Definicja dla funkcji o wartościach w
n
{\displaystyle n}
-wymiarowej przestrzeni euklidesowej
edytuj
Niech
Ω
⊆
R
n
{\displaystyle \Omega \subseteq \mathbb {R} ^{n}}
będzie zbiorem otwartym i ograniczonym , a
f
:
Ω
¯
→
R
n
{\displaystyle f\colon {\overline {\Omega }}\to \mathbb {R} ^{n}}
funkcją ciągłą , gdzie
Ω
¯
{\displaystyle {\overline {\Omega }}}
oznacza domknięcie zbioru
Ω
.
{\displaystyle \Omega .}
Niech ponadto
y
∉
f
(
∂
Ω
)
.
{\displaystyle y\notin f(\partial \Omega ).}
Stopniem topologicznym trójki
(
f
,
Ω
,
y
)
{\displaystyle (f,\Omega ,y)}
nazwiemy liczbę całkowitą
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)}
spełniającą trzy poniższe aksjomaty:
deg
(
i
d
,
Ω
,
y
)
=
1
Ω
(
y
)
,
{\displaystyle \deg(\mathrm {id} ,\Omega ,y)=\mathbf {1} _{\Omega }(y),}
gdzie
1
Ω
{\displaystyle \mathbf {1} _{\Omega }}
oznacza funkcję charakterystyczną zbioru
Ω
,
{\displaystyle \Omega ,}
a
i
d
{\displaystyle \mathrm {id} }
oznacza odwzorowanie identycznościowe zbioru
Ω
¯
{\displaystyle {\overline {\Omega }}}
(normalizacja).
Jeśli
Ω
1
{\displaystyle \Omega _{1}}
i
Ω
2
{\displaystyle \Omega _{2}}
są rozłącznymi podzbiorami otwartymi zbioru
Ω
{\displaystyle \Omega }
oraz
y
∉
f
(
Ω
¯
∖
(
Ω
1
∪
Ω
2
)
)
,
{\displaystyle y\notin f({\overline {\Omega }}\setminus (\Omega _{1}\cup \Omega _{2})),}
to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
f
,
Ω
1
,
y
)
+
deg
(
f
,
Ω
2
,
y
)
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(f,\Omega _{1},y)+\deg(f,\Omega _{2},y)}
(addytywność).
Jeśli
h
:
Ω
¯
×
[
0
,
1
]
→
R
n
,
y
:
[
0
,
1
]
→
R
n
{\displaystyle h\colon {\overline {\Omega }}\times [0,1]\to \mathbb {R} ^{n},\ y\colon [0,1]\to \mathbb {R} ^{n}}
są funkcjami ciągłymi, oraz dla dowolnego
t
{\displaystyle t}
mamy
y
(
t
)
∉
h
(
⋅
,
t
)
(
∂
Ω
)
,
{\displaystyle y(t)\notin h(\cdot ,t)(\partial \Omega ),}
to wartość
deg
(
h
(
⋅
,
t
)
,
Ω
,
y
(
t
)
)
{\displaystyle \deg(h(\cdot ,t),\Omega ,y(t))}
nie zależy od wyboru
t
{\displaystyle t}
(homotopijna niezmienniczość).
Można wykazać, że istnieje dokładnie jedna funkcja przyporządkowująca każdej trójce
(
f
,
Ω
,
y
)
{\displaystyle (f,\Omega ,y)}
liczbę całkowitą
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)}
spełniająca powyższe warunki. Zatem definicja jest poprawna.
Stopień topologiczny Brouwera spełnia ponadto następujące własności:
Jeśli
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
≠
0
,
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)\neq 0,}
to istnieje
x
∈
Ω
{\displaystyle x\in \Omega }
takie, że
y
=
f
(
x
)
.
{\displaystyle y=f(x).}
Jeśli
g
:
Ω
¯
→
R
{\displaystyle g\colon {\overline {\Omega }}\to \mathbb {R} }
oraz równość
f
(
x
)
=
g
(
x
)
{\displaystyle f(x)=g(x)}
zachodzi dla argumentów z brzegu
x
∈
∂
Ω
,
{\displaystyle x\in \partial \Omega ,}
to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
g
,
Ω
,
y
)
.
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(g,\Omega ,y).}
Jeśli
g
:
Ω
¯
→
R
{\displaystyle g\colon {\overline {\Omega }}\to \mathbb {R} }
oraz odległość
‖
f
−
g
‖
{\displaystyle \|f-g\|}
pomiędzy tymi funkcjami jest mniejsza od odległości
y
{\displaystyle y}
od obrazu brzegu:
d
i
s
t
(
y
,
f
(
∂
Ω
)
)
,
{\displaystyle \mathrm {dist} (y,f(\partial \Omega )),}
to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
g
,
Ω
,
y
)
.
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(g,\Omega ,y).}
Jeśli
z
∈
R
n
{\displaystyle z\in \mathbb {R} ^{n}}
oraz odległość punktów
‖
y
−
z
‖
{\displaystyle \|y-z\|}
jest mniejsza od odległości
y
{\displaystyle y}
od obrazu brzegu:
d
i
s
t
(
y
,
f
(
∂
Ω
)
)
,
{\displaystyle \mathrm {dist} (y,f(\partial \Omega )),}
to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
f
,
Ω
,
z
)
.
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(f,\Omega ,z).}
Jeśli
φ
:
R
n
→
R
n
{\displaystyle \varphi \colon \mathbb {R} ^{n}\to \mathbb {R} ^{n}}
jest homeomorfizmem , to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
φ
∘
f
∘
φ
−
1
,
φ
(
Ω
)
,
φ
(
y
)
)
.
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(\varphi \circ f\circ \varphi ^{-1},\varphi (\Omega ),\varphi (y)).}
Jeśli
A
{\displaystyle A}
jest zbiorem domkniętym i
y
∉
f
(
A
)
,
{\displaystyle y\notin f(A),}
to
deg
(
f
,
Ω
,
y
)
=
deg
(
f
,
Ω
∖
A
,
y
)
.
{\displaystyle \deg(f,\Omega ,y)=\deg(f,\Omega \setminus A,y).}
Związek z indeksem Morse’a
edytuj
Dla dowolnego odwzorowania liniowego , odwracalnego (izomorfizmu )
A
:
R
n
→
R
n
{\displaystyle A\colon \mathbb {R} ^{n}\to \mathbb {R} ^{n}}
przez
m
−
(
A
)
{\displaystyle m_{-}(A)}
oznacza się indeks Morse’a, tj. sumę krotności algebraicznych wszystkich ujemnych wartości własnych odwzorowania
A
.
{\displaystyle A.}
Niech
Ω
⊆
R
n
{\displaystyle \Omega \subseteq \mathbb {R} ^{n}}
oznacza zbiór otwarty i ograniczony, i niech
y
∉
A
(
∂
Ω
)
.
{\displaystyle y\notin A(\partial \Omega ).}
Wtedy, jeśli
y
∉
A
(
Ω
)
,
{\displaystyle y\notin A(\Omega ),}
to stopień topologiczny
deg
(
A
,
Ω
,
y
)
{\displaystyle \deg(A,\Omega ,y)}
jest równy 0, a w przeciwnym wypadku wynosi
(
−
1
)
m
−
(
A
)
.
{\displaystyle (-1)^{m_{-}(A)}.}
Jacek Gulgowski, Wacław Marzantowicz: Wstęp do analizy nieliniowej, część 1: Teoria stopnia . Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003. ISBN 97-88323213-16-1 . (pol. ) . Brak numerów stron w książce