Ashleigh Barty

australijska tenisistka

Ashleigh Barty (ur. 24 kwietnia 1996 w Ipswich) – australijska tenisistka i krykiecistka, zwyciężczyni French Open 2019, Wimbledonu 2021 i Australian Open 2022 w grze pojedynczej oraz US Open 2018 w grze podwójnej, finalistka Australian Open, Wimbledonu i US Open w 2013 roku oraz French Open 2017 w grze podwójnej kobiet, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej. Liderka rankingu WTA od 24 czerwca do 11 sierpnia 2019 i ponownie od 9 września 2019. 23 marca 2022 roku ogłosiła zakończenie kariery, będąc numerem jeden w rankingu WTA.

Ashleigh Barty
Ilustracja
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1996
Ipswich

Wzrost

166 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

2010

Zakończenie kariery

23 marca 2022

Trener

Craig Tyzzer

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

15 WTA, 4 ITF

Najwyżej w rankingu

1 (24 czerwca 2019)

Australian Open

W (2022)

Roland Garros

W (2019)

Wimbledon

W (2021)

US Open

4R (2018, 2019)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

12 WTA, 9 ITF

Najwyżej w rankingu

5 (21 maja 2018)

Australian Open

F (2013)

Roland Garros

F (2017)

Wimbledon

F (2013)

US Open

W (2018)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia
Igrzyska olimpijskie
brąz Tokio 2020 tenis ziemny
(gra mieszana)

Na przełomie 2015 i 2016 roku przez krótki czas uprawiała krykiet, grając jeden sezon w Women's Big Bash League w zespole Brisbane Heat.

Kariera tenisowa edytuj

2011-2014 edytuj

Zaczęła grać w wieku 5 lat. Jej ulubioną nawierzchnią jest nawierzchnia ziemna. Największym sukcesem Australijki jest zwycięstwo w Wimbledonie 2011 singla juniorek. W finale pokonała Irinę Chromaczową 7:5, 7:6. Po drodze wyeliminowała m.in. jedną z faworytek, Francuzkę Carolinę Garcia.

W 2012 dostała dziką kartę do turnieju Australian Open i przegrała w pierwszej rundzie 6:2, 7:6(4) z Gruzinką Aną Tatiszwili.

W Australian Open 2013 wzięła udział jako zawodniczka z dziką kartą. Odpadła jednak w pierwszej rundzie singla, przegrywając z Dominiką Cibulkovą 6:3, 0:6, 1:6. W zawodach gry podwójnej doszła do finału. Razem z Casey Dellacqua uległy w finale Sarze Errani i Robercie Vinci wynikiem 2:6, 6:3, 2:6. Na Wimbledonie, także z Dellacqua, osiągnęła finał. Australijki uległy w nim Hsieh Su-wei i Peng Shuai wynikiem 6:7(1), 1:6. Na US Open, również w parze z Dellacqua, osiągnęła fazę finałową. W meczu o mistrzostwo uległy Andrei Hlaváčkovej i Lucie Hradeckiej wynikiem 7:6(4), 1:6, 4:6.

W sezonie 2014 Australijki triumfowały w zawodach w Strasburgu, gdzie w finale pokonały Tatianę Búę i Danielę Seguel 4:6, 7:5, 10–4. Po sezonie 2014 postanowiła zawiesić karierę.

2016 edytuj

W lutym 2016 roku wróciła na zawodowe korty. Początkowo tylko w grze podwójnej. W marcu, już w trzecim starcie, wspólnie z Casey Dellacquą doszła do finału turnieju w Canberze (porażka z Lee Ya-hsuan i Riko Sawayanagi 4:6, 5:7). Tydzień później, u boku Ariny Rodionowej wygrała drugą edycję tego turnieju (pokonały Kanae Hisami i Varatchaya Wongteanchai 6:4, 6:2). W maju wystąpiła wreszcie w grze pojedynczej podczas turnieju ITF w Eastbourne. Po wygraniu kwalifikacji doszła aż do półfinału. Na tym samym etapie zakończyła rozgrywki deblowe. Pierwszy występ w turnieju rangi WTA zaliczyła w czerwcu w Nottingham. Wygrała eliminacje, a przegrała dopiero w ćwierćfinale z Karolíną Plíškovą 6:7(2), 6:7(7).

Dzięki dzikiej karcie wystąpiła na Wimbledonie. W grze pojedynczej przegrała w drugiej rundzie eliminacji, a w deblu, wspólnie z Laurą Robson, odpadła już w pierwszym meczu, ulegając siostrom Chan: Hao-ching i Yung-jan 4:6, 2:6.

Do końca sezonu wystąpiła już tylko w jednym turnieju: kategorii WTA 125K series w Tajpej. Po wygraniu kwalifikacji skreczowała w ćwierćfinale z Jewgieniją Rodiną przy stanie 6:1, 0:3.

2017 edytuj

Dzięki dzikim kartom wystąpiła w cyklu turniejów w Australii: w Brisbane przegrała w drugiej rundzie, w Hobart nie przeszła kwalifikacji, ale w Australian Open doszła aż do trzeciej rundy. W grze podwójnej podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego wspólnie ze swoją stałą partnęrką Casey Dellacquą odpadła dopiero w ćwierćfinale, eliminując w drugiej rundzie, rozstawione z nr 5., Martinę Hingis i Coco Vandeweghe 6:2, 7:5.

W marcu 2017 pierwszy raz w karierze wygrała turniej singlowy rangi WTA. Jako kwalifikantka doszła w Kuala Lumpur aż do finału, w którym pokonała Nao Hibino 6:2, 6:3. W stolicy Malezji wygrała również rozgrywki gry podwójnej. Dzięki temu sukcesowi awansowała do pierwszej 100 rankingu singlowego WTA. W maju w Strasburgu w grze pojedynczej ponownie udanie przeszła przez eliminacje, lecz została powstrzymana w ćwierćfinale przez Darję Gawriłową 4:6, 7:6(3), 6:7(5). W deblu straciła tylko jednego seta na drodze do drugiego tytułu w sezonie – w finale pokonały parę Chan Hao-chingChan Yung-jan 6:4, 6:2.

Podczas wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej przegrała już w pierwszej rundzie z Madison Keys 3:6, 2:6. W deblu wyrównała swoje dotychczasowe osiągnięcie dochodząc do finału turnieju. W decydującym meczu nie sprostały liderkom rozgrywek, parze Bethanie Mattek-SandsLucie Šafářová 2:6, 1:6. Kolejny sukces przyszedł w Birmingham, gdzie w singlu pokonała m.in. Barborę Strýcovą 6:3, 3:6, 6:1 i w półfinale Garbiñe Muguruzę 3:6, 6:4, 6:3. W meczu mistrzowskim uległa powracającej po półrocznej przerwie Petrze Kvitovej 6:3, 3:6, 2:6. W turnieju gry podwójnej w półfinale otrzymały walkower od Sani Mirzy i Coco Vandeweghe, by w finale pokonać Chan Hao-ching i Zhang Shuai 6:1, 2:6, 10–8. Finał singla w turnieju rangi Premier pozwolił Barty na awans w rankingu WTA na 54. miejsce (notowanie z 26 czerwca 2017 roku). W rankingu gry podwójnej awansowała na 21. pozycję. Tydzień później w Eastbourne wystąpiła tylko w grze podwójnej i osiągnęła kolejny finał, piąty z rzędu. W decydującym meczu turnieju musiała jednak uznać wyższość Chan Yung-jan i Martiny Hingis przegrywając 3:6, 5:7.

2022 edytuj

23 marca 2022 roku Barty ogłosiła zakończenie kariery. Stało się to podczas wywiadu z Casey Dellacquą – byłą partnerką w deblu. Barty została drugą tenisistką w historii WTA (po Justine Henin w 2008 roku), która odeszła z profesjonalnej gry jako aktualna liderka rankingu singlowego[1].

Historia występów wielkoszlemowych edytuj

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie eliminacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej edytuj

Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R 1R 1R A A 3R 3R QF SF QF W 1 / 9 24 – 8
French Open A 1R 2R 1R A A 1R 2R W A 2R A 1 / 7 10 – 6
Wimbledon A 1R Q1 Q3 A Q2 1R 3R 4R NH W A 1 / 5 12 – 4
US Open Q1 A 2R 1R A A 3R 4R 4R A 3R A 0 / 6 11 – 6
Ranking na koniec roku 669 195 164 218 325 17 15 1 1 1 3 / 27 57 – 24

Występy w grze podwójnej edytuj

Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R F 2R A A QF 2R 2R 2R 2R A 0 / 8 13 – 6
French Open A A 1R QF A A F 1R 3R A A A 0 / 5 10 – 5
Wimbledon A A F QF A 1R QF A 3R NH A A 0 / 5 13 – 4
US Open A A F 1R A A 2R W F A A A 1 / 5 17 – 4
Ranking na koniec roku 172 12 39 263 11 7 19 14 102 1 / 23 53 – 19

Występy w grze mieszanej edytuj

Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R 1R 2R A A A A A A A A 0 / 3 1 – 3
French Open A A 1R A A A A A A NH A A 0 / 1 0 – 1
Wimbledon A A QF 3R A A A 1R A NH A A 0 / 3 3 – 3
US Open A A 2R QF A A A A A NH A A 0 / 2 3 – 2
0 / 9 7 – 9

Finały turniejów WTA edytuj

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
WTA Elite Trophy
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 21 (15–6) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 5 marca 2017 Kuala Lumpur Twarda   Nao Hibino 6:3, 6:2
Finalistka 1. 25 czerwca 2017 Birmingham Trawiasta   Petra Kvitová 6:4, 3:6, 2:6
Finalistka 2. 30 września 2017 Wuhan Twarda   Caroline Garcia 7:6(3), 6:7(4), 2:6
Finalistka 3. 13 stycznia 2018 Sydney Twarda   Angelique Kerber 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 2. 17 czerwca 2018 Nottingham Trawiasta   Johanna Konta 6:3, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni 3. 4 listopada 2018 Zhuhai Twarda (hala)   Wang Qiang 6:3, 6:4
Finalistka 4. 12 stycznia 2019 Sydney Twarda   Petra Kvitová 6:1, 5:7, 6:7(3)
Zwyciężczyni 4. 30 marca 2019 Miami Twarda   Karolína Plíšková 7:6(1), 6:3
Zwyciężczyni 5. 8 czerwca 2019 French Open Ceglana   Markéta Vondroušová 6:1, 6:3
Zwyciężczyni 6. 23 czerwca 2019 Birmingham Trawiasta   Julia Görges 6:3, 7:5
Finalistka 5. 6 października 2019 Pekin Twarda   Naomi Ōsaka 6:3, 3:6, 2:6
Zwyciężczyni 7. 3 listopada 2019 Shenzhen Twarda (hala)   Elina Switolina 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 8. 18 stycznia 2020 Adelaide Twarda   Dajana Jastremśka 6:2, 7:5
Zwyciężczyni 9. 7 lutego 2021 Melbourne Twarda   Garbiñe Muguruza 7:6(3), 6:4
Zwyciężczyni 10. 3 kwietnia 2021 Miami Twarda   Bianca Andreescu 6:3, 4:0 krecz
Zwyciężczyni 11. 25 kwietnia 2021 Stuttgart Ceglana (hala)   Aryna Sabalenka 3:6, 6:0, 6:3
Finalistka 6. 8 maja 2021 Madryt Ceglana   Aryna Sabalenka 0:6, 6:3, 4:6
Zwyciężczyni 12. 10 lipca 2021 Wimbledon Trawiasta   Karolína Plíšková 6:3, 6:7(4), 6:3
Zwyciężczyni 13. 22 sierpnia 2021 Cincinnati Twarda   Jil Teichmann 6:3, 6:1
Zwyciężczyni 14. 9 stycznia 2022 Adelaide Twarda   Jelena Rybakina 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 15. 29 stycznia 2022 Australian Open Twarda   Danielle Collins 6:3, 7:6(2)

Gra podwójna 21 (12–9) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 25 stycznia 2013 Australian Open Twarda   Casey Dellacqua   Sara Errani
  Roberta Vinci
2:6, 6:3, 2:6
Zwyciężczyni 1. 16 czerwca 2013 Birmingham Trawiasta   Casey Dellacqua   Cara Black
  Marina Erakovic
7:5, 6:4
Finalistka 2. 6 lipca 2013 Wimbledon Trawiasta   Casey Dellacqua   Hsieh Su-wei
  Peng Shuai
6:7(1), 1:6
Finalistka 3. 7 września 2013 US Open Twarda   Casey Dellacqua   Andrea Hlaváčková
  Lucie Hradecká
7:6(4), 1:6, 4:6
Zwyciężczyni 2. 24 maja 2014 Strasburg Ceglana   Casey Dellacqua   Tatiana Búa
  Daniela Seguel
4:6, 7:5, 10–4
Finalistka 4. 15 czerwca 2014 Birmingham Trawiasta   Casey Dellacqua   Raquel Kops-Jones
  Abigail Spears
6:7(1), 1:6
Zwyciężczyni 3. 5 marca 2017 Kuala Lumpur Twarda   Casey Dellacqua   Nicole Melichar
  Makoto Ninomiya
7:6(5), 6:3
Zwyciężczyni 4. 26 maja 2017 Strasburg Ceglana   Casey Dellacqua   Chan Hao-ching
  Chan Yung-jan
6:4, 6:2
Finalistka 5. 11 czerwca 2017 French Open Ceglana   Casey Dellacqua   Bethanie Mattek-Sands
  Lucie Šafářová
2:6, 1:6
Zwyciężczyni 5. 25 czerwca 2017 Birmingham Trawiasta   Casey Dellacqua   Chan Hao-ching
  Zhang Shuai
6:1, 2:6, 10–8
Finalistka 6. 1 lipca 2017 Eastbourne Trawiasta   Casey Dellacqua   Chan Yung-jan
  Martina Hingis
3:6, 5:7
Finalistka 7. 26 sierpnia 2017 New Haven Twarda   Casey Dellacqua   Gabriela Dabrowski
  Xu Yifan
6:3, 3:6, 8–10
Zwyciężczyni 6. 1 kwietnia 2018 Miami Twarda   Coco Vandeweghe   Barbora Krejčíková
  Kateřina Siniaková
6:2, 6:1
Zwyciężczyni 7. 20 maja 2018 Rzym Ceglana   Demi Schuurs   Andrea Sestini Hlaváčková
  Barbora Strýcová
6:3, 6:4
Zwyciężczyni 8. 12 sierpnia 2018 Montreal Twarda   Demi Schuurs   Latisha Chan
  Jekatierina Makarowa
4:6, 6:3, 10–8
Zwyciężczyni 9. 9 września 2018 US Open Twarda   Coco Vandeweghe   Tímea Babos
  Kristina Mladenovic
3:6, 7:6(2), 7:6(6)
Zwyciężczyni 10. 19 maja 2019 Rzym Ceglana   Wiktoryja Azaranka   Anna-Lena Grönefeld
  Demi Schuurs
4:6, 6:0, 10–3
Finalistka 8. 8 września 2019 US Open Twarda   Wiktoryja Azaranka   Elise Mertens
  Aryna Sabalenka
5:7, 5:7
Finalistka 9. 12 stycznia 2020 Brisbane Twarda   Kiki Bertens   Hsieh Su-wei
  Barbora Strýcová
6:3, 6:7(7), 8–10
Zwyciężczyni 11. 25 kwietnia 2021 Stuttgart Ceglana (hala)   Jennifer Brady   Desirae Krawczyk
  Bethanie Mattek-Sands
6:4, 5:7, 10–5
Zwyciężczyni 12. 9 stycznia 2022 Adelaide Twarda   Storm Sanders   Darija Jurak Schreiber
  Andreja Klepač
6:1, 6:4

Występy w Turnieju Mistrzyń edytuj

W grze pojedynczej edytuj

Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2019 Zwycięstwo   Elina Switolina 6:4, 6:3
2021 nie wystąpiła – zrezygnowała ze startu

W grze podwójnej edytuj

Rok Rezultat Partnerka Przeciwniczki Wynik
2013 Zawodniczki rezerwowe   Casey Dellacqua nie wystąpiły
2017 Ćwierćfinał   Casey Dellacqua   Kiki Bertens
  Johanna Larsson
6:7(7), 7:6(1), 6–10
2018 Półfinał   Coco Vandeweghe   Tímea Babos
  Kristina Mladenovic
7:6(5), 3:6, 8–10
2019 Zawodniczki rezerwowe   Wiktoryja Azaranka nie wystąpiły – zrezygnowały ze startu

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy edytuj

W grze pojedynczej edytuj

Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2017 Półfinał   Coco Vandeweghe 3:6, 3:6
2018 Zwycięstwo   Wang Qiang 6:3, 6:4

Finały turniejów ITF edytuj

turnieje z pulą nagród 100 000 $
turnieje z pulą nagród 75/80 000 $
turnieje z pulą nagród 50/60 000 $
turnieje z pulą nagród 25 000 $
turnieje z pulą nagród 15 000 $
turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza 6 (4–2) edytuj

Rezultat Data Turniej ($) Naw. Przeciwniczka Wynik
Zwyciężczyni 1. 19/02/2012   Sydney 25 000 Twarda   Olivia Rogowska 6:1, 6:3
Zwyciężczyni 2. 26/02/2012   Mildura 25 000 Trawiasta   Viktorija Rajicic 6:1, 7:6
Finalistka 1. 25/03/2012   Ipswich 25 000 Ceglana   Sandra Zaniewska 6:7, 1:6
Zwyciężczyni 3. 17/06/2012   Nottingham 50 000 Trawiasta   Tatjana Malek 6:1, 6:1
Finalistka 2. 07/10/2012   Esperance 25 000 Twarda   Olivia Rogowska 0:6, 3:6
Zwyciężczyni 4. 28/10/2012   Traralgon 25 000 Twarda   Arina Rodionowa 6:2, 6:3

Gra podwójna 11 (9–2) edytuj

Rezultat Data Turniej ($) Naw. Partnerka Przeciwniczki Wynik
Zwyciężczyni 1. 17/06/2012   Nottingham 50 000 Trawiasta   Sally Peers   Réka Luca Jani
  Maria João Koehler
7:6(2), 3:6, 10–5
Zwyciężczyni 2. 07/10/2012   Esperance 25 000 Twarda   Sally Peers   Victoria Larrière
  Olivia Rogowska
4:6, 7:6(5), 10–4
Finalistka 1. 28/10/2012   Traralgon 25 000 Twarda   Sally Peers   Cara Black
  Arina Rodionowa
6:2, 6:7(4), 8–10
Zwyciężczyni 3. 04/11/2012   Bendigo 25 000 Twarda   Sally Peers   Cara Black
  Arina Rodionowa
7:6(12), 7:6(5)
Zwyciężczyni 4. 25/11/2012   Toyota 75 000 Dywanowa (hala)   Casey Dellacqua   Miki Miyamura
  Varatchaya Wongteanchai
6:1, 6:2
Zwyciężczyni 5. 24/03/2013   Innisbrook 25 000 Ceglana   Alizé Lim   Paula Cristina Gonçalves
  María Irigoyen
6:1, 6:3
Zwyciężczyni 6. 14/04/2013   Pelham 25 000 Ceglana   Arina Rodionowa   Kao Shao-yuan
  Lee Hua-chen
6:4, 6:2
Zwyciężczyni 7. 11/02/2016   Perth 25 000 Twarda   Jessica Moore   Alison Bai
  Abbie Myers
3:6, 6:4, 10–8
Finalistka 2. 25/02/2016   Port Pirie 25 000 Twarda   Casey Dellacqua   Lee Ya-hsuan
  Riko Sawayanagi
4:6, 5:7
Zwyciężczyni 8. 18/03/2016   Canberra 25 000 Ceglana   Arina Rodionowa   Kanae Hisami
  Varatchaya Wongteanchai
6:4, 6:2
Zwyciężczyni 9. 25/03/2016   Canberra 25 000 Ceglana   Arina Rodionowa   Eri Hozumi
  Miyu Katō
5:7, 6:3, 10–7

Występy w igrzyskach olimpijskich edytuj

Gra pojedyncza edytuj

Runda Przeciwniczka Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo   Australia [1]
I runda   Hiszpania: Sara Sorribes Tormo 3:6, 4:6

Gra podwójna edytuj

Runda Partnerka Przeciwniczki Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo   Australia
I runda   Storm Sanders [6]   Japonia: Nao Hibino / Makoto Ninomiya 6:1, 6:2
II runda   Chiny: Xu Yifan / Yang Zhaoxuan 6:4, 6:4
Ćwierćfinał   Czechy: Barbora Krejčíková / Kateřina Siniaková [1] 6:3, 4:6, 7–10

Gra mieszana edytuj

Runda Partner Przeciwnicy Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo   Australia
I runda   John Peers   Argentyna: Nadia Podoroska / Horacio Zeballos 6:1, 7:6(3)
Ćwierćfinał   Grecja: Maria Sakari / Stefanos Tsitsipas [2] 6:4, 4:6, 10–6
Półfinał   Rosyjski Komitet Olimpijski: Anastasija Pawluczenkowa / Andriej Rublow [4] 7:5, 4:6, 11–13
O brązowy medal   Serbia: Nina Stojanović / Novak Đoković walkower

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych edytuj

Gra pojedyncza (1) edytuj

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 2011   Wimbledon Trawiasta   Irina Chromaczowa 7:5, 7:6(3)

Kariera krykietowa edytuj

W 2015 roku postanowiła odpocząć od tenisa i spróbować swoich sił w krykiecie. W październiku tego samego roku podpisała jednosezonowy kontrakt z Brisbane Heat występującym w australijskiej Women's Big Bash League, najważniejszym kobiecym turnieju w najkrótszej odmianie krykieta, Twenty20. W swoim pierwszym meczu zdobyła 39 punktów, zaliczając przy tym rzadkie wśród kobiet uderzenie za 6 punktów. W sezonie 2015/16 wystąpiła w 9 z 14 meczów swojej drużyny oraz zdobyła 68 punktów, co dało jej średnią 11,33 punktu na inningsa. W lutym 2016 roku porzuciła krykiet, wznawiając karierę tenisową.

Przypisy edytuj

  1. Greg Garber: World No.1, three-time Grand Slam winner Ashleigh Barty announces retirement. wtatennis.com. [dostęp 2022-03-23]. (ang.).

Bibliografia edytuj