Mistrzem świata kierowców został po raz pierwszy (i jedyny) Keke Rosberg z zespołu Williams, natomiast mistrzem świata wśród konstruktorów został po raz siódmy zespół Ferrari.
Po sezonie 1981, kierowcy Williamsa, Alan Jones i Carlos Reutemann ogłosili, że kończą starty w Formule 1. Miejsce Jonesa zajął dotychczasowy kierowca Fittipaldi, Keke Rosberg. Reutemann zaś zmienił zdanie i powrócił do brytyjskiej stajni.
Pierwotnie Marc Surer miał zająć miejsce Riccardo Patrese w zespole Arrows, jednak w trakcie testów przedsezonowych złamał obie nogi podczas testów przedsezonowych na torze Kyalami. Jego miejsce miał zająć Patrick Tambay, lecz przed pierwszym wyścigiem sezonu, z powodu strajku kierowców, Francuz opuścił Arrowsa, a jego miejsce zajął Brian Henton.
Gilles Villeneuve zginął w wypadku, do którego doszło podczas kwalifikacji do wyścigu o Grand Prix Belgii. W trzech kolejnych wyścigach, Ferrari wystawiało samochód tylko dla Didiera Pironiego. Od Grand Prix Holandii drugie miejsce we włoskiej stajni zajmował Patrick Tambay.
Didier Pironi przed startem wyścigu o Grand Prix Niemiec miał wypadek, w którym odniósł poważne obrażenia nóg. Na dwa wyścigi przed końcem zastąpił go Mario Andretti.
Grand Prix Argentyny pierwotnie miało się odbyć 7 marca, jednak został on odwołany wskutek braku sponsorów. Większość z nich wycofała się, wskutek niepewności po strajku kierowców podczas Grand Prix Południowej Afryki.
Grand Prix Hiszpanii po zeszłorocznej edycji nie został uwzględniony w kalendarzu na sezon 1982 z kilku powodów. Tor nie był lubiany przez kierowców, ponadto organizatorzy wyścigu nie wpłacili za organizację wyścigu w sezonie 1981. Po uiszczeniu wpłaty, wyścig został przywrócony do kalendarza i miał on odbyć się 27 czerwca, jednak protest zespołów wobec niebezpiecznej natury toru Circuito del Jarama spowodował, że runda została wykreślona z kalendarza.
Do kalendarza dołączyły dwa wyścigi – Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Wschód i Grand Prix Szwajcarii. Dzięki rundzie w Detroit, Stany Zjednoczone zostały pierwszym państwem w Formule 1, który organizował w jednym sezonie trzy wyścigi. Grand Prix Szwajcarii wróciło po 28 latach do kalendarza – choć od 1955 wyścigi samochodowe są zakazane na terenie Szwajcarii[a], eliminacja odbyła się na torze Circuit Dijon-Prenois we Francji.
Keke Rosberg
Didier Pironi
Michele Alboreto
Derek Daly
Carlos Reutemann
Eliseo Salazar
Slim Borgudd
Roberto Guerrero
Emilio de Villota
Theodore-Ford