Juliusz Machulski

polski reżyser filmowy

Juliusz Jan Machulski (ur. 10 marca 1955 w Olsztynie) – polski reżyser, producent filmowy, aktor, scenarzysta i dramaturg. Założyciel Studia Filmowego „Zebra” (1988).

Juliusz Machulski
Ilustracja
Juliusz Machulski
Prawdziwe imię i nazwisko Juliusz Jan Machulski
Data i miejsce urodzenia 10 marca 1955
Olsztyn
Zawód reżyser
scenarzysta
producent filmowy
Współmałżonek Bożena Stryjkówna (rozwód)
Liza Machulska (rozwód)
Ewa Machulska
Lata aktywności od 1981
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

ŻyciorysEdytuj

W 1973 ukończył VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Warszawie. W latach 1973–1974 studiował na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1975–1978 na Wydziale Reżyserii Filmowej w PWSFTviT w Łodzi (dyplom 1980).

Jako reżyser filmów kinowych zadebiutował filmem Vabank (1981), utrzymanym w klimacie retro pastiszem kina kryminalnego, w którym jego ojciec Jan Machulski wystąpił w roli kasiarza Kwinty mszczącego się na swym dawnym współpracowniku za zdradę i śmierć przyjaciela. Vabank odniósł znaczący sukces kasowy, który Machulski powtórzył komedią fantastycznonaukową Seksmisja (1983). Jej bohaterowie, mężczyźni poddani hibernacji (Olgierd Łukaszewicz, Jerzy Stuhr), budzą się w totalitarnym świecie pozbawionym płci męskiej[1].

W latach 80. XX wieku Machulski próbował zdyskontować popularność Vabanku sequelem pod tytułem Vabank II, czyli riposta (1984), po czym nakręcił równie dystopijną jak Seksmisja komedię baśniową Kingsajz (1987), której zakończenie miało jednak znacznie bardziej gorzką wymowę. Szczególnym filmem w dorobku Machulskiego jest Deja vu (1990), pastisz kina gangsterskiego z udziałem Jerzego Stuhra jako amerykańskiego płatnego zabójcy, który w latach 20. XX wieku wyrusza do Odessy w celu wykonania wyroku mafii na zbiegłym ze Stanów gangsterze. Machulski sparodiował w Deja vu kino radzieckie spod znaku Siergieja Eisensteina[1].

Po transformacji ustrojowej Machulski zwrócił się ku komediom sensacyjnym. Realizował takie filmy jak V.I.P. (1991) o kompozytorze uwikłanym w aferę przemytniczą, Girl Guide (1995) o angliście (Paweł Kukiz) wplątanym w sensacyjno-kryminalną intrygę, Kilera (1997) o taksówkarzu (Cezary Pazura) omyłkowo wziętym za płatnego mordercę, a także sequel tego ostatniego filmu, Kilerów dwóch (1999). Próba zmiany tonu na bardziej poważny – w filmie historycznym Szwadron (1992) o rosyjskim oficerze tłumiącym powstanie styczniowe – nie była przyjęta życzliwie przez widownię[1].

Po filmie Pieniądze to nie wszystko (2001) – komediowej odpowiedzi na dokumentalną Arizonę (1996) Ewy Borzęckiej[2] – a także uznawanej za nieudaną autotematycznej Superprodukcji (2002) o krytyku filmowym (Rafał Królikowski) zmuszonym przez gangstera do nakręcenia filmu promującego żonę tegoż[3][4], Machulski zwrócił się ponownie ku konwencji kina kryminalnego. Pozytywnie przyjęty Vinci (2004) poświęcony jest włamywaczom planującym zuchwałą kradzież Damy z łasiczką Leonarda da Vinci z Muzeum Czartoryskich w Krakowie[5][6]. Do innych filmów Machulskiego należą Ile waży koń trojański (2008) o podróży w czasie do schyłkowego okresu PRL-u, Kołysanka (2010) parodiująca wampiryczne horrory, AmbaSSada (2013) dotycząca hipotetycznego zamachu na życie Adolfa Hitlera, wreszcie Volta (2017)[1].

10 grudnia 1998 odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. W październiku 2011 został powołany do Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej[7]. W 2005 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[8]. W 2014 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[9][10].

Życie prywatneEdytuj

Jest synem Jana Machulskiego i Haliny Machulskiej. Żonaty z kostiumolog Ewą Machulską, wcześniej żonaty kolejno z aktorkami Bożeną Stryjkówną i Lizą Machulską. W 2012 wydał tom wspomnień w formie 46 krótkich felietonów – historii ze swego życia[11].

ReżyseriaEdytuj

FilmyEdytuj

 
Gwiazda w Alei Gwiazd w Łodzi

Teatr TelewizjiEdytuj

Obsada aktorskaEdytuj

NagrodyEdytuj

  • 1981 – „Brązowe Lwy Gdańskie” za najlepszy debiut reżyserski za Vabank na FPFF
  • 1984 – Nagroda Główna „Srebrne Lwy Gdańskie” za Seksmisję na FPFF
  • 1984 – „Złoty Talar” za Seksmisję
  • 1985 – „Złota Kaczka” za Seksmisję
  • 1995 – Grand Prix „Złote Lwy” za Girl Guide na FPFF
  • 1998 – „Złota Kaczka” za Kilera
  • 1999 – „Złote Lwy” dla producenta najlepszego filmu Dług na FPFF
  • 1999 – „Złoty Granat” za Kiler-ów 2-óch na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu
  • 2002 – „Złote Lwy” dla producenta najlepszego filmu za Dzień świra na FPFF
  • 2003 – „Złoty Granat” za Superprodukcję na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu
  • 2004 – Nagroda za scenariusz Vinci na FPFF
  • 2006 – „Złote Lwy” dla producenta najlepszego filmu Plac Zbawiciela

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b c d Halina Olczak-Moraczewska, Juliusz Machulski, Culture.pl, 2010 [dostęp 2020-01-02] (ang.).
  2. ↑ Konrad J. Zarębski, W cieniu Arizony, Onet Kultura, 5 stycznia 2001 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
  3. ↑ Konrad Wągrowski, Efekty to nie wszystko, Esensja.pl, 1 maja 2003 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
  4. ↑ Edward Kelley, SUPERPRODUKCJA (2002), Film.org.pl, 11 grudnia 2017 [dostęp 2020-01-02].
  5. ↑ Łukasz Maciejewski, To sprawia przyjemność, Tygodnik Powszechny, 17 października 2004 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
  6. ↑ Marian Łuczyński, Veni, Vidi, Vinci..., Esensja.pl, 23 września 2004 [dostęp 2020-01-02] (pol.).
  7. ↑ Rada Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. mkidn.gov.pl, 2011-10-14. [dostęp 2011-10-15].
  8. ↑ Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-07-02].
  9. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 757.
  10. ↑ Prezydent: To dobre lata dla polskiej kultury. prezydent.pl, 2014-05-26. [dostęp 2014-05-26].
  11. ↑ Juliusz Machulski: Hitman. Warszawa: Agora SA, 2012. ISBN 978-83-268-0762-6.

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliusz_Machulski&oldid=63907136”