Stanisław Bieliński

polski aktor i reżyser

Stanisław Bieliński (ur. 13 stycznia 1920 w Krakowie, zm. 28 października 1995 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser.

Stanisław Bieliński
Ilustracja
Stanisław Bieliński. Fotografia portretowa.
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1920
Kraków

Data i miejsce śmierci

28 października 1995
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Lata aktywności

1948–1995

Zespół artystyczny
Teatr Współczesny w Warszawie
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Warszawski Krzyż Powstańczy
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Życiorys

edytuj

W latach 1937–1939 studiował budowę maszyn na Politechnice Gdańskiej. Okupację spędził w Warszawie, gdzie m.in. walczył w powstaniu. Był żołnierzem Armii Krajowej.

W latach 1945–1946 występował w Teatrze „Siedem Kotów”. 1 listopada 1948 zadebiutował oficjalnie na deskach Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi rolą Freda w sztuce Kadet Winslow Terence’a Rattigana w reż. Erwina Axera. W 1949 zdał aktorski egzamin eksternistyczny. W 1955 ukończył studia na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, a w 1960 uzyskał dyplom na tej uczelni.

W następnych latach występował w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi (1948–1950) oraz na scenach stołecznych: Teatru Polskiego (1950–1953), Teatru Narodowego (1954–1957), Teatru Współczesnego (1958–1963, 1974–1980, 1983–1989) i Teatru Dramatycznego (1963–1966). W latach 1966–1972 był dyrektorem Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, a w latach 1972–1974 Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze.

Był wieloletnim członkiem ZASP-u; w latach 1991–1993 przewodniczącym Sekcji Reżyserów.

Występował w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Mordercy według Ernesta Hemingwaya w reż. Konrada Swinarskiego (1955), Żegnaj doktorze Picot Lode Vaestrate w reż. Jerzego Gruzy (1958), Bal manekinów Brunona Jasieńskiego w reż. Zygmunta Hübnera (1961), Brat marnotrawny Oscara Wilde’a w reż. Andrzeja Szafiańskiego (1961), Stranitzky i bohater narodowy Friedricha Dürrenmatta w reż. Zygmunta Hübnera (1962), Biedermann i podpalacze Maksa Frischa w reż. Erwina Axera (1964), Volpone Bena Jonsona w reż. Zygmunta Hübnera (1965), Dni Turbinych Michaiła Bułhakowa w reż. Jerzego Antczaka (1965), Jegor Bułyczow i inni Maksima Gorkiego (1975) i Grupa Laokoona Tadeusza Różewicza (1978) – oba przedstawienia w reż. Zygmunta Hübnera oraz w sztuce Każdemu, co mu się należy (od mafii) Leonarda Sciascii w reż. Juliusza Janickiego (1980), a także w epizodzie w Słomkowym kapeluszu Eugène’a Labiche’a w reż. Jerzego Gruzy (1995).

Wyreżyserował również na tej scenie sztuki Śmieszna historia Armanda Salacrou (1958) oraz dwukrotnie Graczy Nikołaja Gogola (1959 i 1976).

Filmografia

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj