Funkcja logarytmiczna

funkcja odwrotna do wykładniczej

Funkcja logarytmiczna – każda funkcja matematyczna zdefiniowana logarytmem o ustalonej podstawie – jej argumentem jest liczba logarytmowana. Określa to wzór dla pewnego ustalonego [1]. W szczególności rzeczywista funkcja logarytmiczna jest zdefiniowana na półosi liczb dodatnich[1]: , gdzie

Wykresy logarytmów o różnych podstawach:
jasnoniebieski ma podstawę 1/2,
czerwony ma podstawę 2,
zielony podstawę e,
ciemnoniebieski ma podstawę 10

Funkcja logarytmiczna jest odwrotna do funkcji wykładniczej [1], dlatego jej wykres jest osiowo symetryczny względem osi do wykresu danej funkcji wykładniczej. Przez to funkcje logarytmiczne mają asymptoty pionowe i jest nią zawsze oś [1].

Funkcje logarytmiczne są przestępne i zaliczane do funkcji elementarnych[potrzebny przypis]. Najczęstsze podstawy funkcji logarytmicznych to liczby 2, 10 i e – odpowiednie funkcje są znane jako logarytm binarny, dziesiętny i naturalny.

Każde dwie funkcje logarytmiczne o różnych podstawach są do siebie proporcjonalne, więc podstawa logarytmu (o ile tylko jest liczbą większą od 1) jest w niektórych porównaniach nieistotna. Tak jest na przykład w teorii złożoności obliczeniowej przy określaniu czasu działania algorytmów w sensie asymptotycznym[potrzebny przypis].

Własności edytuj

  • Dla dowolnych  
 
także
 
  • Funkcja logarytmiczna jest ściśle (silnie) monotoniczna w całej dziedzinie:
    • dla   jest silnie rosnąca,
    • dla   jest silnie malejąca.
Stąd jest również różnowartościowa.
  • Granice funkcji:
    • dla  
    • dla  
Stąd jest nieograniczona i jest suriekcją.
 

Ponadto funkcja ta nie jest parzysta ani nieparzysta, nieokresowa,

Przypisy edytuj

  1. a b c d funkcja logarytmiczna, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-10-30].

Linki zewnętrzne edytuj