Àlex Corretja
Àlex Corretja Verdegay (ur. 11 kwietnia 1974 w Barcelonie) – hiszpański tenisista narodowości katalońskiej, finalista wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, wicelider rankingu światowego, medalista olimpijski w grze podwójnej z Sydney (2000), zdobywca Pucharu Davisa.
Àlex Corretja | ||||||||||||||||
Państwo | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1974 | |||||||||||||||
Wzrost |
180 cm | |||||||||||||||
Gra |
praworęczna, jednoręczny bekhend | |||||||||||||||
Status profesjonalny |
1991 | |||||||||||||||
Zakończenie kariery |
2005 | |||||||||||||||
Gra pojedyncza | ||||||||||||||||
Wygrane turnieje |
17 | |||||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
2 (1 lutego 1999) | |||||||||||||||
Australian Open |
3R (1998) | |||||||||||||||
Roland Garros |
F (1998, 2001) | |||||||||||||||
Wimbledon |
2R (1994, 1996) | |||||||||||||||
US Open |
QF (1996) | |||||||||||||||
Gra podwójna | ||||||||||||||||
Wygrane turnieje |
3 | |||||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
50 (9 czerwca 1997) | |||||||||||||||
Australian Open |
3R (1998) | |||||||||||||||
Wimbledon |
3R (1996) | |||||||||||||||
US Open |
3R (1996) | |||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
|
Od grudnia 2001 roku jest żonaty (z Martą Cors), ma dwie córki (Aroę, ur. 2003 i Carlę, ur. 2005).
Kariera tenisowa
edytujJako junior wygrał turniej Orange Bowl do lat 16 w 1990 roku.
W zawodowym gronie tenisistów Corretja występował w latach 1991–2005.
Pierwszy finał rangi ATP World Tour osiągnął w 1992 roku w Guaruji, przegrywając z Carstenem Arriensem. Wynik ten dał Hiszpanowi awans do czołowej setki rankingu światowego.
W 1993 roku osiągnął 2 półfinały i 4 ćwierćfinały rozgrywek ATP World Tour. Przełomowy w jego karierze okazał się kolejny sezon – w 1994 roku był w półfinałach w Meksyku, Barcelonie, Madrycie, Indianapolis, Atenach i Santiago, a jesienią w finale w Palermo (przegrał z Alberto Berasateguiem). W listopadzie 1994 roku wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w Buenos Aires Javiera Franę.
W 1995 roku Corretja był w 4 rundzie wielkoszlemowego French Open, a w turnieju w Gstaad pokonał Thomasa Mustera, przerywając serię 40 zwycięstw na kortach ziemnych tego zawodnika. W 1996 roku głównie dzięki 3 finałom turniejowym (Hamburg, Kitzbühel, Marbella) znalazł się po raz pierwszy w czołowej dwudziestce rankingu światowego (nr 19. w październiku 1996 roku). Był również w ćwierćfinale US Open, gdzie uległ Pete’owi Samprasowi w pięciosetowym pojedynku, w którym Amerykanin zmagał się z kłopotami zdrowotnymi, a Hiszpan nie wykorzystał piłki meczowej.
W 1997 roku Corretja awansował już do najlepszej dziesiątki na świecie po zwycięstwie w Rzymie. W finale pokonał Marcelo Ríosa. W ciągu tego sezonu był w 5 finałach turniejowych, z czego 3 wygrał.
W sezonie 1998 tenisista hiszpański wygrał 5 turniejów, w dalszych 2 dochodził do finałów. Jeden z tych finałów osiągnął w wielkoszlemowym French Open, gdzie pokonał m.in. Hernána Gumy’ego w pojedynku 3 rundy, trwającym 5 godzin i 31 minut. Mecz ten (wygrany przez Corretję 6:1, 5:7, 6:7, 7:5, 9:7) stał się na kilka lat rekordem turnieju pod względem długości (później wynik ten poprawili Fabrice Santoro i Arnaud Clément). W dalszych rundach Corretja pokonał Jasona Stoltenberga, Filipa Dewulfa, a w półfinale Cédrica Pioline’a. W finale nie sprostał Carlosowi Moi, przegrywając 3:6, 5:7, 3:6. W lipcu triumfował w Gstaad, pokonując w finale Borisa Beckera. Podczas turniejów latem rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych wygrał imprezę w Indianapolis, pokonując w finale Andre Agassiego i dochodząc do 4 rundy US Open (ponownie przegrał z Moyą). W październiku Corretja wygrał halowy turniej w Lyonie po finale z Tommym Haasem. Wyniki te dały mu awans do turnieju ATP World Tour World Championships. Zawody rozpoczął od zwycięstwa nad Andre Agassim (który skreczował w trzecim secie). Następnie przegrał pojedynek z Timem Henmanem, ale dzięki zwycięstwu nad rezerwowym Albertem Costą wyszedł z grupy. W półfinale pokonał lidera rankingu Pete’a Samprasa, a w decydującym meczu zrewanżował się Carlosowi Moi za porażkę w finale French Open. Corretja wygrał finał 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5, a po turnieju awansował na 3. miejsce w rankingu światowym. Pozycję tę poprawił o jeszcze jedno miejsce na początku lutego 1999 roku.
Sezon 1999 był mniej udany dla Hiszpana, który dotarł do 3 finałów, był w ćwierćfinale French Open, ale żadnej imprezy nie wygrał.
W 2000 roku Corretja został mistrzem 5 turniejów, w tym imprezy w Indian Wells, gdzie wyeliminował m.in. zajmującego 3. miejsce w rankingu Magnusa Normana, a w finale Thomasa Enqvista. Po raz kolejny osiągnął ćwierćfinał French Open. Latem wygrał turnieje w Gstaad, Kitzbühel i Waszyngtonie. Ponownie wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, tym razem odpadając po meczach grupowych (wygrał z Lleytonem Hewittem, przegrał z Pete’em Samprasem i Maratem Safinem).
W 2001 roku po raz drugi dotarł do finału French Open. W drodze do finału pokonał m.in. Mariano Zabaletę, Fabrice’a Santoro, w ćwierćfinale Rogera Federera, w półfinale Sébastiena Grosjeana. Przegrał finał, rozgrywany w wietrznych warunkach, z Gustavo Kuertenem w czterech setach. W lipcu 2001 roku Corretja zwyciężył w Amsterdamie w finale pokonując Junusa al-Ajnawiego.
Ostatnie turnieje Corretja wygrał w 2002 roku – w Kitzbühel i Gstaad. Wygrał łącznie 17 turniejów w cyklu ATP World Tour, był także w 13 finałach.
W grze podwójnej odniósł 3 zwycięstwa turniejowe, a 4 razy przegrywał finały.
W 2000 roku w parze z Albertem Costą zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Sydney. w meczu półfinałowym Hiszpanie ulegli czołowej australijskiej parze Todd Woodbridge–Mark Woodforde, ale w pojedynku o brąz okazali się lepsi od reprezentantów RPA Johna-Laffnie de Jagera i Davida Adamsa.
Corretja bronił barw narodowych także w Pucharze Davisa oraz Drużynowym Pucharze Świata. W Pucharze Davisa bilans jego występów wynosi 20 zwycięstw i 11 porażek (w singlu i deblu). Debiutował w kwietniu 1996 roku w meczu z Izraelem, przyczyniając się do powrotu Hiszpanii w do grupy światowej. W 2000 roku przyczynił się do zdobycia przez zespół hiszpański trofeum, zdobywając punkty we wszystkich rundach.
Tenis Corretji opierał się na regularności. Hiszpan najlepiej czuł się na kortach o nawierzchni ziemnej, zazwyczaj pozostając na końcowej linii kortu i stamtąd wyprowadzając rotowane uderzenia. unikał ataków przy siatce, natomiast skutecznie grał tzw. minięcia (passing-shoty). Corretjia grał prawą ręką, z bekhendem jednoręcznym.
Ceniony za sportowe zachowanie na korcie, otrzymał wyróżnienie dziennikarzy sportowych dla najsympatyczniejszego tenisisty (tzw. nagrodę pomarańczy) w 1999 roku. Kilkakrotnie wybierano go do rady zawodników przy Stowarzyszeniu Tenisistów Zawodowych (ATP).
Finały w turniejach ATP World Tour
edytujLegenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (17–13)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1 listopada 1992 | Guarujá | Twarda | Carsten Arriens | 6:7(5), 3:6 |
Finalista | 2. | 2 października 1994 | Palermo | Ceglana | Alberto Berasategui | 6:2, 6:7(6), 4:6 |
Zwycięzca | 1. | 13 listopada 1994 | Buenos Aires | Ceglana | Javier Frana | 6:3, 5:7, 7:6(5) |
Finalista | 3. | 12 maja 1996 | Hamburg | Ceglana | Roberto Carretero | 6:2, 4:6, 4:6, 4:6 |
Finalista | 4. | 28 lipca 1996 | Kitzbühel | Ceglana | Alberto Berasategui | 2:6, 4:6, 4:6 |
Finalista | 5. | 6 października 1996 | Marbella | Ceglana | Marc-Kevin Goellner | 6:7(4), 6:7(2) |
Zwycięzca | 2. | 13 kwietnia 1997 | Estoril | Ceglana | Francisco Clavet | 6:3, 7:5 |
Finalista | 6. | 27 kwietnia 1997 | Monte Carlo | Ceglana | Marcelo Ríos | 4:6, 3:6, 3:6 |
Finalista | 7. | 4 maja 1997 | Monachium | Ceglana | Mark Philippoussis | 6:7(3), 6:1, 4:6 |
Zwycięzca | 3. | 18 maja 1997 | Rzym | Ceglana | Marcelo Ríos | 7:5, 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 4. | 20 lipca 1997 | Stuttgart | Ceglana | Karol Kučera | 6:2, 7:5 |
Zwycięzca | 5. | 15 lutego 1998 | Dubaj | Twarda | Félix Mantilla | 7:6(0), 6:1 |
Finalista | 8. | 10 maja 1998 | Hamburg | Ceglana | Albert Costa | 2:6, 0:6, 0:1 krecz |
Finalista | 9. | 6 czerwca 1998 | French Open, Paryż | Ceglana | Carlos Moyá | 3:6, 5:7, 3:6 |
Zwycięzca | 6. | 12 lipca 1998 | Gstaad | Ceglana | Boris Becker | 7:6(5), 7:5, 6:3 |
Zwycięzca | 7. | 23 sierpnia 1998 | Indianapolis | Twarda | Andre Agassi | 2:6, 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 8. | 25 października 1998 | Lyon | Dywanowa (hala) | Tommy Haas | 2:6, 7:6(6), 6:1 |
Zwycięzca | 9. | 29 listopada 1998 | World Championship, Hanower | Twarda (hala) | Carlos Moyá | 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5 |
Finalista | 10. | 17 stycznia 1999 | Sydney | Twarda | Todd Martin | 3:6, 6:7(5) |
Finalista | 11. | 29 sierpnia 1999 | Long Island | Twarda | Magnus Norman | 6:7(4), 6:4, 3:6 |
Finalista | 12. | 19 września 1999 | Majorka | Ceglana | Juan Carlos Ferrero | 6:2, 5:7, 3:6 |
Zwycięzca | 10. | 19 marca 2000 | Indian Wells | Twarda | Thomas Enqvist | 6:4, 6:4, 6:3 |
Zwycięzca | 11. | 16 lipca 2000 | Gstaad | Ceglana | Mariano Puerta | 6:1, 6:3 |
Zwycięzca | 12. | 30 lipca 2000 | Kitzbühel | Ceglana | Emilio Benfele Álvarez | 6:3, 6:1, 3:0 krecz |
Zwycięzca | 13. | 20 sierpnia 2000 | Waszyngton | Twarda | Andre Agassi | 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 14. | 22 października 2000 | Tuluza | Twarda (hala) | Carlos Moyá | 6:3, 6:2 |
Finalista | 13. | 10 czerwca 2001 | French Open, Paryż | Ceglana | Gustavo Kuerten | 7:6(3), 5:7, 2:6, 0:6 |
Zwycięzca | 15. | 22 lipca 2001 | Amsterdam | Ceglana | Junus al-Ajnawi | 6:3, 5:7, 7:6(0), 3:6, 6:2 |
Zwycięzca | 16. | 14 lipca 2002 | Gstaad | Ceglana | Gastón Gaudio | 6:3, 7:6(3), 7:6(3) |
Zwycięzca | 17. | 28 lipca 2002 | Kitzbühel | Ceglana | Juan Carlos Ferrero | 6:4, 6:1, 6:3 |
Gra podwójna (3–4)
edytujKońcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 18 czerwca 1995 | Oporto | Ceglana | Jordi Arrese | Tomás Carbonell Francisco Roig |
3:6, 6:7 |
Zwycięzca | 1. | 1 października 1995 | Palermo | Ceglana | Fabrice Santoro | Hendrik Jan Davids Piet Norval |
6:7, 6:4, 6:3 |
Finalista | 2. | 20 kwietnia 1997 | Barcelona | Ceglana | Pablo Albano | Alberto Berasategui Jordi Burillo |
3:6, 5:7 |
Zwycięzca | 2. | 4 maja 1997 | Monachium | Ceglana | Pablo Albano | Karsten Braasch Jens Knippschild |
3:6, 7:5, 6:2 |
Finalista | 3. | 22 lipca 2001 | Amsterdam | Ceglana | Luis Lobo | Paul Haarhuis Sjeng Schalken |
4:6, 2:6 |
Zwycięzca | 3. | 29 lipca 2001 | Kitzbühel | Ceglana | Luis Lobo | Simon Aspelin Andrew Kratzmann |
6:1, 6:4 |
Finalista | 4. | 28 lipca 2002 | Kitzbühel | Ceglana | Lucas Arnold Ker | Robbie Koenig Thomas Shimada |
6:7(3), 4:6 |
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-11-22] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-11-22] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-11-22] (ang.).
- Profil na stronie Sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2014-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lipca 2009)]. (ang.).