Patrick Galbraith

tenisista amerykański

Patrick Galbraith (ur. 16 kwietnia 1967 w Tacoma) – amerykański tenisista, zwycięzca US Open 1994 i US Open 1996 w grze mieszanej, lider rankingu ATP deblistów, reprezentant w Pucharze Davisa.

Patrick Galbraith
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1967
Tacoma

Wzrost

183 cm

Gra

leworęczna

Status profesjonalny

1989

Zakończenie kariery

1999

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

411 (25 czerwca 1990)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

36

Najwyżej w rankingu

1 (18 października 1993)

Australian Open

SF (1996)

Roland Garros

SF (1994)

Wimbledon

F (1993, 1994)

US Open

SF (1990, 1995)

Kariera tenisowa

edytuj

Leworęczny Galbraith, rozpoczynając w 1989 karierę zawodową, miał za sobą udane występy w rozgrywkach akademickich – jako student Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles tworzył parę z Brianem Garrowem i 3–krotnie zdobył tytuł All American (1986–1989) oraz akademickim mistrzostwem kraju (Intercollegiate) w 1988. Początkowo próbował łączyć grę podwójną z turniejami singlowymi, ale udało mu się w latach 1989–1990 jedynie trzykrotnie wystąpić w imprezach rangi ATP World Tour, za każdym razem kończąc udział na 1 rundzie. Mecze te oraz kilka turniejów ATP Challenger Tour pozwoliły mu w czerwcu 1990 na uplasowanie się w światowym rankingu gry pojedynczej na 411. miejscu. Po 1991 roku całkowicie skoncentrował się na grze podwójnej.

Pierwszy wygrany turniej deblowy Galbraith osiągnął w sezonie 1989, na trawiastych kortach w Newport, mając za partnera swojego dotychczasowego partnera z rozgrywek akademickich Garrowa. W 1990 wygrał 2 turnieje, był w 1 finale, a w parze z Kellym Jonesem osiągnął półfinał wielkoszlemowego US Open. W 1991 Galbraith większość imprez rozegrał w parze z Toddem Witskenem, co zaowocowało 3 turniejowymi trofeami (w tym w prestiżowym Canadian Open) oraz pierwszym awansem do deblowego Tennis Masters Cup. Amerykanie zakończyli wieńczącą sezon imprezę na etapie rozgrywek grupowych, wygrywając 1 pojedynek i 2 przegrywając.

Sezon 1992 Galbraith z 5 tytułami z różnymi partnerami. W 1993 roku Galbraith stworzył regularną parę z Grantem Connellem, z którym grał przez 3 sezony. W pierwszym roku wspólnej gry znaleźli się na czele rankingu par, wygrali 3 turnieje i 4 razy przegrywali w finałach, a w Tennis Masters Cup odpadli w półfinale. Znaczącym sukcesem był finał Wimbledonu, w którym jednak musieli uznać wyższość pary Todd WoodbridgeMark Woodforde. W październiku 1993 Galbraith został liderem indywidualnego rankingu światowego deblistów, na czele którego miesiąc później zmienił go Connell, dzięki 1 finałowi osiągniętemu z innym partnerem. Organizacja tenisistów zawodowych ATP nadała obu graczom tytuł „Pary deblowej roku” (ATP World Tour Doubles Team of the Year).

W 1994 roku Connell i Galbraith wygrali 4 turnieje, w tym zawody w Indian Wells. Wśród 3 finałów był ponownie Wimbledon, w którym znowu ulegli Woodbridge'owi i Woodfordowi. W 1995 wśród sukcesów północnoamerykańskiej pary zabrakło wielkoszlemowego finału, było natomiast 5 triumfów turniejowych i 2 finały (ponadto Galbraith był w finale w Nottingham z Danie’em Visserem). Wśród tytułów wywalczonych w sezonie 1995 przez debel Connell–Galbraith jest mistrzostwo w Tennis Masters Cup. W finale pokonali Paula Haarhuisa i Jacco Eltingha 7:6, 7:6, 3:6, 7:6.

Na tym sukcesie współpraca Galbraitha i Connella zakończyła się. W sezonie 1996 Amerykanin ponownie grywał z wieloma partnerami, każde z 4 turniejowych zwycięstw odnosząc z innym tenisistą, a przegrany finał w Miami zaliczając z piątym, którym był Ellis Ferreira, z którym następnie grał regularnie w 1997, odnosząc 5 zwycięstw turniejowych i dochodząc do dalszych 2 finałów, a także po raz piąty w karierze awansując do Tennis Masters Cup (odpadli po rozgrywkach grupowych z 1 wygraną i 2 porażkami). W 1998 Galbraith wygrał 1 turniej, a w 1999 2 – ostatnie w karierze. Grał jeszcze do późnego lata sezonu 2000, w ostatnim roku występów zawodowych będąc w finale w Scottsdale (z Davidem Macphersonem) oraz w półfinałach w Miami i Atlancie (z Brianem MacPhie). Karierę zakończył po US Open 2000, zarobiwszy na korcie jako tenisista zawodowy ponad dwa i pół miliona dolarów. Łącznie wygrał 36 turniejów zaliczanych do klasyfikacji ATP World Tour, a w 19 przegrywał w finałach.

W turniejach wielkoszlemowych nie udało się Galbraithowi nigdy wygrać w męskim deblu – Wimbledon 1993 i 1994 z Connellem pozostały jedynymi finałami, a w innych imprezach Wielkiego Szlema był co najmniej półfinalistą (French Open 1994 z Connellem, Australian Open 1996 z Olchowskim, US Open 1990 z Jonesem i 1995 z Connellem). Amerykanina zwycięstwa wielkoszlemowe jednak nie ominęły, triumfował 2–krotnie w konkurencji gry mieszanej, oba zwycięstwa odnosząc podczasUS Open, w 1994 mając za partnerkę Elnę Reinach, a 2 lata później Lisę Raymond. Ponadto z Raymond był w finałach French Open 1997 i US Open 1998.

Galbraith w zmaganiach o Puchar Davisa wystąpił w 2 meczach, partnerując w 1996 Patrickowi McEnroe w wygranym spotkaniu z Meksykiem i przegranym z Czechami.

Finały w turniejach ATP World Tour

edytuj
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra mieszana (2–2)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 10 września 1994 US Open, Nowy Jork Twarda   Elna Reinach   Jana Novotná
  Todd Woodbridge
6:2, 6:4
Zwycięzca 2. 7 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda   Lisa Raymond   Manon Bollegraf
  Rick Leach
7:6, 7:6
Finalista 1. 7 czerwca 1997 French Open, Paryż Ceglana   Lisa Raymond   Rika Hiraki
  Mahesh Bhupathi
4:6, 1:6
Finalista 2. 12 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda   Lisa Raymond   Serena Williams
  Maks Mirny
2:6, 2:6

Gra podwójna (36–19)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 lipca 1989 Newport Trawiasta   Brian Garrow   Neil Broad
  Stefan Kruger
2:6, 7:5, 6:3
Zwycięzca 2. 18 lutego 1990 Toronto Dywanowa (hala)   David Macpherson   Neil Broad
  Kevin Curren
2:6, 6:4, 6:3
Finalista 1. 14 października 1990 Berlin Dywanowa (hala   Kevin Curren   Pieter Aldrich
  Danie Visser
6:7, 6:7
Zwycięzca 3. 21 października 1990 Lyon Dywanowa (hala)   Kelly Jones   Jim Grabb
  David Pate
7:6, 6:4
Zwycięzca 4. 3 marca 1991 Rotterdam Dywanowa (hala)   Anders Järryd   Steve DeVries
  David Macpherson
7:6, 6:2
Zwycięzca 5. 7 kwietnia 1991 Hongkong Twarda   Todd Witsken   Glenn Michibata
  Robert Van’t Hof
6:2, 6:4
Zwycięzca 6. 5 maja 1991 Monachium Ceglana   Todd Witsken   Anders Järryd
  Danie Visser
7:5, 6:4
Zwycięzca 7. 28 lipca 1991 Montreal Twarda   Todd Witsken   Grant Connell
  Glenn Michibata
6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca 8. 19 kwietnia 1992 Nicea Ceglana   Scott Melville   Pieter Aldrich
  Danie Visser
6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca 9. 3 maja 1992 Madryt Ceglana   Patrick McEnroe   Francisco Clavet
  Carlos Costa
6:3, 6:2
Zwycięzca 10. 21 czerwca 1992 Manchester Trawiasta   David Macpherson   Jeremy Bates
  Laurie Warder
4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 11. 26 lipca 1992 Toronto Twarda   Danie Visser   Andre Agassi
  John McEnroe
6:4, 6:4
Zwycięzca 12. 9 sierpnia 1992 Los Angeles Twarda   Jim Pugh   Francisco Montana
  David Wheaton
7:6, 7:6
Finalista 2. 8 listopada 1992 Paryż Twarda (hala)   Danie Visser   John McEnroe
  Patrick McEnroe
4:6, 2:6
Zwycięzca 13. 17 stycznia 1993 Auckland Twarda   Grant Connell   Alex Antonitsch
  Aleksandr Wołkow
6:3, 7:6
Finalista 3. 7 lutego 1993 Dubaj Twarda   Grant Connell   John Fitzgerald
  Anders Järryd
2:6, 1:6
Finalista 4. 9 maja 1993 Hamburg Ceglana   Grant Connell   Paul Haarhuis
  Mark Koevermans
4:6, 7:6, 6:7
Finalista 5. 4 lipca 1993 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Grant Connell   Todd Woodbridge
  Mark Woodforde
6:7, 3:6, 6:7
Finalista 6. 25 lipca 1993 Waszyngton Twarda   Grant Connell   Byron Black
  Rick Leach
4:6, 5:7
Zwycięzca 14. 17 października 1993 Tokio Dywanowa (hala)   Grant Connell   Luke Jensen
  Murphy Jensen
6:3, 6:4
Zwycięzca 15. 14 listopada 1993 Antwerpia Dywanowa (hala)   Grant Connell   Wayne Ferreira
  Javier Sánchez
6:3, 7:6
Finalista 7. 16 stycznia 1994 Auckland Twarda   Grant Connell   Patrick McEnroe
  Jared Palmer
2:6, 6:4, 4:6
Finalista 8. 20 lutego 1994 Stuttgart Dywanowa (hala)   Grant Connell   David Adams
  Andriej Olchowski
7:6, 4:6, 6:7
Zwycięzca 16. 6 marca 1994 Indian Wells Twarda   Grant Connell   Byron Black
  Jonathan Stark
7:5, 6:3
Finalista 9. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Grant Connell   Todd Woodbridge
  Mark Woodforde
6:7(3), 3:6, 1:6
Zwycięzca 17. 24 lipca 1994 Waszyngton Twarda   Grant Connell   Jonas Björkman
  Jakob Hlasek
6:4, 4:6, 6:3
Zwycięzca 18. 21 sierpnia 1994 New Haven Twarda   Grant Connell   Jacco Eltingh
  Paul Haarhuis
6:4, 7:6
Zwycięzca 19. 16 października 1994 Tokio Dywanowa (hala)   Grant Connell   Byron Black
  Jonathan Stark
6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca 20. 15 stycznia 1995 Auckland Twarda   Grant Connell   Luis Lobo
  Javier Sánchez
6:4, 6:3
Zwycięzca 21. 12 lutego 1995 Dubaj Twarda   Grant Connell   Tomás Carbonell
  Francisco Roig
6:2, 4:6, 6:3
Zwycięzca 22. 26 lutego 1995 Stuttgart Dywanowa (hala)   Grant Connell   Cyril Suk
  Daniel Vacek
6:2, 6:2
Finalista 10. 25 czerwca 1995 Nottingham Trawiasta   Danie Visser   Luke Jensen
  Murphy Jensen
3:6, 7:5, 4:6
Finalista 11. 8 października 1995 Kuala Lumpur Dywanowa (hala)   Grant Connell   Patrick McEnroe
  Mark Philippoussis
5:7, 4:6
Zwycięzca 23. 5 listopada 1995 Paryż Dywanowa (hala)   Grant Connell   Jim Grabb
  Todd Martin
6:2, 6:2
Finalista 12. 12 listopada 1995 Sztokholm Twarda (hala)   Grant Connell   Jacco Eltingh
  Paul Haarhuis
6:3, 2:6, 6:7
Zwycięzca 24. 26 listopada 1995 Eindhoven Dywanowa (hala)   Grant Connell   Jacco Eltingh
  Paul Haarhuis
7:6, 7:6, 3:6, 7:6
Zwycięzca 25. 10 marca 1996 Scottsdale Twarda   Rick Leach   Richey Reneberg
  Brett Steven
5:7, 7:5, 7:5
Finalista 13. 31 marca 1996 Miami Twarda   Ellis Ferreira   Todd Woodbridge
  Mark Woodforde
1:6, 3:6
Zwycięzca 26. 14 kwietnia 1996 Hongkong Twarda   Andriej Olchowski   Kent Kinnear
  Dave Randall
6:3, 6:7, 7:6
Zwycięzca 27. 25 sierpnia 1996 Toronto Twarda   Paul Haarhuis   Mark Knowles
  Daniel Nestor
7:6, 6:3
Zwycięzca 28. 10 listopada 1996 Sztokholm Twarda (hala)   Jonathan Stark   Todd Martin
  Chris Woodruff
7:6, 6:4
Zwycięzca 29. 12 stycznia 1997 Auckland Twarda   Ellis Ferreira   Rick Leach
  Jonathan Stark
6:4, 4:6, 7:6
Zwycięzca 30. 23 lutego 1997 Memphis Twarda (hala)   Ellis Ferreira   Rick Leach
  Jonathan Stark
6:3, 3:6, 6:1
Finalista 14. 2 marca 1997 Filadelfia Twarda (hala)   Ellis Ferreira   Sébastien Lareau
  Alex O’Brien
3:6, 3:6
Zwycięzca 31. 22 czerwca 1997 Nottingham Trawiasta   Ellis Ferreira   Danny Sapsford
  Chris Wilkinson
4:6, 7:6, 7:6
Zwycięzca 32. 12 października 1997 Wiedeń Dywanowa (hala)   Ellis Ferreira   Marc-Kevin Goellner
  David Prinosil
6:3, 6:4
Zwycięzca 33. 19 października 1997 Lyon Dywanowa (hala)   Ellis Ferreira   Olivier Delaître
  Fabrice Santoro
3:6, 6:2, 6:4
Finalista 15. 9 listopada 1997 Sztokholm Twarda (hala)   Ellis Ferreira   Marc-Kevin Goellner
  Richey Reneberg
3:6, 6:3, 6:7
Zwycięzca 34. 18 stycznia 1998 Auckland Twarda   Brett Steven   Tom Nijssen
  Jeff Tarango
6:4, 6:2
Finalista 16. 26 lipca 1998 Waszyngton Twarda   Wayne Ferreira   Grant Stafford
  Kevin Ullyett
2:6, 4:6
Finalista 17. 10 stycznia 1999 Adelaide Twarda   Jim Courier   Gustavo Kuerten
  Nicolás Lapentti
4:6, 4:6
Finalista 18. 17 stycznia 1999 Sydney Twarda   Paul Haarhuis   Sébastien Lareau
  Daniel Nestor
3:6, 4:6
Zwycięzca 35. 2 maja 1999 Atlanta Ceglana   Justin Gimelstob   Todd Woodbridge
  Mark Woodforde
5:7, 7:6, 6:3
Zwycięzca 36. 20 czerwca 1999 Nottingham Trawiasta   Justin Gimelstob   Marius Barnard
  Brent Haygarth
5:7, 7:5, 6:3
Finalista 19. 12 marca 2000 Scottsdale Twarda   David Macpherson   Jared Palmer
  Richey Reneberg
3:6, 5:7

Bibliografia

edytuj