Kazimierz Dziewanowski

polski pisarz, dziennikarz i dyplomata

Kazimierz Dziewanowski, pseud. „Karol Jeż”, „Karol Grodkowski”, „Jan Kasprzyk” (wspólnie z Wiesławem Nowakowskim) (ur. 7 listopada 1930 w Warszawie, zm. 20 sierpnia 1998 w Piszu) – polski pisarz, dziennikarz, reportażysta, podróżnik i dyplomata.

Kazimierz Dziewanowski
Karol Jeż, Karol Grodkowski, Jan Kasprzyk
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1998
Pisz

Zawód, zajęcie

pisarz, dziennikarz, reportażysta, podróżnik, dyplomata

podpis

Życiorys edytuj

 
Dedykacja Kazimierza Dziewanowskiego dla Lucjana Wolanowskiego – współpracownika z redakcji tygodnika „Świat”. Warszawa, 1976 r.

Syn Kazimierza Dziewanowskiego i Krystyny z domu Rosé. Podczas II wojny światowej uczył się na tajnych kompletach Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, po wojnie także w gimnazjum w Konstancinie-Jeziornie. Ukończył Liceum im. Tadeusza Reytana (w filii mieszczącej się najpierw w Konstancinie, a od 1946 w Skolimowie)[1][2][3]. W 1946 r. zadebiutował jako dziennikarz na łamach pisma „Młoda Rzeczpospolita”. Od 1948 do 1954 r. pracował w redakcji pisma „Nowa Wieś”. Studiował w tym czasie na Wydziale Filologii Angielskiej i Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1955 do 1967 r. członek redakcji tygodnika „Świat”. W 1961 r., wespół z Lechem Pijanowskim był współautorem scenariusza filmu fabularnego pt. Droga na Zachód (reż. Bohdan Poręba, Ryszard Ber), jednak wycofał swe nazwisko z czołówki filmu po nieuzgodnionych ingerencjach w ostateczną wersję scenariusza. W latach 1964–1970 pisywał recenzje do miesięcznika „Nowe Książki”. Od 1968 do 1974 r. pracował w dziale zagranicznym „Życia Warszawy”. W latach 1971–1972 publikował też reportaże zagraniczne w „Dookoła świata”. Od 1973 do 1981 członek redakcji pisma „Literatura”. W latach 1980–1981 działacz Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych i Naukowych oraz Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”.

20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[4]. W sierpniu 1980 r. przebywał w Stoczni Gdańskiej podczas strajków robotniczych. W 1981 r. zastępca redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”. Był także rzecznikiem prasowym Komitetu Organizacyjnego Kongresu Kultury Polskiej (jego obrady przerwało ogłoszenie stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 r.). Współredagował opozycyjne pismo drugoobiegowe „21”. Od 1983 r. współpracował z „Przeglądem Powszechnym”. Pod koniec lat 80. uczestniczył w pracach Komitetu Kultury Niezależnej.

Był członkiem komisji reform politycznych Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W 1989 r. brał udział w obradach „Okrągłego Stołu” po stronie opozycji demokratycznej (podzespół do spraw środków masowego przekazu). Autor słynnego w Polsce i Stanach Zjednoczonych, rozpoczynającego się od słów „My, Naród” (z pierwszych słów preambuły Konstytucji USA „We, The People”) tekstu wystąpienia Lecha Wałęsy w dniu 15 listopada 1989 roku w Kongresie USA[5].

Od 1990 do listopada 1993 r. był ambasadorem Polski w Stanach Zjednoczonych.

Od 1993 do 1998 r. współpracował, jako komentator, z dziennikiem „Rzeczpospolita” (m.in. rubryka „Zawsze w sobotę”).

Po jego śmierci, 21, 22 i 29 sierpnia 1998 r. na łamach „Rzeczpospolitej” ukazał się cykl tekstów wspomnieniowych (wśród autorów znaleźli się: Lech Wałęsa, Tadeusz Mazowiecki, Krzysztof Skubiszewski, Stefan Bratkowski, Wojciech Adamiecki, Jan Nowak-Jeziorański, Zbigniew Brzeziński i Janusz Onyszkiewicz).

Od 2002 r. w Stanach Zjednoczonych przyznawana jest (przez Polish Institute of Arts and Sciences of America oraz ambasadę polską w Waszyngtonie) Nagroda im. Kazimierza Dziewanowskiego[6].

Członek Związku Literatów Polskich (1969–1983, w latach 1978–1982 członek Zarządu Głównego i Prezydium Związku), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989–1998; współzałożyciel stowarzyszenia w 1989 r. i Członek Zarządu Głównego), Polskiego PEN Clubu (1988–1998) i Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. Był jednym z Fundatorów „Fundacji Polska w Europie”.

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 283 wprost, rząd 1, grób 17)[7].

Jego żona, Honorata Dziewanowska (zm. 2005), była redaktorką książek; córka, Krystyna Dziewanowska-Stefańczyk, także redaktorem (pracowała m.in. w wydawnictwie „Prószyński i S-ka”).

Wyróżnienia i nagrody edytuj

  • Nagroda im. Juliana Bruna (1955)
  • Nagrody Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych SDP (za książki: Archanioły i szakale 1966 i Złoto piasków 1977)
  • Nagroda Alana Ayckbourna i Michaela Frayna (1987)
  • Nagroda Dziennikarzy Niezależnych (1987)
  • Nagroda Kulturalna Solidarności (1987, za książkę Złom żelazny, śmiech pokoleń)
  • Nagroda im. Bolesława Prusa (za publikacje w „Przeglądzie Powszechnym”)
  • Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1989).

Twórczość edytuj

Przekłady edytuj

Prace edytorskie i redakcyjne edytuj

Przypisy edytuj

  1. Bartosz Dziewanowski-Stefańczyk. Dziewanowscy i ich dwór w Grodkowie: zarys biografii. „Notatki Płockie: kwartalnik Towarzystwa Naukowego Płockiego”. 60/3 (244), s. 21, 2015. Płock: Towarzystwo Naukowe Płockie. ISSN 0029-389X. 
  2. Edward Kudrewicz: Reytan. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-01-29].
  3. Szkoła, której się nie zapomina…. wirtualnepiaseczno.pl. [dostęp 2021-01-29].
  4. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  5. Stefan Bratkowski: Dziewanowski, czyli brzemię białego człowieka – Studio Opinii [dostęp 2019-11-14] (pol.).
  6. Polski Instytut Naukowy w Ameryce. O PIASA. piasa.org. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  7. Cmentarz Stare Powązki: KRYSTYNA DZIEWANOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-05-29].

Linki zewnętrzne edytuj