Wikipedia

Koń (rodzaj)

Koń[21] (Equus) – rodzaj ssaka z rodziny koniowatych (Equidae).

Koń
Equus[1]
Linnaeus, 1758[2]
Okres istnienia: plejstocen–holocen
2.58/0
↓
2.58/0
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – kułan azjatycki (E. hemionus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

nieparzystokopytne

Podrząd

koniokształtne

Rodzina

koniowate

Rodzaj

koń

Typ nomenklatoryczny

Equus Linnaeus, 1758

Gatunki

54 gatunki (w tym 44 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Zasięg występowania edytuj

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w stanie dzikim w Azji i Afryce[22][23]. Dzięki introdukcji stały się rodzajem kosmopolitycznym[22][24][23].

Morfologia edytuj

Długość ciała 182–280 cm, długość ogona 30–111 cm, wysokość w kłębie 115–160 cm; masa ciała 175–450 kg[24].

Systematyka edytuj

Etymologia edytuj

  • Equus: łac. equus, equi „koń, rumak”[25].
  • Asinus: łac. asinus „osioł”[26]. Gatunek typowy: Equus asinus Linnaeus, 1758.
  • Onager: łac. onagrus „dziki osioł”[27]. Gatunek typowy: Equus asinus Linnaeus, 1758.
  • Caballus: łac. caballus „koń, szkapa”[28]. Nowa nazwa dla Equus Linnaeus, 1758.
  • Hippotigris: gr. ἱπποτιγρις hippotigris, ἱπποτιγριδος hippotigridos „zebra”, od ἱππος hippos „koń”; τιγρις tigris, τιγριδος tigridos „tygrys”[29]. Gatunek typowy: Equus zebra Linnaeus, 1758.
  • Zebra: nowołac. zebra „zebra”, od etiopskiej nazwy zibra dla zebr[30]. Gatunek typowy: Equus burchellii granti De Winton, 1896 (= Equus quagga Boddaert, 1785); młodszy homonim Zebra Shuttleworth, 1856 (Mollusca).
  • Dolichohippus: gr. δολιχος dolikhos „długi”[31]; ἱππος hippos „koń”[32]. Gatunek typowy: Equus grevyi Oustalet, 1882.
  • Megacephalon: gr. μεγας megas, μεγαλη megalē „wielki”[33]; κεφαλη kephalē „głowa”[34]. Gatunek typowy: Equus grevyi Oustalet, 1882; młodszy homonim Megacephalon G.R. Gray, 1844 (Aves).
  • Grevya: epietet gatunkowy Equus grevyi Oustalet, 1882; Jules Grévy (1813–1891), francuski polityk, prezydent Francji, adwokat[11]. Nowa nazwa dla Megacephalon Hilzheimer, 1912.
  • Ludolphozecora: nazwa „Zecora” której użył Hiob Ludolf (nazywany także Ludolphus) na określenie zebry[35]. Nowa nazwa dla Megacephalon Hilzheimer, 1912.
  • Microhippus: gr. μικρος mikros „mały”[36]; ἱππος hippos „koń”[32]. Gatunek typowy: Equus (Microhippus) tafeli Matschie, 1922 (= Equus kiang Moorcroft, 1841).
  • Quagga: niderl. quagga „kwagga”, od nazwy quacha która w khoisan oznacza „kwaggę” (najprawdopodobniej jest to wyraz dźwiękonaśladowczy)[37]. Gatunek typowy: Equus quagga greyi Lydekker, 1902 (= Equus quagga Boddaert, 1785).
  • Megacephalonella: rodzaj Megacephalon Hilzheimer, 1912; łac. przyrostek zdrabniający -ella[38]. Nowa nazwa dla Megacephalon Hilzheimer, 1912.
  • Pseudoquagga: gr. ψευδος pseudos „fałszywy”[39]; rodzaj Quagga Shortridge, 1934. Nowa nazwa dla Zebra J.A. Allen, 1909.
  • Hemippus: gr. ἡμι- hēmi- „pół-, mały”, od ἡμισυς hēmisus „połowa”[40]; ἱππος hippos „koń”[32]. Gatunek typowy: Equus hemippus[a] I. Geoffroy Saint-Hilaire, 1855.
  • Allozebra: gr. αλλος allos „inny”[41]; rodzaj Zebra J.A. Allen, 1909. Gatunek typowy: †Equus excelsus Leidy, 1858.
  • Asinohippus: łac. asinus „osioł”[42]; gr. ἱππος hippos „koń”[32]. Gatunek typowy: Equus khur[a] Lesson, 1827.
  • Quaggoides: rodzaj Quagga Shortridge, 1934; -οιδης -oidēs „przypominający”[43]. Gatunek typowy: Equus burchellii[b] J.E. Gray, 1824.

Podział systematyczny edytuj

Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758 w systema Naturae[2]. Jako gatunek typowy wybrał konia domowego (Equus caballus), prócz niego opisał także osła zwyczajnego (E. asinus) i zebrę górską (E. zebra)[2]. Rodzinę koniowatych, w której jedynym niewymarłym rodzajem jest Equus[44], opisał John Edward Gray w 1821[45]. Systematyka jest sporna. Poniżej przedstawiono systematykę rodzaju według Illustrated Checklist of the Mammals of the World (2020)[22][21]:

W Mammal Species of the World (2005) przedstawiono nieco odmienną systematykę – zebra damarska (E. q. burchelli) widnieje jako osobny gatunek. Autorzy wskazują również na możliwe do wyodrębnienia podrodzaje[23], podobnie jak autorzy Ungulate Taxonomy (2011). Ci dodatkowo uznają tarpana i konia Przewalskiego za odrębne gatunki. Do rangi gatunku podnoszą również kułana indyjskiego (Equus (hemionus) khur), wymarłego kułana syryjskiego (Equus (hemionus) hemippus) oraz zebrę namibską (Equus (zebra) hartmannae)[44]. Liczba żyjących gatunków w obrębie rodzaju zależnie od źródła podawana jest jako 6–8[46][21][23] lub 11[44]. Według MacFaddena (1994) razem z wymarłymi taksonami rodzaj Equus liczy 20–25 gatunków[46].

Ze względu na bogaty zapis kopalny na przykładzie przedstawicieli Equus przedstawia się modelowo proces ewolucji[47]. Od końca XIX wieku uznawane są również za skamieniałości przewodnie[48]. Jedno z badań wskazuje na powstanie linii rozwojowej Equus dającej początek wszystkim współczesnym gatunkom około 4–4,5 mln lat temu. Jest to okres dwukrotnie dłuższy, niż dotychczas przyjmowany[47]. Systematyka żyjących w plejstocenie przedstawicieli Equus jest szczególnie skomplikowana. Wiele taksonów opisano wyłącznie na podstawie pojedynczych zębów[49].

Gatunki wymarłe[50]:

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Podgatunek E. hemionus.
  2. ↑ Podgatunek E. quagga.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Equus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ a b c C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 73. (łac.).
  3. ↑ Brisson 1762 ↓, s. 70.
  4. ↑ Brisson 1762 ↓, s. 72.
  5. ↑ C.S. Rafinesque: Analyse de la nature, or, Tableau de l’univers et des corps organisés. Palerme: Aux dépens de l’auteur, 1815, s. 55. (fr.).
  6. ↑ J.E. Gray. A Revision of the Family Equidæ. „The Zoological journal”. 1 (2), s. 244, 1824. (ang.). 
  7. ↑ Ch.H. SMith: Horses. London: Chatto & Windus, 1841, s. 324. (ang.).
  8. ↑ J.A. Allen. Mammals from British East Africa, collected by the Tjäder Expedition of 1906. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 26, s. 163, 1909. (ang.). 
  9. ↑ E. Heller. New genera and races of African Ungulates. „Smithsonian Miscellaneous Collection”. 60 (8), s. 1, 1912. (ang.). 
  10. ↑ M. Hilzheimer. Die in Deutschland aufbewahrten Reste des Quaggas. „Abhandlungen der Senckenbergischen Naturforschenden Gesellschaft”. 31 (2), s. 95, 1912. (niem.). 
  11. ↑ a b M. Hilzheimer. 1352) Hilzheimer, Max, Die in Deutschland aufbewahrten Reste des Quaggas. In: Abhandl. Senkenberg. Naturforsch. Gesellsch., Bd. 31, S. 86—105, mit 6 Taf. u. 2 Textfig., 1912. „Zentralblatt für Zoologie, allgemeine und experimentelle Biologie”. 1, s. 476, 1912. (niem.). 
  12. ↑ A. Griffini. Intorno a due Bonte-quagga del Museo di Tring. „Atti della Società italiana di scienze naturali e del Museo civico di storia naturale di Milano”. 51, s. 382, 1913. (wł.). 
  13. ↑ P. Matschie. Bemerkungen über einige tibetanische Säugetiere. „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1922, s. 68, 1924. (niem.). 
  14. ↑ G.G. Shortridge: The Mammals of South West Africa: A Biological Account of the Forms Occurring in that Region. T. 1. London: W. Heinemann, 1934, s. 397. (ang.).
  15. ↑ E. Strand. Miscellanea Nomenclatoria Zoologica et Paleontologica. „Folia Zoologica et Hydrobiologica”. 12, s. 216, 1943. (niem.). 
  16. ↑ R. Hoffstetter. La structure des incisives inférieures chez les Équidés modernes. Import ance dans la classification des zèbres-couaggas. „Bulletin du Muséum national d’histoire naturelle”. 2e Série. 22, s. 690, 1950. (fr.). 
  17. ↑ W.O. Dietrich. Hemionus Pallas im Pleistozän von Berlin. „Vertebrata Palasiatica”. 3, s. 14, 1959. (niem.). 
  18. ↑ Trumler 1961 ↓, s. 115.
  19. ↑ Trumler 1961 ↓, s. 118.
  20. ↑ D.P. Willoughby: The Empire of Equus. South Brunswick: A. S. Barnes and Co., 1974, s. 352. ISBN 978-0-498-01047-7. (ang.).
  21. ↑ a b c Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 165–166. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  22. ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 384–386. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  23. ↑ a b c d D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Equus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-14]. (ang.).
  24. ↑ a b D. Rubenstein: Family Equidae (Horses and relatives). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 139–143. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
  25. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 268.
  26. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 124.
  27. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 153.
  28. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 148.
  29. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 328.
  30. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 255.
  31. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 74.
  32. ↑ a b c d Jaeger 1944 ↓, s. 104.
  33. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 133.
  34. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 44.
  35. ↑ G.E.H. Barrett-Hamilton. Notes amd coments. Zebras. „The naturalist”. 39, s. 139, 1914. (ang.). 
  36. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 136.
  37. ↑ Quagga (n.). Online Etymology Dictionary. [dostęp 2021-05-14]. (ang.).
  38. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 80.
  39. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. xvii.
  40. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 103.
  41. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 11.
  42. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 24.
  43. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 152.
  44. ↑ a b c C. Groves & P. Grubb: Ungulate Taxonomy. JHU Press, 2011, s. 13–17. ISBN 978-1-4214-0093-8.
  45. ↑ J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 307, 1821. (ang.). 
  46. ↑ a b B.J. MacFadden: Fossil Horses: Systematics, Paleobiology, and Evolution of the Family Equidae. Cambridge University Press, 1994, s. 179–180.
  47. ↑ a b L. Orlando, A. Ginolhac & E. Willerslev. Recalibrating Equus evolution using the genome sequence of an early Middle Pleistocene horse. „Nature”. 499. s. 74–78. 
  48. ↑ M.K. Hecht, B. Wallace & G.T. Prance: Evolutionary Biology. T. 22. Springer, 2012, s. 150.
  49. ↑ P.S. Martin & R.G. Klein: Quaternary Extinctions: A Prehistoric Revolution. University of Arizona Press, 1989, s. 65.
  50. ↑ J.S. Zijlstra, Equus Linnaeus, 1758, Hesperomys project (Version 23.3.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-05-01] (ang.).
  51. ↑ C. Rădulescu & P. Samson. Sur la signification de certains équidés du Pléistocène inférieur et moyen de Roumanie. „Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie. Abhandlungen”. 127 (2), s. 168, 1967. (fr.). 
  52. ↑ W. von Reichenau. Beiträge zur näheren Kenntnis fossiler Pferde aus deutschem Pleistozän, insbesondere über die Entwicklung und die Abkaustadiem del Gebisses von Hochterrassenpferde (Equus mosbachensis v. R.). „Abhandlungen der Grossherzoglisch-Hessischen Geologischen Landesanstalt”. 7, s. 1–55, 1915. (niem.). 
  53. ↑ G.D. Koufos, D.S. Kostopoulos & I.A. Sylvestrou. Equus apolloniensis n. sp. (Mammalia, Equidae) from the latest Villafranchian locality of Apollonia, Macedonia, Greece. „Paleontologia i Evolució”. 30–31, s. 50, 1997. (ang.). 
  54. ↑ 刘后 / H. Liu. 周口店第21地点马属一新种 / A new species of Equus from Locality 21 of Zhoukoudian. „古脊椎动物学报 / Vertebrata PalAsiatica”. 7 (4), s. 318, 1963. (chiń. • ang.). 
  55. ↑ V. Eisenmann & M. Mashkour. The small equids of Binagady (Azerbaidjan) and Qazvin (Iran): E. hemionus binagadensis nov. subsp. and E. hydruntinus. „Geobios”. 32 (1), s. 109, 1999. DOI: 10.1016/S0016-6995(99)80085-0. (ang.). 
  56. ↑ R. Broom. On evidence of a large horse recently extinct in South Africa. „Annals of the South African Museum”. 7 (3), s. 282, 1909. (ang.). 
  57. ↑ J.M. Leidy. Notice of some vertebrate remains from Harden Co., Texas. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 20, s. 175, 1858. (ang.). 
  58. ↑ R. Owen. On fossil remains of equines from Central and South America referable to Equus conversidens, Ow., Equus tau, Ow., and Equus arcidens, Ow. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 159, s. 563, 1869. (ang.). 
  59. ↑ E.D. Cope. The extinct Mammalia of the Valley of Mexico. „Paleontological bulletin”. 39, s. 12, 1884. (ang.). 
  60. ↑ E.D. Cope: A preliminary report on the vertebrate paleontology of the Llano Estacado. Austin: Geological Survey of Texas, 1893, s. 67. (ang.).
  61. ↑ Z. Qiu, T. Deng & B. Wang. Early Pleistocene mammalian fauna from Longdan, Dongxiang, Gansu, China. „Palaeontologia Sinica”. New series C. 191, s. 106, 2004. (ang.). 
  62. ↑ T. Downs & G.J. Miller. Late Cenozoic equids from the Anza-Borrego Desert of California. „Contributions in science”. 440, s. 19, 1994. (ang.). 
  63. ↑ Ch.A. Repenning, T.R. Weasma & G.R. Scott. The Early Pleistocene (latest Blancan-earliest Irvingtonian) Froman Ferry fauna and history of the Glenns Ferry Formation, southwestern Idaho. „United States Geological Survey Bulletin”. 2105, s. 38, 1995. (ang.). 
  64. ↑ A. Azzaroli. On a late Pleistocene ass from Tuscany; with notes on the history of asses. „Palaeontographia Italica”. 71, s. 27–47, 1979. (ang.). 
  65. ↑ W. Ridgeway. Contributions to the study of the Equidae; iii. On a portion of a fossil jaw of one of the Equidae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1909 (3), s. 588, 1909. (ang.). 
  66. ↑ J.C. Merriam. New Mammalia from the Idaho Formation. „University of California Publications, Bulletin of the Department of Geology”. 10 (26), s. 527, 1918. (ang.). 
  67. ↑ P. Samson. Les équidés fossiles de Roumanie (Pliocène moyen – Pléistocène supérieur). „Geologica Romana”. 14, s. 234, 1975. (fr.). 
  68. ↑ H. Matsumoto. On some fossil mammals from Ho-nan, China. „Science Reports of the Tohoku Imperial University”. Second series. 3 (1), s. 29, 1915. 
  69. ↑ B.C. Байгушева. Крупная лошадь хапровского комплекса северо-восточного Приазовья. „Известия Северо-Кавказского научного центра Высшей школы, естеств. науки”. 1, s. 98, 1978. (ros.). 
  70. ↑ C. Depéret: Pliocène supérieur. W: F. Delafont & C. Depéret: Les terrains tertiaires de la Bresse et leurs gîtes de lignites et de minérais de fer. Paris: Imprimerie Nationale, 1893, s. 235. (fr.).
  71. ↑ A.N. Pomel. Visite faite a la station prehistorique de Ternifine (Palikao) par le groupe excursionniste D. „Compte Rendu de la Association Française pour l’Avancement des Sciences”. 17 (1), s. 210, 1888. (fr.). 
  72. ↑ B. Bagtache, D. Hadjouis & V. Eisenmann. Présence d’un Equus caballin (E. algericus n.sp.) et d’une autre espèce nouvelle d’Equus (E. melkeinsis n. sp.) dans l’Aterian des Allobroges, Algérie. „Comptes Rendus de l’Académie des sciences”. Série II - Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 298 (14), s. 610, 1984. (fr.). 
  73. ↑ C.W. Hibbard. Pleistocene vertebrates from the Upper Becerra (Becerra Superior) Formation, Valley of Tequixquiac, Mexico, with notes on other Pleistocene forms. „Contributions from the Museum of Paleontology, University of Michigan”. 12 (5), s. 66, 1955. (ang.). 
  74. ↑ Т.В. Кузнецова & В.И. Жегалло: Таксономическое разнообразие эквид местонахождения Налайха (Монголия). W: Состояние териофауны в России и ближнем зарубежье. Москва: Труды международного совещания 1-3 февраля, 1996, s. 48–53. (ros.).
  75. ↑ P.W. Lund. Nouvelles Recherches sur la Faune Fossile du Brésil. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Seconde série. 13, s. 319, 1840. (fr.). 
  76. ↑ M. Pichardo. Review of horses in Paleoindian sites of the Americas. „Anthropologischer Anzeiger”. 62, s. 23, 2004. (ang.). 
  77. ↑ A.N. Pomel: Les Équidés. Alger: Imprimerie P. Fontana & C°. Rue d’Orléans, 1897, s. 19, seria: Carte Géologique de l’Algérie. Paléontologie. Monographies. (fr.).
  78. ↑ J.M. Leidy. [Bez tytułu]. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 17, s. 94, 1865. (ang.). 
  79. ↑ V. Eisenmann & V. Sergej. Unexpected finding of a new Equus species (Mammalia, Perissodactyla) belonging to a supposedly extinct subgenus in late Pleistocene deposits of Khakassia (Southwestern Siberia). „Geodiversitas”. 33 (3), s. 522, 2011. DOI: 10.5252/g2011n3a5. (ang.). 
  80. ↑ 邓涛 & 薛祥煦 / T. Deng & X. Xue. 甘肃庆阳早更新世马属(奇蹄目，马科)一新种 / Equus qingyangensis sp. nov. (Perissodactyla, Equidae) from the Early Pleistocene of Qingyang, Gansu, China. „古脊椎动物学报 / Vertebrata PalAsiatica”. 37 (1), s. 62, 1999. (chiń. • ang.). 
  81. ↑ E.D. Cope. Vertebrate Remains from Port Kennedy Bone Deposit. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second series. 11 (2), s. 257, 1897–1901. (ang.). 
  82. ↑ E.C.N. van Hoepen. Vrijstaatse fossiele perde. „Paleontologiese navorsing van die Nasionale Museum, Bloemfontein”. 2 (1), s. 8, 1930. (niderl.). 
  83. ↑ J.H. Quinn. New Pleistocene Asinus from southwestern Arizona. „Journal of Paleontology”. 32 (3), s. 605, 1958. JSTOR: 1300687. (ang.). 
  84. ↑ S.H. Haughton. The fossil Equidae of South Africa. „Annals of the South African Museum”. 28 (4), s. 419, 1932. (ang.). 
  85. ↑ C. Rădulescu & P. Samson. Remarques sur quelques Equidés quaternaires de Roumanie. „Zoologischer Anzeiger”. 168, s. 174, 1962. (fr.). 
  86. ↑ E.D. Cope. A contribution to the vertebrate paleontology of Texas. „Proceedings of the American Philosophical Society held at Philadelphia for promoting useful knowledge”. 30 (137), s. 124, 1892. (ang.). 
  87. ↑ H. Falconer & P.T. Cautley: Fauna antiqua sivalensis, being the fossil zoology of the Sewalik Hills, in the north of India. London: Smith, Elder and Co, 1847, s. ryc. 81–85. (ang.).
  88. ↑ A. Azzaroli. The two Villafranchian Horses of the Upper Valdarno. „Palaeontographia Italica”. 59, s. 1–12, 1964. (ang.). 
  89. ↑ I. Cocchi. L’uomo fossile dell’Italia Centrale. „Memorie della Società italiana di scienze naturali”. 2, s. 14, 1867. (wł.). 
  90. ↑ C. Arambourg. Les vertébrés du Pléistocène de l'Afrique du Nord. „Archives du Muséum national d’histoire naturelle”. Septième série. 10, s. 107, 1970. (fr.). 
  91. ↑ V. Eisenmann. Nouvelles interprétations des restes d’Équidés (Mammalia, Perissodactyla) de Nihowan (Pléistocène inférieur de la Chine du Nord): Equus teilhardi nov. sp. „Geobios”. 8 (2), s. 131, 1975. DOI: 10.1016/S0016-6995(75)80009-X. (fr.). 
  92. ↑ E.J. Wayland. ? Equus zeylanicus. „Spolia zeylanica”. 10 (38), s. 261, 1916. (ang.). 

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Koń_(rodzaj)&oldid=71311390”