British Racing Partnership

British Racing Partnership – zespół i konstruktor Formuły 1, aktywny w latach 19581964.

BRP
Ilustracja
BRM P25 należący do BRP
Pełna nazwa

British Racing Partnership

Aktywna

1958–1964

Siedziba

Tring, Wielka Brytania

Ważni ludzie
Założyciel

Alfred Moss
Ken Gregory

Kierowcy

Stirling Moss
Masten Gregory
Innes Ireland
Trevor Taylor
Jim Hall

Inne
Debiut

Grand Prix Maroka 1958

Ostatni wyścig

Grand Prix Meksyku 1964

Historia

edytuj

Początki zespołu sięgają listopada 1957 roku, kiedy to na corocznym zebraniu udziałowców firmy Brands Hatch Circuit Ltd. spotkali się ze sobą Ken Gregory – dyrektor firmy, oraz Alfred Moss – jej udziałowiec i ojciec Stirlinga. Gregory i Alfred Moss opiekowali się karierą Stirlinga Mossa od czasów Formuły 3, ale w 1957 roku, zastąpieni przez Vanwalla i Astona Martina, mieli na nią niewielki wpływ. Gregory i Moss czuli, że dzięki doświadczeniu i wiedzy są w stanie założyć zespół wyścigowy, który nie przynosiłby wprawdzie dużych zysków, ale także nie przynosił strat. Utworzyli więc w 1958 roku British Racing Partnership, który to zespół postawił sobie za cel zapewnienie Stirlingowi Mossowi możliwości ścigania się, gdy ten nie miał kontraktu z żadnym innym zespołem, a także pomoc w rozwoju młodych brytyjskich kierowców.

W 1958 roku zespół zakupił od Charlesa Coopera samochód Cooper F2-10-58 z silnikiem Climax FPF 1041. Szefem mechaników był Tony Robinson, który współpracował ze Stirlingiem Mossem od 1953 roku. Na pierwszego kierowcę wybrano Stuarta Lewisa-Evansa, młodego kierowcę Vanwalla. Jako że Lewis-Evans nie mógł cały czas ścigać się dla BRP, zatrudniono również drugiego kierowcę, zawodnika Formuły 3, Tommy'ego Bridgera.

W sezonie 1958 Moss odnosił sukcesy za kierownicą Vanwalla, a w Grand Prix, w których Vanwall nie startował, był zawodnikiem zespołu Rob Walker Racing Team. BRP w swoim pierwszym wyścigu – w zawodach Lavant Cup – zajęło za sprawą Lewisa-Evansa czwarte miejsce. Kierowca ten wygrał ponadto wyścig Formuły 2 BRSCC na torze Brands Hatch, odniósł też kilka innych obiecujących wyników. Kierowca ten zginął jednak pod koniec tego roku w wyniku obrażeń odniesionych podczas Grand Prix Maroka. Śmierć Lewisa-Evansa była jedną z przyczyn wycofania się Vanwalla z Formuły 1, przez co Moss został bez fabrycznego zespołu.

Na sezon 1959 BRP postanowił wystawić dwa samochody zamiast jednego. Zespół uznał też, że dobrą alternatywą dla silników Climax będą jednostki Borgward. By przyciągnąć uwagę tej firmy, Gregory zaproponował, by Moss ścigał się Cooperem-Borgward w barwach Rob Walker Racing Team. Kierowcami na ten sezon byli Ivor Bueb i George Wicken, chociaż Wicken został w połowie sezonu zastąpiony przez Chrisa Bristowa, a Bueb zginął na skutek wypadku na Charade Circuit. W trakcie sezonu BRP wypożyczyło BRM P25, jako że Stirling Moss orzekł, że Coopery T51 wystawiane przez Rob Walker Racing Team nie są konkurencyjne. Moss ścigał się modele P25 w Grand Prix Francji i Wielkiej Brytanii, zdobywając w Wielkiej Brytanii drugie miejsce. W Grand Prix Niemiec w barwach BRP ścigał się Hans Herrmann, W Grand Prix tym w samochodzie Niemca zepsuły się hamulce i miał on groźnie wyglądający wypadek. Herrmann nie odniósł poważnych obrażeń, ale samochód został zupełnie zniszczony.

Pod koniec 1959 roku Gregory podjął rozmowy nt. sponsoringu z brytyjskim domem finansowym oferującym sprzedaż ratalną, Yeoman Credit Ltd. Firma ta była własnością trzech braci: Williama, Paula i Fabiana Samego-Turnerów, którzy byli także entuzjastami sportów motorowych. Gregory zdołał przekonać firmę, by ta finansowała jego zespół, wskutek czego BRP zmienił nazwę na Yeoman Credit Racing Team i wystawiał samochody do wyścigów Formuły 1 i Formuły 2. W zamian za finansowanie zespołu bracia Samego-Turnerowie zatrzymywali trofea dla siebie.

Początkowo kierowcą numer jeden był Harry Schell, a drugim – Chris Bristow. Schell zginął jednak 13 maja 1960 roku na torze Silverstone. Zastąpił go Tony Brooks; nabyto ponadto trzeci samochód, który dzielili Jack Sears, Henry Taylor i Bruce Halford. Na Grand Prix Belgii zatrudniono Oliviera Gendebiena. W trakcie tego wyścigu śmiertelny wypadek miał Bristow. Po Grand Prix Belgii Ken Gregory spotkał się z Samego-Turnerami, którzy wyrazili niezadowolenie z faktu, że w ciągu niecałego roku zginęło trzech kierowców zespołu (Bueb, Schell i Bristow). Zespół kontynuował sezon, ale relacje pomiędzy BRP i Yeoman Credit pogorszyły się. Pod koniec roku firma wycofała wsparcie finansowe i zaczęła sponsorować Reg Parnell Racing.

Ken Gregory zdołał jednak pozyskać nowego sponsora w postaci firmy United Dominions Trust; na skutek tego porozumienia zespół zmienił nazwę na UDT Laystall Racing Team. Próbując w tym czasie zamówić Coopery, Gregory dowiedział się, że nie ma żadnych dostępnych, co było dla niego zaskoczeniem, jako że BRP było wiernym klientem Coopera. W związku z tym Gregory zwrócił się do Colina Chapmana z prośbą o wypożyczenie trzech Lotusów 18, trzech Lotusów 19 oraz Lotusa Elite. Na sezon 1961 kierowcami zespołu byli Henry Taylor i Cliff Allison, a także okazyjnie Stirling Moss i Masten Gregory. Rezultaty były jednak przeciętne, chociaż Moss wygrał zawody Silver City Trophy na torze Brands Hatch, a później jeszcze dwa wyścigi w Skandynawii.. Pod koniec sezonu Taylor i Allison zakończyli kariery kierowców wyścigowych. Na rok 1962, obok Mastena Gregory'ego, Ken Gregory zatrudnił zwolnionego z Lotusa Innesa Irelanda. Zespół zatrzymał Lotusy 19, ale stare Lotusy 18 nie były konkurencyjne i ostatecznie zostały zastąpione Lotusami 24. Rezultaty ponownie nie były dobre, pomimo zwycięstwa Irelanda w zawodach Crystal Palace Trophy.

Pod koniec 1962 zespół ponownie stracił sponsora. Colin Chapman postanowił ponadto, że tylko Team Lotus będzie mógł używać rewolucyjnych, opartych na monocoque'u, Lotusów 25. Wskutek tego w BRP zdecydowano, że zespół powinien zbudować własny samochód, którego projektantem miałby być Tony Robinson. Tak powstał BRP 1, który był oskarżany o to, że jest klonem Lotusa 24. BRP 1 był wyposażony w silnik BRM i po raz pierwszy ścigał się latem 1963 roku. Ireland ukończył nim Grand Prix Holandii i Włoch na czwartym miejscu.

W trakcie 1963 roku zwiększyło się zaangażowanie Stirlinga Mossa w zespół, przez co Ken Robinson opuścił BRP. Pod koniec 1963 roku BRP wyprodukowało drugi model, a Ireland na początku 1964 roku wygrał BRP 1 zawody na torze Snetterton. Zdobył także trzecie miejsce w Grand Prix Morza Śródziemnego i piąte w Grand Prix Austrii i Włoch.

W tym czasie powołano do życia również Stowarzyszenie Konstruktorów Formuły 1 (F1CA), które to stowarzyszenie miało na celu kontrolować rosnące koszty i postęp technologiczny, który nie był wspierany przez sponsorów, a tylko przez konstruktorów. BRP wyraziło chęć dołączenia do F1CA, ale aplikacja zespołu została odrzucona. Odrzucenie aplikacji było umotywowane tym, że BRP miało produkować zbyt mało samodzielnych części, by być uważanym za konstruktora. Uważali tak Lotus, Ferrari i BRM, a przeciwnego zdania byli Cooper i Brabham. BRP zaoferowało organizacji możliwość inspekcji samochodów BRP 2 po Grand Prix Meksyku, ale F1CA nie podjęła żadnych czynności.

Po wycofaniu się z Formuły 1 zespół zbudował w pośpiechu kilka samochodów na Indianapolis 500 1965. Gregory jednym z nich jechał na czwartym miejscu, zanim w jego samochodzie zepsuła się skrzynia biegów.

W 1966 roku były plany powrotu BRP, ale nie doszły do skutku.

Istnieje teoria, że Serenissima M1AF z 1967 to BRP 1 z zamontowanym silnikiem Serenissima[1].

Wyniki w Formule 1

edytuj

Jako zespół

edytuj
Sezon Samochód Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
1958 Cooper T45 Climax R4 D ARG MCO NLD 500 BEL FRA GBR DEU PRT ITA MOR
  Tom Bridger NU
1959 Cooper T51
BRM P25
Climax R4
BRM R4
Borgward R4
D MCO 500 NLD FRA GBR DEU PRT ITA USA
  Ivor Bueb NZ 13
  Stirling Moss DK 2
  Chris Bristow 10
  Hans Herrmann NU
1960 Cooper T51 Climax R4 D ARG MCO 500 NLD BEL FRA GBR PRT ITA USA
  Chris Bristow NU NU NU
  Tony Brooks 4 NU NU
  Olivier Gendebien 3 2 9 7
  Henry Taylor 4 8 NW
  Bruce Halford 8
1961 Lotus 18
Lotus 18/21
Climax R4 D MCO NLD BEL FRA GBR DEU ITA USA
  Cliff Allison 8 NW
  Henry Taylor NZ NW 10 NU 11
  Lucien Bianchi NU NU
  Juan Manuel Bordeu NW
  Masten Gregory NU NU
1962 Lotus 18/21
Lotus 24
Climax R4
Climax V8
BRM V8
D NLD MCO BEL FRA GBR DEU ITA USA ZAF
  Innes Ireland NU NU NU NU 16 NU 8 5
  Masten Gregory NU NZ WD NU 7 12 6
1963 Lotus 24 BRM V8 D MCO BEL NLD FRA GBR DEU ITA USA MEX ZAF
  Jim Hall NU NU 8 11 6 5 8 10 8
  Innes Ireland NU NU
1964 Lotus 24 BRM V8 D MCO NLD BEL FRA GBR DEU AUT ITA USA MEX
  Innes Ireland NW
  Trevor Taylor NU

Jako konstruktor

edytuj
Sezon Samochód Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Msc. Pkt.
1963 BRP 1 BRM V8 D MCO BEL NLD FRA GBR DEU ITA USA MEX ZAF 6 6
  Innes Ireland NU 4 7 NU 4
1964 BRP 2 BRM V8 D MCO NLD BEL FRA GBR DEU AUT ITA USA MEX 7 5
  Innes Ireland 10 NU 10 5 5 NU 12
  Trevor Taylor NU 7 NU NU NZ 6 NU

Przypisy

edytuj
  1. Mattijs Diepraam: Merchants of Venice. forix.com, 2008-04-14. [dostęp 2012-04-22]. (ang.).

Bibliografia

edytuj