Wikipedia

Julie Halard-Decugis

tenisistka francuska
(Przekierowano z Julie Halard)

Julie Halard-Decugis, z domu Halard (ur. 10 września 1970 w Wersalu) – francuska tenisistka, występująca na światowych kortach od 1986 do 2000 roku, mistrzyni US Open 2000 w grze podwójnej, ćwierćfinalistka Australian Open 1993, French Open 1994 i Australian Open 2000 w grze pojedynczej, uczestniczka Mistrzostw WTA w grze pojedynczej i podwójnej, klasyfikowana w rankingu WTA na 7. miejscu w grze pojedynczej (2000) i na 1. miejscu w grze podwójnej (2000), reprezentantka Francji w Pucharze Federacji, Pucharze Hopmana i na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.

Julie Halard-Decugis
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

10 września 1970
Wersal

Wzrost

173 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

2000

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

12 WTA, 2 ITF

Najwyżej w rankingu

7 (21 lutego 2000)

Australian Open

QF (1993, 2000)

Roland Garros

QF (1994)

Wimbledon

4R (1992)

US Open

4R (1999)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

15 WTA, 2 ITF

Najwyżej w rankingu

1 (11 września 2000)

Australian Open

QF (2000)

Roland Garros

SF (1994, 2000)

Wimbledon

F (2000)

US Open

W (2000)

Kariera tenisowa

edytuj

Julie Halard rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Zadebiutowała w rozgrywkach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej w czerwcu 1986 podczas French Open i dotarła tam do ćwierćfinału. W czerwcu 1987 została wicemistrzynią Wimbledonu w singlu dziewcząt, przegrywając walkę o puchar z Natallą Zwierawą. W 1988 wygrała French Open, a w grze podwójnej doszła do finału w parze z rodaczką Maider Laval.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1986 roku.

Gra pojedyncza

edytuj

Julie Halard-Decugis wygrała dwanaście turniejów WTA w grze pojedynczej. W rankingu światowym klasyfikowana była najwyżej na siódmym miejscu, działo się to dnia 21 lutego 2000 roku.

Debiut w profesjonalnym cyklu rozgrywkowym odnotowała Francuzka przed własną publicznością w ramach French Open 1987. W pierwszym oficjalnym meczu pokonała Czeszkę Hanę Fukarkovą 5:7, 7:6(5), 6:2, ale w drugiej rundzie uległa rozstawionej z dziesiątym numerem Kathy Rinaldi. Miesiąc później wygrała swoje pierwsze kobiece zawody ITF w Erlangen. We wrześniu po przejściu eliminacji awansowała do trzeciej rundy US Open, pokonana w dwóch setach przez Janę Novotną. W październiku osiągnęła swój pierwszy finał imprezy WTA w Atenach. Triumfowała nad Kathleen Horvath i Isabel Cueto, ale musiała uznać wyższość Kateriny Maleewej. Po tym występie została sklasyfikowana w gronie stu najlepszych tenisistek świata.

Słabsze wyniki w zawodach WTA spowodowały, że wróciła do drugiej setki rankingu. W październiku 1989 przedostała się do ćwierćfinału w Moskwie, wygrywając po drodze z Pam Shriver (11 WTA). Awans do ćwierćfinału w Sydney w styczniu 1990 znów poprawił jej pozycję w ogólnej klasyfikacji. Odnotowała tam cenne zwycięstwo nad Łarysą Sawczenko. W drugiej rundzie w Miami okazała się lepsza od Ziny Garrison (4 WTA), a we wrześniu w Paryżu doszła do półfinału. Wiosną 1991 pokonała Magdalenę Maleewą (31 WTA) w Rzymie, Nathalie Tauziat (15 WTA) i Mary Joe Fernández (5 WTA) w Berlinie, a w sierpniu zagrała w drugim finale WTA w swojej karierze. Miało to miejsce w Albuquerque, jednak w decydującym starciu lepsza okazała się Gigi Fernández.

Swój pierwszy tytuł wywalczyła Halard w portorykańskim Dorado. Ograła tam Barbarę Rittner, Mary Pierce i w finale Amandę Coetzer. Dzięki temu awansowała do grona dwudziestu najlepszych zawodniczek świata. Po raz pierwszy zyskała prawo występu w Mistrzostwach WTA, ale zdołała ugrać zaledwie jednego gema w konfrontacji z liderką rankingu Monicą Seles. W kwietniu 1992 dodała do swojej kolekcji tytuł z Tarentu, a w drodze do czwartej rundy Wimbledonu wyeliminowała Arantxę Sánchez Vicario i Helenę Sukovą.

W styczniu 1993 osiągnęła największy sukces w karierze, awansując do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego. W Melbourne była lepsza od Ziny Garrison i Conchity Martínez, uległa dopiero w trzech setach Monice Seles. W Toronto wygrała z Gabrielą Sabatini (6 WTA), a w lutym 1994 została wicemistrzynią w zawodach WTA w Paryżu (przegrała z Martiną Navrátilovą). Wiosną ponownie triumfowała w Tarentu, a dwa tygodnie później rozgromiła Mary Pierce (12 WTA) w Berlinie. W czerwcu ponownie dostała się do ćwierćfinału Wielkiego Szlema; pokonując na kortach Rolanda Garrosa Lindsay Davenport (11 WTA) i Natallę Zwierawą (9 WTA). Wspomniana Amerykanka zrewanżowała się jednak Halard już w pierwszej rundzie Wimbledonu. Francuzka wystąpiła w Mistrzostwach WTA na koniec sezonu i odniosła nieoczekiwane zwycięstwo nad Arantxą Sanchez Vicario 6:2, 1:6, 7:6(2), po czym została w trzech setach odprawiona przez Gabrielę Sabatini.

W 1995 roku poślubiła swojego trenera, Arnaud Decugis, który jest spokrewniony z dawną legendą francuskiego tenisa, Maxem Décugisem. Od tego czasu występowała pod podwójnym nazwiskiem Halard-Decugis. W maju wygrała turniej w Pradze po finale z Ludmiłą Richterovą. Kolejne trofeum przywiozła w styczniu 1996 z Hobartu. Miesiąc później triumfowała w dobrze obsadzonych zawodach w Paryżu, zamykając dalszą drogę w drabince Helenie Sukovej, Sabine Appelmans, Anke Huber (5 WTA), Silvii Farinie Elii i Ivie Majoli (4 WTA). Sezon ten zakończyła już w lipcu z powodu kontuzji nadgarstka. Ta znacznie ograniczyła jej plany startowe także w następnym roku.

Powróciła na światowe korty w styczniu 1998, osiągając ćwierćfinał w Auckland. W maju doszła do finału w Strasburgu, gdzie przegrała z Iriną Spîrleą, a wcześniej ograła najwyżej rozstawioną Amandę Coetzer. Ponownie została sklasyfikowana w czołowej setce rankingu WTA. W czerwcu triumfowała w ’s-Hertogenbosch i została dwudziestą tenisistką w historii, która wygrywała turnieje na wszystkich nawierzchniach kortów w erze open. W listopadzie zdobyła kolejny tytuł, tym razem w Pattaya.

Zwycięstwo odniosła także w Auckland w styczniu 1999, a w kwietniu została pokonana w finale w Bol przez Corinę Morariu. W maju zdobyła jeden z największych sukcesów w swojej karierze – przedostała się do finału w Berlinie, ogrywając w ćwierćfinale samą Steffi Graf. Jest ostatnią osobą, które pokonały Niemkę w jej ojczyźnie. W decydującym meczu nie sprostała Martinie Hingis, zdobywając zaledwie jednego gema. Najlepsza okazała się również w czerwcu w Birmingham, a w sierpniu pokonała Pierce i Davenport w Los Angeles. W finale przegrała z rozstawioną z szóstym numerem Sereną Williams. Na koniec roku wzięła udział w Mistrzostwach WTA; w pierwszym meczu została wyeliminowana przez Anke Huber.

W ostatnim roku swojej zawodowej kariery odniosła Halard-Decugis największe sukcesy. W Australian Open 2000 po raz trzeci (i ostatni) zagrała w wielkoszlemowym ćwierćfinale; jej dalszą drogę po puchar zakończyła Lindsay Davenport. Awansowała na najwyższe, siódme miejsce w notowaniach WTA. W czerwcu wygrała turniej w Eastbourne po finale z Dominique Monami. Popis swojej gry dała podczas dwóch z rzędu turniejów w Tokio w październiku. W pierwszym zadowoliła się finałem i zwycięstwami nad Monicą Seles oraz Kristiną Brandi, w drugim pozostała niepokonana, jako najwyżej rozstawiona – po obronie trzech piłek meczowych – sięgnęła po dwunasty, ostatni w karierze tytuł.

Ostatni wygrany pojedynek rozegrała Julie Halard-Decugis z Jennifer Capriati w drugiej rundzie w Filadelfii, ostatni mecz w ogóle miał miejsce podczas Mistrzostw WTA w listopadzie 2000; przegrała go 2:6, 3:6 z Martiną Hingis.

Halard należała do grona czołowych tenisistek francuskich, w tym od 1996 była pierwszą rakietą swojego kraju. Pomiędzy 15 listopada 1999 a 9 stycznia 2000 po raz pierwszy w dziejach cztery Francuzki były klasyfikowane w gronie dziesięciu najlepszych rakiet świata (Tauziat, Mauresmo i Pierce).

Gra podwójna

edytuj

Julie Halard-Decugis wygrała w swojej karierze piętnaście profesjonalnych turniejów w grze podwójnej, w tym jako ostatni wielkoszlemowy US Open 2000. W rankingu WTA klasyfikowana na pierwszym miejscu (jako jedyna Francuzka w dziejach) dwukrotnie: od 11 września do 22 października 2000 i od 30 października do 24 grudnia 2000, łącznie przez czternaście tygodni. Za każdym razem na pozycji liderki zmieniała ją jej deblowa partnerka, Ai Sugiyama.

We wrześniu 1987 zadebiutowała w imprezie WTA Tour w Paryżu i w parze z Virginie Paquet wygrały jedno spotkanie, ulegając potem rozstawionym z trzecim numerem Virginii Ruzici i Catherine Tanvier. W grudniu 1990 zdobyła tytuł w rozgrywkach ITf w Le Havre, partnerując Agnes Zugasti. Pierwszy znaczący wynik osiągnęła w maju 1991, awansując z Camille Banjamin do ćwierćfinału w Berlinie, a potem z Anke Huber do trzeciej rundy French Open. We wrześniu zagrała w swoim pierwszym finale, na hali w Paryżu razem z Dechaume-Baller. Zostały pokonane w decydującym pojedynku przez Petrę Langrovą i Radkę Zrubákovą.

Kolejny finał osiągnęła w parze z Nathalie Tauziat w kwietniu 1994 w Barcelonie, gdzie musiały uznać wyższość Larysy Sawczenko i Arantxy Sánchez Vicario. Z tą samą partnerką awansowała po raz pierwszy do wielkoszlemowy półfinału w ramach French Open, przegrały z Gigi Fernández i Natallą Zwierawą, ale w trzeciej rundzie wyeliminowały Manon Bollegraf i Martinę Navrátilovą. W sierpniu zdobyła pierwszy tytuł WTA w Los Angeles po finale z Janą Novotną i Lisą Raymond; w ćwierćfinale odprawiły z Tauziat Fernandez i Sawczenko. Drugi tytuł wywalczyła u boku Sanchez Vicario w Tokio, gdzie były rozstawione z pierwszym numerem i w ostatnim pojedynku były lepsze od Amy Frazier i Riki Hiraki.

W 1995 zagrała w ćwierćfinałach French Open i US Open (obydwa z Tauziat). W styczniu 1996 razem z Els Callens zwyciężyła w Auckland, a w lutym ponownie z Tauziat doszła do finału w Paryżu. W marcu odniosła jeden z największych sukcesów w karierze, dostając się do finałowej rozgrywki w Indian Wells, którą Francuzki przegrały z Chandą Rubin i Brendą Schultz; sezon ten zakończyła jednak przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka.

W 1997 w jedynym swoim występie w WTA Tour we wrześniu doszła do finału w Tokio z Rubin, gdzie uległy Monice Seles i Ai Sugiyamie. W styczniu 1998 osiągnęła finały w Auckland i Hobart (z Janette Husárovą). Latem ustanowiła swój najlepszy dotychczasowy wynik na kortach Wimbledonu, awansując do ćwierćfinału (z Els Callens, wcześniej triumfowały w Birmingham po finale nad najwyżej rozstawionymi Lisą Raymond i Rennae Stubbs). W listopadzie razem z Belgijką wygrała w Pattaya, w finale ograły Rikę Hiraki i Aleksandrę Olszę. W październiku 1999 z Anke Huber została wicemistrzynią w Moskwie.

Ostatni sezon w swojej karierze rozpoczęła triumfami w Gold Coast (z Anną Kurnikową) i Sydney (z Ai Sugiyamą). Następnie doszła do ćwierćfinału Australian Open i zwyciężyła przed własną publicznością w Paryżu (z Sandrine Testud). W kwietniu została mistrzynią w Miami (z Sugiyamą), a w maju w Bol. W czerwcu była w półfinale French Open. Na kilka miesięcy przed zakończeniem kariery, w Wimbledonie osiągnęła swój pierwszy wielkoszlemowy finał w parze z Sugiyamą. W półfinale wyeliminowały Lisę Raymond i Rennae Stubbs, a w finale musiały uznać wyższość sióstr Williams. Na amerykańskich kortach zagrała w finałach w New Haven (wygrany) i Montrealu (przegrany).

W sierpniu 2000 w swoim ostatnim występie wielkoszlemowym zdobyła pierwsze mistrzostwo. W parze z Ai Sugiyamą ograły w finale Carę Black i Jelenę Lichowcewą 6:1, 1:6, 6:1. Wcześniej pokonały też Els Callens, Dominique Monami, Anke Huber i Barbarę Schett. Jesienią wygrała trzy turnieje z rzędu w Tokio (dwa razy) i Moskwie. Awansowała na pozycję liderki światowej klasyfikacji deblowej. W listopadzie wzięła udział w Mistrzostwach WTA, ale w ostatnim meczu w karierze razem z Sugiyamą nie sprostały Els Callens i Dominique Monami. Wynik tego spotkania to 6:2, 3:6, 4:6.

Gra mieszana

edytuj

Julie Halard kilkakrotnie próbowała swoich sił w rozgrywkach gry mieszanej w ramach turniejów wielkoszlemowych. Poza trzema, wszystkie pozostałe zakończyła już na pierwszych rundach. Największy sukces odniosła podczas Australian Open 1996, dochodząc do ćwierćfinału w parze z Michaelem Tebbuttem. We French Open 1995 razem z Olivierem Delaître awansowała do trzeciej rundy, podobnie w Wimbledonie 2000 w parze z Michaëlem Llodrą.

Występy reprezentacyjne

edytuj

Od 1990 do 2000 roku regularnie reprezentowała Francję w turnieju o Puchar Federacji. Zadebiutowała w konfrontacji pierwszej rundy Grupy Światowej w Atlancie z Tajwanem; pokonała wówczas Lai Su-Lin 6:2, 6:1. Ze swoją drużyną awansowała najdalej do półfinału tej rywalizacji. W 1993 Francuzki przegrały z Hiszpankami (Halard została pokonana przez Conchitę Martinez), w 1994 z Amerykankami (przegrała z Mary Joe Fernandez oraz mecz deblowy w parze z Tauziat przeciwko Gigi Fernandez i Zinie Garrison), w 1995 ponownie z Amerykankami (Halard zdobyła jeden punkt, pokonując Arantxę Sanchez Vicario) i w 1998 ze Szwajcarkami (Decugis uległą zarówno Martinie Hingis, jak i Patty Schnyder).

W 1992 roku zadebiutowała w letnich igrzyskach olimpijskich w Barcelonie i po pierwszorundowym zwycięstwie nad Katarzyną Nowak została pokonana przez Nicole Jagerman. Powróciła na igrzyska w 2000 roku w Sydney; doszła do trzeciej rundy gry pojedynczej, gdzie nie sprostała Barbarze Schett, a także do ćwierćfinału gry podwójnej w parze z rodaczką Amélie Mauresmo. Przegrały walkę o miejsce w strefie medalowej z późniejszymi mistrzyniami olimpijskimi, siostrami Williams.

Dwukrotnie reprezentowała Francję w Pucharze Hopmana. W 1992 roku jej partnerem był Henri Leconte. W pierwszej rundzie rozprawili się ze Szwedami: Catariną Lindqvist i Peterem Lundgrenem; w ćwierćfinale trafili jednak na Niemców, Steffi Graf i Boris Becker, zostali przez nich pokonani już po dwóch meczach. W 1995 Decugis wystąpiła w parze z Jeanem-Philippe Fleurian. Awansowali do półfinału po zwycięstwach nad Holendrami i Hiszpanami; w jednej drugiej na ich drodze ponownie stanęli Niemcy (Becker w duecie z Anke Huber) i ponownie Francuzi przegrali obydwa pojedynki singlowe.

Zakończenie kariery

edytuj

Julie Halard-Decugis zakończyła karierę tenisową 15 listopada 2000 roku w wieku trzydziestu lat. W czasie kilkunastu lat spędzonych na kortach wygrała dwanaście turniejów indywidualnych WTA i piętnaście deblowych. Była liderką klasyfikacji deblistek przez czternaście tygodni i jest jedyną Francuzką w historii, która zajmowała tę pozycję. Rok 1999 zakończyła na dziewiątym miejscu listy singlowej. Zarobiła na kortach ponad trzy miliony dolarów i wygrała 386 spośród 619 rozegranych meczów (singiel, 62%) oraz 253 z 409 (debel, 62%). Wygrała jeden tytuł wielkoszlemowy, US Open 2000 w grze podwójnej, a w Wimbledonie 2000 zagrała w finale.

Wygrane turnieje

edytuj

Gra pojedyncza (12)

edytuj

Gra podwójna (15)

edytuj

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

edytuj

Gra pojedyncza (2)

edytuj
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1987   Wimbledon Trawiasta   Natalla Zwierawa 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 1998   French Open Ceglana   Andrea Farley 6:2, 4:6, 7:5

Gra podwójna (1)

edytuj
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1988   French Open Ceglana   Maider Laval   Alexia Dechaume
  Emmanuelle Derly 		4:6, 6:3, 3:6

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julie_Halard-Decugis&oldid=71828519”