Juan Mónaco

tenisista argentyński

Juan Mónaco[1] (ur. 29 marca 1984 w Tandil) – argentyński tenisista specjalizujący się w grze na nawierzchni ziemnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Juan Mónaco
Ilustracja
Juan Mónaco podczas turnieju BNP Paribas Open 2012
Państwo

 Argentyna

Data i miejsce urodzenia

29 marca 1984
Tandil

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2002

Zakończenie kariery

maj 2017

Trener

Jose Clavet, Mariano Zabaleta

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

10 (23 lipca 2012)

Australian Open

3R (2008, 2010)

Roland Garros

4R (2007, 2012)

Wimbledon

3R (2012, 2013)

US Open

4R (2007, 2011)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

41 (5 stycznia 2009)

Australian Open

3R (2009)

Roland Garros

QF (2014)

Wimbledon

1R (2005, 2009)

US Open

SF (2008)

Strona internetowa

Kariera Juana Mónaco trwała od 2002 do maja 2017. W lipcu 2012 roku był sklasyfikowany na 10. pozycji w rankingu ATP Entry, najwyższym w swojej karierze.

W sumie wygrał 12 turniejów rangi ATP World Tour, 9 w grze pojedynczej i 3 w grze podwójnej.

Życie prywatne edytuj

Juan Mónaco jest synem Hectora i Cristiny. Ojciec jest biznesmenem, a matka architektem. Ma również starszą siostrę, Marę oraz młodszego brata, Andresa. W wolnym czasie chętnie odwiedza swoich znajomych oraz przebywa w domu z rodziną. Lubi piłkę nożną i koszykówkę[1].

Kariera tenisowa edytuj

2002–2003 edytuj

W styczniu 2002 Mónaco rozpoczął karierę seniorską. W tym roku wygrał turniej rangi ITF Futures F20 na Jamajce. W marcu 2003 roku zwyciężył po raz kolejny w Jamajce, rozgrywkach futuresowych F4. Do końca sezonu wygrał jeszcze cztery imprezy, w Argentynie (F1 futures) i (F6 futures), Boliwii (F1) oraz w Urugwaju (F2).

2004 edytuj

Drugi rok w zawodowej karierze zaczął od triumfu w rozgrywkach ATP Challenger Tour w São Paulo. Na początku lutego Mónaco wystartował po raz pierwszy w turnieju ATP World Tour, w Viña del Mar, ale odpadł w III rundzie kwalifikacji. W tym samym miesiącu osiągnął ćwierćfinał rozgrywek w Buenos Aires, eliminując wcześniej m.in. Juana Ignacio Chelę. W turnieju ATP Masters Series w Miami doszedł do III rundy, przechodząc wcześniej kwalifikacje. W turnieju głównym pokonał Joachima Johanssona i Gustavo Kuertena, a przegrał z Paradornem Srichaphanem.

W maju zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym, podczas rywalizacji na Roland Garrosie. Na początku pomyślnie przebrnął kwalifikacje, a potem, w fazie zasadniczej doszedł do II rundy, gdzie w walce o dalszą grę przegrał z późniejszym półfinalistą imprezy, Guillermo Corią. W Båstad osiągnął kolejny w sezonie ćwierćfinał, natomiast w Sopocie po raz pierwszy w karierze awansował do półfinału rozgrywek ATP World Tour. Spotkanie o finał przegrał ze swoim rodakiem, José Acasuso.

Ostatni w roku wielkoszlemowy turniej, US Open, Argentyńczyk zakończył w I rundzie, po porażce z Gastónem Gaudio. Kolejny w sezonie półfinał osiągnął w Palermo, ale w meczu o finał nie sprostał Filippo Volandriemu.

Sezon ukończył w czołowej setce rankingu, będąc na 73. miejscu[2].

2005 edytuj

Na początku sezonu Argentyńczyk zadebiutował w Australian Open, jednak przegrał swój pojedynek w I rundzie. W kwietniu awansował do swojego pierwszego finału rozgrywek ATP World Tour, w Casablance. W finale zmierzył się z Mariano Puertą, który pokonał Mónaco 6:4, 6:1[3]. Na początku maja Mónaco uzyskał ćwierćfinał w Monachium.

W Roland Garrosie i Wimbledonie odpadał w I rundzie. Ten sam rezultat powtórzył na US Open. Do końca roku osiągnął ćwierćfinał w wietnamskim Ho Chi Minh.

Na koniec roku uplasował się na 85. pozycji w rankingu światowym.

2006 edytuj

Sezon 2006 Mónaco zainaugurował od II rundy w Melbourne. W lutym doszedł do ćwierćfinału w Costa do Sauipe. Ten sam wynik uzyskał w Pörtschach.

W Roland Garrosie doszedł do III rundy. Pojedynek o 1/8 finału przegrał z Ivanem Ljubičiciem. Na ceglanych kortach w Stuttgarcie, turnieju rangi ATP International Series Gold, osiągnął półfinał. Spotkanie, którego stawką był finał przegrał 6:4, 2:6, 2:6 z José Acasuso.

W US Open odpadł w I fazie po porażce z Jamesem Blakiem.

Rok 2006 ukończył jako 69. zawodnik na świecie[2].

2007 edytuj

 
Juan Mónaco podczas Australian Open, 2007

Na początku roku Mónaco zagrał w turnieju w Auckland, przechodząc najpierw eliminacje, a potem w fazie zasadniczej dochodząc do ćwierćfinału. W Australian Open odpadł w I etapie z Nicolasem Mahutem. Podczas rozgrywek w Costa do Sauipe zaszedł do ćwierćfinału. W rodzinnym Buenos Aires awansował do swojego drugiego finału w karierze. We wcześniejszych rundach zdołał pokonać m.in. zwycięzcę rozgrywek z 2006 roku, Carlosa Moyę. W meczu o tytuł pokonał 6:1, 6:2 Alessio Di Mauro[4]. W turniejach w Houston i Estoril Mónaco osiągał ćwierćfinały.

Drugie w sezonie turniejowe zwycięstwo Mónaco wywalczył Pörtschach. W ćwierćfinale pokonał m.in. Nikołaja Dawydienkę. W finale zmierzył się z Gaëlem Monfilsem, wygrywając pojedynek 7:6(3), 6:0.[5]. W Roland Garrosie doszedł do 1/8 finału, a w Wimbledonie odpadł w I rundzie.

Trzeci triumf w rozgrywkach ATP World Tour Mónaco odniósł w Kitzbühel. W drodze po tytuł pokonał m.in. Tommy'ego Robredo oraz Philippa Kohlschreibera, a w meczu finałowym wygrał 5:7, 6:3, 6:4 z Potito Starace[6].

W US Open Series Argentyńczyk doszedł do III rundy turnieju ATP Masters Series w Cincinnati. Na kortach Flushing Meadows awansował do IV rundy, a we wcześniejszej fazie wyeliminował m.in. Agustína Calleriego. W połowie października doszedł do ćwierćfinału turnieju w Sztokholmie, a w rozgrywkach rangi ATP Masters Series w Madrycie dotarł do III rundy.

Na koniec roku zajmował 23. miejsce w rankingu Entry[2].

2008 edytuj

Na początku stycznia Mónaco doszedł do półfinału rozgrywek w Auckland. W spotkaniu o finał uległ Philippowi Kohlschreiberowi 2:6, 1:6. Argentyńczyk wystartował również w grze podwójnej wygrywając pierwszy w karierze deblowy tytuł. Grając razem z Luisem Horną pokonali w finale duet Xavier Malisse-Jürgen Melzer 6:4, 3:6, 10–7. W Australian Open przegrał mecz w III rundzie z Tomášem Berdychem. Podczas imprezy w Viña del Mar Mónaco awansował do finału zarówno w singlu, jak i w deblu. W finale debla razem Máximo Gonzálezem zmierzył się z parą José Acasuso-Sebastián Prieto. Mecz skończył się przedwcześnie, z powodu kontuzji stopy jakiej doznał Mónaco, przy stanie 1:6, 0:3. Po finale debla miał się odbyć finał singla, jednak Mónaco oddał zwycięstwo walkowerem Fernando Gonzálezowi, z powodu urazu wcześniej doznanego[7].

Na korty powrócił pod koniec lutego na rozgrywki w Buenos Aires, lecz odpadł z rywalizacji w I rundzie po przegranej z Agustínem Callerim. W turnieju ATP Masters Series w Indian Wells doszedł do III rundy, podobnie jak i w Hamburgu. Podczas turnieju w Walencji Mónaco wywalczył drugi deblowy tytuł w karierze. Wspólnie z Máximo Gonzálezem pokonali w finale 7:5, 7:5 parę Travis Parrott-Filip Polášek[8]. Na kortach w Pörtschach po raz drugi w przeciągu dwóch lat Mónaco osiągnął finał singla. W półfinale zdołał pokonać Ivana Ljubičivia, ale w finale nie sprostał Nikołajowi Dawydience[9].

W rozpoczynającym się Roland Garrosie Argentyńczyk odpadł w I rundzie. W czerwcu, podczas rozgrywek w Warszawie osiągnął półfinał. Pojedynek o finał przegrał z Tommym Robredo. W ostatnim wielkoszlemowym w roku turnieju, US Open odpadł w I rundzie.

Tego roku wystąpił również na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Wystąpił w konkurencjach gry pojedynczej i podwójnej, z których odpadł w I rundzie, w deblu startując w parze z Agustínem Callerim.

Sezon zakończył na 46. miejscu w rankingu światowym[2].

2009 edytuj

 
Juan Mónaco podczas French Open, 2009

Ósmy rok w zawodowej karierze Mónaco rozpoczął od porażki w I rundzie w Melbourne. W Viña del Mar doszedł do ćwierćfinału, a w Costa do Sauipe osiągnął finał gry podwójnej partnerując Lucasowi Arnoldowi Kerowi. Rywalami Argentyńczyków w spotkaniu finałowym byli Marcel Granollers i Tommy Robredo, którzy zakończyli zwycięsko rywalizację 6:4, 7:5[10]. W Buenos Aires Mónaco awansował do finału gry pojedynczej, pokonując po drodze m.in. Davida Nalbandiana. W spotkaniu finałowym zmierzył się z Tommym Robredo, który wygrał pojedynek 7:5, 2:6, 7:6(5)[11]. Podczas rozgrywek w Monte Carlo Mónaco osiągnął III rundę, podobnie jak i w Barcelonie. W Rzymie awansował po raz pierwszy do ćwierćfinału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000. Po drodze pokonał m.in. Andy'ego Murraya. Spotkanie o półfinał przegrał z Fernando Gonzálezem.

W wielkoszlemowym Roland Garrosie odpadł z rywalizacji w II rundzie, a w Wimbledonie w I rundzie. W połowie lipca osiągnął finał turnieju w Båstad. W ćwierćfinale pokonał Fernando Verdasco, a w półfinale wygrał z Tommym Robredo. W spotkaniu finałowym zagrał z Robinem Söderlingiem, z którym przegrał 3:6, 6:7(4)[12].

Na kortach Flushing Meadows Mónaco przegrał swoje spotkanie w I rundzie z Juanem Martínem del Potro. W stolicy Rumunii, Bukareszcie, awansował do kolejnego finału w sezonie. Spotkanie o tytuł rozegrał z Albertem Montañésem, któremu uległ 6:7(2), 6:7(6)[13].

Sezon zakończył na 30. pozycji w rankingu ATP Entry[2].

2010 edytuj

Pierwszy występ w sezonie Mónaco zanotował w Auckland, gdzie odpadł w II rundzie. Wyeliminował swojego rodaka, Horacio Zeballosa, a przegrał z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Johnem Isnerem. W Australian Open awansował do III rundy, pokonując po drodze w trzech setach Ernestsa Gulbisa oraz po pięciosetowym pojedynku Michaëla Llodrę. W pojedynku o 1/8 finału nie sprostał Nikołajowi Dawydience. Na początku lutego Argentyńczyk wystartował w turnieju Movistar Open, rozgrywanym na kortach ziemnych w Santiago. Doszedł tam do finału, jednak w meczu o tytuł przegrał z Thomazem Belluccim 2:6, 6:0, 4:6[14]. W swoim kolejnym występie, na kortach w Buenos Aires uzyskał półfinał. Pojedynek o miejsce w finale przegrał z Juanem Carlosem Ferrero. Ten sam wynik Argentyńczyk powtórzył podczas rozgrywek w Acapulco. W drodze po półfinał pokonał m.in. Fernando Verdasco. W trakcie trwania meczu półfinałowego Argentyńczyk doznał kontuzji mięśni żebra, która uniemożliwiła mu dalszą grę przy stanie 5:7 dla Juana Carlosa Ferrero[15]. Tym samym jego rywal awansował do finału turnieju.

W marcu Mónaco doszedł do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells, pokonując m.in. Juana Carlosa Ferrero. W pojedynku o półfinał imprezy przegrał w trzech setach z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Ivanem Ljubičiciem.

W maju, podczas Drużynowego pucharu świata Mónaco wraz z reprezentacją Argentyny wygrali całą rywalizację. W finale Argentyńczycy pokonali 2:1 USA, a Mónaco zdobył punkt dla zespołu pokonując 1:6, 6:2, 6:3 Sama Querreya[16]. Na Roland Garrosie odpadł z rywalizacji w I rundzie po porażce z Gregą Žemlją. Z Wimbledonu Argentyńczyk się wycofał, natomiast na początku września, podczas US Open odpadł z gry w I rundzie po porażce z Peterem Polanskym.

Jesienią, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju Mónaco osiągnął półfinał, eliminując odpowiednio Florenta Serrę, Thiemo de Bakkera, Mischę Zvereva oraz Jürgena Melzera. Spotkanie o finał imprezy przegrał z Andym Murrayem. W listopadzie, podczas rozgrywek w Walencji Argentyńczyk osiągnął ćwierćfinał, pokonując po drodze m.in. Andy'ego Murraya. W pojedynku o półfinał zawodów nie sprostał Marcelowi Granollersowi.

Sezon ukończył będąc na 26. miejscu w zestawieniu ATP[2].

2011 edytuj

Rok 2011 Mónaco zainaugurował od turnieju w Auckland, gdzie odpadł w I fazie pokonany przez Adriana Mannarino. Podczas Australian Open doszedł do II rundy, po wcześniejszym wyeliminowaniu Simona Greula. Spotkanie o dalszą fazę przegrał wynikiem 4:6, 4:6, 6:3, 2:6 z Robinem Haasem. W lutym Mónaco osiągnął dwa ćwierćfinały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając ze Stanislasem Wawrinką oraz Acapulco, gdzie został pokonany przez Davida Ferrera.

Na początku maja Mónaco wystartował w Madrycie, po wygranych z Andriejem Gołubiewem i Gaëlem Monfilsem. Spotkanie o ćwierćfinał Argentyńczyk przegrał z Tomášem Berdychem. Podczas Drużynowego pucharu świata Mónaco wraz z Juanem Ignacio Chelą i Máximo Gonzálezem osiągnęli finał imprezy eliminując po drodze reprezentacje Kazachstanu, Szwecji oraz Stanów Zjednoczonych. W finale Argentyńczycy zmierzyli się z Niemcami, z którymi przegrali 1:2. W swoim singlowym pojedynku Mónaco uległ Florianowi Mayerowi[17]. W wielkoszlemowym Roland Garrosie Argentyńczyk odpadł w I rundzie z Fernando Verdasco. Również w I rundzie Mónaco zakończył swój udział na Wimbledonie, przegrywając w Michaiłem Jużnym.

Pod koniec sierpnia Argentyńczyk dotarł do ćwierćfinału turnieju w Winston-Salem, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem. Podczas US Open Mónaco awansował do IV rundy, pokonując po drodze m.in. Radka Štěpánka. Spotkanie o ćwierćfinał zawodów przegrał z Rogerem Federerem. Na początku listopada, podczas zawodów w Walencji Mónaco awansował po raz pierwszy w karierze do finału rozgrywek ATP World Tour na nawierzchni twardej. Argentyńczyk po drodze wyeliminował m.in. Juana Carlosa Ferrero oraz Davida Ferrera. Spotkanie finałowe Mónaco przegrał jednak z Marcelem Granollersem[18]. Następnie Mónaco dotarł do ćwierćfinału turnieju w Paryżu, ponosząc porażkę z Rogerem Federerem.

Rok Argentyńczyk zakończył na 26. miejscu w klasyfikacji ATP[2].

2012 edytuj

 
Juan Mónaco podczas Wimbledonu, 2012

W 2012 roku pierwszy turniej Mónaco rozegrał podczas Australian Open, gdzie poniósł porażkę w I rundzie po pięciosetowym spotkaniu z Philippem Kohlschreiberem. W kolejnym starcie, w chilijskim Viña del Mar, Argentyńczyk odniósł czwarte w karierze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale 6:3, 6:7(1), 6:1 Carlosa Berlocqua[19]. Był to zarazem pierwszy singlowy tytuł Mónaco bo blisko czterech i pół roku.

Pod koniec marca Argentyńczyk osiągnął półfinał imprezy ATP World Tour Masters 1000 w Miami. Po drodze zdołał wyeliminować m.in. Gaëla Monfilsa, Andy'ego Roddicka oraz Mardy'ego Fiha[20]. Półfinałowy pojedynek przegrał dopiero z Novakiem Đokoviciem. Piąty singlowy turniej Mónaco wygrał w połowie kwietnia w Houston, gdzie finałowy mecz wygrał 6:2, 3:6, 6:3 z Johnem Isnerem[21].

W kwietniu, podczas występu w Monte Carlo, Argentyńczyk doznał urazu kolana, który wykluczył go z rozgrywek na miesiąc[22]. Do rywalizacji powrócił w połowie maja na turniej w Rzymie, gdzie odpadł w III rundzie pokonany przez Novaka Đokovicia. Podczas wielkoszlemowego Roland Garrosa Mónaco doszedł do IV rundy, po wcześniejszej wygranej m.in. w pięciu setach z Milosem Raoniciem. Spotkanie o dalszą rundę zakończyło się porażką Argentyńczyka z Rafaelem Nadalem.

Na Wimbledonie, w spotkaniu I rundy z Leonardo Mayerem, Mónaco po raz pierwszy przeszedł rundę tego turnieju, pokonując swojego rywala 6:4, 7:6(5), 7:6(5). W następnym meczu Argentyńczyk wyeliminował Jérémy'ego Chardy'ego, jednak w pojedynku III rundy z Viktorem Troickim Mónaco przegrał 5:7, 5:7, 3:6. Trzeci w sezonie finał argentyński tenisista osiągnął w połowie lipca w Stuttgarcie. W finale Mónaco zmierzył się z Janko Tipsareviciem, z którym przegrał 4:6, 7:5, 3:6. Kolejny tytuł w sezonie Mónaco wywalczył w Hamburgu. W zawodach przegrał łącznie dwa sety, a w rundzie finałowej wygrał 7:5, 6:4 z Tommym Haasem[23]. Wynik ten pozwolił Argentyńczykowi awansować na 10. miejsce w rankingu ATP, najwyższe w karierze.

Pod koniec lipca Mónaco zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie. W I rundzie pokonał Davida Goffina, jednak w dalszej rundzie uległ Feliciano Lópezowi. Podczas US Open Argentyńczyk odpadł w I rundzie po pięciosetowym spotkaniu z Guillermo Garcíą Lópezem.

Pierwszy turniej jesienią Mónaco zagrał w Kuala Lumpur, gdzie wygrał po raz pierwszy w karierze zawody na nawierzchni twardej. W finałowym spotkaniu pokonał 7:5, 4:6, 6:3 Juliena Benneteau[24].

Rok 2012 Argentyńczyk zakończył na 12. miejscu w klasyfikacji singlowej ATP[2].

2013 edytuj

Sezon Mónaco zaczął od startu w Australian Open, przegrywając w I rundzie z Andriejem Kuzniecowem. W lutym zagrał w Viña del Mar osiągając po raz pierwszy od czterech lat finał gry podwójnej w zawodach ATP World Tour. W finale, w parze z Rafaelem Nadalem, nie sprostał deblowi Paolo Lorenzi i Potito Starace[25]. W połowie kwietnia Argentyńczyk awansował do półfinału singla w Houston, ponosząc porażkę z Johnem Isnerem[26].

Podczas europejskiego sezonu na kortach ziemnych Mónaco, pod koniec kwietnia, doszedł do ćwierćfinału w Barcelonie, gdzie przegrał z Nicolásem Almagro. Tuż przed wielkoszlemowym Rolandem Garrosem, Mónaco wygrał rywalizację singlową w Düsseldorfie, po pokonaniu w rundzie finałowej 6:4, 6:2 Jarkko Nieminena[27]. Na paryskich kortach zawodnik argentyński odpadł już w I rundzie po porażce z Danielem Gimeno-Traverem.

Na Wimbledonie tenisista argentyński awansował do III rundy, wyeliminowany przez Kenny'ego de Scheppera. Następnie zagrał w Båstad, gdzie uległ w ćwierćfinale Grigorowi Dimitrowowi. Do kolejnego ćwierćfinału Argentyńczyk awansował w Hamburgu, ponosząc porażkę z Nicolásem Almagro. Następnie Mónaco wystąpił w Kitzbühel osiągając finał, w którym przegrał 6:0, 6:7(3), 4:6 z Marcelem Granollersem.

US Open Mónaco zakończył już w I rundzie gdzie przegrał poprzez krecz w trzecim secie z Florianem Mayerem, podając jako przyczynę ból głowy i żołądka[28].

Ostatni turniej w sezonie Mónaco zagrał pod koniec września w Tokio. Zmagania zakończył na I rundzie wyeliminowany przez Jarkko Nieminena.

Rok 2013 tenisista argentyński zakończył na pozycji nr 42. w klasyfikacji ATP[2].

2014 edytuj

Sezon 2014 Mónaco zainaugurował od występu w Melbourne, gdzie w I rundzie poniósł porażkę z Ernestsem Gulbisem.

Pod koniec lutego Argentyńczyk awansował do pierwszego w roku ćwierćfinału, podczas turnieju w São Paulo. Spotkanie o uczestnictwo w półfinale przegrał z Paolo Lorenzim.

Do kolejnego ćwierćfinału w sezonie Mónaco awansował w maju, w Düsseldorfie, wyeliminowany przez Ivo Karlovicia. Roland Garros Mónaco rozpoczął od wygranej z Lucasem Pouille, jednak w dalszej rundzie przegrał z Andreasem Seppim.

Podczas turniejów na nawierzchni trawiastej Mónaco nie wystąpił. Powrócił do rywalizacji w lipcu i pod koniec tego miesiąca awansował do finału w Gstaad, gdzie mecz o tytuł przegrał z Pablo Andújarem[29]. Po zawodach w Gstaad doszedł do półfinału w Kitzbühel, odpadając po porażce z Dominicem Thiemem.

Po miesięcznej przerwie Mónaco powrócił do rywalizacji na US Open, lecz został wyeliminowany w I rundzie przez Jo-Wilfrieda Tsongę. Pod koniec września tenisista argentyński awansował do półfinału w Shenzhen, w którym uległ Andy'emu Murrayowi.

Rok 2014 zakończył na pozycji nr 62. w rankingu ATP[2].

2015 edytuj

 
Juan Mónaco podczas French Open, 2015

Na początku sezonu Mónaco awansował do finału gry podwójnej wspólnie z Rafaelem Nadalem w Ad-Dausze, w którym wygrali z Julianem Knowlem i Philippem Oswaldem 6:3, 6:4[30].

W marcu Argentyńczyk został finalistą turnieju w Buenos Aires ulegając Rafaelowi Nadalowi.

W zawodach z serii ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i Miami doszedł odpowiednio do III rundy i ćwierćfinału.

Kolejny ćwierćfinał w sezonie osiągnął tuż przed French Open, w Nicei. W paryskiej imprezie wyeliminował najpierw po pięciosetowym meczu Federica Delbonisa, a następnie przegrał z Tejmurazem Gabaszwilim. Z rywalizacji na Wimbledonie również został wyeliminowany w II rundzie.

Ostatni w sezonie start Argentyńczyka miał miejsce w sierpniu w Kitzbühel, gdzie w I rundzie przegrał przez krecz z Robinem Haasem[31]. Przyczyną wycofania się z dalszej gry był uraz nadgarstka, który wyeliminował Mónaco z gry do lutego 2016 roku.

2016 edytuj

 
Juan Mónaco podczas US Open, 2016

Przez cały sezon 2016 Mónaco zmagał się z problemami zdrowotnymi. Z Australian Open wycofał się przez kontuzję nadgarstka, podobnie jak w jesiennej części sezonu z imprez halowych w Bazylei i Paryżu. Ostatni turniej zagrał na początku października w Tokio.

W sezonie 2016 Argentyńczyk został zwycięzcą zawodów w Houston, startując jako tenisista sklasyfikowany poniżej 100. miejsca w rankingu[32]. W finale pokonał Jacka Socka.

W maju został ćwierćfinalistą zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Rzymie, gdzie przez kontuzję lewego biodra poddał mecz półfinałowy[33]. Mónaco został także ćwierćfinalistą jesiennego turnieju w Tokio.

Uczestniczył w 3 imprezach wielkoszlemowych, dochodząc do 2 rund w Paryżu i Londynie, a w Nowym Jorku przegrywając w 1 rundzie.

W sierpniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro w turnieju singlowym odpadając w 2 rundzie.

Rok 2016 zakończył na 65. miejscu w klasyfikacji ATP[2]. Rozegrał 31 meczów i odniósł 17 zwycięstw.

2017 edytuj

Wystąpił w trzech turniejach, w Indian Wells, Miami i Houston za każdym razem odpadając w 1 rundzie.

Zrezygnował z udziału w Australian Open, turniejów rozgrywanych w Ameryce Południowej i w Europie na kortach ziemnych z powodu problemów z nadgarstkiem[34].

Dnia 15 maja poinformował o zakończeniu zawodowej kariery[35].

Puchar Davisa edytuj

W reprezentacji zadebiutował w 2004 roku w ćwierćfinale meczu "grupy światowej" przeciwko Białorusi. Swoje spotkanie przegrał 6:3, 3:6, 3:6 z Uładzimirem Wałczkouem, a wynik konfrontacji pomiędzy zespołami to 5:0 dla Białorusinów.

W edycji z roku 2008 Mónaco zagrał w ćwierćfinale ze Szwecją, wygrywając swój pojedynek 6:3, 6:3 z Thomasem Johanssonem, a końcowy rezultat rywalizacji to 4:1 dla Argentyńczyków.

Podczas rozgrywek z 2009 roku Mónaco zwyciężył 6:1, 6:2, 7:6(1) w meczu I rundy z reprezentantem Holandii Thiemo de Bakkerem. W ćwierćfinale rywalami tenisistów z Ameryki Południowej byli Czesi. Oba swoje spotkania Mónaco przegrał, najpierw z Tomášem Berdychem, a potem z Radkiem Štěpánkiem. Do półfinału przeszli Czesi, którzy zwyciężyli w tej fazie 3:2.

W 2010 roku Argentyńczyk wziął udział w rundzie półfinałowej przeciwko Francji. Mónaco przegrał w singlu z Michaëlem Llodrą, a Francuzi wygrali rywalizację 5:0.

W sezonie 2011 Mónaco awansował wspólnie z reprezentacją do finału rozgrywek, po wyeliminowaniu m.in. w półfinale zwycięzców z 2010 roku, Serbów. Rundę finałową Argentyńczycy jednak przegrali 1:3 z Hiszpanią, a Mónaco uległ Rafaelowi Nadalowi.

W 2012 roku Argentyna, w składzie z Mónaco, awansowała do półfinału. Mónaco zagrał w tej edycji cztery singlowe mecze, z których w trzech triumfował. W półfinale przeciwko Czechom, tenisista przegrał z Tomášem Berdychem, a pokonał Ivo Minářa. Do finału przeszli Czesi, kończąc rywalizację 3:2.

Finały w turniejach ATP World Tour edytuj

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (9–12) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 10 kwietnia 2005 Casablanca Ceglana   Mariano Puerta 4:6, 1:6
Zwycięzca 1. 25 lutego 2007 Buenos Aires Ceglana   Alessio Di Mauro 6:1, 6:2
Zwycięzca 2. 26 maja 2007 Pörtschach Ceglana   Gaël Monfils 7:6(3), 6:0
Zwycięzca 3. 29 lipca 2007 Kitzbühel Ceglana   Potito Starace 5:7, 6:3, 6:4
Finalista 2. 3 lutego 2008 Viña del Mar Ceglana   Fernando González walkower
Finalista 3. 25 maja 2008 Pörtschach Ceglana   Nikołaj Dawydienko 2:6, 6:2, 2:6
Finalista 4. 22 lutego 2009 Buenos Aires Ceglana   Tommy Robredo 5:7, 6:2, 6:7(5)
Finalista 5. 19 lipca 2009 Båstad Ceglana   Robin Söderling 3:6, 6:7(4)
Finalista 6. 27 września 2009 Bukareszt Ceglana   Albert Montañés 6:7(2), 6:7(6)
Finalista 7. 7 lutego 2010 Santiago Ceglana   Thomaz Bellucci 2:6, 6:0, 4:6
Finalista 8. 6 listopada 2011 Walencja Twarda (hala)   Marcel Granollers 2:6, 6:4, 6:7(3)
Zwycięzca 4. 5 lutego 2012 Viña del Mar Ceglana   Carlos Berlocq 6:3, 6:7(1), 6:1
Zwycięzca 5. 15 kwietnia 2012 Houston Ceglana   John Isner 6:2, 3:6, 6:3
Finalista 9. 15 lipca 2012 Stuttgart Ceglana   Janko Tipsarević 4:6, 7:5, 3:6
Zwycięzca 6. 22 lipca 2012 Hamburg Ceglana   Tommy Haas 7:5, 6:4
Zwycięzca 7. 30 września 2012 Kuala Lumpur Twarda (hala)   Julien Benneteau 7:5, 4:6, 6:3
Zwycięzca 8. 25 maja 2013 Düsseldorf Ceglana   Jarkko Nieminen 6:4, 6:3
Finalista 10. 3 sierpnia 2013 Kitzbühel Ceglana   Marcel Granollers 6:0, 6:7(3), 4:6
Finalista 11. 27 lipca 2014 Gstaad Ceglana   Pablo Andújar 5:7, 3:6
Finalista 12. 1 marca 2015 Buenos Aires Ceglana   Rafael Nadal 4:6, 1:6
Zwycięzca 9. 10 kwietnia 2016 Houston Ceglana   Jack Sock 3:6, 6:3, 7:5

Gra podwójna (3–3) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 12 stycznia 2008 Auckland Twarda   Luis Horna   Xavier Malisse
  Jürgen Melzer
6:4, 3:6, 10–7
Finalista 1. 3 lutego 2008 Viña del Mar Ceglana   Máximo González   José Acasuso
  Sebastián Prieto
1:6, 0:3 krecz
Zwycięzca 2. 20 kwietnia 2008 Walencja Ceglana   Máximo González   Travis Parrott
  Filip Polášek
7:5, 7:5
Finalista 2. 15 lutego 2009 Costa do Sauipe Ceglana   Lucas Arnold Ker   Marcel Granollers
  Tommy Robredo
4:6, 5:7
Finalista 3. 10 lutego 2013 Viña del Mar Ceglana   Rafael Nadal   Paolo Lorenzi
  Potito Starace
2:6, 4:6
Zwycięzca 3. 9 stycznia 2015 Ad-Dauha Twarda   Rafael Nadal   Julian Knowle
  Philipp Oswald
6:3, 6:4

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza) edytuj

Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 1R 2R 1R 3R 1R 3R 2R 1R 1R 1R 1R 0 / 11 6–11
French Open 2R 1R 3R 4R 1R 2R 1R 1R 4R 1R 2R 2R 2R 0 / 13 13–13
Wimbledon 1R 1R 1R 1R 3R 3R 2R 2R 0 / 8 6–8
US Open 1R 1R 1R 4R 1R 1R 1R 4R 1R 1R 1R 1R 0 / 12 6–12
Wygrane turnieje 0 / 0 0 / 0 0 / 2 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 3 0 / 3 0 / 0 0 / 44 N/A
Bilans spotkań 0–0 0–0 1–2 0–4 3–3 6–4 2–3 1–4 2–3 4–4 5–4 2–4 1–3 2–3 2–3 0–0 N/A 31–44

Przypisy edytuj

  1. a b Juan Monaco. atpworldtour.com. [dostęp 2009-10-27]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-12-07]. (ang.).
  3. Puerta secures Casablanca title. bbc.co.uk. [dostęp 2005-04-10]. (ang.).
  4. Monaco downs Di Mauro to win Copa Telmex for first ATP title. usatoday.com. [dostęp 2007-02-26]. (ang.).
  5. Argentine Monaco beats Monfils for second title. uk.reuters.com. [dostęp 2007-05-26]. (ang.).
  6. Monaco overcomes Starace to clinch Austrian Open. uk.reuters.com. [dostęp 2007-07-29]. (ang.).
  7. Monaco tops Ventura to reach Movistar Open final, but suffers injury. espn.go.com. [dostęp 2008-02-02]. (ang.).
  8. Monaco, Gonzalez Capture First ATP Title Together. atpworldtour.com. [dostęp 2008-04-19]. (ang.).
  9. Reuters: Davydenko takes Poertschach title. abc.net.au. [dostęp 2008-05-24]. (ang.).
  10. Robredo Doubles Up At Brasil Open. atpworldtour.com. [dostęp 2009-02-14]. (ang.).
  11. Spain's Robredo beats Monaco to win Copa Telmex. nytimes.com. [dostęp 2009-12-03]. (ang.).
  12. Reuters Editorial, Soderling beats Monaco to win Swedish Open, „U.K.” [dostęp 2018-08-03] (ang.).
  13. Montanes tops Monaco for Bucharest championship. tsn.ca. [dostęp 2009-09-27]. (ang.).
  14. Bellucci beats Monaco for Movistar title. signonsandiego.com. [dostęp 2010-02-07]. (ang.).
  15. Monaco Injury Puts Ferrero Into Acapulco Final. atpworldtour.com. [dostęp 2010-02-27]. (ang.).
  16. Monaco, Zeballos claim singles wins. espn.go.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  17. Germany wins record 5th cup. espn.go.com. [dostęp 2011-05-21]. (ang.).
  18. Marcel Granollers wins Valencia Open. espn.go.com. [dostęp 2011-11-06]. (ang.).
  19. Juan Monaco wins Vina del Mar title. espn.go.com, 5 lutego 2012. [dostęp 2012-02-06]. (ang.).
  20. Monaco bests Fish to reach Miami semifinals. tennisconnected.com, 29 marca 2012. [dostęp 2012-04-01]. (ang.).
  21. Monaco Tops Isner For Houston Trophy. atpworldtour.com, 15 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).
  22. Chris Oddo: Monaco Forced To Retire In Monte-Carlo With Ankle Injury. tennisnow.com, 17 kwietnia 2012. [dostęp 2012-06-04]. (ang.).
  23. Monaco To Crack Top 10 With Hamburg Triumph. atpworldtour.com, 22 lipca 2012. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  24. Monaco Wins Epic Over Benneteau For Fourth ATP World Tour Title Of Year. atpworldtour.com, 30 września 2012. [dostęp 2012-09-30]. (ang.).
  25. Lorenzi/Starace Capture Vina Del Mar Title. atpworldtour.com, 10 lutego 2013. [dostęp 2013-02-11]. (ang.).
  26. Łukasz Iwanek: ATP Houston: Isner wziął rewanż na Mónaco i zagra o domowy tytuł z Almagro. sportowefakty.pl, 14 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (ang.).
  27. Marcin Motyka: ATP Düsseldorf: Monaco historycznym triumfatorem imprezy w Północnej Nadrenii. sportowefakty.pl, 25 maja 2013. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  28. Mateusz Grabarczyk: US Open: błyskawiczny Djoković. tenisklub.pl, 28 sierpnia 2013. [dostęp 2013-08-29]. (ang.).
  29. Marcin Motyka: ATP Gstaad: Łzy szczęścia Pablo Andujara, Hiszpan z trzecim tytułem w karierze. sportowefakty.pl, 27 lipca 2014. [dostęp 2014-07-27]. (pol.).
  30. Nadal Claims Fourth Doha Doubles Crown With Monaco. atpworldtour.com, 9 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-11]. (ang.).
  31. Karolina Konstańczak: Koniec sezonu dla Juana Monaco. Argentyńczyk przejdzie operację. sportowefakty.wp.pl, 5 sierpnia 2015. [dostęp 2016-04-27]. (pol.).
  32. Marcin Motykaki: ATP Houston: Dramat Jacka Socka, Juan Monaco z tytułem po trzech latach. sportowefakty.wp.pl, 10 kwietnia 2016. [dostęp 2017-01-20]. (pol.).
  33. Rafał Smoliński: ATP Rzym: Lucas Pouille pisze historię. sportowefakty.wp.pl, 13 maja 2016. [dostęp 2016-05-13]. (pol.).
  34. Grupa Wirtualna Polska, Juan Monaco znów opuści Australian Open. Problemy zdrowotne Johna Millmana - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 13 grudnia 2016 [dostęp 2017-05-15] (pol.).
  35. Grupa Wirtualna Polska, Juan Monaco zakończył karierę - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 15 maja 2017 [dostęp 2017-05-15] (pol.).

Bibliografia edytuj