Àlex Corretja

tenisista hiszpański

Àlex Corretja Verdegay (ur. 11 kwietnia 1974 w Barcelonie) – hiszpański tenisista narodowości katalońskiej, finalista wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, wicelider rankingu światowego, medalista olimpijski w grze podwójnej z Sydney (2000), zdobywca Pucharu Davisa.

Àlex Corretja
Ilustracja
Àlex Corretja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1974
Barcelona

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1991

Zakończenie kariery

2005

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

17

Najwyżej w rankingu

2 (1 lutego 1999)

Australian Open

3R (1998)

Roland Garros

F (1998, 2001)

Wimbledon

2R (1994, 1996)

US Open

QF (1996)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

50 (9 czerwca 1997)

Australian Open

3R (1998)

Wimbledon

3R (1996)

US Open

3R (1996)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Igrzyska olimpijskie
brąz Sydney 2000 tenis ziemny
(gra podwójna)
Igrzyska śródziemnomorskie
srebro Ateny 1991 gra podwójna

Od grudnia 2001 roku jest żonaty (z Martą Cors), ma dwie córki (Aroę, ur. 2003 i Carlę, ur. 2005).

Kariera tenisowa

edytuj

Jako junior wygrał turniej Orange Bowl do lat 16 w 1990 roku.

W zawodowym gronie tenisistów Corretja występował w latach 1991–2005.

Pierwszy finał rangi ATP World Tour osiągnął w 1992 roku w Guaruji, przegrywając z Carstenem Arriensem. Wynik ten dał Hiszpanowi awans do czołowej setki rankingu światowego.

W 1993 roku osiągnął 2 półfinały i 4 ćwierćfinały rozgrywek ATP World Tour. Przełomowy w jego karierze okazał się kolejny sezon – w 1994 roku był w półfinałach w Meksyku, Barcelonie, Madrycie, Indianapolis, Atenach i Santiago, a jesienią w finale w Palermo (przegrał z Alberto Berasateguiem). W listopadzie 1994 roku wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w Buenos Aires Javiera Franę.

W 1995 roku Corretja był w 4 rundzie wielkoszlemowego French Open, a w turnieju w Gstaad pokonał Thomasa Mustera, przerywając serię 40 zwycięstw na kortach ziemnych tego zawodnika. W 1996 roku głównie dzięki 3 finałom turniejowym (Hamburg, Kitzbühel, Marbella) znalazł się po raz pierwszy w czołowej dwudziestce rankingu światowego (nr 19. w październiku 1996 roku). Był również w ćwierćfinale US Open, gdzie uległ Pete’owi Samprasowi w pięciosetowym pojedynku, w którym Amerykanin zmagał się z kłopotami zdrowotnymi, a Hiszpan nie wykorzystał piłki meczowej.

W 1997 roku Corretja awansował już do najlepszej dziesiątki na świecie po zwycięstwie w Rzymie. W finale pokonał Marcelo Ríosa. W ciągu tego sezonu był w 5 finałach turniejowych, z czego 3 wygrał.

W sezonie 1998 tenisista hiszpański wygrał 5 turniejów, w dalszych 2 dochodził do finałów. Jeden z tych finałów osiągnął w wielkoszlemowym French Open, gdzie pokonał m.in. Hernána Gumy’ego w pojedynku 3 rundy, trwającym 5 godzin i 31 minut. Mecz ten (wygrany przez Corretję 6:1, 5:7, 6:7, 7:5, 9:7) stał się na kilka lat rekordem turnieju pod względem długości (później wynik ten poprawili Fabrice Santoro i Arnaud Clément). W dalszych rundach Corretja pokonał Jasona Stoltenberga, Filipa Dewulfa, a w półfinale Cédrica Pioline’a. W finale nie sprostał Carlosowi Moi, przegrywając 3:6, 5:7, 3:6. W lipcu triumfował w Gstaad, pokonując w finale Borisa Beckera. Podczas turniejów latem rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych wygrał imprezę w Indianapolis, pokonując w finale Andre Agassiego i dochodząc do 4 rundy US Open (ponownie przegrał z Moyą). W październiku Corretja wygrał halowy turniej w Lyonie po finale z Tommym Haasem. Wyniki te dały mu awans do turnieju ATP World Tour World Championships. Zawody rozpoczął od zwycięstwa nad Andre Agassim (który skreczował w trzecim secie). Następnie przegrał pojedynek z Timem Henmanem, ale dzięki zwycięstwu nad rezerwowym Albertem Costą wyszedł z grupy. W półfinale pokonał lidera rankingu Pete’a Samprasa, a w decydującym meczu zrewanżował się Carlosowi Moi za porażkę w finale French Open. Corretja wygrał finał 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5, a po turnieju awansował na 3. miejsce w rankingu światowym. Pozycję tę poprawił o jeszcze jedno miejsce na początku lutego 1999 roku.

Sezon 1999 był mniej udany dla Hiszpana, który dotarł do 3 finałów, był w ćwierćfinale French Open, ale żadnej imprezy nie wygrał.

W 2000 roku Corretja został mistrzem 5 turniejów, w tym imprezy w Indian Wells, gdzie wyeliminował m.in. zajmującego 3. miejsce w rankingu Magnusa Normana, a w finale Thomasa Enqvista. Po raz kolejny osiągnął ćwierćfinał French Open. Latem wygrał turnieje w Gstaad, Kitzbühel i Waszyngtonie. Ponownie wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, tym razem odpadając po meczach grupowych (wygrał z Lleytonem Hewittem, przegrał z Pete’em Samprasem i Maratem Safinem).

W 2001 roku po raz drugi dotarł do finału French Open. W drodze do finału pokonał m.in. Mariano Zabaletę, Fabrice’a Santoro, w ćwierćfinale Rogera Federera, w półfinale Sébastiena Grosjeana. Przegrał finał, rozgrywany w wietrznych warunkach, z Gustavo Kuertenem w czterech setach. W lipcu 2001 roku Corretja zwyciężył w Amsterdamie w finale pokonując Junusa al-Ajnawiego.

Ostatnie turnieje Corretja wygrał w 2002 roku – w Kitzbühel i Gstaad. Wygrał łącznie 17 turniejów w cyklu ATP World Tour, był także w 13 finałach.

W grze podwójnej odniósł 3 zwycięstwa turniejowe, a 4 razy przegrywał finały.

W 2000 roku w parze z Albertem Costą zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Sydney. w meczu półfinałowym Hiszpanie ulegli czołowej australijskiej parze Todd WoodbridgeMark Woodforde, ale w pojedynku o brąz okazali się lepsi od reprezentantów RPA Johna-Laffnie de Jagera i Davida Adamsa.

Corretja bronił barw narodowych także w Pucharze Davisa oraz Drużynowym Pucharze Świata. W Pucharze Davisa bilans jego występów wynosi 20 zwycięstw i 11 porażek (w singlu i deblu). Debiutował w kwietniu 1996 roku w meczu z Izraelem, przyczyniając się do powrotu Hiszpanii w do grupy światowej. W 2000 roku przyczynił się do zdobycia przez zespół hiszpański trofeum, zdobywając punkty we wszystkich rundach.

Tenis Corretji opierał się na regularności. Hiszpan najlepiej czuł się na kortach o nawierzchni ziemnej, zazwyczaj pozostając na końcowej linii kortu i stamtąd wyprowadzając rotowane uderzenia. unikał ataków przy siatce, natomiast skutecznie grał tzw. minięcia (passing-shoty). Corretjia grał prawą ręką, z bekhendem jednoręcznym.

Ceniony za sportowe zachowanie na korcie, otrzymał wyróżnienie dziennikarzy sportowych dla najsympatyczniejszego tenisisty (tzw. nagrodę pomarańczy) w 1999 roku. Kilkakrotnie wybierano go do rady zawodników przy Stowarzyszeniu Tenisistów Zawodowych (ATP).

Finały w turniejach ATP World Tour

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (17–13)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1 listopada 1992 Guarujá Twarda   Carsten Arriens 6:7(5), 3:6
Finalista 2. 2 października 1994 Palermo Ceglana   Alberto Berasategui 6:2, 6:7(6), 4:6
Zwycięzca 1. 13 listopada 1994 Buenos Aires Ceglana   Javier Frana 6:3, 5:7, 7:6(5)
Finalista 3. 12 maja 1996 Hamburg Ceglana   Roberto Carretero 6:2, 4:6, 4:6, 4:6
Finalista 4. 28 lipca 1996 Kitzbühel Ceglana   Alberto Berasategui 2:6, 4:6, 4:6
Finalista 5. 6 października 1996 Marbella Ceglana   Marc-Kevin Goellner 6:7(4), 6:7(2)
Zwycięzca 2. 13 kwietnia 1997 Estoril Ceglana   Francisco Clavet 6:3, 7:5
Finalista 6. 27 kwietnia 1997 Monte Carlo Ceglana   Marcelo Ríos 4:6, 3:6, 3:6
Finalista 7. 4 maja 1997 Monachium Ceglana   Mark Philippoussis 6:7(3), 6:1, 4:6
Zwycięzca 3. 18 maja 1997 Rzym Ceglana   Marcelo Ríos 7:5, 7:5, 6:3
Zwycięzca 4. 20 lipca 1997 Stuttgart Ceglana   Karol Kučera 6:2, 7:5
Zwycięzca 5. 15 lutego 1998 Dubaj Twarda   Félix Mantilla 7:6(0), 6:1
Finalista 8. 10 maja 1998 Hamburg Ceglana   Albert Costa 2:6, 0:6, 0:1 krecz
Finalista 9. 6 czerwca 1998 French Open, Paryż Ceglana   Carlos Moyá 3:6, 5:7, 3:6
Zwycięzca 6. 12 lipca 1998 Gstaad Ceglana   Boris Becker 7:6(5), 7:5, 6:3
Zwycięzca 7. 23 sierpnia 1998 Indianapolis Twarda   Andre Agassi 2:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca 8. 25 października 1998 Lyon Dywanowa (hala)   Tommy Haas 2:6, 7:6(6), 6:1
Zwycięzca 9. 29 listopada 1998 World Championship, Hanower Twarda (hala)   Carlos Moyá 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5
Finalista 10. 17 stycznia 1999 Sydney Twarda   Todd Martin 3:6, 6:7(5)
Finalista 11. 29 sierpnia 1999 Long Island Twarda   Magnus Norman 6:7(4), 6:4, 3:6
Finalista 12. 19 września 1999 Majorka Ceglana   Juan Carlos Ferrero 6:2, 5:7, 3:6
Zwycięzca 10. 19 marca 2000 Indian Wells Twarda   Thomas Enqvist 6:4, 6:4, 6:3
Zwycięzca 11. 16 lipca 2000 Gstaad Ceglana   Mariano Puerta 6:1, 6:3
Zwycięzca 12. 30 lipca 2000 Kitzbühel Ceglana   Emilio Benfele Álvarez 6:3, 6:1, 3:0 krecz
Zwycięzca 13. 20 sierpnia 2000 Waszyngton Twarda   Andre Agassi 6:2, 6:3
Zwycięzca 14. 22 października 2000 Tuluza Twarda (hala)   Carlos Moyá 6:3, 6:2
Finalista 13. 10 czerwca 2001 French Open, Paryż Ceglana   Gustavo Kuerten 7:6(3), 5:7, 2:6, 0:6
Zwycięzca 15. 22 lipca 2001 Amsterdam Ceglana   Junus al-Ajnawi 6:3, 5:7, 7:6(0), 3:6, 6:2
Zwycięzca 16. 14 lipca 2002 Gstaad Ceglana   Gastón Gaudio 6:3, 7:6(3), 7:6(3)
Zwycięzca 17. 28 lipca 2002 Kitzbühel Ceglana   Juan Carlos Ferrero 6:4, 6:1, 6:3

Gra podwójna (3–4)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 18 czerwca 1995 Oporto Ceglana   Jordi Arrese   Tomás Carbonell
  Francisco Roig
3:6, 6:7
Zwycięzca 1. 1 października 1995 Palermo Ceglana   Fabrice Santoro   Hendrik Jan Davids
  Piet Norval
6:7, 6:4, 6:3
Finalista 2. 20 kwietnia 1997 Barcelona Ceglana   Pablo Albano   Alberto Berasategui
  Jordi Burillo
3:6, 5:7
Zwycięzca 2. 4 maja 1997 Monachium Ceglana   Pablo Albano   Karsten Braasch
  Jens Knippschild
3:6, 7:5, 6:2
Finalista 3. 22 lipca 2001 Amsterdam Ceglana   Luis Lobo   Paul Haarhuis
  Sjeng Schalken
4:6, 2:6
Zwycięzca 3. 29 lipca 2001 Kitzbühel Ceglana   Luis Lobo   Simon Aspelin
  Andrew Kratzmann
6:1, 6:4
Finalista 4. 28 lipca 2002 Kitzbühel Ceglana   Lucas Arnold Ker   Robbie Koenig
  Thomas Shimada
6:7(3), 4:6

Bibliografia

edytuj