Formuła 1 Sezon 2001

Sezon 2001 Formuły 1 – 52 sezon o Mistrzostwo Świata Formuły 1. Rozpoczął się on 4 marca 2001 roku na torze Albert Park Circuit w Australii, a zakończył 14 października na torze Suzuka International Racing Course w Japonii, po rozegraniu 17 wyścigów.

Sezon 2001 Mistrzostw Świata Formuły 1
Ilustracja
Inauguracja

4 marca

Zakończenie

14 października

Liczba wyścigów

17

Mistrzowie
Kierowcy

Michael Schumacher

Konstruktorzy

Ferrari

Poprzedni sezon Następny sezon

Michael Schumacher zdobył swój czwarty tytuł mistrzowski, wygrywając dziewięć wyścigów, zaś w pięciu stając na drugim stopniu podium. Jego przewaga nad drugim w tabeli Davidem Coulthardem wyniosła aż 58 punktów. Mistrzem świata konstruktorów została włoska stajnia Ferrari. Po raz pierwszy od 1994 roku w bolidach pojawił się system kontroli trakcji. FIA dopuściła go do użytku począwszy od Grand Prix Hiszpanii, czyli piątej rundy sezonu.

Już podczas pierwszej eliminacji, rozgrywanej w Melbourne swój debiut w F1 zaliczyli dwaj późniejsi mistrzowie świata. Kimi Räikkönen zadebiutował w barwach teamu Sauber, zaś Fernando Alonso poprowadził bolid Minardi. Po raz pierwszy zobaczyliśmy w akcji również innego, znakomitego kierowcę, mistrza serii Champ Car Juana Pablo Montoyę, który znalazł zatrudnienie w zespole BMW Williams.

Wraz z rozpoczęciem sezonu, w Formule 1 pojawiły się również dwa francuskie koncerny. Po trzech latach przerwy Renault powróciło ponownie jako dostawca silników, tym razem jako partner zespołu Benetton. Michelin zdecydował się wejść do F1 jako dostawca opon, tworząc konkurencję dla ogumienia marki Bridgestone po raz pierwszy od sezonu 1998, kiedy z mistrzostw zniknął Goodyear.

Z drugiej strony, sezon 2001 przyniósł dla Formuły 1 utratę kilku znaczących kierowców. Dwukrotny mistrz świata Mika Häkkinen ogłosił, że po zakończeniu sezonu zrobi sobie rok odpoczynku od wyścigów, jednak, tak jak przewidywano, nigdy więcej nie zobaczyliśmy go już w wyścigu F1. Rok 2001 okazał się też być ostatnim dla francuskiego kierowcy Jeana Alesi, który na krótko przed swoim ostatnim wyścigiem – Grand Prix Japonii, przekroczył magiczną liczbę 200 startów.

Po zakończeniu sezonu z Formuły 1 z listy startowej zniknęły także dwa zespoły. Prost Grand Prix upadł z powodu braku środków finansowych, zaś Benetton został wykupiony przez swojego dostawcę silników – koncern Renault, stając się tym samym zespołem producenckim.

Michael Schumacher nie miał dużych problemów ze zdobyciem mistrzostwa, podobnie jak jego zespół, Scuderia Ferrari. Włoski team zgromadził na swoim koncie 9 zwycięstw w ciągu całego sezonu, zaś resztą musiał się podzielić z zespołami BMW.Williams oraz McLaren-Mercedes.

Obaj kierowcy Williamsa: Ralf Schumacher oraz Juan Pablo Montoya zaliczyli swoje pierwsze zwycięstwa w karierze, odpowiednio podczas wyścigów w San Marino i we Włoszech. Młodszy z braci Schumacherów kończył wyścig jako pierwszy jeszcze dwa razy: raz podczas Grand Prix Kanady i raz przed własną publicznością, na torze Hockenheimring. Dzięki temu BMW.Williams odnotowało cztery zwycięstwa w ciągu całego sezonu.

Cztery pierwsze miejsca zdołał także wywalczyć McLaren, jednak z pewnością nie był to wynik równie satysfakcjonujący jak te osiągane w poprzednich latach. Kierowcy zespołu podzielili się zwycięstwami dokładnie po połowie. Odchodzący z F1 Häkkinen triumfował na Silverstone oraz podczas Grand Prix USA, zaś Szkot David Coulthard zgarnął pierwsze miejsca w Brazylii i Austrii.

Było to jednak zdecydowanie za mało, aby powstrzymać Michaela Schumachera przed obroną mistrzostwa. 123 punkty, które Niemiec zgromadził w ciągu sezonu, okazały się być znacznie większą sumą niż ta potrzebna do zapewnienia sobie czwartego tytułu i wyrównania dorobku Alaina Prosta. Oprócz licznych zwycięstw Schumachera, także 11 podiów Brazylijczyka Rubensa Barrichello sprawiło, że Scuderia Ferrari obroniła tytuł mistrzowski z przewagą wynoszącą aż 77 punktów.

Lista startowa

edytuj

Poniższe zespoły oraz kierowcy wzięli udział w sezonie 2001 FIA Formula One World Championship. Numery startowe zostały określone na podstawie klasyfikacji kierowców i konstruktorów sezonu 2000.

Zespół Konstruktor Samochód Silnik (3.0l V10) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi
  Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F2001   Ferrari
050
B 1   Michael Schumacher 1–17   Luca Badoer 
2   Rubens Barrichello 1–17
  West McLaren Mercedes McLaren-Mercedes MP4-16   Mercedes
FO 110K
B 3   Mika Häkkinen 1–17   Alexander Wurz 
4   David Coulthard 1–17
  BMW.Williams F1 Team Williams-BMW FW23   BMW
P80
M 5   Ralf Schumacher 1–17   Marc Gené 
6   Juan Pablo Montoya 1–17
  Mild Seven Benetton Renault Sport Benetton-Renault B201   Renault
RS21
M 7   Giancarlo Fisichella 1–17   Mark Webber 
8   Jenson Button 1–17
  Lucky Strike BAR Honda BAR-Honda 003   Honda
RA001E
B 9   Olivier Panis 1–17   Anthony Davidson
  Darren Manning
  Patrick Lemarié
  Takuma Satō 
10   Jacques Villeneuve 1–17
  Benson and Hedges Jordan Honda Jordan-Honda EJ11   Honda
RA001E
B 11   Heinz-Harald Frentzen 1–7, 9–11   Ricardo Zonta 
  Ricardo Zonta 8, 12 
  Jarno Trulli 13–17 
12 1–12 
  Jean Alesi 13–17
  Orange Arrows Asiatech Arrows-Asiatech A22   Asiatech
001
B 14   Jos Verstappen 1–17   Johnny Herbert 
15   Enrique Bernoldi 1–17
  Red Bull Sauber Petronas Sauber-Petronas C20   Petronas
01A
B 16   Nick Heidfeld 1–17   Felipe Massa 
17   Kimi Räikkönen 1–17
  Jaguar Racing Jaguar-Cosworth R2   Cosworth
CR-3
M 18   Eddie Irvine 1–17   Tomas Scheckter 
19   Luciano Burti 1–4 
  Pedro de la Rosa 5–17
  European Minardi F1 Minardi-European PS01
PS01B
  European M 20   Tarso Marques 1–14   Alex Yoong 
  Alex Yoong 15–17 
21   Fernando Alonso 1–17
  Prost Acer Prost-Acer AP04   Acer
01A
M 22   Jean Alesi 1–12   Stéphane Sarrazin
  Pedro de la Rosa
  Jonathan Cochet 
  Heinz-Harald Frentzen 13–17 
23   Gastón Mazzacane 1–4 
  Luciano Burti 5–14 
  Tomáš Enge 15–17
Zespół Konstruktor Samochód Silnik (3.0l V10) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi

Zmiany wśród zespołów

edytuj
  • Zespół Minardi został w styczniu 2001 wykupiony przez australijskiego biznesmena, szefa linii lotniczych European Aviation Air Charter, Paula Stoddarta. Tym samym European Aviation stało się dostawcą silników dla zespołu.
  • Peugeot zrezygnował z dalszego prowadzenia programu rozwoju silników dla F1. Dlatego też nowym dostawcą silników dla Prost Grand Prix został Acer. Pozostałości po programie rozwojowym Peugeota wykupiła japońska firma Asiatech. Dzięki temu rozpoczęła ona dostarczanie jednostek napędowych zespołowi Arrows.

Zmiany wśród kierowców

edytuj

Przed sezonem

edytuj
  • Kolumbijczyk Juan Pablo Montoya, który w poprzednim sezonie z zespołem Chip Ganassi Racing zdobył mistrzostwo amerykańskiej serii CART, został zatrudniony w zespole BMW.Williams.
  • Alexander Wurz odszedł z zespołu Benetton i został kierowcą testowym McLarena. Jego miejsce we włoskim zespole zajął Jenson Button, który został wypożyczony z Williamsa, w barwach którego debiutował w poprzednim sezonie.
  • Nick Heidfeld rozstał się z francuskim zespołem Prost Grand Prix i podpisał kontrakt na starty dla Sauber-Petronas. Na jego miejsce Alain Prost zatrudnił Gastóna Mazzacane, który poprzednio jeździł dla Minardi.
  • W barwach zespołu Minardi zadebiutował za to młody Fernando Alonso, który do tej pory rywalizował z innymi kierowcami w Formule 3000.
  • W jednym z dwóch bolidów Sauber zadebiutował inny przyszły mistrz świata, Kimi Räikkönen. Przyznanie mu superlicencji odbiło się jednak sporym echem w świecie F1, ponieważ Fin był bardzo niedoświadczony – w samochodach typu "single seater" zaliczył do tej pory jedynie 23 starty.
  • Ricardo Zonta odszedł z zespołu British American Racing i przyjął posadę kierowcy testowego w Jordan Grand Prix.
  • Brazylijczyk Tarso Marques, który poprzedni sezon spędził jeżdżąc w serii Champ Car, znalazł zatrudnienie w Minardi.
  • Mika Salo zakończył współpracę z zespołem Sauber i zgodził się pracować razem z Toyotą nad projektem nowego zespołu producenckiego. Ze szwajcarskiego zespołu odszedł również drugi z dotychczasowych kierowców, Pedro Diniz. Brazylijczyk zdecydował się jednak wykupić 40% akcji francuskiego zespołu Prost GP.
  • Johnny Herbert jeżdżący do tej pory dla Jaguar Racing został kierowcą testowym Arrows. Na jego miejsce wskoczył Luciano Burti, który w zespole pełnił wcześniej obowiązki kierowcy testowego.
  • Enrique Bernoldi, który podobnie jak Alonso jeździł dotąd w Formule 3000 został partnerem Josa Verstappena w zespole Arrows.
  • Marc Gené odszedł z Minardi, aby zostać testerem w BMW.Williams.
  • Olivier Panis zrezygnował z obowiązków kierowcy testowego McLarena, dzięki czemu mógł zostać etatowym kierowcą zespołu BAR.
  • Pedro de la Rosa stracił posadę w zespole Arrows i wobec tego został jednym z rezerwowych kierowców w Prost Grand Prix.

W trakcie sezonu

edytuj
  • Już po czterech wyścigach szefostwo Prost Grand Prix doszło do wniosku, że zatrudnienie Gastóna Mazzacane nie było dobrym posunięciem i zwolniło Argentyńczyka.
  • Wolne miejsce w Prost Grand Prix od Grand Prix Hiszpanii zajął Luciano Burti, który zrezygnował z posady w Jaguarze.
  • Również od Grand Prix Hiszpanii Jaguar zatrudnił Pedro de la Rosę.
  • Podczas Grand Prix Kanady, Jordan Grand Prix zastąpiło kontuzjowanego Heinza-Haralda Frentzena swoim kierowcą testowym, Ricardo Zontą.
  • Przed wyścigiem na Hockenheimring kontrakt Frentzena został zerwany. Spowodowało to ostry spór pomiędzy zawodnikiem a zespołem, który zakończył się sprawą sądową przed końcem sezonu. W wyścigu Frentzena zastąpił ponownie Zonta.
  • Heinz-Harald Frentzen od Grand Prix Węgier zastąpił Jeana Alesi, jako zawodnika Prost GP. Jean Alesi, został natomiast w tym samym czasie zatrudniony w Jordanie. Tym samym ci dwaj zawodnicy po prostu zamienili się swoimi dotychczasowymi miejscami.
  • W trakcie sezonu FIA przyznała superlicencję Malezyjczykowi Alexowi Yoongowi, dzięki czemu na trzy ostatnie wyścigi sezonu zastąpił on Tarso Marquesa w zespole Minardi. Marques na resztę sezonu zgodził się pozostać kierowcą rezerwowym włoskiej stajni.
  • Luciano Burti doznał poważnej kontuzji w wyniku wypadku, jaki odniósł podczas Grand Prix Belgii. Uraz wyeliminował go z reszty wyścigów i dlatego Prost Grand Prix, począwszy od Grand Prix Włoch zatrudniło Czecha Tomáša Enge.
  • Niespodziewanie Tomas Scheckter został zwolniony z posady kierowcy testowego Jaguara po tym, jak sąd uznał go winnym nagabywania prostytutki ze swojego samochodu (ang. kerb-crawling)[1][2]. Jaguar przez resztę sezonu pozostał bez żadnych rezerwowych kierowców.

Kalendarz wyścigów

edytuj

Lista eliminacji

edytuj
Nr Nazwa rundy Data rozegrania Tor Lokalizacja
1   Grand Prix Australii 4 marca Albert Park Circuit Melbourne
2   Grand Prix Malezji 18 marca Sepang International Circuit Kuala Lumpur
3   Grand Prix Brazylii 1 kwietnia Autódromo José Carlos Pace São Paulo
4   Grand Prix San Marino 15 kwietnia Autodromo Enzo e Dino Ferrari Imola
5   Grand Prix Hiszpanii 29 kwietnia Circuit de Catalunya Barcelona
6   Grand Prix Austrii 13 maja Red Bull Ring Spielberg
7   Grand Prix Monako 27 maja Circuit de Monaco Monte Carlo
8   Grand Prix Kanady 10 czerwca Circuit Gilles Villeneuve Montreal
9   Grand Prix Europy 24 czerwca Nürburgring Nürburg
10   Grand Prix Francji 1 lipca Circuit de Nevers Magny-Cours Nevers
11   Grand Prix Wielkiej Brytanii 15 lipca Silverstone Circuit Northamptonshire
12   Grand Prix Niemiec 29 lipca Hockenheimring Hockenheim
13   Grand Prix Węgier 19 sierpnia Hungaroring Budapeszt
14   Grand Prix Belgii 2 września Circuit de Spa-Francorchamps Spa-Francorchamps
15   Grand Prix Włoch 16 września Autodromo Nazionale di Monza Monza
16   Grand Prix Stanów Zjednoczonych 30 września Indianapolis Motor Speedway Indianapolis
17   Grand Prix Japonii 14 października Suzuka International Racing Course Suzuka

Zmiany w kalendarzu

edytuj

Wyniki

edytuj

Najlepsze wyniki w Grand Prix

edytuj
Nr Runda Pole Position Najszybsze okrążenie Zwycięzca wyścigu Najlepszy konstruktor Rezultat
1   Grand Prix Australii   Michael Schumacher Ferrari   Michael Schumacher Ferrari   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
2   Grand Prix Malezji   Michael Schumacher Ferrari   Mika Häkkinen McLaren   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
3   Grand Prix Brazylii   Michael Schumacher Ferrari   Ralf Schumacher Williams   David Coulthard McLaren   McLaren-Mercedes Wyniki
4   Grand Prix San Marino   David Coulthard McLaren   Ralf Schumacher Williams   Ralf Schumacher Williams   Williams-BMW Wyniki
5   Grand Prix Hiszpanii   Michael Schumacher Ferrari   Michael Schumacher Ferrari   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
6   Grand Prix Austrii   Michael Schumacher Ferrari   David Coulthard McLaren   David Coulthard McLaren   McLaren-Mercedes Wyniki
7   Grand Prix Monako   David Coulthard McLaren   David Coulthard McLaren   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
8   Grand Prix Kanady   Michael Schumacher Ferrari   Ralf Schumacher Williams   Ralf Schumacher Williams   Williams-BMW Wyniki
9   Grand Prix Europy   Michael Schumacher Ferrari   Juan Pablo Montoya Williams   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
10   Grand Prix Francji   Ralf Schumacher Williams   David Coulthard McLaren   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
11   Grand Prix Wielkiej Brytanii   Michael Schumacher Ferrari   Mika Häkkinen McLaren   Mika Häkkinen McLaren   McLaren-Mercedes Wyniki
12   Grand Prix Niemiec   Juan Pablo Montoya Williams   Juan Pablo Montoya Williams   Ralf Schumacher Williams   Williams-BMW Wyniki
13   Grand Prix Węgier   Michael Schumacher Ferrari   Mika Häkkinen McLaren   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
14   Grand Prix Belgii   Juan Pablo Montoya Williams   Michael Schumacher Ferrari   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki
15   Grand Prix Włoch   Juan Pablo Montoya Williams   Ralf Schumacher Williams   Juan Pablo Montoya Williams   Williams-BMW Wyniki
16   Grand Prix Stanów Zjednoczonych   Michael Schumacher Ferrari   Juan Pablo Montoya Williams   Mika Häkkinen McLaren   McLaren-Mercedes Wyniki
17   Grand Prix Japonii   Michael Schumacher Ferrari   Ralf Schumacher Williams   Michael Schumacher Ferrari   Ferrari Wyniki

Klasyfikacje szczegółowe

edytuj

Kierowcy

edytuj
Poz. Kierowca Konstruktor                                   Pkt.
1   Michael Schumacher Ferrari 1 1 2 NU 1 2 1 2 1 1 2 NU 1 1 4 2 1 123
2   David Coulthard McLaren 2 3 1 2 5 1 5 NU 3 4 NU NU 3 2 NU 3 3 65
3   Rubens Barrichello Ferrari 3 2 NU 3 NU 3 2 NU 5 3 3 2 2 5 2 15 5 56
4   Ralf Schumacher Williams NU 5 NU 1 NU NU NU 1 4 2 NU 1 4 7 3 NU 6 49
5   Mika Häkkinen McLaren NU 6 NU 4 9 NU NU 3 6 NW 1 NU 5 4 NU 1 4 37
6   Juan Pablo Montoya Williams NU NU NU NU 2 NU NU NU 2 NU 4 NU 8 NU 1 NU 2 31
7   Jacques Villeneuve BAR NU NU 7 NU 3 8 4 NU 9 NU 8 3 9 8 6 NU 10 12
8   Nick Heidfeld Sauber 4 NU 3 7 6 9 NU NU NU 6 6 NU 6 NU 11 6 9 12
9   Jarno Trulli Jordan NU 8 5 5 4 DK NU 11 NU 5 NU NU NU NU NU 4 8 12
10   Kimi Räikkönen Sauber 6 NU NU NU 8 4 10 4 10 7 5 NU 7 NU 7 NU NU 9
11   Giancarlo Fisichella Benetton 13 NU 6 NU 14 NU NU NU 11 11 13 4 NU 3 10 8 17 8
12   Eddie Irvine Jaguar 10 NU NU NU NU 7 3 NU 7 NU 9 NU NU NU NU 5 NU 6
13   Heinz-Harald Frentzen Jordan/Prost 5 4 11 6 NU NU NU NU 8 7 NU 9 NU 10 12 6
14   Olivier Panis BAR 7 NU 4 8 7 5 NU NU NU 9 NU 7 NU 11 9 11 13 5
15   Jean Alesi Prost/Jordan 9 9 8 9 10 10 6 5 15 12 11 6 10 6 8 7 NU 5
16   Pedro de la Rosa Jaguar NU NU NU 6 8 14 12 NU 11 NU 5 12 NU 3
17   Jenson Button Benetton 14 11 10 12 15 NU 7 NU 13 16 15 5 NU NU NU 9 7 2
18   Jos Verstappen Arrows 11 7 NU NU 12 6 8 10 NU 13 10 9 12 10 NU NU 14 1
19   Ricardo Zonta Jordan 7 NU 0
20   Luciano Burti Jaguar/Prost 8 10 NU 11 11 11 NU 8 12 10 NU NU NU NU 0
21   Enrique Bernoldi Arrows NU NU NU 10 NU NU 9 NU NU NU 14 8 NU 12 NU 13 15 0
22   Tarso Marques Minardi NU 14 9 NU 16 NU NU 9 NU 15 NZ NU NU 13 0
23   Fernando Alonso Minardi 12 13 NU NU 13 NU NU NU 14 17 16 10 NU NU 13 NU 11 0
24   Tomáš Enge Prost 12 14 NU 0
25   Gastón Mazzacane Prost NU 12 NU NU 0
26   Alex Yoong Minardi NU NU 16 0
Poz. Kierowca Konstruktor                                   Pkt.

Konstruktorzy

edytuj
Poz. Konstruktor Nr                                   Pkt.
1   Ferrari 1 1 1 2 NU 1 2 1 2 1 1 2 NU 1 1 4 2 1 179
2 3 2 NU 3 NU 3 2 NU 5 3 3 2 2 5 2 15 5
2   McLaren-Mercedes 3 NU 6 NU 4 9 NU NU 3 6 NW 1 NU 5 4 NU 1 4 102
4 2 3 1 2 5 1 5 NU 3 4 NU NU 3 2 NU 3 3
3   Williams-BMW 5 NU 5 NU 1 NU NU NU 1 4 2 NU 1 4 7 3 NU 6 80
6 NU NU NU NU 2 NU NU NU 2 NU 4 NU 8 NU 1 NU 2
4   Sauber-Petronas 16 4 NU 3 7 6 9 NU NU NU 6 6 NU 6 NU 11 6 9 21
17 6 NU NU NU 8 4 10 4 10 7 5 NU 7 NU 7 NU NU
5   Jordan-Honda 11 5 4 11 6 NU NU NU 7 NU 8 7 NU 10 6 8 7 NU 19
12 NU 8 5 5 4 DK NU 11 NU 5 NU NU NU NU NU 4 8
6   BAR-Honda 9 7 NU 4 8 7 5 NU NU NU 9 NU 7 NU 11 9 11 13 17
10 NU NU 7 NU 3 8 4 NU 9 NU 8 3 9 8 6 NU 10
7   Benetton-Renault 7 13 NU 6 NU 14 NU NU NU 11 11 13 4 NU 3 10 8 17 10
8 14 11 10 12 15 NU 7 NU 13 16 15 5 NU NU NU 9 7
8   Jaguar-Cosworth 18 10 NU NU NU NU 7 3 NU 7 NU 9 NU NU NU NU 5 NU 9
19 8 10 NU 11 NU NU NU 6 8 14 12 NU 11 NU 5 12 NU
9   Prost-Acer 22 9 9 8 9 10 10 6 5 15 12 11 6 NU 9 NU 10 12 4
23 NU 12 NU NU 11 11 NU 8 12 10 NU NU NU NU 12 14 NU
10   Arrows-Asiatech 14 11 7 NU NU 12 6 8 10 NU 13 10 9 12 10 NU NU 14 1
15 NU NU NU 10 NU NU 9 NU NU NU 14 8 NU 12 NU 13 15
11   Minardi-European 20 NU 14 9 NU 16 NU NU 9 NU 15 NZ NU NU 13 NU NU 16 0
21 12 13 NU NU 13 NU NU NU 14 17 16 10 NU NU 13 NU 11
Poz. Konstruktor Nr                                   Pkt.

Przypisy

edytuj
  1. Marek Roczniak: Tomas Scheckter usunięty z zespołu Jaguar. f1wm.pl, 2001-05-05. (pol.).
  2. Tomas Scheckter fired as Jaguar test-driver. grandprix.com, 2001-05-05. (ang.).

Bibliografia

edytuj