Besko

wieś w województwie podkarpackim

Besko (ukr. Босько) – wieś nad Wisłokiem położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Besko; siedziba gminy Besko[4][5].

Besko
wieś
Ilustracja
Urząd Gminy
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

sanocki

Gmina

Besko

Liczba ludności (2021)

4050[2]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-524[3]

Tablice rejestracyjne

RSA

SIMC

0344573

Położenie na mapie gminy Besko
Mapa konturowa gminy Besko, w centrum znajduje się punkt z opisem „Besko”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Besko”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Besko”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Besko”
Ziemia49°35′25″N 21°57′18″E/49,590278 21,955000[1]
Strona internetowa

W 2021 roku miejscowość zamieszkiwały 4050 osoby[6][7].

Położenie edytuj

Wieś położona jest na pograniczu Beskidu Niskiego oraz Dołów Jasielsko-Sanockich przy linii kolejowej JasłoKrosnoSanokZagórz. Rzeka Wisłok płynąca przez Besko między pasmami Wzgórz Rymanowskich tworzy przełom.

Części wsi edytuj

Integralne części wsi Besko[4][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0344580 Góry część wsi
0344596 Grabień część wsi
0344604 Poręby część wsi
0344610 Sucha Wieś część wsi
0344627 Wola część wsi
0344633 Zakącie część wsi
0344640 Zapowiedź część wsi

Historia edytuj

Pierwsze ślady osadnictwa na tych ziemiach przypadają na okres kultury łużyckiej, a zgromadzone zabytki archeologiczne datowane są w czasie na rok 400 p.n.e. Od wczesnego średniowiecza teren Beska zamieszkany był przez ludność ruską i polską[potrzebny przypis].

Od roku 1434 ziemie, gdzie znajduje się Besko, jak i okolice należały do ziemi sanockiej, województwa ruskiego.

Nazwa Besko pochodzi od starosłowiańskiego Bośko = bocian (Rusini na Besko mówili Bośko). W tym czasie gdy pierwsi ludzie osiedlali się na terenie Beska, Wisłok, wypływając z głębokiego jaru, natrafiał na równinę tworząc meandry i rozlewiska sięgające nawet pod Zarszyn, także zmieniał swoje koryto. Na tak podmokłym terenie żerowały bociany, stąd nazwa.

Besko wymieniane jest po raz pierwszy w źródłach pisanych w 1419 roku. Wtedy to przez wieś przejeżdżał król Władysław Jagiełło, który wystawił tu jeden z dokumentów[potrzebny przypis]. Świadczyć to może, że monarcha zatrzymał się w osadzie, która była własnością królewską (starostwo niegrodowe). Wspomniany dokument potwierdza istnienie miejscowości o nazwie Besko. W Besku w latach 1425, 1426 i 1433 odbywał swe posiedzenia sąd sanocki pod przewodnictwem starosty z udziałem ziemian, a w roku 1459 odbył się tu sąd rozjemczy z udziałem kasztelana sanockiego.

W 1446 roku funkcjonował we wsi jeden z czterech folwarków starostwa sanockiego, które znajdowały się także w innych wsiach prawa ruskiego: Kostarowce, Ulucz, Olchowce. O tej trasie, którą podróżował Jagiełło zapisano w przywileju dotyczącym wsi Sanoczka z 1426 r., gdzie wymienia się łąkę Tuchorza, położoną między drogą publiczną, wiodącą z Sanoka do Beska, a rzeczką Sanoczkiem. O królewskości nie tylko drogi ale tych terenów świadczy dokument z 1504 roku, kiedy to król Aleksander Jagiellończyk zapisał m.in. Sanok i wsie królewskie: Besko, Wróblik, Haczów pod zastaw, za pożyczone pieniądze (2300 zł) od Jana z Tarnowa - wojewody ruskiego. Wielkość obszaru Beska podkreśla dokument o dziale granicznym z 1518 roku głoszący o kopcu granicznym nad potokiem Milcza, w miejscu gdzie schodziły się wówczas granice wsi Wróblika, Ladzina i Beska. Besko w tych czasach obejmowało nawet tereny Milczy. Inwentarz z 1558 roku wspominający o barciach - mieszkańcach Beska w lasach Smereczyna i Milczy (którzy opłacali roczny czynsz za utracone posiadłości przed wskazanym rokiem wycięcia boru), dokumentuje bardziej te odległe od dzisiejszych granice miejscowości. Lustracja z 1565 r. wymienia „stawek we wsi Besko przy gościńcu, które od Beska wsi ku Zarszynu jeżdżą” i wspomina również o wybieraniu myta w tej wsi.

W Besku w 1523 r., prócz służków, było sześćdziesięciu dziewięciu laborantes - czyli zobowiązanych do pracy w określonym wymiarze na folwarku. W roku 1523 wieś lokowano na prawie ruskim „Besko utitur iure Ruthenico” - używa prawa ruskiego. W 1526/27 w wykazie dochodów starostwa sanockiego „ville ad Besko pertinentes sunt duodecim” (wsi do Beska przynależnych jest dwanaście) i wymienione Besko, Wróblik (Królewski), Odrzechowa, Haczów, Surowica, Iskrzynie, Białobrzegi, Głowienka. Suchodół. Powyższe fakty przemawiają za tym, iż Besko, siedziba tenuty, było także w XV i XVI wieku ważnym ośrodkiem administracyjno-gospodarczym w tej części starostwa sanockiego, a ta jego funkcja być może sięga czasów przynależności ziemi sanockiej do Rusi.

Wieś królewska położona na przełomie XVI i XVII wieku w ziemi sanockiej województwa ruskiego[8], w drugiej połowie XVII wieku należała do tenuty Besko starostwa sanockiego[9].

W roku 1590, Jan Jędrzejowski - dziedzic wsi Potok pod Krosnem, był arendarzem klucza beskiego podpisał umowę o arendę części Zarszyna, Przedmieścia i Długiego, z Janem z Zabawy Zabawskim, synem Mikołaja i Anny Pieniążkówny, dziedziczki Zarszyna. W 1602 roku staraniem Jerzego Mniszcha wojewody sandomierskiego wyodrębniono tzw. tenutę (dzierżawę) krośnieńską. Odtąd dobra starostwa sanockiego obejmowały razem z tenutą beską tylko kilkanaście osad w bliskiej okolicy miasta i zamku sanockiego. W 1665 roku w Besku przy drodze królewskiej była „karczma w tej wsi z mytem i mostowym”.

Po zajęciu Beska w 1772 r. przez władze austriackie, Mniszech zamienił posiadłości, z wyjątkiem Sanoka i zamku, za dobra dziedziczne Szumina. Od roku 1772 należało do powiatu sanockiego w zaborze austriackim. W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Besku z Porębą był Józef Kłopotowski[10]. Wyruszający do boju powstańcy styczniowi ufundowali dla tego kościoła w Besku obraz Matki Boskiej Różańcowej w 1863 r. W 1884 roku poprowadzono przez Besko linię kolejową. W 1880 roku Besko było własnością Banku Galicyjskiego a od roku 1918 należało do powiatu sanockiego, w województwie lwowskim.

Gmina Besko zakupiła po niskiej cenie las w Głębokiem, naprzeciwko kopalni nafty po wschodniej stronie Głębokiego Potoku aż po wierzchołek "Horbek" od Tadeusza Poźniaka, dziedzica Głębokiego, który potrzebował pieniędzy na wystawne życie.

Na początku XX wieku obszar dóbr książąt Czartoryskich we wsi wynosił 984 ha[11].

I wojna światowa edytuj

Od 8 do 10 maja 1915 Besko było miejscem krwawych walk oddziałów wojennych. Rzeka Wisłok w górnym biegu na odcinku od Odrzechowej do Beska stanowiła linię oporu wojsk rosyjskich (m.in. kozaków dońskich) przed nacierającymi od zachodu pułkami austriacko-niemieckimi. W nocy z 9 na 10 maja pułki bośniackie usiłowały kilkakrotnie sforsować Wisłok w Besku, w miejscu gdzie rzeka płynie głębokim jarem[12].

II Rzeczpospolita edytuj

Na pamiątkę dokonanej w latach 1928-1935 komasacji i melioracji gruntów oraz obwałowania rzeki Wisłok w Besku został usypany kopiec. ukończony w 1937[13].

II wojna światowa edytuj

Wkroczenie Niemców do Beska[14] 9 września 1939 roku wywołało radość u nacjonalistycznie nastawionej części ludności ukraińskiej. Najeźdźcom Polski Ukraińcy zgotowali serdeczne powitanie: przygotowano bramy powitalne, rozlegały się strzały na wiwat, a także bito triumfalnie w dzwony cerkwi greckokatolickiej[15]. Niemcy powitanie Ukraińskie zrozumieli opacznie, jako sygnał do ataku na nich i rozpoczęli ostrzeliwanie wsi. Nazajutrz oddziały niemieckie rozpoczęły pacyfikację wsi (z powodu oskarżeń o sabotaż i wrogi stosunek do Niemców[16]), zabijając i mordując miejscową ludność. Żołnierze niemieccy jeździli po wiosce na motocyklach i wrzucali do domu granaty: 40 zabudowań wsi spłonęło. 20 lub 21 mężczyzn w wieku od 20 do 40 lat zebrali żołnierze Wehrmachtu i rozstrzelali na szosie z Krosna do Sanoka, zwłoki ich zostały rozjechane czołgiem i zakopane w pobliskim rowie[17].

W okresie od 1942 do 1943 wieś znalazła się w kręgu zainteresowań misji badawczej prowadzonej przez sekcję rasową i ludoznawczą Institut für Deutsche Ostarbeit z Krakowa. Badania prowadzono m.in. w miejscowościach Sanok, Nowotaniec, Mymoń, Besko i Czerteż[18].

We wrześniu 1944, podczas operacji dukielskiej, koło Beska toczyły się ciężkie walki pomiędzy niemieckimi 96 i 68 Dywizjami Piechoty XXIV Korpusu Pancernego a radzieckim 67 Korpusem Piechoty oraz 167 i 129 Korpusem Strzelców 107 Dywizji Piechoty, nacierającymi od wschodu. 17 września 1944 Besko zostało zajęte przez oddziały 2 Czechosłowackiej Brygady Desantowej.

Do roku 1946 wieś posiadała dwie parafie w obrządku wschodnim i łacińskim. Po 1944 roku ludność ukraińska została przesiedlona na Ukrainę. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Besko. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Benedykt Gajewski stworzył publikację pt. Besko. Wieś nad Wisłokiem (1996).

We wrześniu 2007 Besko i Koškovce na Słowacji podpisały umowę o współpracy kulturalno-oświatowej.

Związki wyznaniowe edytuj

Parafia greckokatolicka w Besku ustanowiona została przywilejem króla Zygmunta III z datą 19 marca 1595, lecz cerkiew mogła tu istnieć długo przed rokiem 1540[19]. Do parafii greckokatolickiej w Besku[20] należały Besko, Haczów, Jasionów, Wzdów, Trześniów, Zmiennica i Buków[19]. Budynek cerkwi zniszczono prawdopodobnie po roku 1947[21].

Król Zygmunt III Waza w 1594 założył w Besku jako w swoich włościach, parafię rzymskokatolicką, dek. sanockiego. Wzniesiono tu kościół, pierwotnie drewniany, pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego, który spłonął w 1605 roku. Obecny wzniesiony na innym miejscu w 1755 roku z fundacji Jerzego Augusta Wandalina Mniszcha (1715–1778), marszałka nadwornego koronnego (w l. 1742 - 1778), kasztelana krakowskiego, starosty sanockiego, do którego należało Besko.

Zabytki edytuj

Besko
 
Widok na Besko ze wzgórza Krzyż
 
Stary kościół
 
Nowy kościół
 
Dzwonnica
 
Wejście na cerkwisko, nowy i stary budynek UG
 
Dom Kultury
 
Dzienny Dom Pomocy Osobom Niepełnosprawnym
 
Żłobek - widok od północy
 
Żłobek - widok od południa
 
Remiza OSP
 
Szkoła Podstawowa
 
Gimnazjum
 
Hala sportowa przy szkole
 
Ośrodek Zdrowia
 
Kapliczka z 1866 roku
 
Pomnik ofiar I i II wojny światowej
 
Stara kapliczka
 
Kapliczka św. Floriana z zegarem słonecznym
 
Cerkwisko i cmentarz greckokatolicki
 
Tartak wodny
 
Dawna oficyna - obecnie Dzienny Dom Seniora
 
Dawna karczma
 
Jaz na Wisłoku
 
Wodospad w tartaku
 
Ulica Bieszczadzka
 
Widok z mostu drogowego
 
Jar Wisłoka z tartakiem
 
Oczyszczalnia ścieków
 
Wytwórnia wód mineralnych

Lista zabytków znajdujących się w Besku[22]:

  • drewniany kościół parafialny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego wybudowany w 1755 roku i przebudowany w 1925 roku
  • klasycystyczna dzwonnica przykościelna z 1841 r.
  • zespół dworski z przełomu XIX/XX wieku obejmujący: oficynę, spichrz, zabudowania gospodarcze, park, ogrodzenie z kapliczką i zegarem słonecznym
  • zajazd nr 253 wybudowany w latach 1790-1810
  • dom zakonny ss. felicjanek, obejmujący dom nr 467 z 1883 roku, drewniany dom nr 466 z 1936 roku oraz kamienną figurę Matki Boskiej z 1870 roku

Na prawym brzegu Wisłoka znajduje się tartak wodny prawdopodobnie z 1908[potrzebny przypis].

Ludzie związani z Beskiem edytuj

  • Grzegorz Milan (ur. 5 lipca 1850, zm. 22 stycznia 1932) – wójt Beska, poseł na Sejm Galicyjski w 1897 i 1901 roku;
  • Bartłomiej Fidler (ur. 1865, zm. 1920) – członek PSL, wybrany w 1907 roku do austriackiej Rady Państwa;
  • Gustaw Truskolaski (ur. 2 listopada 1870, zm. 4 maja 1934) – generał brygady Wojska Polskiego;
  • Józef Orwid właśc. Józef Kotschy (ur. 1891, zm. 1944) – polski aktor charakterystyczny;
  • Mikołaj Deńko (ur. 1905, zm. 1991) – doktor filozofii, profesor Seminarium Duchownego w Przemyślu, kanonik Kapituły;
  • Zofia Woźna (ur. 31 października 1911, zm. 1984) – polska rzeźbiarka i malarka;
  • Stanisław Ziemiański (ur. 7 września 1931) – jezuita, filozof, autor tekstów pieśni religijnych i kompozytor melodii do nich.

Infrastruktura i transport edytuj

Przez Besko przebiegają trasy:

Turystyka edytuj

Szlaki piesze:

Szlaki rowerowe:

Panorama Beska

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 3986
  2. Raport o stanie gminy za rok 2021, Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Gminy w Besku, 5 maja 2022, s. 6 [dostęp 2022-07-24] (pol.).
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 18 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Wieś Besko w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2018-04-23] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  7. Ludność w miejscowościach statystycznych według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2018-01-09].
  8. Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 4.
  9. Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 245.
  10. Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 13.
  11. Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 406.
  12. [w:] Józef Stachowicz. Miniony czas. strona 36.
  13. Komasacja, melioracja, obwałowanie Wisłoka i zadowolenie ludności z realnych prac. Pamiątkowy kopiec w Besku powiatu sanockiego.. „Wschód”. Nr 68, s. 8, 10 grudnia 1937. 
  14. Miasto zajął oddział wchodzący w skład I dywizji piechoty górskiej, dowodzony przez mjr. Pickera. Była to południowa zmotoryzowana kolumna pościgowa ppłk. Geigera – dowódca saperów XVIII KA (w sile około batalionu strzelców górskich, w tym 99 psp ppłk. Seitza, z dwoma działami), poruszała się na osi Dukla, Nowy Żmigród, Rymanów osiągnęła 9 września 1939, Besko, Zarszyn 22:00, Sanok 10 września, Olszanicę, Ustrzyki Dolne, Krościenko na Chyrów), oraz północna zmotoryzowana kolumna pościgowa mjr. Langa (przez Kobylany, Wietrzno, Krosno, Haczów, Jaćmierz, Sanok, Dobromil na Chyrów, w sile batalionu strzelców górskich na samochodach, obie kolumny w składzie oddziału pościgowego płk. Karla Wintergersta – dowódca 79 pag, z 1 DG generała Ludwiga Küblera, w składzie 14 Armii
  15. Znamiona terroru hitlerowskiego w dniu 9 września 1939 na linii Besko-Sanok. Archiwum Ziemi Sanockiej, Sanok 2007, s. 13
  16. Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 176-177.
  17. Ofiarą tej masakry padł także ksiądz greckokatolicki Michał Wieliczko (właściwie Michał Wełyczko)
  18. Beth Schuster: Records of the Institut für Deutsche Ostarbeit, Sektion für Rasse- und –Volkstumforschung 1940-1943. National Anthropological Archives Smithsonian Institution, 2007. [dostęp 2008-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-21)]. (ang.).
  19. a b Stanisław Rymar. Haczów, wieś ongiś królewska, 1350-1960. s. 36.
  20. BESKO. Miejsce po drewnianej cerkwi greckokatolickiej z 1881 roku, p. w. Narodzenia NMP (parafialnej), zniszczonej zapewne po 1947 roku w: Andrej Saładiak. Pamiątki i zabytki kultury ukraińskiej w Polsce. 1993, s. 100.
  21. "Sam widziałem jadąc pociągiem z Jasła, jak we wsiach Besko i Nowosielce traktorami rozciągano piękne cerkwie." w: Włodzimierz Marczak. Ukrainiec w Polsce: Dole i niedole w PRL-u. 1994, s. 83.
  22. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.

Linki zewnętrzne edytuj