Wikipedia

Krzysztof Kołbasiuk

polski aktor

Krzysztof Czesław Kołbasiuk (ur. 17 września 1952 w Szczecinie, zm. 3 marca 2006 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy, od 2003 członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich[1].

Krzysztof Kołbasiuk
Ilustracja
Imię i nazwisko

Krzysztof Czesław Kołbasiuk

Data i miejsce urodzenia

17 września 1952
Szczecin

Data i miejsce śmierci

3 marca 2006
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Dorota Stalińska (rozwód)
Jolanta Żółkowska

Lata aktywności

1975–2006

Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek Krzysztofa Kołbasiuka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (2009)

Wczesne lata

edytuj

Osiągał sukcesy w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim. Z drużyną siatkarzy zdobył mistrzostwo okręgu. Był uczniem Technikum Elektronicznego nr 10 im. Fryderyka Joliot-Curie w Elektronicznych Zakładach Naukowych we Wrocławiu[2][3]. W 1976 ukończył z wyróżnieniem Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

Kariera sceniczna

edytuj

Na trzecim roku studiów 16 kwietnia 1975 zadebiutował w warszawskim Teatrze Współczesnym w roli Erharda w sztuce Henrika Ibsena Jan Gabriel Borkman w reżyserii Aleksandra Bardiniego u boku Haliny Mikołajskiej, Zofii Mrozowskiej i Jana Świderskiego[4][5].

Na czwartym roku studiów zagrał postać Jana w spektaklu Pierwszy dzień wolności Leona Kruczkowskiego (1976) w reż. ówczesnego dyrektora teatru Tadeusza Łomnickiego w Teatrze Na Woli, z którym po ukonczeniu uczelni związał się w latach 1976–1985 i wystąpił jako Andrzej Sarti w Życiu Galileusza Bertolta Brechta (1978), Ułan w Do piachu Tadeusza Różewicza (1979), porucznik w Damach i huzarach Aleksandra Fredry (1979), Dialogus w Sędziach. Klątwie Stanisława Wyspiańskiego (1980), obywatel Wiednia w Amadeuszu Petera Shaffera (1980) w reż. Romana Polańskiego, Niebezpiecznie, panie Mochnacki... Jerzego Mikke (1981), niedźwiedź w Klonowych braciach Eugeniusza Szwarca (1982) i zbój Sarka–Farka w Igraszkach z diabłem Jana Drdy (1984).

Był aktorem scen stołecznych: Teatru Nowego (1985–1990), gdzie zagrał m.in. postać cara Mikołaja I w Kordianie Juliusza Słowackiego (1986), Dramatycznego (1990–1996) i Polskiego (1999–2004).

Kariera ekranowa

edytuj

Współpracował z Teatrem Telewizji, gdzie jego debiutem była rola Szczęsnego Kossakowskiego w spektaklu Horsztyński Juliusza Słowackiego (1975) w reż. Ignacego Gogolewskiego. Pierwszym kontaktem z filmem był eksperyment warsztatów Jerzego Grotowskiego jego kolegi ze studiów Jerzego Bogajewicza z udziałem Doroty Stalińskiej. W dwóch odcinkach serialu Zbigniewa Chmielewskiego Daleko od szosy (1976) wystąpił w roli kolegi Ani Popławskiej (Irena Szewczyk). Wkrótce Hubert Drapella powierzył mu rolę protagonisty Gniewka, syna rybaków spod Gdańska, któremu Brandenburczycy zabili rodziców w serialu historycznym dla młodzieży Znak orła (1977). Lucyna Smolińska i Mieczysław Sroka zaangażowali go do roli oficera w fabularyzowanym filmie dokumentalnym Raszyn 1809 (1977). Wystąpił także w serialach: Tajemnica Enigmy (1979) jako porucznik w ośrodku wywiadu w Pyrach, Doktor Murek (1979) w roli sekretarza Stawskiego i 07 zgłoś się (1981) jako kochanek Rauschowej (Joanna Żółkowska). W sześciu odcinkach telenoweli W labiryncie (1990) zagrał Jurka Sewera, przyjaciela Doroty Wanat (Marta Klubowicz). W serialu Jana Łomnickiego Dom (1980–2000) wystąpił w roli Łukasza Zbożnego.

W kinowej adaptacji powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem (1999) w reż. Jerzego Hoffmana pojawił się jako deputowany w Siczy Zaporoskiej. W ekranizacji poematu Adama Mickiewicza Pan Tadeusz (1999) w reż. Andrzeja Wajdy został obsadzony w roli generała Jana Henryka Dąbrowskiego.

Dubbing, radio

edytuj

Już na drugim roku studiów podjął współpracę ze Studiem Opracowań Filmów, uznając dubbing za „rodzaj pracy ważny dla aktora” u Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz. Dubbingował Toma Jordache’a (Nick Nolte), potem jego syna Wesleya (Gregg Henry) w miniserialu ABC Pogoda dla bogaczy (Rich Man, Poor Man - Book II, 1976–1977). Użyczył swojego głosu Rocco Ciprianiemu (Jack Scalia) w miniserialu CBS Tylko Manhattan (I’ll Take Manhattan, 1987). Podkładał też głosy postaciom seriali animowanych, takich jak Babar, Baśnie i bajki polskie oraz Smerfy.

Do radia trafił jako absolwent PWST. Jak powiedział dyrektor i główny reżyser Teatru Polskiego Radia, „Krzysztof Kołbasiuk umiał zagrać wszystko”. Jego słowo trafiało do słuchaczy. Przybliżał poezję, czytał powieści w odcinkach, W Jezioranach[6].

Za wybitne interpretacje, za role, Przewodniczący Komitetu ds. Radia i Telewizji w 1984 uhonorował Kołbasiuka Nagrodą I Stopnia. W 1993 został laureatem Złotego Mikrofonu.

Życie prywatne

edytuj

Był mężem aktorek Doroty Stalińskiej[7] i Jolanty Żółkowskiej, z którą miał syna Kamila (ur. 1983), plastyka[8].

Śmierć

edytuj

Zmarł rano[9][10] 3 marca 2006 roku, na zawał serca[6][11]. O jego śmierci poinformował Teatr Polski w Warszawie, na którego deskach aktor występował jeszcze poprzedniego dnia (czwartek) wieczorem. Kołbasiuk grał w czwartek 2 marca 2006 w spektaklu Zielona Gęś Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, w reżyserii Jarosława Kiliana. Partnerowała mu m.in. Irena Kwiatkowska. „Zagrał w tym spektaklu brawurowo” – podkreślił Jerzy Jaroszyński z Teatru Polskiego. W Zielonej Gęsi miał wystąpić także w piątek 3 marca 2006.

10 marca 2006 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach (kwatera G-3a-1f)[12].

Odznaczenia

edytuj

Filmografia

edytuj

Udział gościnny

edytuj

Jako reżyser dubbingu

edytuj

Dialogi polskie

edytuj

Polski dubbing

edytuj

Jako lektor

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Niektóre internetowe bazy filmów (np. Stowarzyszenia Filmowców Polskich) podają nazwisko „de Monfor”[1]. Rzeczywista postać historyczna nosiła nazwisko de Mortemart[15][16] i takie nazwisko jest wymawiane przez narratora filmu w scenie spotkania ambasadora z Andrzejem Koźmianem[17].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Krzysztof Kołbasiuk, [w:] Stowarzyszenie Filmowców Polskich [online], sfp.org.pl [dostęp 2024-09-23].
  2. ↑ Elżbieta Królikowska. Te pierwsze, małe bilanse.... „Film”. nr 13/1985 (1865) (XL), s. 16, 31 marca 1985. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  3. ↑ Słynni absolwenci EZN-u. Elektroniczne Zakłady Naukowe. [dostęp 2024-09-17]. (pol.).
  4. ↑ Krzysztof Kołbasiuk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2024-09-17].
  5. ↑ Jadwiga Zdanowicz-Kwiatkowska, Pożegnanie (17.09.1952 – 3.03.2006). Krzysztof Kołbasiuk, [w:] Encyklopedia Teatru Polskiego [online], encyklopediateatru.pl [dostęp 2024-09-17].
  6. ↑ a b Marta Troszczyńska, Od pół wieku w Jezioranach [online], adonai.pl.
  7. ↑ Karolina Małas: Poznali się na planie „Domu”. Był żonaty, ale stracił dla niej głowę. Onet.pl, 17 września 2022. [dostęp 2024-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-09-17)]. (pol.).
  8. ↑ Anna Gronczewska, Rocznica niezwykłego serialu. 43 lata temu wyemitowano pierwszy odcinek „Domu”, „Dziennik Łódzki”, 10 listopada 2023 [dostęp 2024-06-17].
  9. ↑ Zmarł Krzysztof Kołbasiuk [online], stopklatka.pl, 3 marca 2006 [dostęp 2010-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2006-03-23].
  10. ↑ Odszedł Krzysztof Kołbasiuk [online], Wyborcza.pl, 3 marca 2006 [zarchiwizowane z adresu 2010-07-29].
  11. ↑ Wszystko co niesie życie [online], styl.pl, 28 kwietnia 2011.
  12. ↑ Pogrzeb Krzysztofa Kołbasiuka [online], Onet.pl, 10 marca 2006 [zarchiwizowane z adresu 2012-07-09].
  13. ↑ M.P. z 2003 r. nr 29, poz. 401, strona 1274, nr 21
  14. ↑ Krzysztof Kołbasiuk w bazie filmpolski.pl
  15. ↑ Henryk Kocój, Polskie zabiegi dyplomatyczne wobec łamania zasad neutralności przez Prusy, „Niepodległość i Pamięć”, nr4, 2020, s. 37.
  16. ↑ Agnieszka Chamera-Nowak, Biblioteka, której nie ma... Andrzej Edward Koźmian i jego książki, Warszawa: Wydawnictwo SBP, 2015, s. 35.
  17. ↑ Powstanie Listopadowe. 1830–1831, 1980 [dostęp 2024-09-29].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Kołbasiuk&oldid=75794925”