Formuła 1 Sezon 1964

Sezon 1964 Mistrzostw Świata Formuły 1
	; John Surtees podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii (1964)
Inauguracja	10 maja
Zakończenie	25 października
Liczba wyścigów	10
	Mistrzowie
Kierowcy	John Surtees
Konstruktorzy	Ferrari
Poprzedni sezon	Następny sezon
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sezon 1964 Formuły 1 – 15. sezon Mistrzostw Świat Formuły 1. Rozpoczął się 10 maja 1964 roku w Monte Carlo, a zakończył 25 października w mieście Meksyk.

Przebieg

Mistrzem został John Surtees, lecz to kto zdobędzie mistrzostwo rozegrało się dopiero 27 października w Meksyku. Przed wyścigiem szanse na tytuł zachowywało trzech Brytyjczyków, a sytuacja przedstawiała się następująco:

1.	Graham Hill	39 pkt
2.	John Surtees	34 pkt
3.	Jim Clark	30 pkt

Pierwszy z rywalizacji wypadł lider klasyfikacji Graham Hill. Były mistrz świata zaliczył kolizję z kierowcą Ferrari – Włochem Lorenzo Bandinim, za sprawą tej kolizji Hill spadł na koniec stawki. Na ostatnim okrążeniu awaria silnika dopadła wciąż jeszcze aktualnego mistrza – Jima Clarka, który ostatecznie został sklasyfikowany na 5. miejscu. Sprawca kolizji z Hillem natomiast po raz kolejny dał o sobie znać gdy znajdując się na drugim miejscu w wyścigu dał się wyprzedzić koledze z zespołu, aktualnemu wiceliderowi klasyfikacji – Johnowi Surteesowi, któremu 6 punktów za drugie miejsce dało mistrzostwo świata. Po tym sezonie w wieku 47 lat swoją karierę zakończył Francuz Maurice Trintignant, który w F1 uczestniczył nieprzerwanie przez 15 sezonów. Słaby debiut w gronie F1 zaliczył zespół Hondy, której barwy trzykrotnie reprezentował Ronnie Bucknum, żadnego z trzech wyścigów nie ukończył.

Eliminacje

Runda	Nazwa	Tor	Data	Pole position	Najszybsze okr.	Zwycięzca	Stajnia	Opony	Wyniki
1	Grand Prix Monako	Circuit de Monaco	10 maja	Jim Clark	Graham Hill	Graham Hill	BRM	D	wyniki
2	Grand Prix Holandii	Circuit Park Zandvoort	24 maja	Dan Gurney	Jim Clark	Jim Clark	Lotus-Climax	D	wyniki
3	Grand Prix Belgii	Circuit de Spa-Francorchamps	14 czerwca	Dan Gurney	Dan Gurney	Jim Clark	Lotus-Climax	D	wyniki
4	Grand Prix Francji	Rouen-Les-Essarts	28 czerwca	Jim Clark	Jack Brabham	Dan Gurney	Brabham-Climax	D	wyniki
5	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Brands Hatch	11 lipca	Jim Clark	Jim Clark	Jim Clark	Lotus-Climax	D	wyniki
6	Grand Prix Niemiec	Nürburgring	2 sierpnia	John Surtees	John Surtees	John Surtees	Ferrari	D	wyniki
7	Grand Prix Austrii	Zeltweg	23 sierpnia	Graham Hill	Dan Gurney	Lorenzo Bandini	Ferrari	D	wyniki
8	Grand Prix Włoch	Autodromo Nazionale di Monza	6 września	John Surtees	John Surtees	John Surtees	Ferrari	D	wyniki
9	Grand Prix Stanów Zjednoczonych	Watkins Glen International	4 października	Jim Clark	Jim Clark	Graham Hill	BRM	D	wyniki
10	Grand Prix Meksyku	Autódromo Hermanos Rodríguez	25 października	Jim Clark	Jim Clark	Dan Gurney	Brabham-Climax	D	wyniki

Klasyfikacja kierowców

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
Czerwony	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
Różowy	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
Czarny	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie
Lista systemów punktacji Formuły 1

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników. W nawiasach podano łączną liczbę punktów.

Poz.	Kierowca	MCO	NED	BEL	FRA	GBR	DEU	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.
1	John Surtees	NU	2	NU	NU	3	1	NU	1	2	2	40
2	Graham Hill	1	4	(5^†)	2	2	2	NU	NU	1	11	39 (41)
3	Jim Clark	4^†	1	1	NU	1	NU	NU	NU	7^‡	5^†	32
4	Lorenzo Bandini	10^†	NU	NU	9	5	3	1	3	NU	3	23
5	Richie Ginther	2	11	4	5	8	7	2	4	4	8	23
6	Dan Gurney	NU	NU	6^†	1	13	10	NU	10	NU	1	19
7	Bruce McLaren	NU	7	2	6	NU	NU	NU	2	NU	7	13
8	Jack Brabham	NU	NU	3	3	4	12^†	9	14^†	NU	NU	11
=	Peter Arundell	3	3	9^†	4	K	–	–	–	–	–	11
10	Jo Siffert	8	13	NU	NU	11	4	NU	7	3	NU	7
11	Bob Anderson	7^†	6	NW	12	7	NU	3	11	–	–	5
12	Mike Spence	–	–	–	–	9	8	NU	6	7^‡	4	4
=	Tony Maggs	WD	NW	NW	–	NU	6	4	WD	–	–	4
14	Innes Ireland	NW	–	10	NU	10	NP	5	5	NU	12	4
15	Jo Bonnier	5	9	NU	–	NU	NU	6	12	NU	NU	3
16	Chris Amon	NZ	5	NU	10	NU	11^†	NU	WD	NU	NU	2
=	Maurice Trintignant	NU	–	WD	11	NZ	5^†	NP	NU	–	–	2
=	Walt Hansgen	–	–	–	–	–	–	–	–	5	–	2
19	Phil Hill	9^†	8	NU	7	6	NU	NU	–	NU	9^†	1
=	Trevor Taylor	NU	–	7	NU	NU	NP	NU	NZ	6	NU	1
=	Mike Hailwood	6	12^†	WD	8	NU	NU	8	NU	8^†	NU	1
=	Pedro Rodríguez	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	1
–	Giancarlo Baghetti	WD	10	8	–	12	NU	7	8	–	–	0
–	Gerhard Mitter	–	–	–	–	–	9	–	–	–	–	0
–	Ludovico Scarfiotti	–	–	–	–	–	–	–	9	–	–	0
–	Moisés Solana	–	–	–	–	–	–	–	–	–	10	0
–	Peter Revson	NZ	–	DK	NW	NU	14^†	–	13	–	–	0
–	Ronnie Bucknum	–	–	WD	–	–	13^†	–	NU	NU	–	0
–	Hap Sharp	–	–	–	–	–	–	–	–	NU	13	0
–	John Taylor	–	–	–	–	14	–	–	NP	–	–	0
–	Carel Godin de Beaufort	–	NU	–	–	–	NZ	–	–	–	–	0
–	André Pilette	WD	–	NU	–	–	NZ	–	NP	–	–	0
–	Ian Raby	–	–	–	–	NU	–	–	NZ	–	–	0
–	Frank Gardner	–	–	–	–	NU	–	–	–	–	–	0
–	Edgar Barth	–	–	–	–	–	NU	–	–	–	–	0
–	Jochen Rindt	–	–	–	–	–	NP	NU	–	–	–	0
–	Mário de Araújo Cabral	–	–	–	–	–	–	–	NU	–	–	0
–	Bernard Collomb	NZ	–	–	–	–	–	–	–	–	–	0
–	John Love	–	–	–	–	–	–	–	NZ	–	–	0
–	Giacomo Russo	–	–	–	–	–	–	–	NZ	–	–	0
–	Richard Attwood	–	–	–	–	NW	WD	–	–	–	–	0
–	Jean-Claude Rudaz	–	–	–	–	–	–	–	NW	–	–	0

‡ – Bolid współdzielony.

Klasyfikacja konstruktorów

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników
Tylko jeden, najwyżej uplasowany kierowca danego konstruktora, zdobywał dla niego punkty

Poz.	Konstruktor	MON	NED	BEL	FRA	GBR	GER	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.
1	Ferrari	10	2	NU	9	(3)	1	1	1	2	2	45 (49)
2	BRM	1	(4)	(4)	2	2	2	2	(4)	1	8	42 (51)
3	Lotus-Climax	3	1	1	4	1	8	NU	(6)	(5)	4	37 (40)
4	Brabham-Climax	7	6	3	1	4	10	3	10	NU	1	30
5	Cooper-Climax	5	7	2	6	6	NU	NU	2	NU	7	16
6	Brabham-BRM		9		NU	11	4	NU	7	3	13	7
7	BRP-BRM	NU		7	NU	10		5	5	6	12	5
8	Lotus-BRM	6	5	NU	8	NU	11	8	13	8	NU	3
–	Honda						13		NU	NU		0
–	Scirocco-Climax	WD		NU			NZ					0
–	Porsche		NU				NW					0
–	Brabham-Ford					NU						0
–	Derrington-Francis-ATS								NU			0
Poz.	Konstruktor	MON	NED	BEL	FRA	GBR	GER	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.