Prądnik

rzeka w województwie małopolskim, dopływ Wisły
(Przekierowano z Prądnik (rzeka))

Prądnik (w dolnym biegu na obszarze Krakowa pod nazwą Białucha[1]) – rzeka w województwie małopolskim, na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, lewy dopływ Wisły. Inne nazwy rzeki: Prątnik, Promnik, a w biegu górnym Sałaszówka lub Sułoszówka.

Prądnik
Ilustracja
Prądnik w Ojcowskim Parku Narodowym
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Rzeka
Długość 33,4 (według innych źródeł – 34,5) km
Powierzchnia zlewni

195,8 (według innych źródeł – 192) km²

Średni przepływ

1,32 m³/s

Źródło
Miejsce Sułoszowa
Współrzędne

50°15′40″N 19°44′50″E/50,261111 19,747222

Ujście
Recypient Wisła
Miejsce

Kraków-Łęg

Współrzędne

50°03′37″N 19°59′11″E/50,060278 19,986389

Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast w centrum znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na prawo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”

Etymologia edytuj

Nazwa podstawowa pochodzi od słowa prandky, co znaczy prędki, bystry i nawiązuje do wartkiego nurtu. Używane równolegle określenie Białucha pochodzi natomiast od białego, wapiennego koryta lub od mlecznego koloru wody bogatej w wapienne osady[2].

Tę samą nazwę nosiły pierwotnie (od średniowiecza) osady w dolinie Prądnika, począwszy od wsi Prądnik, która znajdowała się tuż za granicą Kleparza.

Przebieg edytuj

Źródła znajdują się we wsi Sułoszowa na Wyżynie Olkuskiej. W górnym biegu płynie głębokim wąwozem (Dolina Prądnika na obszarze Ojcowskiego Parku Narodowego). Rzeka uchodzi do Wisły w Krakowie w okolicach Dąbia. Do roku 1655 uchodził do nieistniejącego już koryta Wisły w okolicy obecnej ulicy Blich.

W górnym biegu występuje pstrąg potokowy oraz kleń, którego ławice można zauważyć nawet w Krakowie. W latach osiemdziesiątych XX wieku występował także pstrąg tęczowy pochodzący z zarybień.

Od początków współczesnego osadnictwa w dolinie Prądnika jego wody były wykorzystywane jako źródło energii dla licznych drobnych zakładów przemysłowych napędzanych kołami wodnymi, takich jak młyny zbożowe, tartaki, folusze, garbarnie, hamernie (kuźnice), szabelnie czy prochownie[3].

Nad Prądnikiem usytuowane są miejscowości: Sułoszowa, Pieskowa Skała, Ojców, Prądnik Korzkiewski, Giebułtów, Januszowice, Pękowice i Zielonki oraz dzielnice Krakowa: Prądnik Biały, Prądnik Czerwony, Stare Miasto i Grzegórzki.

Celem zachowania naturalnie meandrującego koryta rzeki, będącego siedliskiem chronionych gatunków zwierząt, wzdłuż Prądnika utworzono w 2008 roku użytek ekologicznyDolina Prądnika” o powierzchni ok. 14 ha (od ul. Górnickiego do granic miasta)[4]. W 2014 roku użytek został w pewnym stopniu zdewastowany przez Małopolski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie podczas realizacji zadania „Konserwacja rzeki Białucha”[5].

Dopływy edytuj

Dopływami Prądnika/Białuchy są:

Galeria edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Hydronimy cz. 1 ↓, s. 10, 222.
  2. Mateusz Wyżga: W tej pięknej ziemi. Gmina Zielonki od średniowiecza do czasów współczesnych – str. 19. Zielonki: Urząd Gminy Zielonki, Wydawnictwo Attyka, 2009. ISBN 978-83-926248-7-5.
  3. Józef Partyka: Ojcowski Park Narodowy, Polska Akademia Nauk, Oddział w Krakowie, Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1976, seria Nauka dla wszystkich nr 276, s. 9
  4. UCHWAŁA NR LX/782/08 Rady Miasta Krakowa z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie ustanowienia użytku ekologicznego Dolina Prądnika
  5. Małopolscy melioranci zdewastowali użytek ekologiczny „Dolina Prądnika” [online], dzikiezycie.pl [dostęp 2018-05-28] (ang.).
  6. Hydronimy cz. 1 ↓, s. 11.
  7. Hydronimy cz. 1 ↓, s. 67.
  8. Hydronimy cz. 1 ↓, s. 120.
  9. a b Hydronimy cz. 1 ↓, s. 280.

Bibliografia edytuj