Daniel zwyczajny

gatunek ssaka

Daniel zwyczajny[3] (Dama dama) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych. Pochodzi z Azji Mniejszej. Sprowadzony przez Fenicjan, a później Rzymian na obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w Polsce.

Daniel zwyczajny
Dama dama[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
samiec
Ilustracja
samica (łania)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

jelenie

Rodzaj

daniel

Gatunek

daniel zwyczajny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     1. Gatunek rodzimy

     2. Prawdopodobnie rodzimy lub bardzo wcześnie wprowadzony

     3. Wprowadzony przed 1900

     4. Wprowadzony po 1900

Nazewnictwo

edytuj

W polskiej literaturze zoologicznej gatunek Dama dama był oznaczany nazwą „daniel”[4]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę „daniel zwyczajny”, rezerwując nazwę „daniel” dla rodzaju tych ssaków[3].

Morfologia

edytuj
 
Daniel – forma leucystyczna
 
Głowa samicy

Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130–150 cm, wysokość w kłębie ok. 105 cm. Samce (byki) są wyraźnie większe od samic (łań) i przeciętnie ważą od 65 do 80 kg (nawet do 120 kg), samice 30–50 kg (do 90 kg). Najczęściej występującym wariantem szaty jest rudobrązowe ubarwienie grzbietu z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na zadzie występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem, tzw. lustro. Ogon jest od góry czarny, od spodu biały. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa). Inne warianty szaty, to formy melanistyczna (ciemnoszara) i leucystyczna (prawie biała), która dość często jest mylona z albinizmem[5]. Jak u innych przedstawicieli jeleniowatych, samiec posiada poroże, które co roku zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, w młodym wieku większe, u starszych osobników często słabsze. Są one bardziej szerokie, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Samica nie posiada poroża. Największe poroża 6–10-letnich danieli osiągają 5–7 kg. Daniele mają dobry węch, słuch i bardzo dobry wzrok (tylko w dzień).

Występowanie

edytuj

Naturalnym obszarem jego występowania jest obszar śródziemnomorski (południe Europy, Azja Mniejsza i północna Afryka). W Polsce nie jest gatunkiem rodzimym. Został introdukowany po raz pierwszy w XIII wieku na Nizinie Śląskiej[6]. Od XVII wieku był wielokrotnie wprowadzany w wielu regionach kraju. Obecnie występuje głównie w zachodnich regionach Polski (w Lubuskiem, Dolnośląskiem, Śląskiem, środkowej i zachodniej Wielkopolsce[7]); poza tym w Polsce północnej: w Krajnie, na Kujawach, w ziemi chełmińskiej[7], a także w Kotlinie Sandomierskiej[7]).

Na świecie został z powodzeniem wprowadzony do blisko 40 krajów w różnych regionach, w tym w obydwu Amerykach, Australii i Oceanii.

Biotop

edytuj

Zajmuje różne siedliska od suchych i gorących po zimne i wilgotne. Wykazuje duże zdolności adaptacyjne. Preferuje rzadkie lasy i ich obrzeża, czasami wychodzi na żerowanie na podleśne pola uprawne i łąki. W górach występuje na wysokościach do ok. 1000 m n.p.m. Żeruje głównie w nocy.

Tryb życia

edytuj

Żyje w stadach, starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach. Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Żywi się roślinami zielnymi, młodymi gałązkami drzew i krzewów, a także mchami i porostami. Jest przy tym mniej wybredny niż jeleń. Komunikują się językiem ciała, dźwiękami i zapachami.

Rozród

edytuj

Gody (bekowisko) odbywają się w miesiącach październik – listopad. Samica rodzi w czerwcu lub lipcu jedno młode (cielę), czasami dwa, rzadko trzy, po ciąży trwającej około 230 dni. Młode po urodzeniu przebywają wraz z matką i ssą mleko matki aż do jej następnej rui. Dojrzałość płciową osiągają po 2 latach, żyją do 25 lat.

Zagrożenia i ochrona

edytuj

Daniele stanowią pokarm większych drapieżników. Przez człowieka są zabijane dla mięsa, skór i poroża. W Polsce daniel jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym. Na byki i cielęta polowania wolno prowadzić od 1 września do końca lutego, natomiast na łanie od 1 września do 15 stycznia (3.08.2017 r. nastąpiła zmiana rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne z 16.03.2005 r.)[8]. Populacja irańska, traktowana przez różnych autorów jako podgatunek daniela lub odrębny gatunek Dama mesopotamicadaniel mezopotamski, jest zagrożona wyginięciem.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dama dama, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. M. Masseti, D. Mertzanidou, Dama dama, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).
  3. a b Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 175. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 41, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. [1] British Deer Society.
  6. Gatunki obce w Polsce: Daniel. Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2012-04-10. [dostęp 2009-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-10)].
  7. a b c Za: Atlas Ssaków Polski – stan na 08/09/2017 site:http://www.iop.krakow.pl/ssaki/Gatunek.aspx?spID=124.
  8. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 1 sierpnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne (Dz.U. z 2017 r. poz. 1487).

Bibliografia

edytuj
  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
  • Włodzimierz Serafiński: Ssaki Polski. Atlas. Elżbieta Fido-Drużyńska (ilustracje). Warszawa: Wyd. Szkolne i Ped., 1995. ISBN 83-02-04976-X.