Wikipedia

Bohdan Korzeniewski

polski reżyser teatralny

Bohdan Korzeniewski (ur. 12 kwietnia 1905 w Siedlcach, zm. 5 września 1992 w Warszawie) – polski reżyser, krytyk i historyk teatru, tłumacz, pisarz i pedagog.

Bohdan Korzeniewski
Ilustracja
Bohdan Korzeniewski
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1905
Siedlce

Data i miejsce śmierci

5 września 1992
Warszawa

profesor nauk o sztukach pięknych
Specjalność: historia teatru
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1946 – historia teatru
Uniwersytet Warszawski

Profesura

1958

Dyrektor naczelny i artystyczny
Teatr

Teatr Narodowy

Okres zatrudn.

1952-1954

Dziekan Wydziału Reżyserii
Uczelnia

PWST w Warszawie

Okres spraw.

1956–1979

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy
Multimedia w Wikimedia Commons

ŻyciorysEdytuj

W latach 1932–1938 z przerwami pracował w Bibliotece Narodowej. Od 1934 wykładał historię teatru w PIST, co kontynuował na tajnych kompletach w czasie okupacji niemieckiej. Wraz z Leonem Schillerem był współzałożycielem podziemnej Tajnej Rady Teatralnej. Więziony w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, skąd został jako jeden z nielicznych zwolniony dzięki zabiegom międzynarodowym. Powstanie warszawskie spędził w Warszawie, głównie w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie był zatrudniony. Za zgodą władz niemieckich w styczniu 1945 r. ratował dobytek BUW.

Po wojnie działał w komisji weryfikującej aktorów, grających w dozwolonych przez okupanta, a potępianych przez władze podziemne jawnych spektaklach z lekkim repertuarem. Przypomniał to w felietonie opublikowanym w maju 2004 roku w „Tygodniku Powszechnym” Czesław Miłosz, zowiąc to tropieniem czarownic.

Od 1946 roku był profesorem PWST, wieloletnim dziekanem Wydziału Reżyserii. Łączył tę pracę z funkcjami dyrektora i kierownika artystycznego wielu teatrów, m.in. Narodowego i Polskiego w Warszawie. W latach 1948–1980, głównie w teatrach warszawskich i krakowskich, wyreżyserował samodzielnie i we współpracy, dokonał inscenizacji, adaptacji lub opracowań, a także opiekował się łącznie 67 wystawieniami sztuk teatralnych. Były to głównie dramaty klasyczne, z których wydobywał i ukazywał we współczesnym sobie kontekście wartości intelektualne, racjonalizm, satyrę i szyderstwo. Do dziś za jedną z najgłośniejszych jego prac uważany jest debiut reżyserski z 1948 – wystawienie sztuki Szkoła żon Moliera. We wspomnieniach aktorów, np. Andrzeja Łapickiego, jawił się jako człowiek, który zawsze dbał o staranną, poprawną polszczyznę, piękno myśli i formę wypowiedzi.

W 1956 razem z Antonim Bohdziewiczem wyreżyserował pierwszą powojenną ekranizację Zemsty Aleksandra Fredry. Wystawił też trzy sztuki w Teatrze Telewizji. Tłumaczył dzieła literatury rosyjskiej i francuskiej, m.in. Moliera.

Od 1956 współredaktor – ze Zbigniewem Raszewskim – Pamiętnika Teatralnego. W latach 1955–1970 pełnił funkcje prezesa Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego, a od 1970 roku – prezesa honorowego.

23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[1].

Pochowany na cmentarzu komunalnym w Piasecznie.

Życie prywatneEdytuj

Jego żoną była Anna Kuligowska-Korzeniewska.

Dorobek twórczyEdytuj

  • literacki

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bohdan_Korzeniewski&oldid=69140524”