Wikipedia

Vic Morrow

amerykański aktor (1929–1982)

Victor Morrow (ur. 14 lutego 1929 jako Victor Morozoff, zm. 23 lipca 1982) – amerykański aktor. Popularność zapewniła mu rola w serialu Combat! (1962–1967) produkcji ABC, dzięki której otrzymał nominację do nagrody Emmy w kategorii Najlepszy aktor (pierwszoplanowy) występujący regularnie w serialu. Występował na ekranach przez ponad trzy dekady; m.in. w Szkolnej dżungli (ang. Blackboard Jungle; 1955), Królu Kreolu (ang. King Creole; 1958), Poletku Pana Boga (ang. God’s Little Acre; 1958), Brudnej Marry, świrusie Larry (ang. Dirty Marry, Crazy Larry; 1974) i Strasznych misiach (ang. The Bad News Bears; 1976). Morrow był aktorem aż do tragicznej śmierci na planie filmu Strefa mroku (ang. Twilight Zone: The Movie; 1983), kiedy wraz z dwójką aktorów dziecięcych zginął w wyniku katastrofy śmigłowca[2][3].

Vic Morrow
Victor Morozoff[1]
Ilustracja
Vic Morrow w 1971 roku
Imię i nazwisko

Victor Morrow

Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1929
Bronx, Nowy Jork, Stany Zjednoczone

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1982
Indian Dunes, Kalifornia, Stany Zjednoczone

Współmałżonek

• Barbara Turner (1958–1964)
• Gale A. Lester (1975–1979)

Lata aktywności

1955–1982

Multimedia w Wikimedia Commons

Wczesne lata edytuj

Morrow urodził się w okręgu Bronx w Nowym Jorku, w rodzinie żydowskiej[4]. Jego ojcem był Harry Morozoff, inżynier elektryk, a matką Jean (Kress) Morozoff[5]. W wieku 17 lat przerwał edukację i wstąpił do United States Navy[6]. Przez wiele lat Morrow żył z rodziną w Asbury Park w stanie New Jersey[7].

Kariera edytuj

Morrow przyciągnął uwagę wcielając się w postać Stanleya Kowalskiego w sztuce teatralnej Tramwaj zwany pożądaniem (ang. A Streetcar Named Desire)[8]. Jego pierwszym filmem była Szkolna dżungla (1955), w którym zagrał rolę studenta prześladującego nauczyciela (Glenn Ford).

Film ten został wyprodukowany przez wytwórnię Metro-Goldwyn-Mayer, która następnie obsadziła Morrowa w Opowieści o złym człowieku (ang. Tribute to a Bad Man; 1956). Morrow występował gościnnie w produkcjach telewizyjnych, takich jak The Millionaire, Matinee Theatre, Alfred Hitchcock przedstawia (ang. Alfred Hitchcock Presents), The Restless Gun, Trackdown, Richard Diamond, Private Detective i Telephone Time.

Morrow grał również drugoplanową rolę w filmie Mężczyźni na wojnie (Men in War; 1957) reżyserii Anthony’ego Manna i Hell’s Five Hours (1958). Pojawił się, obok Elvisa Presleya i m.in. Waltera Matthau oraz Carolyn Jones, w Królu Kreolu reżyserii Michaela Curtiza. Mann zaprosił go do Poletka Pana Boga (1958).

Jednakże Morrow pozostał głównie aktorem telewizyjnym, występując w Naked City, Wichita Town, The Rifleman, The Lineup, Johnny Ringo, The Brothers Brannagan, The Law and Mr. Jones, The Lawless Years, The Barbara Stanwyck Show, General Electric Theatre, Target: The Corruptors, The Tall Man, Outlaws, Bonanzie (ang. Bonanza), a także Nietykalnych (ang. The Untouchables).

W jednym z pierwszych odcinków Bonanzy, „The Avenger” zagrał tajemniczego osobnika znanego tylko jako Lassiter – nazwaną na cześć miasta z którego pochodził – który zjawia się w Virginia City gdzie pomaga uratować Bena i Adama Cartwrighta przed niesłusznym powieszeniem i ostatecznie rozprawia się z poszukiwanym przez niego człowiekiem, ujawniając się jako łowca biorących udział w linczu, w którym zginął jego ojciec; po zabiciu około połowy uczestników samosądu opuszcza miejscowość niczym Clint Eastwood w filmie Mściciel (ang. High Plains Drifter). Morrow wystąpił także w odcinku „The Tin Badge” w trzeciej serii Bonanzy.

Mann obsadził Morrowa po raz trzeci w filmie Cimarron (1960), w którym ponownie zadręczał postać graną przez Glenna Forda. Grał razem z Audie Murphym w Posse from Hell (1961).

Morrow wcielił się w rolę żołnierza/inżyniera porucznika Roberta Bensona w odcinku „A Matter of Honor” w serialu Death Valley Days z 1962 roku, prowadzonym przez Stanleya Andrewsa. Fabuła skupia się na narzeczonej Bensona, Indianie (Shirley Ballard), która próbuje przekonać go do sprzedaży tajnych informacji wojskowych kryminalistom-potentatom nieruchomości takim jak Joseph Hooker (Howard Petrie). Trevor Bardette i Meg Wyllie zostali obsadzeni w rolach Kapitana i pani Warner.

Po raz pierwszy Morrow otrzymał główną rolę w filmie kryminalnym Portrait of a Mobster (1961), grając Dutcha Schultza[9].

W późniejszym czasie był wciąż głównie aktorem telewizyjnym, pojawiając się w Death Valley Days, Alcoa Premiere i Suspense.

Combat! edytuj

 
Vic Morrow jako sierżant Saunders w Combat!

Morrow zagrał główną rolę sierżanta „Chipa” Saundersa w serialu Combat!, dramacie telewizyjnym osadzonym w czasach II wojny światowej i nadawanym w latach 1962–1967[10]. Gene Santoro, badacz popkultury stwierdził:

Najdłużej emitowany dramat telewizyjny związany z II wojną światową (1962–1967) był tak naprawdę zbiorem 50-minutowych filmów. Okraszone scenami bitewnymi, skupiają się na ciężkiej pracy oddziału, począwszy od D-Day – odważny obraz ludzi próbujących odzyskać człowieczeństwo i przeżyć. Melodramat, komedia i satyra wchodzą do gry gdy porucznik Hanley (Rick Jason) i sierżant Saunders (Vic Morrow) prowadzą swój oddział w stronę Paryża... nieustępliwość wydrąża antybohatera Saundersa: od czasu do czasu możesz dostrzec nagrobki w jego oczach.

(ang. TV's longest-running World War II drama (1962–1967) was really a collection of complex 50-minute movies. Salted with battle sequences, they follow a squad's travails from D-Day on – a gritty ground-eye view of men trying to salvage their humanity and survive. Melodrama, comedy, and satire come into play as top-billed Lieutenant Hanley (Rick Jason) and Sergeant Saunders (Vic Morrow) lead their men toward Paris ... The relentlessness hollows antihero Saunders out: at times, you can see the tombstones in his eyes.)

[11]

Jego przyjaciel i współgwiazda z planu Combat!, Rick Jason, opisał Morrowa jako „mistrzowskiego reżysera”, który wyreżyserował „jeden z najlepszych filmów anty-wojennych jakie kiedykolwiek widziałem”. Odnosił się do dwuczęściowego odcinka „Hills Are for Heroes”, do którego scenariusz napisał Gene L. Coon[12].

Deathwatch i A Man Called Sledge edytuj

Morrow pracował także jako reżyser telewizyjny. Wspólnie z Leonardem Nimoyem stworzył Deathwatch (1965), będący anglojęzyczną adaptacją sztuki Haute Surveillance Jeana Geneta, opracowaną przez Morrowa i Barbarę Turner. Reżyserem był Morrow, a w filmie zagrał Nimoy[13].

Po zakończeniu produkcji Combat!, Morrow zagrał główną rolę w Target: Harry (1969), pilocie planowanego serialu, który nie został wyprodukowany; reżyserem był Roger Corman.

W 1969 roku założył przedsiębiorstwo Carleigh[14].

Morrow napisał scenariusz i wyreżyserował spaghetti western A Man Called Sledge (1970), którego producentem był Dino Delaurentiis. W filmie wystąpili James Garner, Dennis Weaver i Claude Akins. Po Deathwatch, był to pierwszy i jedyny duży film Marrowa, w którym nie pojawił się przed kamerą. Sceny do Sledge kręcono we Włoszech w pustynnych plenerach, kojarzących się z południowo-zachodnimi Stanami Zjednoczonymi.

Morrow wystąpił gościnnie w The Immortal, Dan August, Hawaii Five-O, Mannix, Sarge, McCloud oraz Owen Marshall: Counselor at Law.

Filmy telewizyjne edytuj

W latach 70. Morrow grał w niektórych filmach telewizyjnych, w tym A Step Out of Line (1971), Travis Logan, D.A. (1971) (tytułowa rola), River of Mystery (1971), The Glass House (1972), The Weekend Nun, Tom Sawyer (1973), Nightmare (1974).

Gościnnie pojawiał się w Ironside, The Bold Ones: The New Doctors, Mission: Impossible, The FBI, Love Story, Ulicach San Francisco (ang. The Streets of San Francisco) i Police Story.

Morrow zagrał także w dwóch odcinkach australijskiego serialu The Evil Touch z 1973 roku, którego jeden z nich także reżyserował.

Wcielił się w rolę przebiegłego szeryfa w filmie drogi Brudna Mary, świrus Larry reżyserii Johna Hougha, również wystąpił, razem z Martinem Sheenem, jako morderczy szeryf w filmie telewizyjnym The California Kid (1974) i The Take (1974).

Objął główną rolę w Funeral for an Assassin (1975). Ponadto grał główne role w Death Stalk (1975), Dziewczynie do dziecka (ang. Wanted: Babysitter; 1975), The Night That Panicked America (1975), Treasure of Matecumbe (1976) oraz w komedii Straszne misie, gdzie zagrał agresywnego, współzawodniczącego trenera baseballu Roya Turnera.

W końcówce lat 70. Morrow grał w coraz większej ilości miniseriali, takich jak Captains and the Kings (1977), Korzenie (ang. Roots) i The Last Convertible (1979), a także gościnnie w Bronc, Hunter, The Littlest Hobo i Aniołkach Charliego (ang. Charlie’s Angels).

Powrócił do reżyserii, obejmując stery przy produkcji odcinków do Quincy, M.E., Lucan i Walt Disney's Wonderful World of Color.

Ostatnie role edytuj

Morrow zagrał główną rolę w The Ghost of Cypress Swamp (1977), japońskim filmie Wiadomość z kosmosu (jap. 宇宙からのメッセージ – Uchū kara no Messēji, ang. Message from Space; 1978) i The Evictors (1979). Pojawiał się również w filmach telewizyjnych The Man with the Power (1977), The Hostage Heart (1977), Curse of the Black Widow (1977), Wild and Wooly (1978), Stone (1978) i Paris (1980).

Morrow wystąpił w Humanoidach z głębiny (ang. Humanoids from the Deep; 1980) Rogera Cormana i Ostatnim rekinie (ang. The Last Shark; 1981) oraz regularnie w serialu kryminalnym B.A.D. Cats (1980).

Do ostatnich roli Morrowa należą również gościnny udział w Aniołkach Charliego, Magnum (ang. Magnum, P.I.) oraz w filmach 1990: The Bronx Warriors (1981) i Abenko Green Berets (1982).

Życie prywatne edytuj

W 1958 roku[4] Morrow poślubił aktorkę i scenarzystkę Barbarę Turner. Razem mieli dwie córki, Carrie Ann Morrow (1958–2016) i aktorkę Jennifer Jason Leigh (ur. w 1962). Po siedmiu latach małżeństwo Morrowa i Turner zakończyło się rozwodem. W 1975 roku ożenił się z Gale Lester; w lipcu 1982 roku, tuż przed śmiercią Morrowa, dokonali separacji.

Po rozwodzie z matką Jennifer, relacje między Morrowem a córką uległy pogorszeniu. Jennifer zmieniła nazwisko na Leigh i w chwili śmierci aktora ich relacje wciąż były oziębłe[15].

Rick Jason, współgwiazda Combat!, wspomina Morrowa jako „całkowicie nielubiącego broni palnej. W serialu używał pistoletu maszynowego Thompson, ale to była praca. Pod jakimkolwiek innym względem nie chciał mieć z nią nic do czynienia”[12].

Śmierć edytuj

Osobny artykuł: Katastrofa śmigłowca na planie filmu Strefa mroku.

W 1982 roku Marrow został obsadzony w filmie Strefa mroku, we fragmencie reżyserowanym przez Johna Landisa. Morrow grał rolę Billa Connora, rasisty przeniesionego w czasie i umieszczonego w różnych sytuacjach, w których stawał się prześladowaną ofiarą: jako Żyd we Francji Vichy, czarnoskóry tuż przed samosądem dokonanym przez Ku Klux Klan i jako Wietnamczyk na chwilę przed śmiercią z rąk żołnierzy amerykańskich.

We wczesnych godzinach 23 lipca 1982 roku, Morrow i dwoje dziecięcych aktorów, siedmioletni Myca Dinh Le i sześcioletnia Renee Shin-Yi Chen, uczestniczyli w nagrywaniu scen w pobliżu Santa Clarita w Kalifornii, na obszarze znanym jako Indian Dunes. W jednej ze scen odgrywani przez nich bohaterowie mieli uciekać z opuszczonej wietnamskiej wioski przed ścigających ich śmigłowcem U.S. Army[2]. Podczas gdy śmigłowiec unosił się około 7,3 m (24 stóp) nad nimi ciepło powstałe w wyniku eksplozji pirotechnicznych podobno doprowadziło do rozwarstwienia (delaminacji) łopat wirnika[16], w wyniku czego śmigłowiec gwałtownie opadł i rozbił się, zabijając natychmiastowo całą trójkę. Morrow i Le ulegli dekapitacji i okaleczeniu łopatami wirnika, natomiast Chen została zmiażdżona płozą maszyny[17].

Landis i czworo pozostałych oskarżonych, w tym pilot śmigłowca Dorsey Wingo, ostatecznie zostli uniewinnieni z zarzutu nieumyślnego spowodowania śmierci po blisko dziewięcio-miesięcznym procesie. Rodzice Le i Chen złożyli pozew, który został później wycofany z powodu porozumienia pozasądowego na nieznaną kwotę. Obie córki Morrowa również złożyły pozew, który także wycofano w wyniku porozumienia pozasądowego[17][18].

Morrow został pochowany na cmentarzu Hillside Memorial Park Cemetery w Culver City[19].

Filmografia edytuj

Rok Tytuł Rola Uwagi
1955 Szkolna dżungla Artie West
It's a Dog's Life pies Wildfire rola głosowa, nie wymieniony w napisach
1956 Opowieść o złym człowieku Lars Peterson
The Millionaire Joey Diamond odcinek „The Joey Diamond Story”
Climax! Ted odcinek „Strange Hostage”
1957 Mężczyźni na wojnie kapral James Zwickley
Alfred Hitchcock przedstawia Benny Mungo odcinek „A Little Sleep”
1958 Richard Diamond, Private Detective Joe Rovi odcinek „The Ed Church Case”
Hell's Five Hours Burt Nash
Król Kreol Shark
Poletko Pana Boga Shaw Walden
1958–1959 The Rifleman Johnny Cotton ABC-TV, 2 odcinki
1959 Naked City David Greco ABC-TV, odcinek „The Shield”
Johnny Ringo Bill Stoner CBS-TV, odcinek „Kid With a Gun”
The Lawless Years Nick Joseph NBC-TV, odcinek „The Nick Joseph Story (pilot)”
1960 The Brothers Brannagan Locke lokalnie dystrybuowany program telewizyjny (ang. syndicated TV), premiera serialu, odcinek „Tune in for Murder”
The Barbara Stanwyck Show Leroy Benson NBC-TV, odcinek „The Key to the Killer”
Cimarron Wes Jennings
1960–1961 Bonanza Lassiter / Ab Brock 2 odcinki
1960-1962 The Untouchables Vince Shirer / Collier 2 odcinki
1961 Posse from Hell Crip
The Law and Mr. Jones Dr. Bigelow ABC-TV, odcinek „A Very Special Citizen”
Portrait of a Mobster Dutch Schultz
The Tall Man Skip Farrell NBC-TV, odcinek „Time of Foreshadowing”
1962 The New Breed Belman ABC-TV, odcinek „To Sell Another Human Being”
1962–1967 Combat! sierżant Chip Saunders ABC-TV, 152 odcinki
1969 Target: Harry Harry Black inne tytuły: What's In it For Harry?, How to Make It
1970 A Man Called Sledge Gold Guard Scout nie wymieniony w napisach
The Immortal szeryf Dan W. Wheeler odcinek „The Rainbow Butcher”
Dan August Steve Harrison ABC-TV odcinek „The Union Forever”
1971 Hawaii Five-O Edward Heron CBS-TV, odcinek „Two Doves and Mr. Heron”
Mannix Eric Latimer CBS-TV, odcinek „Days Beyond Recall”
The F.B.I. Porter Bent odcinek „The Stalking Horse”
Sarge por. Ross Edmonds TV, odcinek „A Push Over the Edge”
1972 McCloud Richard NBC-TV, odcinek „A Little Plot at Tranquil Valley”
Owen Marshall: Counselor at Law Andy Capaso ABC-TV, odcinek „Eight Cents Worth of Protection”
The Glass House Hugo Slocum film telewizyjny
Mission: Impossible Joseph Collins CBS-TV, odcinek „Five Days in the Death of Sgt. Brown”
1973 Love Story Dave Walters NBC-TV, odcinek „The Cardboard House”
The F.B.I. John Omar Stahl odcinek „Desperate Journey”
Ulice San Francisco Vic Tolliman ABC-TV, odcinek „The Twenty-Four Karat Plague”
1973–1974 Police Story sierżant Joe LaFrieda NBC-TV, 3 odcinki
The Evil Touch Purvis Greene TV, 2 odcinki
1974 Brudna Mary, świrus Larry Kapitan Franklin
The Take Manso
The California Kid Roy Childress film telewizyjny
Funeral for an Assassin Michael Cardiff
1975 Dziewczyna do dziecka Vic, porywacz
The Night That Panicked America Hank Muldoon film telewizyjny
1976 Captains and the Kings Tom Hennessey 3 odcinki
Straszne misie Coach Roy Turner
Treasure of Matecumbe Spangler film Disneya
1977 Korzenie Ames miniserial ABC-TV, 2 odcinki
Hunter CBS-TV, 2 odcinki
The Hostage Heart Steve Rockewicz film telewizyjny
1978 Wild and Wooly Warden Willis film telewizyjny
Wiadomość z kosmosu (ang. Message from Space, jap. Uchū kara no Messēji) generał Garuda japoński film (Toei)
1978–1980 Aniołki Charliego por. Harry Stearns ABC-TV, 2 odcinki „Angel In Hiding”, premiera 5. serii
1979 Greatest Heroes of the Bible Arioch TV, odcinek „Daniel and Nebuchadnezzar”
The Evictors Jake Rudd
The Seekers Leland Pell film telewizyjny
1980 Humanoidy z głębiny Hank Slattery inne tytuły: Potwór
B.A.D. Cats kapitan Eugene Nathan TV, 9 odcinków
1981 Ostatni rekin Ron Hamer inny tytuł: Great White
Magnum sierżant policji Jordan CBS-TV, odcinek „Wave Goodbye”
1982 Fantasy Island Douglas Picard ABC-TV, odcinek „The Challenge/A Genie Named Joe”
1990: The Bronx Warriors Hammer przedostatni film
Abenko gongsu gundan południowokoreański film wojenny; w reżyserii Im Kwon-taek
1983 Strefa mroku Bill Connor zmarł w wyniku wypadku na planie filmowym podczas nagrywania scen
(ostatnia rola filmowa)

Nominacje edytuj

Rok Nagroda Kategoria Dzieło Rezultat
1963 Primetime Emmy Awards Najlepszy aktor (pierwszoplanowy) występujący regularnie w serialu Combat! Nominowany

Przypisy edytuj

  1. ↑ Victor Morozoff in the 1940 Census [online], ancestry.com [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  2. ↑ a b TV actor Vic Morrow killed, „Eugene Register-Guard”, Oregon: Associated Press, 23 lipca 1982, 1A (ang.).
  3. ↑ Actor, two children die during filming, „Lodi News-Sentinel”, Kalifornia: UPI, 24 lipca 1982, s. 1 (ang.).
  4. ↑ a b Jo Davidsmeyer, VIC MORROW biography [online], jodavidsmeyer.com [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  5. ↑ Paul Donnelley, Fade to Black: A Book of Movie Obituaries, Omnibus, 2003, s. 504, ISBN 0-7119-9512-5 (ang.).
  6. ↑ Morrow, Victor Harry, S1c [online], TogetherWeServed [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  7. ↑ Bob Vosseller, Jersey Shore Native Vic Morrow Remembered 40 Years After Tragic Death [online], Jersey Shore Online, 22 lipca 2022 [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  8. ↑ E. Schallert, Moss Hart to write duchin story; video man plans features, „Los Angeles Times”, 17 listopada 1954 (ang.).
  9. ↑ A. MacMINN, Camera angles, „Los Angeles Times”, 13 stycznia 1963 (ang.).
  10. ↑ Hal Humphrey, Combat' Star Finds It's Hard to Sleep on the Set, „Los Angeles Times”, 20 września 1964, B22 (ang.).
  11. ↑ Gene Santoro, Infantrymen on the Small Screen, „World War II”, 6, 25, Leesburg, Virginia: Weider History Group, kwiecień 2011, s. 69 [dostęp 2013-08-24] (ang.).
  12. ↑ a b Rick Jason, Scrapbooks of My Mind: A Hollywood Autobiography [online], www.scrapbooksofmymind.com, lipiec 2000 [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  13. ↑ Drama by Genet will be filmed., „New York Times”, 27 listopada 1962 (ang.).
  14. ↑ B. Martin, Carleigh productions buys two properties, „Los Angeles Times”, 25 października 1969 (ang.).
  15. ↑ David Wallace, For Jennifer Jason Leigh, Fast Times Are Slowed by Personal Tragedy, „People”, 18 (16), 18 października 1982 (ang.).
  16. ↑ NTSB Accident Report [PDF], Washington, D.C.: National Transportation Safety Board, 23 lipca 1982 [zarchiwizowane 2012-03-05] (ang.).
  17. ↑ a b Stephen Farber, Marc Green, Outrageous Conduct: Art, Ego and the Twilight Zone Case, Arbor House/Morrow, 1988, s. 394, ISBN 978-0-87795-948-9 [dostęp 2022-07-24] (ang.).
  18. ↑ Denise Noe, The Twilight Zone Tragedy: Funerals and Blame, [w:] Crime Library, TruTV [zarchiwizowane 2013-10-19] (ang.).
  19. ↑ Funeral for Vic Morrow [online], calisphere.org [zarchiwizowane 2018-09-28] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vic_Morrow&oldid=72211481”