Partia Regionów (Polska)

Partia Regionów (PR, Regiony) – polska centrolewicowa partia polityczna, zawiązana 24 listopada 2007 (zarejestrowana sądownie 25 lutego 2008) przez grupę byłych działaczy Samoobrony Rzeczpospolitej Polskiej i częściowo Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Założycielami ugrupowania byli m.in. Krzysztof Filipek, Danuta Hojarska i Bolesław Borysiuk. Wyrejestrowana 16 stycznia 2017.

Partia Regionów
Państwo

 Polska

Skrót

Regiony

Prezes

Bolesław Borysiuk (2009–2017)

Data założenia

24 listopada 2007

Data rozwiązania

16 stycznia 2017

Adres siedziby

ul. Lachmana 4/10, 02-786 Warszawa

Ideologia polityczna

lewica narodowa, agraryzm, eurosceptycyzm

Poglądy gospodarcze

interwencjonizm państwowy, agraryzm

Liczba członków

ok. 1000

Młodzieżówka

Sekcja Młodych Partii Regionów

Strona internetowa

Według deklaracji założycieli partia miała być zarządzana decentralistycznie, z respektowaniem decyzji władz terenowych i uznaniem zwierzchności kongresu nad zarządem[1]. W październiku 2008 działacze Partii Regionów, związani z rolnictwem, zapowiedzieli powołanie Związku Zawodowego Rolnictwa „Regiony”, który powstał miesiąc później[2] (przewodziła mu m.in. Renata Beger). Danuta Hojarska i Krzysztof Filipek po pewnym czasie opuścili partię. Ugrupowanie początkowo współpracowało z partiami prawicowymi (głównie narodowymi), jednak następnie stało się sojusznikiem SLD.

Historia

edytuj

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 partia wystartowała wspólnie m.in. z Ligą Polskich Rodzin, Naprzód Polsko, Stronnictwem „Piast”, Libertas Polska, ZChN i ONP-LP w ramach komitetu Libertas, który nie osiągnął progu wyborczego. Spośród kandydatów Partii Regionów najlepszy wynik osiągnął prezes Bolesław Borysiuk (1310 głosów), a inni działacze partii otrzymali poparcie nie większe niż kilkuset wyborców.

27 kwietnia 2010 Krajowy Komitet Wykonawczy partii zaapelował do sympatyków i zwolenników ugrupowania do poparcia kandydatury Grzegorza Napieralskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej w wyborach prezydenckich w 2010. W drugiej turze partia nie udzieliła poparcia żadnemu z kandydatów[3].

Przed wyborami samorządowymi w 2010 działacze Partii Regionów zdecydowali o wspólnym starcie z SLD[4]. Na mocy tego porozumienia na listach wyborczych Sojuszu znaleźli się jako przedstawiciele Partii Regionów m.in. Halina Molka, Alicja Lis, Józef Głowa, Anna Brózda i Tadeusz Urban. Kandydaci Partii Regionów startowali również z ramienia komitetów lokalnych. Łącznie partia wystawiła w wyborach 467 kandydatów (w 9 województwach). Zdobyli oni w sumie 82 818 głosów, co dało 38 mandatów radnych w 7 województwach (8 mandatów w radach miejskich, 14 w radach powiatowych i 16 w radach gmin). 1 kandydat partii został wybrany na stanowisko wójta. Wszystkie mandaty uzyskali kandydaci reprezentujący komitety lokalne.

22 marca 2011 Partia Regionów podpisała porozumienie o wspólnym starcie w wyborach parlamentarnych tym samym roku z Krajową Partią Emerytów i Rencistów oraz Stowarzyszeniem Demokratycznym (przeciwną przewodnictwu Pawła Piskorskiego częścią Stronnictwa Demokratycznego)[5]. Ostatecznie do wspólnego startu nie doszło i kilku przedstawicieli Partii Regionów znalazło się na listach SLD. Kandydatami do Sejmu zostali: Anna Brózda w okręgu katowickim, Marian Curyło w okręgu kieleckim i Bogdan Solarz w okręgu krakowskim. Prezes partii Bolesław Borysiuk został kandydatem SLD do Senatu w okręgu podlubelskim. Żaden z działaczy Partii Regionów nie uzyskał mandatu w parlamencie.

12 października 2013 Partia Regionów i działający przy niej ZZRiOW „Regiony” współtworzyły Porozumienie Społeczne „Zmiana” wraz z Polską Lewicą, Polską Partią Socjalistyczną i stowarzyszeniem Ruch Ludzi Pracy[6]. PPS (która weszła w sojusz z Partią Zieloni) została potem zastąpiona w „Zmianie” przez Partię Emerytów Rencistów RP. Organizacje „Zmiany” nie brały udziału w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014.

Podczas wyborów samorządowych w 2014 Partia Regionów brała udział w koalicji SLD Lewica Razem (jej działacze byli m.in. na listach do sejmików województw).

18 kwietnia 2015 ugrupowanie podpisało porozumienie programowe pod nazwą „Alternatywa dla Polski” wraz z Polską Lewicą i powstającą partią Zmiana (PL nawiązała później sojusz z innymi partiami). W wyborach parlamentarnych tym samym roku ugrupowania te nie wystartowały.

Wskutek niezłożenia sprawozdania finansowego za 2015 rok, 16 stycznia 2017 Partia Regionów została wykreślona z ewidencji[7].

Struktura i działacze

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Politycy Partii Regionów (Polska).

Według statutu partii najwyższym jej organem był Kongres Krajowy. Pozostałymi organami statutowymi ugrupowania były: Rada Polityczna, Prezes, Krajowy Komitet Wykonawczy, Krajowy Sąd Koleżeński i Krajowa Komisja Rewizyjna.

Prezesi partii

edytuj

Program Partii Regionów

edytuj

Partia Regionów jako swój cel nadrzędny deklarowała podniesienie rangi i pozycji Polski opartej na sile wszystkich regionów w kraju, poprzez wsparcie biedniejszych województw. Chciała zmniejszania nierówności społecznych, a państwo powinno jej zdaniem gwarantować prawo obywateli do pracy, bezpłatnej nauki i służby zdrowia.

Jednym z głównych celów partii była walka o radykalną zmianę relacji politycznych i gospodarczych między centrum a regionami Polski, postulując jakościową zmianę istoty kontraktów wojewódzkich i decentralizację państwowych instytucji. Na tym miałoby zyskać wszystkie 16 województw. Partia Regionów postulowała dopisanie do Konstytucji RP artykułów gwarantujących prawo obywateli do pracy oraz bezpłatnej nauki i służby zdrowia.

Krytykowała neoliberalny model gospodarki, zarzucając planowi Balcerowicza doprowadzenie do ogromnego zadłużenia i widma bankructwa. Broniła interesów związków zawodowych oraz ludzi pracy najemnej. Sprzeciwiała się nieuzasadnionemu rozwarstwianiu płac i innych dochodów, postępującemu zróżnicowaniu poziomu życia w mieście i na wsi, a także łamaniu Kodeksu pracy. Podstawę ożywienia gospodarczego kraju poczytywała w rozwoju infrastruktury regionów słabiej rozwiniętych, a także społecznej gospodarce rynkowej czy rozwoju edukacji i nauki. Sprzeciwiała się również przyjmowaniu przez zasilanie finansowe regionów formy zapomogi od bogatych metropolii. Domagała się również wprowadzenia polskich regionów na mapę gospodarczą UE jako znaczące lub przodujące produkty:

W polityce zagranicznej Partia Regionów popierała przede wszystkim współpracę z państwami słowiańskimi. Uznaje moment przystąpienia Polski do Unii Europejskiej za zakończenie trudnego i bolesnego rozdziału transformacji systemowej, jednocześnie wskazując na to, że Polska wciąż nie spełniała standardów państwa sprawiedliwości społecznej i państwa prawa[8].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Partia Regionów – nowa Samoobrona bez Leppera. money.pl, 24 lutego 2008.
  2. Hojarska i Filipek „na prośbę rolników” wracają do gry. wp.pl, 18 października 2008.
  3. Stanowisko Rady Politycznej Partii Regionów ws. wyborów prezydenckich. partiaregionow.pl, 27 czerwca 2010.
  4. Uchwała KKW Partii Regionów w sprawie wyborów samorządowych. partiaregionow.pl, 2 sierpnia 2010.
  5. Obradowały kierownictwa Partii Regionów i ZZRiOW „Regiony” – komunikat. partiaregionow.pl.
  6. Deklaracja uczestników Porozumienia Społecznego. polskalewica.pl.
  7. Pozycja 10088. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 56/2017, 21 marca 2017.
  8. Program. partiaregionow.pl, kwiecień 2009.

Linki zewnętrzne

edytuj