Lista startowa
edytuj
Zespół
Konstruktor
Pojazd
Silnik
Opony
Nr
Kierowca
Rundy
Motor Racing Developments
Brabham -BMW
BT50
BMW 1.5 R4 T
G
1
Nelson Piquet
1, 5–16
2
Riccardo Patrese
1, 5, 9–16
Brabham -Ford
BT49C BT49D
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
1
Nelson Piquet
2–3
2
Riccardo Patrese
2–3, 6–8
Team Tyrrell
Tyrrell -Ford
011
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
G
3
Michele Alboreto
1–16
4
Slim Borgudd
1–3
Brian Henton
4–16
TAG Williams Team
Williams -Ford
FW07C FW07D FW08
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
G
5
Carlos Reutemann
1–2
Mario Andretti
3
Derek Daly
5–16
6
Keke Rosberg
1–3, 5–16
Marlboro McLaren International
McLaren -Ford
MP4/1B
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
M
7
John Watson
1–3, 5–16
8
Niki Lauda
1–3, 5–16
Team ATS
ATS -Ford
D5
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
A M
9
Manfred Winkelhock
1–16
10
Eliseo Salazar
1–16
Team Lotus
Lotus -Ford
87B 91
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
G
11
Elio de Angelis
1–3, 5–16
12
Nigel Mansell
1–3, 5–8, 10, 12–16
Roberto Moreno
9
Geoff Lees
11
Ensign Racing
Ensign -Ford
N180B N181
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
A M
14
Roberto Guerrero
1–3, 5–16
Equipe Renault Elf
Renault
RE30B
Renault-Gordini EF1 1.5 V6 T
M
15
Alain Prost
1–16
16
René Arnoux
1–16
Rothmans March Grand Prix Team LBT Team March
March -Ford
821
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
P A
17
Jochen Mass
1–3, 5–11
Rupert Keegan
12–16
18
Raúl Boesel
1–3, 5–16
19
Emilio de Villota
5–9
Fittipaldi Automotive
Fittipaldi -Ford
F8D F9
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
P
20
Chico Serra
1–3, 5–16
Marlboro Team Alfa Romeo
Alfa Romeo
179D 182 182B
Alfa Romeo 1260 3.0 V12 Alfa Romeo 890T 1.5 V8 T
M
22
Andrea de Cesaris
1–16
23
Bruno Giacomelli
1–16
Equipe Talbot Gitanes
Ligier -Matra
JS17B JS19
Matra MS81 3.0 V12
M
25
Eddie Cheever
1–3, 5–16
26
Jacques Laffite
1–3, 5–16
Scuderia Ferrari SpA SEFAC
Ferrari
126C2
Ferrari 021 1.5 V6 T
G
27
Gilles Villeneuve
1–5
Patrick Tambay
9–16
28
Didier Pironi
1–12
Mario Andretti
15–16
Arrows Racing Team
Arrows -Ford
A4 A5
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
G
29
Brian Henton
1–3
Marc Surer
5–16
30
Mauro Baldi
1–3, 5–16
Osella Squadra Corse
Osella -Ford
FA1C FA1D
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
M
31
Jean-Pierre Jarier
1–16
32
Riccardo Paletti
1–8
Theodore Racing Team
Theodore -Ford
TY01 TY02
Ford Cosworth DFV 3.0 V8
A G
33
Derek Daly
1–3
Jan Lammers
5–7, 9–11
Geoff Lees
8
Tommy Byrne
12–16
Candy Toleman Motorsport Toleman Group Motorsport
Toleman -Hart
TG181B TG181C TG183
Hart 415T 1.5 R4 T
P
35
Derek Warwick
1–6, 9–16
36
Teo Fabi
1–6, 9–16
Zespół
Konstruktor
Pojazd
Silnik
Opony
Nr
Kierowca
Rundy
Zmiany przed sezonem
edytuj
Zmiany silników
edytuj
Zmiany kierowców
edytuj
Héctor Rebaque przeniósł się do serii CART . Jego miejsce w zespole Brabham zajął Riccardo Patrese .
Po sezonie 1981 , kierowcy Williamsa, Alan Jones i Carlos Reutemann ogłosili, że kończą starty w Formule 1. Miejsce Jonesa zajął dotychczasowy kierowca Fittipaldi , Keke Rosberg . Reutemann zaś zmienił zdanie i powrócił do brytyjskiej stajni.
Po trzech latach, Niki Lauda powrócił do Formuły 1, zastępując Andreę de Cesarisa w ekipie McLaren .
Riccardo Paletti zastąpił Beppe Gabbiani w zespole Osella .
Chico Serra zastąpił Keke Rosberga w ekipie Fittipaldi .
Pierwotnie Marc Surer miał zająć miejsce Riccardo Patrese w zespole Arrows , jednak w trakcie testów przedsezonowych złamał obie nogi podczas testów przedsezonowych na torze Kyalami . Jego miejsce miał zająć Patrick Tambay , lecz przed pierwszym wyścigiem sezonu, z powodu strajku kierowców, Francuz opuścił Arrowsa, a jego miejsce zajął Brian Henton .
Eliseo Salazar przeniósł się z zespołu Ensign do ekipy ATS . Jego miejsce w brytyjskim zespole zajął Roberto Guerrero .
Derek Daly zajął miejsce Marka Surera w zespole Theodore .
Teo Fabi zastąpił Briana Hentona w Tolemanie .
Zmiany w trakcie sezonu
edytuj
Zmiany silników
edytuj
Zmiany kierowców
edytuj
Po dwóch wyścigach, Carlos Reutemann zdecydował się opuścić Williamsa. Jego miejsce zajmowali Mario Andretti (w Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Zachód ) i Derek Daly (od Grand Prix Belgii do końca sezonu).
Z powodu konfliktu FISA-FOCA z rywalizacji w Grand Prix San Marino wycofało się część zespołów stojących po stronie FOCA, czyli McLaren , Brabham , Williams i Lotus .
Gilles Villeneuve zginął w wypadku, do którego doszło podczas kwalifikacji do wyścigu o Grand Prix Belgii. W trzech kolejnych wyścigach, Ferrari wystawiało samochód tylko dla Didiera Pironiego. Od Grand Prix Holandii drugie miejsce we włoskiej stajni zajmował Patrick Tambay .
Z powodu urazu, którego doznał podczas Grand Prix Kanady , Nigel Mansell był zastępowany przez Roberto Moreno (w Holandii) i Geoffa Leesa (w Wielkiej Brytanii ).
Riccardo Paletti zginął w wyniku obrażeń odniesionych podczas Grand Prix Kanady . Zespół Osella do końca sezonu wystawiał samochód tylko dla Jean-Pierre Jariera .
Po wypadku podczas Grand Prix Francji , Jochen Mass opuścił Formułę 1. Jego miejsce w zespole zajął Rupert Keegan .
Derek Daly przejął drugi kokpit Williamsa, po odejściu Mario Andrettiego. Jego miejsce w ekipie Theodore zajmowali Jan Lammers (od Grand Prix Belgii do Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Wschód i od Grand Prix Holandii do Grand Prix Francji), Geoff Lees (w Grand Prix Kanady) i Tommy Byrne (od Grand Prix Niemiec do końca sezonu).
Didier Pironi przed startem wyścigu o Grand Prix Niemiec miał wypadek, w którym odniósł poważne obrażenia nóg. Na dwa wyścigi przed końcem zastąpił go Mario Andretti .
Zmiany w kalendarzu
edytuj
Grand Prix Argentyny pierwotnie miało się odbyć 7 marca, jednak został on odwołany wskutek braku sponsorów. Większość z nich wycofała się, wskutek niepewności po strajku kierowców podczas Grand Prix Południowej Afryki .
Grand Prix Hiszpanii po zeszłorocznej edycji nie został uwzględniony w kalendarzu na sezon 1982 z kilku powodów. Tor nie był lubiany przez kierowców, ponadto organizatorzy wyścigu nie wpłacili za organizację wyścigu w sezonie 1981. Po uiszczeniu wpłaty, wyścig został przywrócony do kalendarza i miał on odbyć się 27 czerwca, jednak protest zespołów wobec niebezpiecznej natury toru Circuito del Jarama spowodował, że runda została wykreślona z kalendarza.
Do kalendarza dołączyły dwa wyścigi – Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Wschód i Grand Prix Szwajcarii . Dzięki rundzie w Detroit, Stany Zjednoczone zostały pierwszym państwem w Formule 1, który organizował w jednym sezonie trzy wyścigi. Grand Prix Szwajcarii wróciło po 28 latach do kalendarza – choć od 1955 wyścigi samochodowe są zakazane na terenie Szwajcarii[a] , eliminacja odbyła się na torze Circuit Dijon-Prenois we Francji .
Najlepsze wyniki w Grand Prix
edytuj
Klasyfikacje
edytuj
Legenda oznaczeń w tabelach wynikówWyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie
Wyjaśnienie
Złoty
Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny
2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy
3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony
Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski
Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony
Nie zakwalifikował się (NZ)
Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy
Nie ukończył (NU)
Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny
Zdyskwalifikowany (DK)
Wykluczony (WYK/EX)
Biały
Nie wystartował (NW)
Kontuzjowany (K/INJ)
Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru
Został wycofany (WYC/WD)
Nie przybył (NP/DNA)
Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie
Start z pole position
Kursywa
Najszybsze okrążenie wyścigu
†
Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*
Sezon w trakcie
1/2/3
Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1
Konstruktorzy
edytuj
Poz.
Konstruktor
Punkty
1
Ferrari
NU
NU
DK
2
NW
8
3
4
1
4
NW
2
NW
74
18
6
NU
1
NW
2
3
9
1
2
3
NW
3
NU
2
McLaren -Ford
6
2
6
1
NU
1
3
9
NU
NU
NU
9
13
4
2
69
4
NU
1
DK
NU
NU
NU
4
1
8
NW
5
3
NU
NU
3
Renault
1
1
NU
NU
NU
7
NS
NU
NU
6
2
NU
8
2
NU
4
62
3
NU
NU
NU
NU
NU
10
NU
NU
NU
1
2
NU
16
1
NU
4
Williams -Ford
2
NU
NU
NU
6
5
7
5
5
7
NU
NU
9
NU
6
58
5
DK
2
2
NU
4
NU
3
NU
5
3
2
1
8
5
5
Lotus -Ford
8
NU
5
4
5
NU
4
NU
4
NU
NU
1
6
NU
NU
30
NU
3
7
NU
4
NU
NU
NZ
NU
12
9
NU
8
7
NU
6
Tyrrell -Ford
7
4
4
3
NU
10
NU
NU
7
NU
6
4
NU
7
5
1
25
16
7
10
NU
NU
8
9
NS
NU
8
10
7
NU
11
NU
8
7
Brabham -BMW
NU
5
NU
NZ
1
2
NU
NU
NU
NU
4
NU
NU
22
NU
NU
15
NU
NU
NU
NU
5
NU
NU
8
Ligier -Matra
NU
NU
NU
3
NU
2
10
NZ
NU
16
NU
NU
NU
6
3
20
NU
NU
NU
9
NU
6
NU
NU
NU
14
NU
3
NU
NU
NU
9
Brabham -Ford
DK
NU
19
NU
3
1
NU
2
10
Alfa Romeo
13
NU
NU
NU
NU
3
NU
6
NU
NU
NU
NU
NU
10
10
9
7
11
NU
NU
NU
NU
NU
NU
NU
11
7
9
5
NU
12
NU
10
11
Arrows -Ford
NZ
NZ
NU
7
9
8
5
10
NU
13
6
NU
15
NU
7
5
NZ
10
NZ
NU
NZ
NU
8
6
9
NU
NU
6
NZ
12
11
12
ATS -Ford
10
5
NU
DK
NU
NU
NU
NZ
12
NZ
11
NU
NU
NU
NZ
NS
4
9
NU
NU
5
NU
NU
NU
NU
13
NZ
NU
NU
NZ
14
9
NZ
13
Osella -Ford
NU
9
NU
4
NU
NZ
NU
NU
14
NU
NU
NU
NZ
NU
NU
NW
3
NZ
NPK
NZ
NU
NPK
NPK
NW
NU
14
Fittipaldi -Ford
17
NU
NZ
6
NPK
11
NZ
NU
NU
NZ
11
7
NZ
11
NZ
1
—
March -Ford
12
8
8
NU
NZ
7
11
NU
10
NU
NZ
NU
NU
NZ
12
0
15
NU
9
8
NPK
NU
NU
NU
NZ
NZ
NU
NZ
NU
NZ
13
NPK
NPK
NZ
NZ
NPK
—
Ensign -Ford
WD
NZ
NU
NZ
NZ
NU
NU
NZ
NU
NZ
8
NU
NU
NS
NW
0
—
Toleman -Hart
NU
NZ
NPK
NU
NU
NZ
NU
NU
15
10
NU
NU
NU
NU
0
NZ
NZ
NZ
NS
NU
NPK
NZ
NU
NU
NZ
NU
NU
NU
NZ
—
Theodore -Ford
14
NU
NU
NZ
NZ
NZ
NU
NU
NZ
NZ
NZ
NU
NZ
NZ
NU
0
Poz
Kierowca
Punkty
↑ Zakaz został częściowo zniesiony w 2015, lecz tylko do wyścigów z samochodami elektrycznymi