Thomas Diethart

austriacki skoczek narciarski

Thomas Diethart (ur. 25 lutego 1992 w Tulln[1]) – austriacki skoczek narciarski. Reprezentant klubu UVB Hinzenbach, drużynowy srebrny medalista olimpijski z 2014, zwycięzca 62. Turnieju Czterech Skoczni.

Thomas Diethart
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1992
Tulln

Klub

UVB Hinzenbach

Wzrost

172 cm[1]

Debiut w PŚ

3 stycznia 2011 w Innsbrucku (28. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

3 stycznia 2011 w Innsbrucku (28. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

29 grudnia 2013 w Oberstdorfie (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

1 stycznia 2014 w Garmisch-Partenkirchen

Rekord życiowy

192,5 m na Čerťáku w Harrachovie (13 marca 2014)[2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
srebro Soczi 2014 duża druż.
Olimpijski festiwal młodzieży Europy
srebro Szczyrk 2009 drużynowo
Inne nagrody
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
2013/2014
Alpen Cup
złoto 1. miejsce
2009/2010
Strona internetowa

Przebieg kariery

edytuj

W zawodach letniego Pucharu Kontynentalnego debiutował w lipcu 2009 na skoczni w Velenje, gdzie zajął 5. miejsce. Dwukrotnie w letnim PK zajmował drugie miejsce: w Kranju (5 lipca 2009) i w Oslo (18 września 2010). Pierwszy raz na podium zimowego PK stanął 28 grudnia 2010 w Engelbergu, zajmując 2. pozycję. Jedyne zwycięstwo w konkursie tego cyklu odniósł 6 lutego 2011 w Brotterode. Łącznie w zimowym PK miejsce na podium zajmował pięciokrotnie, zaś w letnim PK trzykrotnie[3].

17 grudnia 2010 uczestniczył w konkursie Alpen Cup na skoczni Toni-Seelos-Olympiaschanze w Seefeld. Po pierwszej serii zajmował 42. miejsce, lecz w drugiej ustanowił rekord skoczni (111 metrów) i zawody ukończył na 6. pozycji. Tego samego dnia rekordowy rezultat poprawił słoweński kombinator norweski Marjan Jelenko[4].

W sierpniu 2009 wziął udział w kwalifikacjach do dwóch konkursów Letniego Grand Prix w Hakubie, jednak bez rezultatu. Udało mu się to rok później, gdy zajął odpowiednio 35. i 36. miejsce. Wystartował ponadto w konkursie w Libercu, gdzie uplasował się na 44. pozycji. W kolejnych sezonach LGP notował pojedyncze występy, jednak także nie zdobywał punktów[3].

W Pucharze Świata zadebiutował podczas Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2010/2011, zajmując w Innsbrucku 28. miejsce. W kolejnym konkursie, w Bischofshofen, był 40[3].

W sezonie 2013/2014 został powołany na konkursy Pucharu Świata w Engelbergu, gdzie zajął 4. i 6. miejsce. Od początku startował potem w TCS. W Oberstdorfie uplasował się na 3. pozycji ex aequo z Peterem Prevcem, po raz pierwszy stając na podium zawodów PŚ. W kolejnym konkursie w Garmisch-Partenkirchen odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w tym cyklu. Po tych zawodach zajął pozycję lidera TCS. Prowadzenie utrzymał do końca 62. edycji Turnieju, który zakończył się drugim wygranym przez niego konkursem – w Bischofshofen. W tym samym sezonie na XXII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi zajął 4. miejsce na skoczni normalnej, a na dużej był 32. W konkursie drużynowym reprezentacja Austrii z Thomasem Diethartem w składzie zdobyła srebrny medal[3].

W późniejszym czasie notował o wiele słabsze rezultaty. Ostatni raz startował w sezonie letnim 2017. W listopadzie 2017 doznał obrażeń po upadku przy skoku treningowym. W kwietniu 2018 ogłosił zakończenie kariery sportowej[5], jednak w maju 2021 ogłosił jej wznowienie[6]. 28 sierpnia tego samego roku wystąpił w pierwszych po przerwie zawodach, wygrywając konkurs FIS Cup w Einsiedeln. Następnego dnia zajął trzecie miejsce. Był również 7. i 3. w zawodach FIS Cup w Villach, 21. i 30. w konkursach letniego PK w Bischofshofen oraz 24. w konkursie LGP w Hinzenbach[3].

W grudniu 2021 ponownie zakończył karierę sportową, obejmując równocześnie funkcję asystenta trenera kobiecej reprezentacji Austrii w skokach narciarskich[7].

Indywidualnie

edytuj
2014   Soczi/Krasnaja Polana 4. miejsce (K-95), 32. miejsce (K-125)

Drużynowo

edytuj
2014   Soczi/Krasnaja Polana srebrny medal[a]

Starty T. Dietharta na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
4. 9 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 98,0 m 258,3 pkt 19,7 pkt Kamil Stoch
32. 15 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 126,5 m 109,1 pkt 169,6 pkt Kamil Stoch
2.  17 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 druż.[a] 136,0 m 132,5 m 1038,4 pkt (266,2 pkt) 2,7 pkt Niemcy

Indywidualnie

edytuj
2015   Falun 27. miejsce (K-90)

Starty T. Dietharta na mistrzostwach świata – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
27. 21 lutego 2015   Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 88,0 m 89,5 m 209,5 pkt 43,2 pkt Rune Velta

Indywidualnie

edytuj
2014   Harrachov 9. miejsce

Starty T. Dietharta na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
9. 14-15 marca 2014   Harrachov Čerťák K-185 HS-205 indywid. 183,0 m 184,0 m [b] [b] 349,0 pkt 42,0 pkt Severin Freund

Indywidualnie

edytuj
2011   Otepää 41. miejsce

Starty T. Dietharta na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
41. 28 stycznia 2011   Otepää Tehvandi K-90 HS-100 indywid. 82,5 m 96,0 pkt 159,0 pkt Władimir Zografski

Indywidualnie

edytuj
2009   Szczyrk 5. miejsce

Drużynowo

edytuj
2009   Szczyrk srebrny medal[c]

Starty T. Dietharta na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
5. 17 lutego 2009   Szczyrk Skalite K-95 HS-106 indywid. 99,5 m 98,5 m 244,0 pkt 25,5 pkt Peter Prevc
2.  19 lutego 2009   Szczyrk Skalite K-95 HS-106 druż.[c] 97,5 m 101,5 m 944,5 pkt (247,5 pkt) 23,0 pkt Słowenia

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2010/2011 75.
2013/2014 8.
2014/2015 43.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

edytuj
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 1 stycznia 2014   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 141,0 m 140,5 m 296,1 pkt * TCS 2013/2014
2. 6 stycznia 2014   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 138,5 m 140,0 m 296,5 pkt * TCS 2013/2014

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

edytuj
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 29 grudnia 2013   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 139,0 m 134,5 m 297,3 pkt 3. 4,6 pkt Simon Ammann
2. 1 stycznia 2014   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 141,0 m 140,5 m 296,1 pkt 1.
3. 6 stycznia 2014   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 138,5 m 140,0 m 296,5 pkt 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

edytuj
Źródło[3]
Sezon 2010/2011
                                                    punkty
- - - - - - - - - 28 40 - - - - - - - - - - - - - - - 3
Sezon 2012/2013
                                                      punkty
- - - - - - - - - q q - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2013/2014
                                                        punkty
- - - - - - 4 6 3 1 5 1 - - 4 43 - - 10 12 17 6 8 30 18 12 9 12 666
Sezon 2014/2015
                                                              punkty
40 32 33 31 50 - - 17 32 27 25 23 23 21 34 - 21 21 - - 30 42 - - 28 14 24 42 q - - 99
Sezon 2015/2016
                                                          punkty
- - - - - - - - - - q - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

edytuj
Źródło[3]
Sezon
2013/2014
         
- - 3 1 1
Sezon
2014/2015
         
- 2 - - -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2014/2015 44.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2010/2011 46.
2013/2014 1.
2014/2015 16.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2014 33.
2015 63.
2021 77.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

edytuj
Źródło[3]
2009
                  punkty
- - - - - - q q - 0
2010
                  punkty
- - - - - 35 36 44 - 0
2012
                  punkty
- - - - - - - 31 - 0
2013
                      punkty
- - 39 45 - - - - - - - 0
2014
                  punkty
20 9 47 - - - - 12 18 75
2015
                      punkty
23 30 37 19 - - - - 28 31 - 24
2017
                  punkty
- - - - - - - q - 0
2021
                punkty
- - - - - - 24 - 7
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

edytuj
Źródło[3]
2014  
3
2015    
5 4
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2010/2011 31.
2012/2013 14.
2013/2014 57.
2015/2016 32.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 6 lutego 2011   Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 114,5 m 133,1 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 28 grudnia 2010   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,5 m 134,0 m 250,0 pkt 3. 4,3 pkt Mario Innauer
2. 6 lutego 2011   Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 114,5 m 133,1 pkt 1.
3. 27 grudnia 2012   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 114,5 m 119,5 m 197,7 pkt 2. 13,7 pkt Stefan Kraft
4. 9 lutego 2013   Iron Mountain Pine Mountain K-120 HS-133 129,0 m 130,0 m 264,2 pkt 3. 17,5 pkt Anže Semenič
5. 17 marca 2013   Niżny Tagił Aist K-90 HS-100 94,5 m 95,0 m 249,0 pkt 2. 9,5 pkt Rok Justin
6. 14 lutego 2016   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,5 m 125,0 m 289,1 pkt 2. 13,0 pkt Ulrich Wohlgenannt

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

edytuj
Źródło[3]
Sezon 2009/2010
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - 38 43 - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2010/2011
                                                          punkty
- - - - - - 12 3 - - - - - - - - - 24 1 16 19 - - - - - - - - 216
Sezon 2011/2012
                                                      punkty
- - - - - - - - 53 62 - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2012/2013
                                                        punkty
9 9 2 21 - - 15 17 10 21 16 - - 31 24 11 3 40 44 18 - - 33 15 - - 39 2 429
Sezon 2013/2014
                                                punkty
6 6 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 80
Sezon 2015/2016
                                                      punkty
27 24 31 12 21 - - - - - - - - - 15 15 17 17 30 2 18 12 - - - - - 219
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2009 6.
2010 17.
2012 71.
2013 19.
2021 82.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

edytuj
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 5 lipca 2009   Kranj Bauhenk K-100 HS-109 111,5 m 105,0 m 261,2 pkt 2. 19,7 pkt Robert Kranjec
2. 18 września 2010   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 104,5 m 96,5 m 253,0 pkt 2. 3,5 pkt Rafał Śliż
3. 21 września 2013   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 134,5 m 125,5 m 246,5 pkt 3. 9,8 pkt Klemens Murańka

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

edytuj
Źródło[3]
2009
                      punkty
5 16 2 4 5 56 34 26 15 - - 256
2010
                              punkty
37 28 13 4 22 41 12 23 30 2 31 - - - - 193
2011
                    punkty
56 60 - - - - - - - - 0
2012
                            punkty
26 38 28 37 - - - - - - - - 15 26 29
2013
                    punkty
52 29 - - - - 9 9 3 dq 120
2021
                        punkty
- - - - - - 21 30 - - - - 11
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj
Sezon Miejsce[3]
2007/2008 174.
2008/2009 7.
2009/2010 118.
2010/2011 17.
2011/2012 225.
2012/2013 34.
2015/2016 53.
2016/2017 22.
2017/2018 96.
2021/2022 19.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 28 sierpnia 2021   Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 115,0 m 112,5 m 256,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

edytuj
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 4 marca 2009   Zaō Yamagata K-90 HS-100 96,0 m 90,0 m 239,0 pkt 2. 1,5 pkt Shūsaku Hosoyama
2. 17 lipca 2010   Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 95,5 m 94,0 m 249,5 pkt 3. 1,5 pkt Lukas Müller
3. 14 lipca 2012   Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 92,0 m 96,0 m 244,5 pkt 2. 1,5 pkt Markus Schiffner
4. 16 stycznia 2016   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 133,0 m 121,5 m 255,1 pkt 2. 13,3 pkt Stefan Huber
5. 2 lipca 2016   Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 91,5 m 89,0 m 228,0 pkt 2. 5,0 pkt Yūken Iwasa
6. 3 lipca 2016   Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 95,0 m 98,5 m 255,5 pkt 2. 4,0 pkt Sebastian Colloredo
7. 28 sierpnia 2021   Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 115,0 m 112,5 m 256,2 pkt 1.
8. 29 sierpnia 2021   Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 108,0 m 114,0 m 266,0 pkt 3. 15,9 pkt Clemens Aigner
9. 19 września 2021   Villach Villacher Alpenarena K-90 HS-98 92,5 m 94,5 m 231,7 pkt 3. 12,8 pkt Janni Reisenauer

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

edytuj
Źródło[3]
Sezon 2007/2008
                                                  punkty
- - - - - - - - - - - - - - 23 13 - - - - - - - - - 28
Sezon 2008/2009
                                            punkty
- - - - - - - - - - - - 7 19 5 - - - - 5 2 8 250
Sezon 2009/2010
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 5 - - - - - - 45
Sezon 2010/2011
                                                punkty
3 6 - - - - - - - - - - - - - - - - 10 8 16 12 - - 195
Sezon 2011/2012
                                              punkty
31 22 - - - - 34 36 - - - - - - - - - - - - - - - 9
Sezon 2012/2013
                                          punkty
- 2 5 - - - - - - - - - - - - - - - - - - 125
Sezon 2015/2016
                                                punkty
- - - - - - - - - - - - 2 10 - - - - - - - - - - 106
Sezon 2016/2017
                                        punkty
2 2 45 64 - - - - - - - - 12 20 19 36 - - - - 205
Sezon 2017/2018
                                          punkty
17 13 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 34
Sezon 2021/2022
                                              punkty
- - - - 1 3 - - 7 3 - - - - - - - - - - - - - 256
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

  1. a b Skład zespołu: Michael Hayböck, Thomas Morgenstern, Thomas Diethart i Gregor Schlierenzauer
  2. a b Seria konkursowa została odwołana.
  3. a b Skład zespołu: Thomas Lackner, Markus Schiffner, Lukas Dilitz i Thomas Diethart

Przypisy

edytuj
  1. a b Thomas DIETHART - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2023-09-07].
  2. Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2023-09-07].
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Adam Kwieciński: DIETHART Thomas 1992.02.25 AUT. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2023-09-03].
  4. Casino Arena, Seefeld. skisprungschanzen.com. [dostęp 2010-12-24]. (niem.).
  5. Dominik Formela: Thomas Diethart zakończył karierę. skijumping.pl, 2018-04-23. [dostęp 2018-04-23].
  6. Adam Bucholz: Thomas Diethart powraca do skoków!. skijumping.pl, 2021-05-07. [dostęp 2021-05-09].
  7. Dominik Formela: Diethart ponownie żegna się ze skokami. skijumping.pl, 2021-12-23. [dostęp 2021-12-23].

Bibliografia

edytuj