Wikipedia

Sławomir Cenckiewicz

polski historyk

Sławomir Ryszard Cenckiewiczⓘ (ur. 20 lipca 1971 w Gdyni) – polski historyk czasów najnowszych, doktor habilitowany nauk humanistycznych, publicysta. W latach 2016–2023 dyrektor Wojskowego Biura Historycznego, w latach 2016–2021 członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej.

Sławomir Cenckiewicz
Ilustracja
Sławomir Cenckiewicz (2022)
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1971
Gdynia

Doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza
Alma Mater

Uniwersytet Gdański

Doktorat

2003 – historia
Uniwersytet Gdański

Habilitacja

2011 – historia
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Dyrektor
Instytucja

Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego

Okres zatrudn.

od 2016 do 2023

Faksymile
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Sławomir Cenckiewicz w rozmowie z Piotrem Woyciechowskim w Centrum Edukacyjnym Instytutu Pamięci Narodowej Przystanek Historia w Warszawie (2023)
Sławomir Cenckiewicz na spotkaniu w Krakowie (2014)

W ramach działalności naukowej zajmuje się badaniami historii służb specjalnych państwa polskiego od 1944 roku do dziś, ich wpływu na społeczeństwo, gospodarkę i na państwo polskie po 1944 roku. Zajmuje się także historią najnowszą Polaków poza Polską – polską emigracją polityczną, Polonią w USA, historią opozycji antykomunistycznej w okresie Polski Ludowej[1].

Życiorys

edytuj

Wykształcenie

edytuj

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Gdańskiego z 1997. Pod kierunkiem prof. Romana Wapińskiego obronił pracę magisterską pt. „Geneza opozycji lewicowo-liberalnej w PRL (1956–1968)”, która otrzymała wyróżnienie Rektora Uniwersytetu Gdańskiego[1]. Od 1987 był członkiem Federacji Młodzieży Walczącej[2]. W 2003 doktoryzował się w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego na podstawie pracy doktorskiej pt. „Tadeusz Katelbach (1897–1977). Biografia polityczna” (promotorem był ponownie prof. Roman Wapiński)[1]. 7 listopada 2011 został doktorem habilitowanym, stopień nadał mu Wydział Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[3], zaś za rozprawę habilitacyjną posłużyła publikacja książkowa Sławomira Cenckiewicza pt. Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929–2010), wydana w 2010 i stanowiąca biografię Anny Walentynowicz[1].

Praca

edytuj

W latach 90 XX w. był redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „Zawsze wierni” wydawanego przez tradycjonalistyczne Bractwo Świętego Piusa X. W latach 2003–2005 był sekretarzem redakcji rocznika naukowego „Niepodległość” (Warszawa)[1]. Członek redakcji kwartalnika naukowego IPN „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989” (Rzeszów)[1]. Od 1999 członek Rady Porozumiewawczej Badań nad Polonią[1].

Dwukrotny stypendysta Polonia Aid Foundation Trust w Londynie (2000 i 2004)[1]. W 2000 otrzymał grant Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku[1]. Od 2005 do 2007 był stypendystą Free Speech Foundation w Chicago[4][1].

Od 2001 do 2006 pracownik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku (stanowisko: starszy specjalista)[1]. W latach 2003–2005 adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego[1]. Od lipca do listopada 2006 był zatrudniony w Biurze Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie (stanowisko: kierownik sekcji Edycji Źródeł i Informacji Naukowej)[1]. Od lutego 2007 do września 2008 zajmował stanowisko naczelnika w Oddziałowym Biurze Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku[1]. Ze stanowiska odszedł po publikacji monografii SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii napisanej wspólnie z Piotrem Gontarczykiem[1]. Przez 5 lat pozostawał bez pracy[5].

Decyzją z 22 lipca 2006 ministra obrony narodowej Radosław Sikorski powołał go na stanowisko przewodniczącego Komisji ds. Likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych, które Cenckiewicz zajmował do 30 października 2006[1]. Miał udział w stworzeniu Raportu o niezgodnych z prawem działaniach WSI w okresie ich istnienia. Wówczas pracował jako doradca wiceministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza – Pełnomocnika ds. organizacji Służby Kontrwywiadu Wojskowego, przy likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych[1].

Od grudnia 2006 do stycznia 2008 na mocy powołania przez Ministerstwo Skarbu był członkiem rady nadzorczej państwowego przedsiębiorstwa Operator Logistyczny Paliw Płynnych Sp. z o.o. (wcześniej: Naftobaza), należącego do Nafty Polskiej – spółki skarbu państwa[6][7][1].

Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych, popularnonaukowych i źródłowych[1]. Publikował m.in. na łamach pism i periodyków „Arcana”, „Niepodległość” (Nowy Jork-Londyn-Warszawa), „Biuletyn IPN”, „Pamięć i Sprawiedliwość” (Warszawa), „Dzieje Najnowsze” (Warszawa), „Orzeł Biały” (Londyn), „Wprost” i „Tygodnik Solidarność”, „Rzeczpospolita”, „Christianitas” i „Gazeta Wyborcza”. Publikował w miesięczniku „Uważam Rze”[8] i do stycznia 2013 w jego tematycznym miesięczniku „Uważam Rze Historia”[9], a potem został redaktorem i publicystą mesięcznika „Historia Do Rzeczy”[10][11]. W kwietniu wydano jego artykuł w czeskim czasopiśmie „Securitas Imperii”[12].

17 czerwca 2013 miała miejsce premiera książki Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005, napisanej wraz z grupą badawczą i stanowiącej pierwszą część biografii Lecha Kaczyńskiego[13][14][15][16]. We wrześniu 2013 roku ukazała się jego trzecia publikacja dotycząca Lecha Wałęsy pt. Wałęsa. Człowiek z teczki[17]. 22 września 2014 tygodnik „Do Rzeczy” opublikował artykuł Sławomira Cenckiewicza i Piotra Woyciechowskiego Tajemnica „Tamizy” – jak prof. Kieżun współpracował z bezpieką, w którym przedstawiono dokumenty świadczące o współpracy Witolda Kieżuna ze służbami specjalnymi PRL[18][19].

W 2009 rozpoczął prowadzenie zajęć z zakresu służb specjalnych PRL na podyplomowym Studium Socjologii Bezpieczeństwa Wewnętrznego na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, zaś w 2013 został profesorem uczelnianym i nauczycielem akademickim historii w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu[1][20].

4 stycznia 2016 został powołany przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza na stanowisko Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej ds. Reformy Archiwów Wojskowych oraz na pełniącego obowiązki dyrektora Centralnego Archiwum Wojskowego[21][22]. 4 czerwca 2016 został dyrektorem Wojskowego Biura Historycznego im. Gen. K. Sosnkowskiego. W czerwcu tego samego roku został powołany przez Sejm RP w skład Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej[23].

Od stycznia 2013 do sierpnia 2020 publikował felietony i artykuły w tygodniku „Do Rzeczy”[24]. Od 7 lutego 2018 do lipca 2024 członek Rady przy Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku[25][26][27]. Od 1 marca 2018 zatrudniony w Akademii Sztuki Wojennej, w której od 1 października 2022 pełni funkcję kierownika Katedry Służb Specjalnych[28]. 3 stycznia 2022 został doradcą prezesa IPN Karola Nawrockiego ds. naukowych, w związku z czym złożył rezygnację z członkostwa w Kolegium IPN[29]. W 2022 został pracownikiem Biura Archiwum i Zarządzania Informacją Ministerstwa Spraw Zagranicznych[30]. Wszedł w skład rady programowej Fundacji im. Janusza Kurtyki[31].

W sierpniu 2023 z rekomendacji posłów Prawa i Sprawiedliwości został powołany przez Sejm w skład Państwowej Komisji do spraw badania wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–2022[32]. We wrześniu tego samego roku został wybrany na przewodniczącego tej komisji[33]. 29 listopada 2023 Sejm odwołał go z tej funkcji[34]. W grudniu tego samego roku zakończył pełnienie funkcji dyrektora Wojskowego Biura Historycznego[35].

W latach 2018–2024 był członkiem rady Muzeum Wojska Polskiego. 22 lutego 2024 wraz z profesorem Wiesławem Wysockim zrezygnował z zasiadania w tej radzie. Decyzja ta była wyrazem sprzeciwu wobec powołania na stanowisko dyrektora tej instytucji generała Bogusława Packa[36][37][38].

W maju 2025 Wydział ds. Wojskowych Prokuratury Okręgowej w Warszawie postawił mu zarzuty w związku z pomocnictwem w ujawnieniu fragmentów Planu Użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, którego miał dopuścić się jako Dyrektor Wojskowego Biura Historycznego[39].

W maju 2025, prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, wygrał proces o naruszenie dóbr osobistych, który wytoczył Lechowi Wałęsie w związku z rozpowszechnianiem przez niego oskarżeń, jakoby Sławomir Cenckiewicz miał dokonać fałszerstwa dokumentów dotyczących tajnego współpracownika SB o pseudonimie Bolek. Sąd nakazał Lechowi Wałęsie przeproszenie Sławomira Cenckiewicza oraz wpłatę 30 tys. zł na cel społeczny[40].

Kontrowersje

edytuj

Ustawa będąca podstawą działania komisji do spraw badania wpływów rosyjskich na bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–2022, której Cenckiewicz przewodniczył, została uchwalona przez Sejm 14 kwietnia 2023. Ustawa ta, ze względu na możliwość zakazania przez komisję pełnienia funkcji publicznych, została nazwana przez część mediów i publicystów „lex anty-Tusk” lub „lex dopaść Tuska”, gdyż w ocenie tych środowisk jej rzeczywistym celem miałoby być wyeliminowanie z życia politycznego przewodniczącego Platformy Obywatelskiej i byłego premiera Donalda Tuska. Środowiska związane z rządem próbowały bronić ustawy, nazywając ją „lex anty-Putin”. Charakter ustawy został skrytykowany przez część środowisk prawniczych twierdzących, że jest on niezgodny z konstytucją[41].

Pojawiły się zarzuty medialne świadczące o tym, iż współtworząc cykl reportaży TVP Reset, mający przedstawiać politykę międzynarodową oraz relacje Polski z krajami NATO oraz Rosją, Cenckiewicz wykorzystał materiały MSZ, do którym miał dostęp jako pracownik Archiwum tej instytucji[42]. Sama produkcja spotkała się ze skrajnymi opiniami: słowami poparcia mediów prawicowych[43] ale też zdaniami, że przygotowana przez zależną od partii rządzącej Telewizję Polską, była sterowanym politycznie atakiem na poszczególnych polityków opozycji w Polsce w latach 2015–2023, takich jak Donald Tusk czy Radosław Sikorski[44].

W dniu sejmowego głosowania nad odwołaniem członków komisji lex anty-Tusk, gremium to wygłosiło rekomendację, iż m.in. Donald Tusk nie powinien, zdaniem komisji, pełnić funkcji publicznych odpowiadających za bezpieczeństwo państwa[45]. W odpowiedzi Tusk stwierdził, że nie jest zaskoczony stanowiskiem komisji, gdyż sprawa ta "cuchnie politycznie"[46].

Życie prywatne

edytuj

Syn Ryszarda i Janiny z domu Kubiak[1]. Wnuk Mieczysława Cenckiewicza (przed II wojną światową działacza organizacji młodzieżowej KPP, po 1945 funkcjonariusza MBP i SB MSW[47][2]). Wychowywał się w dzielnicy Zaspa w Gdańsku[48]. Jest związany z duszpasterstwem Bractwa św. Piusa X[49].

Publikacje

edytuj
  • (redakcja) Tadeusz Katelbach, Spowiedź pokolenia, przejrzał, poprawił i posłowiem opatrzył Sławomir Cenckiewicz, Gdańsk: Towarzystwo Przyjaciół Wilna i Grodna „Osobita” 2001.
  • Oczami bezpieki: szkice i materiały z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków: Wydawnictwo Arcana, 2004, ISBN 83-89243-76-8, wyd. 5 – Łomianki: Wydawnictwo LTW 2012.
  • (redakcja) Polska emigracja polityczna: informator, wstęp Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor” 2004.
  • Tadeusz Katelbach (1897–1977): biografia polityczna, Warszawa: Wydawnictwo LTW, 2005, ISBN 83-88736-59-0.
  • (wstęp) Tadeusz Katelbach, Rok złych wróżb (1943), wstęp Sławomir Cenckiewicz, red. Tomasz Boczyński, Dziekanów Leśny: Wydawnictwo LTW 2005, ISBN 83-88736-60-4.
  • (redakcja) Wacław Jędrzejewicz, Polonia amerykańska w polityce polskiej: historia Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego Pochodzenia, wstęp i oprac. Sławomir Cenckiewicz, Łomianki: Wydawnictwo LTW 2006.
  • Sławomir Cenckiewicz, Piotr Gontarczyk: SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii. Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej--Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2008. ISBN 978-83-60464-74-8. OCLC 244300822. (pol.).
  • Sprawa Lecha Wałęsy, Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka 2008, ISBN 978-83-7506-242-7.
  • (redakcja) Operacja „Zorza II”: Służba Bezpieczeństwa i Komitet Wojewódzki PZPR wobec wizyty Jana Pawła II w Trójmieście (czerwiec 1987), red. Sławomir Cenckiewicz, Marzena Kruk, Warszawa – Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej 2008.
  • Śladami bezpieki i partii. Rozprawy – Źródła – Publicystyka, Łomianki: Wydawnictwo LTW, 2009, ISBN 978-83-7565-060-0.
  • Gdański Grudzień '70, Gdańsk-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2009, ISBN 978-83-7629-054-6[50]
  • (wstęp) Kryptonim „Klan”: Służba Bezpieczeństwa wobec NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, t. 1: Wrzesień 1980 – wrzesień 1981, oprac. Marzena Kruk, Warszawa – Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej 2010.
  • Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929–2010), Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2010, ISBN 978-83-7506-507-7.
    • wydanie japońskie: Anna-no Pōrando „Rentai”. Uragiri-to shinjitsu (pis. oryg. アンナのポーランド「連帯」: 裏切りと真実), Tokio: Dōjidaisha, 2012, ISBN 978-4-88683-711-0[51]
    • wydanie czeskie: Anna Solidarita: život a dílo Anny Walentynowiczové na pozadí doby (1929–2010), z pol. orig. přel. David Zelinka, Praha: Volvox Globator: Ústav pro studium totalitních režimů 2016.
  • Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2011, ISBN 978-83-7506-875-7.
  • (wstęp) Krzysztof Wyszkowski, Głową w mur. Publicystyka polityczna, Łomianki: LTW 2012, ISBN 978-83-7565-242-0.
  • (posłowie) Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch historii: studia i publicystyka, Łomianki: LTW 2012, ISBN 978-83-7565-256-7.
  • Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2013, ISBN 978-83-7785-229-3 (pozostali autorzy: Anna Piekarska, Adam Chmielecki i Janusz Kowalski).
  • Wałęsa. Człowiek z teczki, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2013, ISBN 978-83-7785-356-6.
  • Atomowy szpieg. Ryszard Kukliński i wojna wywiadów, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2014, ISBN 978-83-7785-477-8.
  • Stanisława Kuszelewska, Kobiety; Dziwy życia, oprac. Sławomir Cenckiewicz, Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo 2014, ISBN 978-83-7785-508-9.
  • Konfidenci, Editions Spotkania, Warszawa 2015 (wspólnie z Witoldem Bagieńskim i Piotrem Woyciechowskim)[52], ISBN 978-83-7965-104-7.
  • Prezydent. Lech Kaczyński 2005–2010, Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2016 (wspólnie z Adamem Chmieleckim), ISBN 978-83-8079-049-0.
  • Pułkownik Ignacy Matuszewski, Warszawa: IPN – Wojskowe Biuro Historyczne im. gen broni Kazimierza Sosnkowskiego 2017.
  • Anna Walentynowicz (1929–2010) (współautor: Adam Chmielecki), Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2017, ISBN 978-83-8098-235-2.
  • Czerwona zaraza = Red plague (współautorzy: Adam Chmielecki, Krzysztof Jasiewicz, Maciej Rosalak, Jan Różdżyński, Piotr Semka, Piotr Włoczyk, Grzegorz Wołk, Piotr Zychowicz), Warszawa, Orle Pióro 2017 ISBN 978-83-938158-7-6.
  • Geneza Ludowego wojska Polskiego 1943–1945, Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej 2017, ISBN 978-83-949074-0-2.
  • (wstęp) Tadeusz Katelbach, O zjednoczenie i legalizm: ostatni akt życia publicznego Kazimierza Sosnkowskiego, prolog S. Cenckiewicz, oprac. Jerzy Kirszak, Warszawa: LTW-WBH 2017, ISBN 978-83-7565-518-6.
  • (współautor: Dominik Smyrgała), Tomasz Piątek i jego kłamstwa, Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy 2017 [1]
    • wersja angielska Tomasz Piątek and his lies, Wojskowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2017 [2]
  • Ignacy Matuszewski, Pisma wybrane, t. 1: 1912–1942, wybór, wprowadzenie i opracowanie Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: IPN, LTW, WBH 2019, ISBN 978-83-8098-671-8.
  • Ignacy Matuszewski, Pisma wybrane, t. 2: 1943–1946, Wybór i opracowanie Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: IPN, LTW, WBH 2019, ISBN 978-83-8098-672-5.
  • Władysław Studnicki, Polska za linią Curzona, oprac. Sławomir Cenckiewicz, posłowie Piotr Zychowicz, Warszawa: Wydawnictwo Nowej Konfederacji 2021.
  • Gdański Grudzień 70. Rekonstrukcja – dokumentacja – walka z pamięcią, wyd. 2, Gdańsk -; Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2021.
  • Agentura. Wałęsa, Skubiszewski, Kieżun, Hermaszewski, Rotfeld i inni. Dziekanów Leśny, LTW, 2022, ISBN 978-83-7565-796-8.
  • Transformacja. Mazowiecki, Magdalenka, Czempiński, Petelicki, WSI, Komorowski, „Afera marszałkowska”, Tusk. Dziekanów Leśny, LTW, 2022, ISBN 978-83-7565-782-1.
  • Historia. „Dziadek z UB”, Ludowe Wojsko (nie)Polskie, Zychowszczyzna, Vaticanum II, Lefebvre, Bergoglio i inni. Dziekanów Leśny, LTW, 2023, ISBN 978-83-7565-823-1[53].
  • (Współautor: Michał Rachoń), Zgoda. Rząd i służby Tuska w objęciach Putina, Transatlantic Foundation, Warszawa 2024, ISBN 978-83-972668-0-3[54].

Filmografia

edytuj

Odpowiadał za opracowanie historyczne przy produkcji filmu dokumentalnego pt. Konfrontacja (2005). Udzielał się jako konsultant przy audycjach telewizyjnych, m.in. cyklu Errata do biografii emitowanego w latach 2007–2010 w kanale TVP Historia[1]. Ponadto udzielał wypowiedzi w filmach dokumentalnych.

Odznaczenia, wyróżnienia, nagrody

edytuj
Odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia
  • 2005: Wyróżnienie w ramach Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza (za Oczami bezpieki...)[60].
  • 2005: Wyróżnienie w Konkursie Literackim im. Brutusa (za Oczami bezpieki...).
  • 2006: Nagroda im. Jerzego Łojka (za Tadeusz Katelbach...)[61][62].
  • 2006: Wyróżnienie „za wybitne osiągnięcia w badaniach nad Polonią w latach 2003–2006” przez Stowarzyszenie Naukowe „Polska w Świecie”
  • 2006: Nagroda Prezesa IPN przyznana przez dr hab. Janusza Kurtykę „wzorowe wykonywanie powierzonych obowiązków w zakresie pracy naukowej”[1].
  • 2009: „Człowiek Roku 2008”, tytuł przyznany przez tygodnik „Gazeta Polska” (za SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii, razem z nim wyróżnienie otrzymał współautor publikacji Piotr Gontarczyk)[63].
  • 2009: Wyróżnienie w ramach Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza (za Sprawa Lecha Wałęsy)[64].
  • 2010: Wyróżnienie przyznane przez Klub Jagielloński im. Św. Kazimierza dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi w ostatnim 20-leciu[65].
  • 2013: Nagroda im. Jacka Maziarskiego[66][67].
  • 2015: Nagroda Czarneckiego za rok 2015, przyznana przez patrona nagrody Ryszarda Czarneckiego[68].
  • 2017: Nagroda Grzegorza I Wielkiego za rok 2016, przyznana przez czasopismo „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo”[69][70]
  • 2023: Nagroda Klubów „Gazety Polskiej” za rok 2023 (wspólnie z M. Rachoniem, Za stworzenie serialu Reset)[71]
Konkursy
  • 2010: Nagroda w głosowaniu czytelników w 3. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za książkę Anna Solidarność...)[72].
  • 2012: Nagroda w głosowaniu czytelników w 5. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za Długie ramię Moskwy...)[73][74].
  • 2013: Nagroda w głosowaniu czytelników w 6. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za Lech Kaczyński...)[75].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Biogram Sławomira Cenckiewicza. slawomircenckiewicz.pl. [dostęp 2014-02-17]. (pol.).
  2. ↑ a b Roman Daszczyński: Cenckiewicz walczy z grzechem. wyborcza.pl, 2008-06-21. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  3. ↑ Sławomir Cenckiewicz doktorem habilitowanym!. [dostęp 2011-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-03)].
  4. ↑ Encyklopedia Emigracji – Sławomir Cenckiewicz.
  5. ↑ Gwiazdy w Republice – odc. 49 – Sławomir Cenckiewicz. Telewizja Republika 2018-03-25. [dostęp 2018-03-26].
  6. ↑ Andrzej Kublik: Nafciarze od Macierewicza. [dostęp 2008-06-23].
  7. ↑ Komunikat prasowy z dnia 22 lutego 2008. [dostęp 2008-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-02)].
  8. ↑ S. Cenckiewicz na łamach „Uważam Rze” i „Uważam Rze Historia”. slawomircenckiewicz.pl, 2012-05-17. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-15)]. (pol.).
  9. ↑ Pożegnalny felieton Sławomira Cenckiewicza w „Uważam Rze Historia”. slawomircenckiewicz.pl, 2013-01-24. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  10. ↑ Redakcja. dorzeczy.pl. [dostęp 2013-02-04]. (pol.).
  11. ↑ Sławomir Cenckiewicz w „Historii Do Rzeczy”. slawomircenckiewicz.pl, 2013-03-28. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  12. ↑ Cenckiewicz na łamach „Securitas Imperii”!. slawomircenckiewicz.pl, 19 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-01].
  13. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. wp.pl. [dostęp 2013-06-18]. (pol.).
  14. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna. zysk.com.pl. [dostęp 2013-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-30)]. (pol.).
  15. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna – w poniedziałek rusza trasa promocyjna wielkiej książki poświęconej śp. Prezydentowi RP. wpolityce.pl, 2013-06-12. [dostęp 2013-09-30]. (pol.).
  16. ↑ Premiera książki Lech Kaczyński: biografia polityczna 1949–2005. blogpress.pl, 2013-07-06. [dostęp 2013-09-30]. (pol.).
  17. ↑ Wałęsa. Człowiek z teczki – Sławomir Cenckiewicz. zysk.com.pl. [dostęp 2013-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-25)]. (pol.).
  18. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Piotr Woyciechowski: Tajemnica „Tamizy”. Jak prof. Kieżun współpracował z bezpieką. dorzeczy.pl. [dostęp 2015-12-16].
  19. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Piotr Woyciechowski: Cenckiewicz i Woyciechowski dla niezalezna.pl: Witold Kieżun – życie oficjalne. niezalezna.pl/, 2014-10-06. [dostęp 2015-12-16].
  20. ↑ Sympozjum naukowe „Oblicza wolności”. wsksim.edu.pl. [dostęp 2014-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  21. ↑ Pełnomocnik MON ds. Reformy Archiwów Wojskowych. mon.gov.pl, 2016-01-04. [dostęp 2016-01-04].
  22. ↑ Komunikat Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej do Spraw Reformy Archiwów Wojskowych i p.o. dyrektora CAW. caw.wp.mil.pl, 2016-01-15. [dostęp 2016-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-21)].
  23. ↑ Sejm wybrał członków Kolegium IPN. rp.pl, 23 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-23].
  24. ↑ Sławomir Cenckiewicz kończy współpracę z tygodnikiem ‘Do Rzeczy’. Paweł Lisicki zaskoczony [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-08-04] (pol.).
  25. ↑ Minister Kultury powołał członków Rady Muzeum. muzeum1939.pl. [dostęp 2018-02-09].
  26. ↑ Powołanie członków Rady Muzeum przy Muzeum II Wojny. sip.lex.pl. [dostęp 2022-09-06].
  27. ↑ Skład Rady. muzeum1939.pl. [dostęp 2024-09-01].
  28. ↑ RAD-on: RAPORTY, ANALIZY, DANE [online], radon.nauka.gov.pl [dostęp 2023-06-19].
  29. ↑ Dr hab. Sławomir Cenckiewicz doradcą prezesa IPN ds. naukowych. ipn.gov.pl, 21 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-21].
  30. ↑ Autor „Resetu” jest zatrudniony w MSZ. Sikorski: Za pieniądze rządu uprawia propagandę [online], Wprost, 19 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-19] (pol.).
  31. ↑ Rada Programowa. fundacjakurtyki.pl. [dostęp 2025-03-01].
  32. ↑ Sejm podjął decyzję. Skład komisji lex Tusk przegłosowany [WIDEO] [online], wiadomosci.onet.pl [dostęp 2023-08-30] (pol.).
  33. ↑ Komisja zbada rosyjskie wpływy w Polsce. Na jej czele stanął profesor Sławomir Cenckiewicz [online], niezalezna.pl [dostęp 2023-09-11] (pol.).
  34. ↑ Głosowanie nr 43 na 1. posiedzeniu Sejmu - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej [online], sejm.gov.pl [dostęp 2023-11-29].
  35. ↑ Uroczyste pożegnanie Dyrektora WBH. wbp.wp.mil.pl, 2023-12-11. [dostęp 2023-12-11].
  36. ↑ Redakcja, Dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego został żołnierz komunistycznej wojskowej bezpieki [online], Portal Warszawski, 19 lutego 2024 [dostęp 2024-02-22] (pol.).
  37. ↑ Sławomir Cenckiewicz reaguje na zmiany w Muzeum Wojska Polskiego. Napisał list do szefa MON [online], Onet Wiadomości, 22 lutego 2024 [dostęp 2024-02-22] (pol.).
  38. ↑ Sprzeciw wobec nominacji dla Bogusława Packa. Profesorowie odchodzą z Rady Muzeum Wojska Polskiego | Niezalezna.pl [online], niezalezna.pl [dostęp 2024-02-22].
  39. ↑ Zarzuty dla byłego Dyrektora Wojskowego Biura Historycznego w związku z pomocnictwem w ujawnieniem fragmentów Planu Użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - Prokuratura Okręgowa w Warszawie - Portal Gov.pl [online], Prokuratura Okręgowa w Warszawie [dostęp 2025-05-08].
  40. ↑ Cenckiewicz zabrał głos po prawomocnym wyroku w sprawie TW Bolka. dorzeczy.pl, 2025-05-18. [dostęp 2025-05-18].
  41. ↑ To najgroźniejszy przepis lex Tusk. Uderzy nie tylko w przesłuchiwanych [online], Businessinsider, 1 czerwca 2023 [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  42. ↑ Pracuje w archiwum MSZ i ujawnia materiały resortu. Kontrowersje wokół Cenckiewicza [online], Onet Wiadomości, 19 czerwca 2023 [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  43. ↑ Rachoń i Sakiewicz o Resecie. Dokument, który zrobił ogromne wrażenie. To najlepszy obraz totalności | Niezalezna.pl [online], niezalezna.pl [dostęp 2023-11-30].
  44. ↑ "Reset" podzielił polityków. Skrajne opinie o serialu dokumentalnym TVP [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  45. ↑ Michał Wróblewski, Komisja ds. wpływów Rosji chce "blokady" Donalda Tuska. Znamy decyzję Andrzeja Dudy [online], wiadomosci.wp.pl, 30 listopada 2023 [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  46. ↑ Tusk: Ta sprawa cuchnie politycznie [online], pap.pl [dostęp 2023-11-30].
  47. ↑ Piotr Semka: Nie kijem Cenckiewicza, to pałką. rp.pl, 2008-06-03. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  48. ↑ Sławomir Cenckiewicz: Jestem żołnierzem prawdy. gazetaprawna.pl, 16 marca 2017. [dostęp 2024-12-19].
  49. ↑ Nadchodzi prawdziwa wiosna Kościoła. rp.pl, 2009-02-17. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  50. ↑ Sławomir Cenckiewicz. Gdański grudzień 70.. ipn.poczytaj.pl. [dostęp 2013-06-18]. (pol.).
  51. ↑ Ukazało się japońskie wydanie „Anny Solidarność”. slawomircenckiewicz.pl, 2012-03-13. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-15)]. (pol.).
  52. ↑ Konfidenci. editionsspotkania.pl. [dostęp 2015-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].
  53. ↑ Historia [online], Wydawnictwo LTW [dostęp 2023-08-03].
  54. ↑ "Zamów, zanim Tusk zakaże". Cenckiewicz i Rachoń napisali książkę. dorzeczy.pl, 9 września 2024. [dostęp 2024-10-27]. (pol.).
  55. ↑ „Towarzysz generał” pokazany w TVP. Generał kontratakuje. debata.olsztyn.pl, 2 lutego 2010. [dostęp 2014-01-02].
  56. ↑ „Niosła go Polska” – film z udziałem Sławomira Cenckiewicza. slawomircenckiewicz.pl, 18 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-01].
  57. ↑ Cenckiewicz w nowym filmie „Aliny Czerniakowskiej!. [dostęp 2014-12-19]. (pol.).
  58. ↑ Cenckiewicz: Założenie było takie, że jak się Rosję jeszcze bardziej "omisiuje"... [online], dziennik.pl, 16 czerwca 2023 [dostęp 2023-07-12] (pol.).
  59. ↑ M.P. z 2008 r. nr 5, poz. 59.
  60. ↑ Nagroda główna w 2005 roku. jozef-mackiewicz.pl. [dostęp 2013-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-01)]. (pol.).
  61. ↑ Nagroda im. Jerzego Łojka. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 1–2 (72–73), s. 23, 2007. 
  62. ↑ Maciej Marosz: Nagroda im. Jerzego Łojka wręczona. iap.pl, 2006-12-11. [dostęp 2017-07-04].
  63. ↑ Człowiek roku 2008. stefczyk.tv. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  64. ↑ Cenckiewicz nagrodzony!. slawomircenckiewicz.pl, 2009-11-13. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-11)]. (pol.).
  65. ↑ Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW. uksw.edu.pl, 2010-01-30. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  66. ↑ Nagroda imienia Maziarskiego dla Cenckiewicza. sdp.pl, 2013-10-25. [dostęp 2013-10-30]. (pol.).
  67. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem nagrody im. Jacka Maziarskiego. niezalezna.pl, 2013-10-26. [dostęp 2013-10-30]. (pol.).
  68. ↑ Nagrody Czarneckiego AD 2017. niezalezna.pl, 2017-12-28. [dostęp 2018-01-12]. (pol.).
  69. ↑ Katarzyna Gójska-Hejke: Sławomir Cenckiewicz laureatem nagrody „Nowego Państwa”. panstwo.net, 2017-01-30. [dostęp 2017-01-30].
  70. ↑ Sławomir Cenckiewicz: Państwo polskie jest rządzone przez patriotyczną elitę. niezalezna.pl, 2017-01-30. [dostęp 2017-01-30].
  71. ↑ Gala Człowieka Roku "Gazety Polskiej" 2023. Poznaliśmy laureatów. filarybiznesu.pl, 2024-01-16. [dostęp 2025-04-23].
  72. ↑ Cenckiewicz nagrodzony!. slawomircenckiewicz.pl, 2010-11-29. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-07)]. (pol.).
  73. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem Nagrody Historycznej Roku im. Oskara Haleckiego!. wpolityce.pl, 2012-11-09. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  74. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem Nagrody Historycznej Roku im. Oskara Haleckiego!. slawomircenckiewicz.pl, 2012-11-10. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  75. ↑ Wyłoniono zwycięskie publikacje w konkursie Książka Historyczna Roku. wyborcza.pl, 2013-11-15. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sławomir_Cenckiewicz&oldid=76821178”