galela, kei, buru, fordata, geser-gorom, ternate, tidore, tobelo, yamdena[17]. Języki lokalnych społeczności współistnieją z językami wehikularnymi (lingua franca), takimi jak malajski amboński i malajski Moluków Północnych (malajski wyspy Ternate)[18][19]. Języki malajskie nie mają w tym regionie charakteru autochtonicznego (ich obecność wynika z historycznych kontaktów handlowych)[20][21]. Częściowo zostały jednak przyjęte jako języki ojczyste, m.in. w rejonie wyspy Ambon, w miastach południowych Moluków oraz w mieście Ternate[21][22]. Bliżej niespokrewnionym malajskim wyspy Bacan (językiem bacan) posługuje się niewielka społeczność Bacan, która miała przybyć z Borneo wiele stuleci temu, zachowując swój rodzimy język[10][23].
Znaczna część języków Moluków znajduje się na skraju wymarcia, a sam region jest najbardziej zagrożonym regionem Indonezji pod względem bogactwa językowego[3]. Rozwój systematycznych badań lingwistycznych na Molukach przypadł na początek XX wieku[24]. Dokładnej dokumentacji lingwistycznej poddano tylko nieliczne z tych języków. Do najlepiej opisanych z nich należą: alune, taba (makian wschodni), tidore, leti[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Florey 2009 ↓, s. 689.
- ↑ Genzor 2015 ↓, s. 413.
- ↑ a b Margaret Florey, Aone van Engelenhoven, Small languages and small language communities, „International Journal of the Sociology of Language”, 2001 (151), 2001, s. 195–219, DOI: 10.1515/ijsl.2001.043, ISSN 1613-3668 [dostęp 2022-07-15] (ang.).
- ↑ a b Florey 2009 ↓, s. 690.
- ↑ Adelaar 2005 ↓, s. 1.
- ↑ Genzor 2015 ↓, s. 395.
- ↑ a b Adelaar 2005 ↓, s. 9.
- ↑ Blust 2013 ↓, s. 32–33.
- ↑ Genzor 2015 ↓, s. 414.
- ↑ a b James T. Collins: Penelitian Bahasa di Maluku. Ambon: Kantor Bahasa Provinsi Maluku, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2018, s. 12, 14–18. ISBN 978-602-52601-2-4. OCLC 1099540304. [dostęp 2022-11-18]. (indonez.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Taliaboic. Glottolog 4.7. [dostęp 2023-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-06)]. (ang.).
- ↑ Owen Edwards, Charles E. Grimes, Revising the classification of the Austronesian languages of eastern Indonesia and Timor-Leste [online], Paper presented at the 15th International Conference on Austronesian Linguistics (15-ICAL). June 28 to July 2, 2021, Palacký University Olomouc, 2021 [dostęp 2023-01-06] (ang.).
- ↑ Schapper 2014 ↓, s. 3.
- ↑ Klamer, Reesink i van Staden 2008 ↓, s. 97, 104–105, 139.
- ↑ Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Wyd. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967, s. 160. OCLC 251146185. (pol.).
- ↑ Florey 2002 ↓, s. 258.
- ↑ Harald Haarmann: Sprachenalmanach: Zahlen und Fakten zu allen Sprachen der Welt. Frankfurt–New York: Campus Verlag, 2002, s. 288. ISBN 3-593-36572-3. OCLC 76369946. [dostęp 2023-01-02]. (niem.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: North Moluccan Malay. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-13)]. (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Ambonese Malay. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-12)]. (ang.).
- ↑ Blust 2013 ↓, s. 92.
- ↑ a b Betty Litamahuputty. A description of Ternate Malay. „Wacana”. 14 (2), s. 333–369, 2012. DOI: 10.17510/wjhi.v14i2.66. [dostęp 2022-11-23]. (ang.).
- ↑ Scott Paauw: Ambon Malay. W: Susanne Maria Michaelis, Philippe Maurer, Martin Haspelmath, Magnus Huber, Melanie Revis (red.): The survey of pidgin and creole languages. T. 3. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 94–104. ISBN 978-0-19-969143-2. OCLC 813856192. (ang.).
- ↑ James T. Collins: The Brunei Sultanate and the eastern archipelago: the nature of the linguistic evidence. W: Hj Mohd. Taib Osman, Hj Abdul Latif Hj Ibrahim (red.): Proceedings of the International Seminar On Brunei Malay Sultanate 13–17 November 1994. T. 1. Bandar Seri Begawan: Akademi Pengajian Brunei, Universiti Brunei Darussalam, 1996, s. 140–160. OCLC 40953974. (ang.).
- ↑ Blust 2013 ↓, s. 90.
Bibliografia edytuj
- Alexander Adelaar, The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, Abingdon–New York: Routledge, 2005, s. 1–42, DOI: 10.4324/9780203821121, ISBN 0-7007-1286-0, OCLC 53814161 (ang.).
- Robert Blust, The Austronesian languages, Canberra: Asia-Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, The Australian National University, 2013, ISBN 978-1-922185-07-5, OCLC 851066712 (ang.).
- Margaret Florey, Community Initiatives towards Language Renewal among Moluccan Migrants in the Netherlands, [w:] David Bradley, Maya Bradley (red.), Language Endangerment and Language Maintenance, London–New York: RoutledgeCurzon, 2002, s. 257–271, DOI: 10.4324/9781315028811, ISBN 0-7007-1456-1, ISBN 978-1-315-02881-1, OCLC 50663047 (ang.).
- Margaret Florey, Malukan Languages, [w:] E.K. Brown, Sarah Ogilvie (red.), Concise Encyclopedia of Languages of the World, Amsterdam: Elsevier, 2009, s. 689–691, ISBN 978-0-08-087775-4, OCLC 318247422 (ang.).
- Jozef Genzor, Jazyky sveta: história a súčasnosť, wyd. 1, Bratislava: Lingea, 2015, ISBN 978-80-8145-114-0, OCLC 950004358 (słow.).
- Marian Klamer, Ger Reesink, Miriam van Staden, East Nusantara as a linguistic area, [w:] Pieter Muysken (red.), From Linguistic Areas to Areal Linguistics, Amsterdam-Philadelphia: John Benjamins Publishing, 2008 (Studies in Language Companion Series 90), s. 95–149, DOI: 10.1075/slcs.90.03kla, ISBN 978-90-272-3100-0, OCLC 648344504 (ang.).
- Antoinette Schapper, Introduction, [w:] Antoinette Schapper (red.), The Papuan Languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch Grammars, t. 1, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2014 (Pacific Linguistics 644), s. 1–22, DOI: 10.1515/9781614515241.1, ISBN 978-1-61451-524-1 (ang.).