Juwenaliusz (Pojarkow)
Juwenaliusz, imię świeckie Władimir Kiriłłowicz Pojarkow (ur. 22 września 1935 w Jarosławiu) – rosyjski biskup prawosławny, członek stały Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
| ||
| ||
| Metropolita kruticki i kołomieński | ||
| ||
| Kraj działania |  Rosja
| |
| Data i miejsce urodzenia | 22 września 1935 Jarosław | |
| Metropolita kruticki i kołomieński | ||
| Okres sprawowania | od 1977 | |
| Wyznanie | prawosławne | |
| Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny | |
| Inkardynacja | Eparchia moskiewska obwodowa | |
| Śluby zakonne | 10 października 1959 | |
| Diakonat | 4 listopada 1959 | |
| Prezbiterat | 1 stycznia 1960 | |
| Chirotonia biskupia | 25 listopada 1965 | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
MłodośćEdytuj
Urodził się w Jarosławiu. Jego ojciec pochodził z rodziny staroobrzędowców, jednak sam nie był praktykującym wiernym. Postawę religijną Władimira Pojarkowa ukształtowała jego matka, głęboko wierząca prawosławna, uczennica duchowa biskupa Warłaam (Riaszencewa), następnie zaś ks. Władimira Gradusowa[1]. Od jedenastego roku życia był ministrantem w miejscowym soborze katedralnym[2]. Sam hierarcha wspominał, iż jego nauczycielem duchowym był w tym okresie archimandryta, później biskup uglicki Izajasz (Kowalow)[1]. W 1953, po uzyskaniu średniego wykształcenia, wstąpił do seminarium duchownego w Leningradzie, które ukończył jako najlepszy absolwent w swoim roczniku[2]. Po zakończeniu nauki w seminarium studiował teologię w Leningradzkiej Akademii Duchownej (od 1957)[2]. Jeszcze jako student, 10 października 1959, w cerkwi św. Jana Teologa przy Akademii złożył wieczyste śluby mnisze przed archimandrytą Nikodemem (Rotowem), przyjmując imię Juwenaliusz na cześć świętego patriarchy jerozolimskiego o tym samym imieniu[2]. Archimandryta, następnie biskup i metropolita Nikodem był do końca życia najważniejszym autorytetem duchowym Juwenaliusza (Pojarkowa)[1][3].
4 listopada tego samego roku metropolita leningradzki i ładoski Pitirim wyświęcił go na hierodiakona. 1 stycznia 1960 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa łuskiego Aleksego[2]. W tym samym roku został przyjęty do pracy w Wydziale Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych i w związku z tym swoje studia teologiczne kończył w Moskiewskiej Akademii Duchownej[2]. Dwa lata później, w uznaniu dotychczasowej pracy dla Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, patriarcha Aleksy I nadał mu godność igumena[2]. W tym samym roku został proboszczem parafii Świętych Konstantyna i Heleny w Berlinie oraz redaktorem naczelnym niemieckojęzycznego pisma Stimme der Orthodoxie[2].
W 1963 został archimandrytą[2]. Przez rok, do 1964, sprawował funkcję kierownika rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie[2].
BiskupEdytuj
25 listopada 1965 otrzymał nominację na biskupa zarajskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej. Jego chirotonia biskupia miała miejsce 26 grudnia w soborze Trójcy Świętej w ławrze Aleksandra Newskiego w Leningradzie; jako główny konsekrator wziął w niej udział metropolita leningradzki Nikodem[2]. 20 marca 1969 został wyznaczony do objęcia katedry tulskiej i bielowskiej[2]. Równocześnie, od 1967 do 1970, był zwierzchnikiem parafii Patriarchatu Moskiewskiego w Japonii. W 1967 odbył podróż do Japonii w celu dokonania oceny ich sytuacji, zaś w roku następnym, w czasie drugiej wizyty, wezwał do zjednoczenia wszystkich prawosławnych instytucji w Japonii w tejże jurysdykcji. Zapoczątkowany wówczas proces ich konsolidacji zakończył się w 1970 powołaniem autonomicznego Japońskiego Kościoła Prawosławnego[2]. W 1969 wyjeżdżał na Athos, gdzie prowadził ze Świętą Wspólnotą negocjacje na rzecz ponownego sprowadzenia mnichów rosyjskich do klasztoru św. Pantelejmona[2]. W roku następnym, po nadaniu autokefalii Kościołowi Prawosławnemu w Ameryce, współorganizował patriarsze parafie w USA[2].
W 1971 otrzymał godność arcybiskupią za wkład w przygotowania Soboru Lokalnego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1971[2]. Rok później nadana została mu godność metropolity[2]. W 1976 nagrodzony prawem noszenia dwóch panagii. Od 11 czerwca 1977 metropolita kruticki i kołomieński[2].
Działalność na arenie międzykościelnejEdytuj
Uczestniczył w czterech kolejnych Zgromadzenia Ogólnych Światowej Rady Kościołów między rokiem 1961 a 1983[2].
30 maja 1972 został przewodniczącym Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych. Objęcie przez niego tej funkcji było związane z rezygnacją z jej piastowania przez metropolitę leningradzkiego i nowogrodzkiego Nikodema. Arcybiskup Juwenaliusz był jednym z jego najbliższych współpracowników i po objęciu kierownictwa w Wydziale prowadził jego działalność w duchu wyznaczonym przez Nikodema, który do swojej śmierci w 1978 zachowywał znaczące wpływy w strukturze[4]. W ramach swoich obowiązków Juwenaliusz odbywał liczne podróże zagraniczne, w czasie których twierdził, iż w Związku Radzieckim nie mają miejsca prześladowania chrześcijan. W analogicznym duchu wypowiadał się na posiedzeniach Światowej Rady Kościołów, podobnie jak jego poprzednik blokując razem z innymi delegatami radzieckimi wydawanie rezolucji odnoszących się do represji radzieckich wymierzonych w Rosyjski Kościół Prawosławny[5]. Przyznając, iż w ZSRR miały miejsce przypadki represji wymierzonych w Cerkiew, twierdził, iż ich przyczyną było antyradzieckie nastawienie części duchowieństwa, nie zaś walka z religią sama w sobie[6]. W niektórych aktach KGB ujawnionych czasowo po upadku ZSRR Juwenaliusz (Pojarkow) występuje po 1978 jako agent ADAMANT[7].
Równocześnie metropolita Juwenaliusz w zdecydowany sposób przeciwstawiał się zamykaniu cerkwi w kierowanych przez siebie eparchiach[8]. W 1981 metropolita Juwenaliusz odszedł z Wydziału Stosunków Zewnętrznych w związku ze swoimi problemami zdrowotnymi, prawdopodobnie również z powodu braku spodziewanych osiągnięć w pracy. Hierarcha nie wykazywał się bowiem energią swojego poprzednika w pracy w Wydziale i nie potrafił, podobnie jak on, uzyskiwać od władz radzieckich pewnych ustępstw w polityce wewnętrznej wobec Kościoła w zamian za proradzieckie wystąpienia na arenie międzynarodowej. W okresie zarządzania Wydziałem przez Juwenaliusza praktycznej likwidacji uległ m.in. zainicjowany przez Nikodema (Rotowa) program międzynarodowych wymian studentów, umożliwiających rosyjskich duchownym naukę na wydziałach uczelni teologicznych w Watykanie i w Ratyzbonie[9].
Także po odejściu z Wydziału Stosunków Zewnętrznych wielokrotnie reprezentował Patriarchat Moskiewski w czasie oficjalnych wizyt w innych autokefalicznych Kościołach prawosławnych[2].
Działalność po upadku ZSRREdytuj
Od 1988 do 2011 kierował komisją ds. kanonizacji przy Synodzie Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[10].
W 2010, w związku z ukończeniem 75. roku życia, zgodnie z regulaminem wewnętrznym Rosyjskim Kościoła Prawosławnego złożył prośbę o przeniesienie w stan spoczynku. Święty Synod Kościoła pozostawił go jednak na katedrze[11].
12 stycznia 2013 przewodniczył pierwszej od czasu reformy cerkiewnej patriarchy Nikona Świętej Liturgii odprawionej na Kremlu moskiewskim według tradycyjnych ruskich obrzędów liturgicznych[12].
OdznaczeniaEdytuj
- Ordery Świętego Włodzimierza I i II klasy
- Order Świętego Sergiusza z Radoneża I klasy
- Order Świętego Serafina z Sarowa I klasy
- Order Świętego Księcia Daniela Moskiewskiego I klasy
- Ordery Świętego Innocentego Metropolity Moskiewskiego i Kołomieńskiego I i II klasy
- Order Świętego Apostoła i Ewangelisty Marka – Patriarchat Aleksandryjski
- Order Świętych Piotra i Pawła – Patriarchat Antiochii
- Wielki Krzyż Orderu Grobu Pańskiego – Patriarchat Jerozolimy
- Order Świętej Nino I klasy – Gruziński Kościół Prawosławny
- Order Świętych Cyryla i Metodego I klasy – Bułgarski Kościół Prawosławny (dwukrotnie)
- Order Świętego Jana Rylskiego – Bułgarski Kościół Prawosławny
- Order Świętej Marii Magdaleny – Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
- Ordery Świętych Cyryla i Metodego I, II i III klasy – Kościół Prawosławny Czech i Słowacji
- Order Baranka Bożego – Fiński Kościół Prawosławny
- Order Świętej Katarzyny – Autonomiczny Kościół Góry Synaj
- Medal Świętego Apostoła Pawła – Grecki Kościół Prawosławny
ŚwieckieEdytuj
- Order Za Zasługi dla Ojczyzny IV (2006) i III (2010) klasy
- Order Honoru (2000)
- Order Przyjaźni Narodów (1985)
- Medal 850-lecia Moskwy
CerkiewneEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c L. Bamblewski: «Отдать себя служению Церкви...» (ros.). religion.ng.ru, 6 lutego 2008. [dostęp 2011-04-14].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Ювеналий, митрополит Крутицкий и Коломенский, Патриарший наместник Московской епархии (Поярков Владимир Кириллович) (ros.). patriarchia.ru. [dostęp 2011-04-14].
- ↑ D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir's Seminary Press, 1984, s. 452. ISBN 0-88141-033-0.
- ↑ ks. T. Kałużny SCJ: Sekret Nikodema. Nieznane oblicze Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego: studium historyczno-ekumeniczne. Kraków: Wydawnictwo Księży Sercanów, 1999, s. 53–54. ISBN 83-86789-56-5.
- ↑ Ch. Andrew, W. Mitrochin: Archiwum Mitrochina. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2001, ss. 860–863. ISBN 978-83-7200-651-6.
- ↑ D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir's Seminary Press, 1984, s. 448. ISBN 0-88141-033-0.
- ↑ Ch. Andrew, W. Mitrochin: Archiwum Mitrochina. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2001, s. 896. ISBN 978-83-7200-651-6.
- ↑ D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir's Seminary Press, 1984, s. 410. ISBN 0-88141-033-0.
- ↑ D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir's Seminary Press, 1984, s. 451–452. ISBN 0-88141-033-0.
- ↑ ЖУРНАЛ № 18 (ros.). patriarchia.ru. [dostęp 2011-04-14].
- ↑ Священный Синод обратился к митрополиту Крутицкому и Коломенскому Ювеналию с просьбой продолжить управление Московской областной епархией (ros.). patriarchia.ru. [dostęp 2011-04-14].
- ↑ Божественная литургия древнерусским чином совершена в Успенском соборе Московского Кремля
BibliografiaEdytuj
| Poprzednik Bartłomiej (Gondarowski) |
Naczelnik rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie 1963 – 1964 |
Następca Hermogen (Oriechow) |
| Poprzednik Serafin (Nikitin) |
Metropolita kruticki i kołomieński od 1977 |
Następca Nadal sprawuje urząd |
| Poprzednik Nikodem (Rotow) |
Przewodniczący Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych 1972 – 1981 |
Następca Filaret (Wachromiejew) |