Wikipedia

Joel Schumacher

amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy

Joel T. Schumacher[1] (ur. 29 sierpnia 1939 w Nowym Jorku, zm. 22 czerwca 2020 tamże[2]) – amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Najbardziej znany z filmów o Batmanie oraz ekranizacji prozy Johna Grishama, który twierdził, że nikt, tak jak Joel Schumacher, nie potrafi przenieść jego książek na ekran[3].

Joel Schumacher
Ilustracja
Joel Schumacher na Taormina Film Fest 2003
Prawdziwe imię i nazwisko

Joel T. Schumacher

Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1939
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

22 czerwca 2020
Nowy Jork

Zawód

reżyser, scenarzysta, producent filmowy

Lata aktywności

1972–2017

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Zyskał reputację reżysera, który ciągle poszukuje nowych wyzwań, poruszając się po różnych obszarach kina, ale również twórcy dającego młodym, nieznanym aktorom szansę na zaistnienie w branży. Odkrywca takich gwiazd jak Kiefer Sutherland, Demi Moore, Rob Lowe, Colin Farrell, Gerard Butler i Matthew McConaughey[4].

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Nowym Jorku[5] w rodzinie robotnicznej[6] jako syn Marian (z domu Kantor) i Francisa W. „Franka” Schumachera[7]. Jego matka urodziła się w Illinois i była szwedzką Żydówką, a ojciec był baptystą z Knoxville w Tennessee[8]. Wychowywał się w Queens[9]. Ojciec zmarł, gdy miał cztery lata. Matka wychowywała go samotnie, pracowała w sklepie z odzieżą. Schumacher całe dni spędzał w pobliskim kinie[10]. W 1965 ukończył Parsons School of Design[11]. W latach 60. otworzył własny butik Paraphernalia[11].

Kariera

edytuj

Pracował jako grafik i projektant w sklepie odzieżowym Henri Bendel w Nowym Jorku, uczęszczając na studia[11]. Studiował wzornictwo przemysłowe i projektowanie odzieży w nowojorskim Fashion Institute of Technology, ale wkrótce odkrył, że jego prawdziwe powołanie to film. Przeniósł się do Los Angeles, gdzie zaczął pracować jako kostiumolog przy filmach takich jak komediodramat Graj jak z nut (Play It As It Lays, 1972) z udziałem Tuesday Weld i Anthony’ego Perkinsa, dramat kryminalny Herberta Rossa Ostatnie słowo Sheili (The Last of Sheila, 1973), melodramat Paula Mazursky’ego Zakochany Blume (Blume in Love, 1973), komedia Woody’ego Allena Śpioch (1973), czarna komedia Więzień Drugiej Alei (The Prisoner of Second Avenue, 1975) z Jackiem Lemmonem i dramat Allena Wnętrza (1978)[12]. Zajmował się także pisaniem scenariuszy, z umiarkowanymi sukcesami.

Jako scenarzysta zadebiutował filmami – dramatem historycznym Błysk (Sparkle, 1976) z Irene Carą i Philipem Michaelem Thomasem oraz komedią Myjnia samochodowa (Car Wash, 1976), która stała się przebojem kasowym[13]. Jego debiutem reżyserskim był telewizyjny dramat biograficzny NBC Virginia Hill (1974) z Dyan Cannon w roli tytułowej i Harveyem Keitelem jako Bugsy Siegelem. W 1981 wyreżyserował swój pierwszy film kinowy – komedię fantastycznonaukową O kobiecie, co malała (The Incredible Shrinking Woman) z Lily Tomlin, która za występ otrzymała nagrodę Fantafestival i była nominowana do Nagrody Saturna w kategorii najlepsza aktorka.

Filmami Ognie św. Elma (St. Elmo’s Fire, 1985) i Straceni chłopcy (The Lost Boys, 1987) zaskarbił sobie szacunek młodej widowni oraz wielkich studiów, które obie produkcje sfinansowały. Wyreżyserował również kilka wideoklipów: „Devil Inside” (1988) zespołu INXS[11], „Heaven Help” (1993) Lenny’ego Kravitza, „Kiss from a Rose” (1994) Seala[11], „The End is the Beginning is the End” (1997) grupy The Smashing Pumpkins, „World Long Gone” (2008) Scars On Broadway i „Star Baby” (2012) The Killing Floor.

Lata 90. XX w. przyniosły rozkwit jego kariery, a producenci zaczęli powierzać mu coraz większe projekty: Linia życia (Flatliners, 1990), Upadek (Falling Down, 1993), Klient (The Client, 1994), Czas zabijania (A Time to Kill, 1996) oraz dwa filmy o przygodach Człowieka-Nietoperza. Za reżyserię dreszczowca Osiem milimetrów (8 mm, 1999) zdobył nominację do Złotego Niedźwiedzia na 49. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie.

W 2004 zaadaptował na potrzeby kina słynny musical Andrew Lloyda Webbera Upiór w operze (The Phantom of the Opera), który to film otrzymał trzy nominacje do Oscara za: najlepszą scenografię, zdjęcia, piosenkę[14] oraz dwie nominacje do Złotego Globu za najlepszy film komediowy lub musical i Nagrody Satelity dla najlepszego scenariusza adaptowanego.

Życie prywatne

edytuj

Był zadeklarowanym gejem[15], otwarcie przez większą część swojej kariery[16][17].

Zmarł 22 czerwca 2020 w Nowym Jorku w wieku 80 lat na raka[18].

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Reżyser Scenarzysta Producent
1974 Virginia Hill (TV)    
1976 Błysk (Sparkle)  
1976 Myjnia samochodowa (Car Wash)  
1978 Czarnoksiężnik z krainy Oz (The Wiz)  
1979 Amateur Night at the Dixie Bar and Grill (TV)    
1981 O kobiecie, co malała (The Incredible Shrinking Woman)  
1983 Taksiarze z Waszyngtonu (D.C. Cab/Street Fleet)    
1983 Now We’re Cookin' (TV)    
1985 Ognie św. Elma (St. Elmo’s Fire)    
1985 Code Name: Foxfire (serial TV)     (odcinek pilotowy)
1986 Slow Burn (TV)  
1987 Straceni chłopcy (The Lost Boys)  
1989 Kuzyni (Cousins)  
1990 Linia życia (Flatliners)  
1991 Za wcześnie umierać (Dying Young)  
1992 Malibu Road 2000 (2000 Malibu Road, serial TV)    
1993 Upadek (Falling Down)  
1994 Klient (The Client)  
1995 Batman Forever  
1996 Czas zabijania (A Time to Kill)  
1997 Batman i Robin (Batman & Robin)    
1999 Osiem milimetrów (8mm)    
1999 Bez skazy (Flawless)      
2000 Kraina tygrysów (Tigerland)  
2002 Bad Company: Czeski łącznik (Bad Company)  
2002 Telefon (Phone Booth)  
2003 Veronica Guerin  
2004 Upiór w operze (The Phantom of the Opera)    
2007 Numer 23 (The Number 23)  
2008 Choose or Lose  
2009 Nienasycony (Blood Creek)  
2010 Odlot (Twelve)  
2011 Man in the Mirror (film krótkometrażowy)  
2011 Anatomia strachu (Trespass)  
2013 House of Cards (serial TV)  
2015 Do Not Disturb: Hotel Horrors (miniserial TV)  
Z tym tematem związana jest kategoria: Filmy w reżyserii Joela Schumachera.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Joel Schumacher. Listal. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  2. ↑ Erik Pedersen: Joel Schumacher Dies: Director Of Two Batman & Brat Pack Pics, ‘Falling Down’ & Others Was 80. Deadline, 2020-06-22. [dostęp 2020-06-22]. (ang.).
  3. ↑ Informacja z notatki o Joelu Schumacherze w serwisie Filmweb.pl, dostęp 2009-08-09.
  4. ↑ Joel Schumacher na 20. Plus Camerimage. Onet.pl. [dostęp 2020-03-15]. (pol.).
  5. ↑ Personalidade: Joel Schumacher (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2020-03-15]. (port.).
  6. ↑ Joel Schumacher. Rotten Tomatoes. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  7. ↑ Joel Schumacher Biography (1939-). Film Reference. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  8. ↑ Joel Schumacher – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  9. ↑ Andrea LeVasseur: Joel Schumacher Biography. AllMovie. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  10. ↑ Dagmara Romanowska (2011-01-13): Joel Schumacher: mam szczęście, że żyję. Onet.pl. [dostęp 2020-03-15]. (pol.).
  11. ↑ a b c d e Joel Schumacher Director, Screenwriter, Producer, Costume designer. „TV Guide”. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  12. ↑ Joel Schumacher biographie. AlloCiné. [dostęp 2020-03-15]. (fr.).
  13. ↑ Car Wash (1976). Rotten Tomatoes. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  14. ↑ The 77th Academy Awards | 2005. [dostęp 2024-04-06].
  15. ↑ Joel Schumacher Biography. Yuddy.com. [dostęp 2020-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-03)]. (ang.).
  16. ↑ Ron Dicker (2019-08-29): Director Joel Schumacher Says He’s Had Sex With Up To 20,000 Partners. HuffPost. [dostęp 2020-03-15]. (ang.).
  17. ↑ Gay directors bring home the bacon. „The Advocate”. [dostęp 2020-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-05-13)]. (ang.).
  18. ↑ Nie żyje Joel Schumacher. Twórca filmów o Batmanie miał 80 lat. Onet.pl. [dostęp 2020-06-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joel_Schumacher&oldid=73979789”