Formuła 1 Sezon 1964

Sezon 1964 Formuły 1 – 15. sezon Mistrzostw Świat Formuły 1. Rozpoczął się 10 maja 1964 roku w Monte Carlo, a zakończył 25 października w mieście Meksyk.

Sezon 1964 Mistrzostw Świata Formuły 1
Ilustracja
John Surtees podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii (1964)
Inauguracja

10 maja

Zakończenie

25 października

Liczba wyścigów

10

Mistrzowie
Kierowcy

John Surtees

Konstruktorzy

Ferrari

Poprzedni sezon Następny sezon

Przebieg

edytuj

Mistrzem został John Surtees, lecz to kto zdobędzie mistrzostwo rozegrało się dopiero 27 października w Meksyku. Przed wyścigiem szanse na tytuł zachowywało trzech Brytyjczyków, a sytuacja przedstawiała się następująco:

1. Graham Hill 39 pkt
2. John Surtees 34 pkt
3. Jim Clark 30 pkt

Pierwszy z rywalizacji wypadł lider klasyfikacji Graham Hill. Były mistrz świata zaliczył kolizję z kierowcą FerrariWłochem Lorenzo Bandinim, za sprawą tej kolizji Hill spadł na koniec stawki. Na ostatnim okrążeniu awaria silnika dopadła wciąż jeszcze aktualnego mistrza – Jima Clarka, który ostatecznie został sklasyfikowany na 5 miejscu. Sprawca kolizji z Hillem natomiast po raz kolejny dał o sobie znać gdy znajdując się na drugim miejscu w wyścigu dał się wyprzedzić koledze z zespołu, aktualnemu wiceliderowi klasyfikacji – Johnowi Surteesowi, któremu 6 punktów za drugie miejsce dało mistrzostwo świata. Po tym sezonie w wieku 47 lat swoją karierę zakończył Francuz Maurice Trintignant, który w F1 uczestniczył nieprzerwanie przez 15 sezonów. Słaby debiut w gronie F1 zaliczył zespół Hondy, której barwy trzykrotnie reprezentował Ronnie Bucknum, żadnego z trzech wyścigów nie ukończył.

Eliminacje

edytuj
Runda Nazwa Tor Data Pole position Najszybsze okr. Zwycięzca Stajnia Opony Wyniki
1   Grand Prix Monako Circuit de Monaco 10 maja   Jim Clark   Graham Hill   Graham Hill   BRM D wyniki
2   Grand Prix Holandii Circuit Park Zandvoort 24 maja   Dan Gurney   Jim Clark   Jim Clark   Lotus-Climax D wyniki
3   Grand Prix Belgii Circuit de Spa-Francorchamps 14 czerwca   Dan Gurney   Dan Gurney   Jim Clark   Lotus-Climax D wyniki
4   Grand Prix Francji Rouen-Les-Essarts 28 czerwca   Jim Clark   Jack Brabham   Dan Gurney   Brabham-Climax D wyniki
5   Grand Prix Wielkiej Brytanii Brands Hatch 11 lipca   Jim Clark   Jim Clark   Jim Clark   Lotus-Climax D wyniki
6   Grand Prix Niemiec Nürburgring 2 sierpnia   John Surtees   John Surtees   John Surtees   Ferrari D wyniki
7   Grand Prix Austrii Zeltweg 23 sierpnia   Graham Hill   Dan Gurney   Lorenzo Bandini   Ferrari D wyniki
8   Grand Prix Włoch Autodromo Nazionale di Monza 6 września   John Surtees   John Surtees   John Surtees   Ferrari D wyniki
9   Grand Prix Stanów Zjednoczonych Watkins Glen International 4 października   Jim Clark   Jim Clark   Graham Hill   BRM D wyniki
10   Grand Prix Meksyku Autódromo Hermanos Rodríguez 25 października   Jim Clark   Jim Clark   Dan Gurney   Brabham-Climax D wyniki

Klasyfikacja kierowców

edytuj

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników. W nawiasach podano łączną liczbę punktów.

Poz. Kierowca MCO
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
DEU
 
AUT
 
ITA
 
USA
 
MEX
 
Pkt.
1   John Surtees NU 2 NU NU 3 1 NU 1 2 2 40
2   Graham Hill 1 4 (5) 2 2 2 NU NU 1 11 39 (41)
3   Jim Clark 4 1 1 NU 1 NU NU NU 7 5 32
4   Lorenzo Bandini 10 NU NU 9 5 3 1 3 NU 3 23
5   Richie Ginther 2 11 4 5 8 7 2 4 4 8 23
6   Dan Gurney NU NU 6 1 13 10 NU 10 NU 1 19
7   Bruce McLaren NU 7 2 6 NU NU NU 2 NU 7 13
8   Jack Brabham NU NU 3 3 4 12 9 14 NU NU 11
=   Peter Arundell 3 3 9 4 K 11
10   Jo Siffert 8 13 NU NU 11 4 NU 7 3 NU 7
11   Bob Anderson 7 6 NW 12 7 NU 3 11 5
12   Mike Spence 9 8 NU 6 7 4 4
=   Tony Maggs WD NW NW NU 6 4 WD 4
14   Innes Ireland NW 10 NU 10 NP 5 5 NU 12 4
15   Jo Bonnier 5 9 NU NU NU 6 12 NU NU 3
16   Chris Amon NZ 5 NU 10 NU 11 NU WD NU NU 2
=   Maurice Trintignant NU WD 11 NZ 5 NP NU 2
=   Walt Hansgen 5 2
19   Phil Hill 9 8 NU 7 6 NU NU NU 9 1
=   Trevor Taylor NU 7 NU NU NP NU NZ 6 NU 1
=   Mike Hailwood 6 12 WD 8 NU NU 8 NU 8 NU 1
=   Pedro Rodríguez 6 1
  Giancarlo Baghetti WD 10 8 12 NU 7 8 0
  Gerhard Mitter 9 0
  Ludovico Scarfiotti 9 0
  Moisés Solana 10 0
  Peter Revson NZ DK NW NU 14 13 0
  Ronnie Bucknum WD 13 NU NU 0
  Hap Sharp NU 13 0
  John Taylor 14 NP 0
  Carel Godin de Beaufort NU NZ 0
  André Pilette WD NU NZ NP 0
  Ian Raby NU NZ 0
  Frank Gardner NU 0
  Edgar Barth NU 0
  Jochen Rindt NP NU 0
  Mário de Araújo Cabral NU 0
  Bernard Collomb NZ 0
  John Love NZ 0
  Giacomo Russo NZ 0
  Richard Attwood NW WD 0
  Jean-Claude Rudaz NW 0

‡ – Bolid współdzielony.

Klasyfikacja konstruktorów

edytuj

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników
Tylko jeden, najwyżej uplasowany kierowca danego konstruktora, zdobywał dla niego punkty

Poz. Konstruktor MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
GER
 
AUT
 
ITA
 
USA
 
MEX
 
Pkt.
1   Ferrari 10 2 NU 9 (3) 1 1 1 2 2 45 (49)
2   BRM 1 (4) (4) 2 2 2 2 (4) 1 8 42 (51)
3   Lotus-Climax 3 1 1 4 1 8 NU (6) (5) 4 37 (40)
4   Brabham-Climax 7 6 3 1 4 10 3 10 NU 1 30
5   Cooper-Climax 5 7 2 6 6 NU NU 2 NU 7 16
6   Brabham-BRM 9 NU 11 4 NU 7 3 13 7
7   BRP-BRM NU 7 NU 10 5 5 6 12 5
8   Lotus-BRM 6 5 NU 8 NU 11 8 13 8 NU 3
  Honda 13 NU NU 0
  Scirocco-Climax WD NU NZ 0
  Porsche NU NW 0
  Brabham-Ford NU 0
  Derrington-Francis-ATS NU 0
Poz. Konstruktor MON
 
NED
 
BEL
 
FRA
 
GBR
 
GER
 
AUT
 
ITA
 
USA
 
MEX
 
Pkt.