Emilian Kamiński

Emilian Kazimierz Kamiński (ur. 10 lipca 1952 w Warszawie) – aktor i reżyser teatralny, filmowy, musicalowy i dubbingowy, wokalista i pisarz. Założyciel Fundacji Atut i Teatru Kamienica. Brat Doroty Kamińskiej.

Emilian Kamiński
ilustracja
Imię i nazwisko Emilian Kazimierz Kamiński
Data i miejsce urodzenia 10 lipca 1952
Warszawa
Zawód aktor, reżyser, wokalista i pisarz
Współmałżonek Justyna Sieńczyłło
Lata aktywności od 1976
Zespół artystyczny
Teatr Kamienica
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Emilian Kamiński
Emilian Kamiński
Teatr Kamienica, założony przez Kamińskiego w Warszawie

ŻyciorysEdytuj

Jest absolwentem Technikum Ekonomicznego nr 8 w Warszawie przy ul. Joliot-Curie 13. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie w 1975 roku zadebiutował w pierwszym spektaklu Teatru na Woli Pierwszy dzień wolności Kruczkowskiego w reż. Tadeusza Łomnickiego[1]. Jednym z jego największych osiągnięć była rola w spektaklu prozy Edwarda Stachury Się w małej salce Teatru Na Rozdrożu w Warszawie.

Na dużym ekranie zadebiutował w filmie Jana Łomnickiego Akcja pod Arsenałem (1977) jako jeden z młodziutkich uczestników ruchu oporu. Dużą, ciekawszą kreację niestałego w uczuciach Roberta zagrał w obrazie Tango ptaka (1980). Sympatię widzów przyniosła mu postać Jerzego, pełnego fantazji, zakochanego malarza w kinowej i telewizyjnej ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego Szaleństwa panny Ewy (1985).

W latach 1977–1983 związany był z Teatrem Narodowym, gdzie grał w sztukach reżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza: Mąż i żona (1977) Aleksandra Fredry, Sen srebrny Salomei (1977-78) Juliusza Słowackiego, Dziady (1978-79) Adama Mickiewicza, Treny (1979) Jana Kochanowskiego, Bracia Karamazow (1979-80) Fiodora Dostojewskiego, ... i Dekameron (1980) Giovanniego Boccaccio, Samuel Zborowski (1981) Juliusza Słowackiego, Śpiewnik domowy (1982-83) Stanisława Moniuszki i Komedia pasterska (1982-83) Jana Andrzeja Morsztyna.

W latach 1983–2000 związał się z Teatrem Ateneum, gdzie zadebiutował jako reżyser przedstawieniem o szaleństwie dyskotekowej muzyki Słodkie Miasto (1983), był współtwórcą wraz z Wojciechem Młynarskim spektaklu Brel (1985). Widzowie teatralni oglądali go m.in. w głośnych inscenizacjach Adama Hanuszkiewicza: Cyd (1985) Morsztyna i Pierre’a Corneille, Maria i Woyzeck (1985-86) według Georga Büchnera.

Występował także w teatrach warszawskich: Komedia (1989, 2002), Rozmaitości (1990), Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, gdzie odniósł sukces jako Janosik-Swój w przedstawieniu Ernesta Brylla Na szkle malowane (1993) w reżyserii Krystyny Jandy oraz zagrał w swojej autorskiej sztuce Romans (1996) w reżyserii Roberta Glińskiego, Muzycznym 'Roma' (1999), Studio Buffo jako pan Capuleti w musicalu Janusza Józefowicza Romeo i Julia (2004) oraz Rampa na Targówku (2006). Od roku 1997 powrócił na stałe do Teatru Narodowego.

W 1993 roku na XXVII Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu odebrał nagrodę jury oraz nagrodę publiczności za monodram Kontrabasista według Patricka Süskinda. W 2002 roku na II Krajowym Festiwalu Teatru PR i TV „Dwa Teatry” w Sopocie zdobył wyróżnienie dla autorskiego słuchowiska Romans, a w 2004 roku na XLIII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał II miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszą rolę męską Spotkań – za rolę Kempa w przedstawieniu Czuwanie Morrisa Panycha. W kamienicy przy al. Solidarności 93 (nieopodal stacji metra Ratusz) uruchomił prywatną scenę Teatr Kamienica, gdzie od 27 kwietnia 2009 roku wystawia sztuki.

OdznaczeniaEdytuj

22 sierpnia 2005 za zasługi w pracy artystycznej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[2], a w 2007 roku odebrał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[3], 4 grudnia 2007 za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[4] (uroczystość dekoracji odbyła się 10 grudnia 2007 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego[5]), 5 czerwca 2014 za wybitne zasługi w pracy twórczej i działalności artystycznej, za osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[6][7], a 26 lutego 2019 za zasługi w działalności na rzecz niepodległości i suwerenności Polski oraz respektowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[8]. 23 października 2019 otrzymał Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[9].

FilmografiaEdytuj

Filmy/Seriale TVEdytuj

GościnnieEdytuj

DubbingEdytuj

RodzinaEdytuj

Jest bratem aktorki Doroty Kamińskiej. Z żoną Justyną Sieńczyłło mieszka w Józefowie pod Warszawą. Ma trójkę dzieci: Natalię (z pierwszego związku), Kajetana i Cypriana (z obecną żoną).

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Teatr Kamienica. Emilian Kamiński. Teatr Kamienica. [dostęp 2017-10-12].
  2. ↑ M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1019 – pkt 4.
  3. ↑ Medale Gloria Artis dla internowanych twórców. e-teatr.pl, 26 marca 2007. [dostęp 6 grudnia 2012].
  4. ↑ M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273 – pkt 38.
  5. ↑ Prezydent RP odznaczył bohaterów stanu wojennego oraz działaczy ruchu „Polsko-Czesko-Słowackiej Solidarności”. prezydent.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 6 grudnia 2012].
  6. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 923.
  7. ↑ 59 odznaczonych za zasługi dla wolności. prezydent.pl, 5 czerwca 2014. [dostęp 5 czerwca 2014].
  8. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 330
  9. ↑ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Ordery i odznaczenia / Osoby zasłużone dla kultury odznaczone przez Prezydenta, www.prezydent.pl [dostęp 2019-10-23].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emilian_Kamiński&oldid=61267855”