Wikipedia

Wikiprojekt:Skoki narciarskie/Dopracowywanie artykułów/Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009

< Wikiprojekt:Skoki narciarskie‎ | Dopracowywanie artykułów
 Główna strona: Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009.
Mistrzostwa świata
w skokach narciarskich
2007 – 2009 – 2011
Miejsce
rozgrywania mistrzostw		 Czechy Liberec
Miejsce
rozgrywania zawodów 		Czechy Ještěd
Dni rozgrywania konkursów 19-28 lutego 2009
Liczba reprezentacji 23 (22 M[1], 13 K[2])
Liczba zawodników 118 (79 M[1], 39 K[3])
Konkurencje • skoki indywidualne
mężczyzn na HS100
• skoki indywidualne
kobiet na HS100
• skoki indywidualne
mężczyzn na HS134
• skoki drużynowe
mężczyzn na HS100
Mistrzowie świata Austria Wolfgang Loitzl,
Stany Zjednoczone Lindsey Van,
Szwajcaria Andreas Küttel,
Austria Austria

Zawody w skokach narciarskich na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 odbyły się w dniach 19 - 28 lutego tego roku w Libercu. Na skoczniach Ještěd zostały rozegrane cztery konkurencje - trzy indywidualne (konkursy mężczyzn na obiektach HS100 i HS134 oraz konkurs kobiet na obiekcie HS100) oraz jedna drużynowa (skoki mężczyzn na obiekcie HS134)[4]. Konkurs kobiet był pierwszą w historii rywalizacją o tytuł mistrzyni świata w skokach narciarskich[5]. Indywidualnie złote medale zdobyli: Wolfgang Loitzl i Lindsey Van na skoczni HS100 oraz Andreas Küttel na skoczni HS134. Drużynowe mistrzostwo mężczyzn zdobyła reprezentacja Austrii.

Przed mistrzostwami edytuj

Wśród faworytek do zwycięstwa najczęściej podawano cztery nazwiska: Anette Sagen, Anna Häfele, Ulrike Gräßler i Daniela Iraschko. Było to związane z ówczesną klasyfikacją Pucharu Kontynentalnego, w której te zawodniczki zajmowały wysokie miejsca[6]. Bezpośrednio przed mistrzostwami dwa konkursy w Notodden wygrała Iraschko, co potwierdziło, że będzie liczyć się w walce o medal[7][8].

Faworytami w konkursach mężczyzn byli: lider klasyfikacji generalnej i zwycięzca 10 konkursów Pucharu Świata do momentu rozpoczęcia mistrzostw - Gregor Schlierenzauer, wicelider i czterokrotny zwycięzca konkursów PŚ - Simon Ammann oraz Wolfgang Loitzl[6]. Tuż przed mistrzostwami konkurs Pucharu Świata w Oberstdorfie wygrał Harri Olli[9] i także był uważany za jednego z faworytów. Regularnie miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów zajmowali Anders Jacobsen i Thomas Morgenstern, co sprawiło, że także byli uznawani za kandydatów do medalu. Wśród faworytów wymieniano także takie nazwiska jak: Adam Małysz, Dmitrij Wasiljew czy Ville Larinto[5].

W konkursie drużynowym kandydatem do zdobycia złotego medalu była reprezentacja Austrii[6], która wygrała prawie wszystkie konkursy drużynowe w sezonie. W walce o medale faworytami były także reprezentacje: Finlandii - zwycięzcy konkursu drużynowego na 10 dni przed mistrzostwami[10], Rosji, która zajęła drugie miejsce w konkursie drużynowym w Oberstdorfie[10], Niemiec i Japonii[6][5].

Obiekty edytuj

Dwa spośród czterech konkursów (konkurs indywidualny mężczyzn i kobiet) skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym w 2009 roku odbyły się na skoczni normalnej (HS100) w Libercu. Pozostałe dwa konkursy (indywidualny i drużynowy mężczyzn) zostały przeprowadzone na dużym obiekcie (HS134), znajdującym się w tym samym kompleksie skoczni.

Nazwa skoczni Miasto Punkt konstrukcyjny Wielkość skoczni Rekord skoczni[a]
Ještěd   Liberec K-90 HS 100 0106,5 m,   Anssi Koivuranta (2009)[11]
Ještěd   Liberec K-120 HS 134 0139 m,   Thomas Morgenstern (2002),   Janne Ahonen (2004)[12]

Jury edytuj

Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na mistrzostwach świata w Libercu był Leoš Škoda oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata Walter Hofer. Asystentem Waltera Hofera był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Sandro Sambugaro, a jego asystentem Yutaka Minemura.

W pierwszej z rozegranych konkurencji, którą były indywidualne skoki kobiet na obiekcie HS100, skład jury, oceniającego startujących zawodników, był następujący[13]:

  •   Václav Kraml (stanowisko A)
  •   David Piguet (stanowisko B)
  •   William Trachsel (stanowisko C)
  •   Janez Bešter (stanowisko D)
  •   Geir S. Løng (stanowisko E)

W konkursie indywidualnym mężczyzn na skoczni HS100 styl skoków oceniali[14][15]:

  •   Johann Bachmayer (stanowisko A)
  •   Václav Kraml (stanowisko B)
  •   David Piguet (stanowisko C)
  •   William Trachsel (stanowisko D)
  •   Janez Bešter (stanowisko E)

W konkursie indywidualnym mężczyzn na skoczni HS134 styl skoków oceniali[16][17]:

  •   William Trachsel (stanowisko A)
  •   Janez Bešter (stanowisko B)
  •   Geir S. Løng (stanowisko C)
  •   Johann Bachmayer (stanowisko D)
  •   Václav Kraml (stanowisko E)

W konkursie drużynowym mężczyzn na skoczni HS134 w skład jury weszli[18]:

  •   Václav Kraml (stanowisko A)
  •   David Piguet (stanowisko B)
  •   William Trachsel (stanowisko C)
  •   Janez Bešter (stanowisko D)
  •   Geir S. Løng (stanowisko E)

Przebieg zawodów edytuj

Pierwszym z konkursów indywidualnych na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Libercu były zawody kobiet na skoczni normalnej. Początkowo na liście startowej znalazło się 39 zawodniczek, jednak ostatecznie w konkursie udział wzięło 36 skoczkiń. Ze startu zrezygnowały dwie reprezentantki Czech - Natálie Dejmková i Lucie Míková oraz reprezentantka Włoch, Atsuko Tanaka. Konkurs przebiegał w niekorzystnych warunkach atmosferycznych, głównie za sprawą silnych opadów śniegu[19].

Belka startowa przed pierwszą serią konkursową została umieszczona na 24 pozycji. Pierwszą zawodniczką, która oddała skok była Maren Lundby, która uzyskała 73,5 metra. Chwilę później Yūki Itō uzyskała rezultat o metr dłuższy i objęła prowadzenie, którego nie oddała aż do skoku Ayumi Watase na 76,5 metra. Pierwszy skok na odległość punktu konstrukcyjnego (90 metrów) był zasługą najmłodszej uczestniczki zawodów, reprezentującej Francję - Coline Mattel. Do tego wyniku nie zbliżyła się żadna ze skoczkiń aż do momentu, gdy swój skok oddała Magdalena Schnurr. Reprezentantka Niemiec uzyskała 89 metrów, co dało jej drugie miejsce. Tę samą odległość uzyskała Daniela Iraschko, jednak ze względu na lepsze noty za styl wyprzedziła Niemkę. Identyczny skok i notę jak Iraschko uzyskała także Lindsey Van, w wyniku czego obie zawodniczki zajmowały ex aequo tę samą lokatę. Jedynie dwie zawodniczki zdołały oddać skok za punktem kalkulacyjnym obiektu w Libercu. Tymi zawodniczkami były: Ulrike Gräßler oraz Anette Sagen. Obie zawodniczki uzyskały 93,5 metra, jednak liderką po pierwszej rundzie została Gräßler[19].

Drugą serię konkursową przeprowadzono z belki startowej nr 25. Pierwsza z zawodniczek, Julia Kykkänen uzyskała 72 metry, dzięki czemu awansowała na 26. pozycję. Chwilę później Ayuka Takeda skoczyła 75 metrów i objęła prowadzenie. Odległość 87 metrów osiągnięta przez Helenę Olsson Smeby spowodowała, że zawodniczka prowadziła w konkursie. Zmiana liderki nastąpiła dopiero po skoku Jenny Mohr, która skoczyła 8 metrów bliżej, jednak mimo to wyprzedziła Smeby. Kilka minut później na pierwszym miejscu znalazła się Bigna Windmüller[19].

Skok z problemami w powietrzu na odległość 59,5 metra oddała Manja Pograjc, która tym samym spadła o 10 pozycji. Na pierwszym miejscu nadal była Windmüller, jednak krótko później prowadzenie objęła Jacqueline Seifriedsberger, a następnie Ayumi Watase oraz Jessica Jerome[19].

Daniela Iraschko, uzyskując 91 metrów, objęła prowadzenie. Lindsey Van, która zajmowała z Iraschko ex aequo czwarte miejsce, skoczyła 6,5 metra dalej i wyprzedziła Austriaczkę. Kolejną zawodniczką na starcie była Coline Mattel, jednak uzyskała gorszy rezultat od poprzedniczek i po swojej próbie zajmowała trzecią lokatę. Na starcie pozostały dwie zawodniczki - Anette Sagen i Ulrike Gräßler, jednak żadna z nich nie zdołała pokonać prowadzącej Van. Tym samym Lindsey Van została pierwszą kobietą w historii, która zdobyła złoty medal mistrzostw świata w skokach narciarskich. Srebrny medal przyznany został Gräßler, a brązowy - Sagen[19].

Drugą z konkurencji były skoki mężczyzn na skoczni normalnej, które odbyły się 21 lutego. Pierwszym zawodnikiem, który oddał skok był Maciej Kot, jednak uzyskał 86 metrów, co nie pozwoliło mu awansować do serii finałowej. Pierwszym skoczkiem, który lądował za punktem konstrukcyjnym był Ołeksandr Łazarowicz, który po skoku na 91,5 metra objął prowadzenie. Kolejny z zawodników, Robert Hrgota skoczył dwa metry dalej i to on został liderem konkursu. Dalszy skok oddał reprezentant Czech, Lukáš Hlava - 96,5 metra. Pozostawał liderem aż do skoku Takanobu Okabe, który pokonał Hlavę o 2,5 metra. Tuż za nim na belce startowej pojawił się Kamil Stoch, który dzięki odległości 99,5 metra objął prowadzenie[20].

Stoch pozostawał liderem przez 20 skoków, krócej od niego skakali zawodnicy, którzy zajmowali miejsca w pierwszej 20 ówczesnej klasyfikacji Pucharu Świata, między innymi: Roman Koudelka, Michael Uhrmann i Anders Bardal. Pół metra bliżej od Stocha skoczył Andreas Küttel i mimo wyższych od Polaka not sędziowskich, uplasował się o pół punktu za nim[20].

Dopiero po skoku Ville Larinto na 101 metrów, reprezentant Polski przestał prowadzić w konkursie. Kolejnym zawodnikiem był Dmitrij Wasiljew, jednak uzyskane przez niego 94,5 metra gwarantowało tylko awans do finałowej serii, gdyż po skoku zajmował miejsce w drugiej dziesiątce stawki. Skoczkiem, który wystartował po Wasiljewie był Anders Jacobsen, który po skoku na 102 metry objął prowadzenie w konkursie. Jeszcze dalszy skok, na 104,5 metra oddał Harri Olli i wyprzedził Jacobsena. Żaden z pięciu pozostałych zawodników nie zdołał pokonać reprezentanta Finlandii. Martin Schmitt skoczył 100,5 metra, Thomas Morgenstern uzyskał 101,5 metra, Wolfgang Loitzl - 103,5 metra, Simon Ammann - 102 metry, podobnie jak lider Pucharu Świata, Gregor Schlierenzauer. Po pierwszej serii drugie miejsce za Ollim zajmował Loitzl, a trzecie Jacobsen[20].

Drugą serię rozpoczął Denis Korniłow i dzięki skokowi na 93,5 metra objął prowadzenie na dłuższy czas. Rosjanina wyprzedził dopiero Robert Kranjec (20. po pierwszej serii), który uzyskał rezultat o cztery metry dalszy. Kolejny ze skoczków, Dmitrij Wasiljew pokonał Kranjca o metr i został nowym liderem konkursu, a jego skok pozwolił mu awansować na 10. miejsce końcowej klasyfikacji[20].

Zmiana na prowadzeniu miała miejsce po skoku Romana Koudelki, który oddał skok na 97 metrów, jednak miał przewagę punktową po pierwszej serii i dzięki temu wyprzedził Wasiljewa. Pierwszą dziesiątkę otwarł Andreas Küttel, który oddał najdłuższy do tego momentu drugiej serii skok i dzięki temu zajmował pierwsze miejsce. Dziewiąty po pierwszej rundzie Kamil Stoch uzyskał odległość 100,5 metra i objął prowadzenie. Skok Polaka był najdłuższym ze wszystkich ustanych w drugiej serii konkursowej[20].

Kolejni zawodnicy - Martin Schmitt i Ville Larinto oddali krótsze skoki, w związku z czym Stoch pozostawał na pierwszym miejscu. Wyprzedził go natomiast kolejny ze skoczków, Simon Ammann. Dwukrotny mistrz olimpijski z Salt Lake City uzyskał 99,5 metra i dzięki przewadze punktowej zdołał pokonać reprezentanta Polski. Najdłuższy skok drugiej serii oddał następny zawodnik - Thomas Morgenstern. Austriak uzyskał 101,5 metra, jednak nie ustał swojej próby i za sprawą obniżonych not sędziowskich wypadł z pierwszej piątki konkursu. Gregor Schlierenzauer uzyskał rezultat o pół metra gorszy od prowadzącego Ammanna, ale dzięki przewadze z pierwszej serii wyprzedził Szwajcara o pół punktu[20].

Zajmujący po pierwszej serii skoków trzecią pozycję Anders Jacobsen oddał jeden z najkrótszych skoków drugiej serii[b] i spadł o kilkanaście pozycji. Taką samą odległość co zajmujący pierwsze miejsce Schlierenzauer uzyskał Wolfgang Loitzl i wyprzedził swojego rodaka o 7 punktów. Zwycięzca pierwszej serii konkursu o mistrzostwo świata na skoczni normalnej - Harri Olli lądował na 87 metrze i stracił szanse na medal[20].

Tym samym mistrzem świata został Wolfgang Loitzl, srebrny medal zdobył Gregor Schlierenzauer, a brązowy Simon Ammann. Tuż za podium, na czwartym miejscu znalazł się Kamil Stoch[20].

Trzecią konkurencją były skoki mężczyzn na obiekcie dużym, które rozegrano 27 lutego. Jako pierwszy na belce startowej zasiadł Radik Żaparow i uzyskał 111 metrów. Z numerem drugim wystartował Alexandre Mabboux, który skoczył metr dalej i wyprzedził Kazacha. Jednym z kolejnych zawodników był reprezentant Ukrainy, Witalij Szumbareć, który po skoku na 116,5 metra zajmował pierwszą pozycję. Tuż za nim swój skok oddał inny Ukrainiec - Wołodymyr Boszczuk i dzięki odległości 119,5 metra objął prowadzenie[21].

Pierwszy skok na odległość punktu konstrukcyjnego oddał dziewiąty zawodnik konkursu - Nikołaj Karpienko, który dzięki temu został liderem. Na pierwszym miejscu utrzymywał się aż do skoku Sebastiana Colloredo, który co prawda skoczył pół metra krócej od reprezentanta Kazachstanu, ale dzięki wyższym notom sędziowskim wyprzedził go o 0,1 punktu[21].

W momencie, gdy do skoku przygotowywał się Rafał Śliż, nastąpiło pogorszenie warunków atmosferycznych wokół skoczni w Libercu. Systematycznie, aż do końca konkursu warunki pogarszały się[21].

Identyczny skok co prowadzący Sebastian Colloredo oddał Kamil Stoch, jednak uzyskał o punkt wyższe noty za styl i objął prowadzenie w konkursie. Pierwszym skoczkiem, który przekroczył granicę 120 metrów był Robert Kranjec, który lądował 5,5 metra za punktem K. Bezpośrednio po Słoweńcu skok na 127 metr oddał Stephan Hocke i wyprzedził Kranjca. Taki sam skok z identyczną notą za styl uzyskał Adam Małysz i wspólnie z Niemcem prowadził w zawodach. Zmiana na pierwszym miejscu nastąpiła po skoku Romana Koudelki, który uzyskał 128 metrów oraz noty sędziowskie po 19 punktów i plasował się na pierwszym miejscu[21].

Anders Bardal jako pierwszy przekroczył 130 metrów, lądując metr za tą granicą. Kolejnym zawodnikiem był Andreas Küttel, który dzięki skokowi na 133,5 metra i wysokim notom sędziowskim został nowym liderem konkursu[21].

Kolejni zawodnicy skakali krócej od Küttela, jednak niemal wszyscy osiągnęli rezultat powyżej 125 metra. Pół metra bliżej od Szwajcara skoczył Martin Schmitt i tracił 0,4 punktu do prowadzącego zawodnika. Pół metra bliżej od Schmitta skoczył natomiast Anders Jacobsen i tracił do niego 1,4 punktu[21].

Tuż za prowadzącą czwórką znalazł się ówczesny lider Pucharu Świata, Gregor Schlierenzauer, który oddał skok na 132 metry[21].

Z powodu silnego wiatru, druga seria była co kilka minut przerywana. Podjęto dwie próby przeprowadzenia serii finałowej. Pierwsza z nich została zakończona po skokach 23 zawodników. Wśród nich najdłuższą odległość uzyskał Michael Neumayer (123,5 metra), a na prowadzeniu znajdował się Thomas Morgenstern. Drugą próbę zakończono po skokach 16 zawodników. Najdłuższy skok w tej grupie zawodników oddał Emmanuel Chedal, który uzyskał 121,5 metra i jako jedyny przekroczył granicę punktu konstrukcyjnego[21].

Ostatecznie jury konkursu zdecydowało się odwołać serię finałową i tym samym przyjąć wyniki pierwszej rundy za wyniki końcowe. W związku z tym mistrzem świata został Andreas Küttel, wicemistrzem - Martin Schmitt, a brązowy medal wywalczył Anders Jacobsen[21].

Ostatnią konkurencją skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 były zawody drużynowe mężczyzn na skoczni dużej, które odbyły się 28 lutego. W konkursie wystartowało 12 drużyn. Po pierwszej kolejce skoków, podobnie jak po wszystkich kolejnych na prowadzeniu była reprezentacja Austrii. Najdalej w pierwszej kolejce skoczył Wolfgang Loitzl, który lądował na 131 metrze. Tuż za Austrią znajdowały się ekipy Finlandii i Norwegii. Najdalej w drugiej kolejce, 127 metrów skoczył reprezentant Japonii, Takanobu Okabe, dzięki czemu ekipa japońska zajmowała drugie miejsce. W trzeciej turze najdłuższy skok oddał Stefan Hula, który uzyskał taki sam rezultat jak wcześniej wspomniany Okabe. Pozostali zawodnicy uzyskali rezultaty słabsze o kilka metrów od Huli, w wyniku czego reprezentacja Polski awansowała na drugie miejsce. W ostatniej grupie pierwszej serii najdalej skoczył Gregor Schlierenzauer (127,5 metra) i Austria umocniła się na pozycji lidera. Metr krótszy skok oddał Anders Jacobsen, jednak mimo to był to rezultat wystarczający, aby awansować na drugie miejsce. Na trzecie miejsce po skoku Adama Małysza na 121 metrów spadła reprezentacja Polski. Dziesiąte miejsce w konkursie drużynowym zajęła reprezentacja Niemiec, która była zaliczana do faworytów konkursu. Z uwagi na to, że w serii finałowej startuje tylko osiem drużyn, Niemcy zakończyli start w konkursie po czterech skokach[22].

Najdłuższym skokiem piątek kolejki okazało się 136 metrów Wolfganga Loitzla, który na dodatek dostał 59 punktów za styl[c] i powiększył przewagę punktową drużyny Austrii nad pozostałymi ekipami. Trzy metry bliżej od Loitzla lądował Anders Bardal, dzięki czemu Norwegia pozostała wiceliderem konkursu. W szóstej kolejce najdalej skoczył Takanobu Okabe, który uzyskał 135 metrów przy wysokich notach za styl. Metr krócej skoczył reprezentant Austrii, Martin Koch. W przedostatniej kolejce dwóch zawodników uzyskało 129 metrów, co było najdłuższym spośród skoków tej grupy. Tymi zawodnikami byli Jakub Janda i Johan Remen Evensen. Po siódmej kolejce za prowadzącą Austrią, na drugim miejscu pozostawała Norwegia, a na trzecim - Japonia[22].

W ostatniej, ósmej kolejce najdalej skoczył reprezentant Polski, Adam Małysz, który uzyskał 123,5 metra. Dzięki temu reprezentacja Polski awansowała na czwarte miejsce w końcowej klasyfikacji zawodów. Pół metra krócej od Małysza skoczyli Robert Kranjec i Gregor Schlierenzauer. Drużynowymi mistrzami świata zostali Austriacy, wicemistrzami - Norwegowie, a brązowy medal przypadł reprezentantom Japonii[22].

Medaliści edytuj

Mężczyźni edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (21.02.2009) edytuj

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
  •   •   •   •   		Nota łączna Strata
    Wolfgang Loitzl 103,5 m
145,5 pkt 		99,0 m
136,5 pkt 		19,5 • 19,0 • 19,5 • 19,5 • 19,5
19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 		282,0 pkt -
    Gregor Schlierenzauer 102,0 m
140,5 pkt 		99,0 m
134,5 pkt 		19,0 • 18,0 • 18,5 • 19,0 • 19,0
18,5 • 19,0 • 18,5 • 19,0 • 19,0 		275,0 pkt 7,0 pkt
    Simon Ammann 102,0 m
139,5 pkt 		99,5 m
135,0 pkt 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0
18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5 		274,5 pkt 7,5 pkt

Konkurs indywidualny na skoczni HS134 (27.02.2009) edytuj

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
  •   •   •   •   		Nota łączna Strata
    Andreas Küttel 133,5 m
141,3 pkt 		-
- 		19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5
 141,3 pkt -
    Martin Schmitt 133,0 m
140,9 pkt 		-
- 		19,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 140,9 pkt 0,4 pkt
    Anders Jacobsen 132,5 m
139,5 pkt 		-
- 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 139,5 pkt 1,8 pkt

Konkurs drużynowy na skoczni HS134 (28.02.2009) edytuj

Medal Kraj Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
  •   •   •   •   		Nota łączna zawodnika Nota łączna drużyny Strata
    Austria Wolfgang Loitzl 131,0 m
137,3 pkt		 136,0 m
147,8 pkt 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,5 • 20,0
19,5 • 20,0 • 19,5 • 19,5 • 20,0 		285,1 pkt 1034,3 pkt -
Martin Koch 121,0 m
115,3 pkt		 134,0 m
142,2 pkt 		17,5 • 17,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,0 		257,5 pkt
Thomas Morgenstern 123,0 m
120,4 pkt		 123,0 m
120,9 pkt 		18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5
18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 		241,3 pkt
Gregor Schlierenzauer 127,5 m
130,0 pkt		 123,0 m
120,4 pkt 		19,0 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5
18,5 • 18,5 • 19,5 • 18,0 • 18,0 		250,4 pkt
    Norwegia Anders Bardal 128,0 m
129,4 pkt		 133,0 m
139,9 pkt 		18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5
18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		262,4 pkt 1000,8 pkt 33,5 pkt
Tom Hilde 122,0 m
118,1 pkt		 129,0 m
133,2 pkt 		18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5 		251,3 pkt
Johan Remen Evensen 118,5 m
110,8 pkt		 129,0 m
133,2 pkt 		17,5 • 17,5 • 18,5 • 18,0 • 18,0
18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5 • 18,5 		244,0 pkt
Anders Jacobsen 126,5 m
128,2 pkt		 117,5 m
109,0 pkt 		19,0 • 18,0 • 19,0 • 18,5 • 19,0
17,5 • 18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 		237,2 pkt
    Japonia Shōhei Tochimoto 123,5 m
121,8 pkt		 127,0 m
128,1 pkt 		18,5 • 18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5
18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 		249,9 pkt 981,2 pkt 53,1 pkt
Takanobu Okabe 127,0 m
128,1 pkt		 135,0 m
144,5 pkt 		19,0 • 18,0 • 19,0 • 18,5 • 18,0
19,0 • 19,5 • 19,5 • 19,0 • 18,5 		272,6 pkt
Daiki Itō 118,5 m
109,8 pkt		 123,5 m
121,3 pkt 		17,5 • 18,0 • 17,5 • 17,5 • 17,5
18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 		231,1 pkt
Noriaki Kasai 122,0 m
116,1 pkt		 120,0 m
111,5 pkt 		17,5 • 17,5 • 18,0 • 17,5 • 17,5
17,0 • 17,0 • 18,0 • 17,5 • 17,0 		227,6 pkt

Kobiety edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (20.02.2009) edytuj

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
  •   •   •   •   		Nota łączna Strata
    Lindsey Van 89,0 m
112,0 pkt 		97,5 m
131,0 pkt 		18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,5
19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 		243,0 pkt -
    Ulrike Gräßler 93,5 m
120,0 pkt 		93,0 m
119,0 pkt 		17,5 • 17,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5
17,5 • 18,0 • 17,0 • 18,0 • 17,5 		239,0 pkt 4,0 pkt
    Anette Sagen 93,5 m
118,5 pkt 		94,0 m
120,0 pkt 		17,5 • 17,0 • 17,5 • 17,0 • 17,0
17,5 • 16,5 • 18,0 • 17,5 • 17,0 		238,5 pkt 4,5 pkt

Klasyfikacja medalowa edytuj

Klasyfikacja medalowa
Lp. Państwo  
złoto 		 
srebro 		 
brąz 		 
razem
1   Austria 2 1 - 3
2   Szwajcaria 1 - 1 2
3   Stany Zjednoczone 1 - - 1
4   Niemcy - 2 - 2
5   Norwegia - 1 2 3
6   Japonia - - 1 1

Wyniki edytuj

Mężczyźni edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (21.02.2009) edytuj

M Zawodnik Państwo Skok 1 Skok 2 Punkty
1 Wolfgang Loitzl   Austria 103,5 99,0 282,0
2 Gregor Schlierenzauer   Austria 102,0 99,0 275,0
3 Simon Ammann   Szwajcaria 102,0 99,5 274,5
4 Kamil Stoch   Polska 99,5 100,5 270,0
5 Martin Schmitt   Niemcy 100,5 98,0 269,0
6 Andreas Küttel   Szwajcaria 98,5 99,0 268,0
7 Ville Larinto   Finlandia 101,0 95,0 264,5
8 Thomas Morgenstern   Austria 101,5 101,5[d] 260,5
9 Roman Koudelka   Czechy 96,5 97,0 258,5
10 Dmitrij Wasiljew   Rosja 94,5 98,5 256,0
11 Robert Kranjec   Słowenia 95,5 97,5 254,0
12 Anders Bardal   Norwegia 97,5 94,5 252,5
13 Harri Olli   Finlandia 104,5 87,0 251,5
14 Takanobu Okabe   Japonia 98,0 92,0 251,0
15 Michael Uhrmann   Niemcy 96,5 94,0 250,5
16 Tom Hilde   Norwegia 94,5 95,0 249,0
17 Michael Neumayer   Niemcy 96,5 92,5 247,5
17 Anders Jacobsen   Norwegia 102,0 86,5 247,5
19 Stephan Hocke   Niemcy 94,5 93,5 243,5
20 Lukáš Hlava   Czechy 96,5 89,5 241,5
20 Denis Korniłow   Rosja 93,5 93,5 241,5
22 Adam Małysz   Polska 96,0 89,5 237,5
22 Robert Hrgota   Słowenia 93,5 92,0 237,5
22 Martin Koch   Austria 93,5 92,0 237,5
22 Daiki Itō   Japonia 95,5 90,5 237,5
26 Stefan Hula   Polska 94,5 89,5 234,5
27 Johan Remen Evensen   Norwegia 94,5 88,5 233,0
28 Ilja Roslakow   Rosja 94,5 88,0 231,5
29 Kalle Keituri   Finlandia 93,5 87,0 228,5
30 Noriaki Kasai   Japonia 96,0 83,0 218,5
31 Mitja Mežnar   Słowenia 93,0 - 120,0
31 Ondřej Vaculík   Czechy 93,0 - 120,0
33 Jakub Janda   Czechy 93,0 - 119,0
33 Vincent Descombes Sevoie   Francja 92,5 - 119,0
35 Sebastian Colloredo   Włochy 92,5 - 118,5
36 Matti Hautamäki   Finlandia 91,5 - 117,0
36 Łukasz Rutkowski   Polska 91,5 - 117,0
38 Ołeksandr Łazarowicz   Ukraina 91,5 - 115,5
39 Fumihisa Yumoto   Japonia 91,0 - 114,5
39 Johan Erikson   Szwecja 91,0 - 114,5
41 Jernej Damjan   Słowenia 90,5 - 113,5
42 Stefan Read   Kanada 89,5 - 110,5
43 Władimir Zografski   Bułgaria 87,0 - 105,0
44 Wołodymyr Boszczuk   Ukraina 86,5 - 104,5
45 Maciej Kot   Polska 86,0 - 103,5
46 Aleksiej Korolow   Kazachstan 86,0 - 103,0
47 Nikołaj Karpienko   Kazachstan 84,0 - 99,0
48 Anders Johnson   Stany Zjednoczone 84,0 - 98,5
49 Andreas Arén   Szwecja 83,5 - 97,0
50 Tomáš Zmoray   Słowacja 82,0 - 90,5




Konkurs indywidualny na skoczni HS134 (27.02.2009) edytuj

M Zawodnik Państwo Skok 1 Skok 2 Punkty
1 Andreas Küttel   Szwajcaria 133,5 -[e] 141,3
2 Martin Schmitt   Niemcy 133,0 - 140,9
3 Anders Jacobsen   Norwegia 132,5 - 139,5
4 Gregor Schlierenzauer   Austria 132,0 - 138,6
5 Anders Bardal   Norwegia 131,0 - 135,8
6 Wolfgang Loitzl   Austria 128,5 - 132,3
7 Dmitrij Wasiljew   Rosja 129,5 - 132,1
8 Simon Ammann   Szwajcaria 129,0 - 131,7
9 Roman Koudelka   Czechy 128,0 - 131,4
10 Thomas Morgenstern   Austria 128,0 - 130,4
11 Matti Hautamäki   Finlandia 127,0 - 128,1
12 Ville Larinto   Finlandia 127,0 - 127,6
12 Adam Małysz   Polska 127,0 - 127,6
12 Stephan Hocke   Niemcy 127,0 - 127,6
15 Robert Kranjec   Słowenia 125,5 - 125,4
16 Martin Koch   Austria 126,0 - 124,8
17 Michael Uhrmann   Niemcy 124,5 - 122,1
18 Emmanuel Chedal   Francja 123,5 - 120,3
19 Jakub Janda   Czechy 122,5 - 120,0
20 Daiki Itō   Japonia 123,5 - 119,8
21 Harri Olli   Finlandia 122,5 - 119,0
22 Denis Korniłow   Rosja 122,5 - 118,5
23 Tom Hilde   Norwegia 120,5 - 115,4
24 Kamil Stoch   Polska 119,5 - 113,6
25 Sebastian Colloredo   Włochy 119,5 - 112,6
26 Nikołaj Karpienko   Kazachstan 120,0 - 112,5
27 Lukáš Hlava   Czechy 119,0 - 111,7
28 Michael Neumayer   Niemcy 119,5 - 111,6
28 Wołodymyr Boszczuk   Ukraina 119,5 - 111,6
30 Johan Remen Evensen   Norwegia 119,0 - 111,2
31 Kalle Keituri   Finlandia 117,5 - 107,5
32 Noriaki Kasai   Japonia 118,0 - 107,4
32 Paweł Karelin   Rosja 118,0 - 107,4
34 Shōhei Tochimoto   Japonia 116,5 - 106,2
35 Witalij Szumbareć   Ukraina 116,5 - 105,7
36 Johan Erikson   Szwecja 117,0 - 105,6
37 Jernej Damjan   Słowenia 116,0 - 105,3
38 Ondřej Vaculík   Czechy 115,5 - 102,9
39 Łukasz Rutkowski   Polska 115,0 - 102,5
40 Anders Johnson   Stany Zjednoczone 114,0 - 100,2
41 Vincent Descombes Sevoie   Francja 113,0 - 98,4
42 Alexandre Mabboux   Francja 112,0 - 95,6
43 Radik Żaparow   Kazachstan 111,0 - 92,3
44 Ilja Roslakow   Rosja 109,5 - 91,6
45 Takanobu Okabe   Japonia 109,0 - 89,2
46 MacKenzie Boyd-Clowes   Kanada 107,5 - 85,5
47 Mitja Mežnar   Słowenia 107,0 - 84,6
48 David Lazzaroni   Francja 106,0 - 82,8
49 Ołeksandr Łazarowicz   Ukraina 102,0 - 74,6
50 Rafał Śliż   Polska 96,0 - 59,8


Konkurs drużynowy na skoczni HS134 (28.02.2009) edytuj

M Państwo Skład Skok 1 Skok 2 Punkty
1   Austria Wolfgang Loitzl 131,0 136,0 1034,3
Thomas Morgenstern 123,0 123,0
Martin Koch 121,0 134,0
Gregor Schlierenzauer 127,5 123,0
2   Norwegia Tom Hilde 122,0 129,0 1000,8
Anders Jacobsen 126,5 117,5
Anders Bardal 128,0 133,0
Johan Remen Evensen 118,5 129,0
3   Japonia Shōhei Tochimoto 123,5 127,0 981,2
Takanobu Okabe 127,0 135,0
Daiki Itō 118,5 123,5
Noriaki Kasai 122,0 120,0
4   Polska Kamil Stoch 123,0 126,0 972,1
Łukasz Rutkowski 121,0 123,0
Stefan Hula 127,0 125,0
Adam Małysz 121,0 123,5
5   Czechy Lukáš Hlava 120,0 125,0 963,3
Ondřej Vaculík 118,5 123,5
Jakub Janda 125,5 129,0
Roman Koudelka 124,0 118,0
6   Finlandia Matti Hautamäki 128,5 131,5 947,5
Kalle Keituri 119,5 124,5
Ville Larinto 118,5 125,5
Harri Olli 121,0 108,5
7   Słowenia Mitja Mežnar 117,0 115,0 914,6
Jernej Damjan 122,0 130,5
Robert Hrgota 116,5 117,5
Robert Kranjec 123,0 123,0
8   Francja Vincent Descombes Sevoie 120,5 120,5 874,5
Alexandre Mabboux 113,0 112,0
David Lazzaroni 116,0 115,5
Emmanuel Chedal 122,5 122,5
9   Rosja Denis Korniłow 123,0 - 431,1
Paweł Karelin 116,5 -
Ilja Roslakow 112,5 -
Dmitrij Wasiljew 117,5 -
10   Niemcy Michael Neumayer 121,5 - 427,4
Stephan Hocke 113,0 -
Michael Uhrmann 121,0 -
Martin Schmitt 112,5 -
11   Włochy Roberto Dellasega 113,0 - 394,6
Andrea Morassi 115,0 -
Alessio de Crignis 108,5 -
Sebastian Colloredo 118,0 -
12   Kazachstan Iwan Karaułow 101,5 - 385,9
Aleksiej Korolow 115,0 -
Nikołaj Karpienko 118,5 -
Radik Żaparow 113,0 -


Kobiety edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (20.02.2009) edytuj

M Zawodniczka Państwo Skok 1 Skok 2 Punkty
1 Lindsey Van   Stany Zjednoczone 89,0 97,5 243,0
2 Ulrike Gräßler   Niemcy 93,0 93,5 239,0
3 Anette Sagen   Norwegia 93,5 94,0 238,5
4 Daniela Iraschko   Austria 89,0 91,0 228,0
5 Coline Mattel   Francja 90,0 87,5 220,5
6 Jessica Jerome   Stany Zjednoczone 80,5 91,0 207,0
7 Magdalena Schnurr   Niemcy 89,0 81,5 205,0
8 Anna Häfele   Niemcy 88,5 82,5 204,5
9 Line Jahr   Norwegia 90,0 87,5 201,0
10 Ayumi Watase   Japonia 76,5 90,5 197,5
11 Nata De Leeuw   Kanada 84,5 82,0 195,0
12 Jacqueline Seifriedsberger   Austria 76,0 83,0 178,5
13 Evelyn Insam   Włochy 79,5 78,0 173,5
14 Bigna Windmüller   Szwajcaria 74,5 78,0 163,0
15 Jenna Mohr   Niemcy 73,5 79,0 161,5
16 Helena Olsson Smeby   Norwegia 65,0 87,0 160,0
17 Yūki Itō   Japonia 74,5 75,5 157,5
18 Lisa Demetz   Włochy 71,0 68,5 135,0
19 Katie Willis   Kanada 69,0 74,5 134,0
20 Alissa Johnson   Stany Zjednoczone 75,0 63,5 131,0
21 Ayuka Takeda   Japonia 64,5 75,0 130,5
22 Maren Lundby   Norwegia 73,5 59,5 119,5
23 Wendy Vuik   Holandia 69,5 65,5 117,5
24 Manja Pograjc   Słowenia 75,0 59,5 115,5
25 Izumi Yamada   Japonia 71,0 59,5 114,0
26 Julia Kykkänen   Finlandia 59,5 72,0 113,0
27 Eva Logar   Słowenia 69,0 61,5 112,5
27 Michaela Doleželová   Czechy 70,0 59,5 112,5
29 Sarah Hendrickson   Stany Zjednoczone 60,5 69,5 110,5
30 Špela Rogelj   Słowenia 69,5 60,0 108,0
31 Lara Thomae   Holandia 65,5 61,5 100,0
32 Elena Runggaldier   Włochy 61,5 - 44,0
33 Caroline Espiau   Francja 59,0 - 42,5
34 Barbara Klinec   Słowenia 59,5 - 40,5
35 Vladěna Pustková   Czechy 54,0 - 27,0
36 Barbara Stuffer   Włochy 52,0 - 22,5


Składy reprezentacji edytuj

Mężczyźni edytuj

  Austria

Trener reprezentacji Austrii, Alexander Pointner powołał pięciu skoczków na konkursy w Libercu. W kadrze znaleźli się: Gregor Schlierenzauer, Thomas Morgenstern, Wolfgang Loitzl, Martin Koch i Markus Eggenhofer[23]. We wszystkich konkursach wystartowali: Loitzl, Koch, Morgenstern i Schlierenzauer, a Eggenhofer nie wystartował w żadnej z konkurencji[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Markus Eggenhofer SC Bischofshofen 11 grudnia 1987
Martin Koch SV Villach 22 stycznia 1982
Wolfgang Loitzl WSC Bad Mitterndorf 13 stycznia 1980
Thomas Morgenstern SV Villach 30 października 1986
Gregor Schlierenzauer SV Innsbruck Bergisel 7 stycznia 1990

  Białoruś

W kwalifikacjach do konkursu indywidualnego na skoczni HS100 wystartował jeden reprezentant Białorusi - Iwan Sobolew[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Iwan Sobolew RSVSM Raubicze 3 marca 1983

  Bułgaria

W Libercu zaprezentowało się dwóch skoczków bułgarskich - Petyr Fyrtunow i Władimir Zografski. Fyrtunow wystartował w kwalifikacjach do konkursów indywidualnych, a Zografski wziął udział tylko w kwalifikacjach do konkursu na skoczni HS100[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Petyr Fyrtunow CSKA 3 czerwca 1989
Władimir Zografski Samokow 14 lipca 1993

  Czechy

Trener reprezentacji Czech, Richard Schallert powołał sześcioosobowy skład na mistrzostwa świata. Republikę Czeską mieli reprezentować: Martin Cikl, Lukáš Hlava, Jakub Janda, Roman Koudelka, Čestmír Kožíšek i Ondřej Vaculík, jednak ostatecznie we wszystkich konkursach wystartowało czterech czeskich skoczków: Janda, Koudelka, Vaculík i Hlava[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Martin Cikl Dukla Liberec 17 sierpnia 1987
Lukáš Hlava Dukla Liberec 10 września 1984
Jakub Janda Dukla Frenštát pod Radhoštěm 27 kwietnia 1978
Roman Koudelka LSK Lomnice nad Popelkou 9 lipca 1989
Čestmír Kožíšek LSK Lomnice nad Popelkou 9 listopada 1991
Ondřej Vaculík Dukla Liberec 12 maja 1986

  Estonia

Jedynym skoczkiem estońskim, który startował w Libercu był Illimar Pärn. Dwukrotnie skakał w kwalifikacjach do konkursów głównych[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Illimar Pärn Skiclub Elva 27 października 1988

  Finlandia

Szkoleniowiec kadry fińskiej, Janne Väätäinen wybrał pięciu skoczków do reprezentacji Finlandii na mistrzostwa w Libercu. Byli to: Matti Hautamäki, Harri Olli, Ville Larinto, Kalle Keituri i Juha-Matti Ruuskanen[25]. Wszyscy oprócz Ruuskanena wystartowali we wszystkich konkursach, natomiast Ruuskanen nie wystąpił ani razu[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Matti Hautamäki Puijon Hiihtoseura 14 lipca 1981
Kalle Keituri Lahden Hiihtoseura 25 kwietnia 1984
Ville Larinto Lahden Hiihtoseura 11 kwietnia 1990
Harri Olli Ounasvaaran Hiihtoseura 15 stycznia 1985
Juha-Matti Ruuskanen Puijon Hiihtoseura 24 lipca 1984

  Francja

Trener kadry francuskiej, Pekka Niemelä wybrał pięciu zawodników do startu w mistrzostwach świata. W kadrze znaleźli się: Emmanuel Chedal, Vincent Descombes Sevoie, David Lazzaroni, Alexandre Mabboux i Nicolas Mayer[1]. We wszystkich trzech konkurencjach Francuzi uczestniczyli w identycznym składzie - Chedal, Sevoie, Lazzaroni i Mabboux. W żadnym z konkursów nie brał udziału Mayer[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Emmanuel Chedal CS Courchevel 15 stycznia 1983
Vincent Descombes Sevoie Douanes les Houches 9 stycznia 1984
David Lazzaroni US. Autrans 4 lutego 1985
Alexandre Mabboux Le Grand Bornand 19 września 1991
Nicolas Mayer CS Courchevel 6 października 1990

  Japonia

Na mistrzostwa w Libercu udało się pięciu skoczków z Japonii. Zawodnicy wybrani przez trenera kadry, Kari Ylianttilę to: Daiki Itō, Noriaki Kasai, Takanobu Okabe, Shōhei Tochimoto i Fumihisa Yumoto[1]. We wszystkich trzech konkursach wystartowali: Okabe, Itō i Kasai, w dwóch - Tochimoto, a w jednej - Yumoto[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Daiki Itō Sapporo SKID 27 grudnia 1985
Noriaki Kasai Tsuchiya Home 6 czerwca 1972
Takanobu Okabe Snow Brand 26 października 1970
Shōhei Tochimoto Snow Brand 21 grudnia 1989
Fumihisa Yumoto Tokyo Biso Kogyo 23 kwietnia 1984

  Kanada

Kadra kanadyjska, prowadzona przez Tadeusza Bafię składała się z dwóch zawodników. Zarówno MacKenzie Boyd-Clowes, jak i Stefan Read wystartowali w obu konkurencjach indywidualnych[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
MacKenzie Boyd-Clowes Altius Nordic Ski Club 13 lipca 1991
Stefan Read Altius Nordic Ski Club 7 maja 1987

  Kazachstan

Kadra Kazachstanu na mistrzostwa świata liczyła pięciu skoczków. Powołani zostali: Iwan Karaułow, Anatolij Karpienko, Nikołaj Karpienko, Aleksiej Korolow i Radik Żaparow[1]. We wszystkich trzech konkursach wystartowali: Karaułow, Korobow i Nikołaj Karpienko, w dwóch - Żaparow, a w jednej - Anatolij Karpienko[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Iwan Karaułow ZSKA Ałma Ata 23 czerwca 1980
Anatolij Karpienko ZSKA Ałma Ata 4 lutego 1987
Nikołaj Karpienko ZSKA Ałma Ata 10 sierpnia 1981
Aleksiej Korolow ZSKA Ałma Ata 20 czerwca 1987
Radik Żaparow ShVSM Ałma Ata 29 lutego 1984

  Niemcy

Reprezentacja Niemiec, prowadzona przez Wernera Schustera składała się z pięciu zawodników: Stephana Hocke, Michaela Neumayera, Martina Schmitta, Michaela Uhrmanna i Felixa Schofta[26]. We wszystkich konkursach skład niemieckiej ekipy był taki sam, tj. wystartowali: Schmitt, Hocke, Uhrmann i Neumayer. Do występu w żadnym z konkursów nie został wytypowany Schoft[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Stephan Hocke WSV Schmiedelfeld 20 października 1983
Michael Neumayer SK Berchtesgaden 15 stycznia 1979
Martin Schmitt SC Furtwangen 29 stycznia 1978
Felix Schoft SC Partenkirchen 6 lipca 1990
Michael Uhrmann WSV DJK Rastbüchl 16 września 1978

  Norwegia

Trener Norwegii, Mika Kojonkoski wystawił pięciu zawodników w konkursach o mistrzostwo świata. Powołani zostali: Anders Bardal, Johan Remen Evensen, Tom Hilde, Anders Jacobsen i Roar Ljøkelsøy[1]. We wszystkich konkurencjach wystartowali: Bardal, Evensen, Hilde i Jacobsen, natomiast Ljøkelsøy nie wystąpił ani razu[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Anders Bardal Steinkjer Skiklubb 24 sierpnia 1982
Johan Remen Evensen Molde Omegn Idrettsforening 16 września 1985
Tom Hilde Asker Skiklubb 22 września 1987
Anders Jacobsen Ringkollen Skiklubb 17 lutego 1985
Roar Ljøkelsøy Orkdal IL 31 maja 1976

  Polska

Trener reprezentacji Polski, Łukasz Kruczek wybrał sześciu zawodników do startu w Mistrzostwach Świata 2009. W kadrze znaleźli się: Stefan Hula, Maciej Kot, Adam Małysz, Łukasz Rutkowski, Kamil Stoch i Rafał Śliż. Ze względu na fakt, że Adam Małysz bronił tytułu mistrza świata ze skoczni normalnej z 2007 roku, w kwalifikacjach do pierwszego konkursu indywidualnego wystartowało pięciu Polaków[23]. We wszystkich konkurencjach udział wzięli: Małysz, Stoch i Rutkowski, w dwóch - Hula, a w jednej - Kot i Śliż[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Stefan Hula AZS Zakopane 29 września 1986
Maciej Kot KS Start Krokiew Zakopane 9 czerwca 1991
Adam Małysz KS Wisła Ustronianka 3 grudnia 1977
Łukasz Rutkowski TS Wisła Zakopane 22 stycznia 1988
Kamil Stoch LKS Poroniec Poronin 25 maja 1987
Rafał Śliż KS Wisła Ustronianka 11 lipca 1983

  Rosja

Trener rosyjskiej kadry skoczków narciarskich, Wolfgang Steiert powołał pięciu zawodników do startu w mistrzostwach świata. Byli to: Ilja Roslakow, Denis Korniłow, Dmitrij Ipatow, Dmitrij Wasiljew i Paweł Karelin[1]. Roslakow, Korniłow i Wasiljew uczestniczyli we wszystkich trzech konkurencjach, Karelin we dwóch, a Ipatow w jednej[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Dmitrij Ipatow OSVSM Magadan 30 czerwca 1984
Paweł Karelin Niżnij Nowgorod 27 kwietnia 1990
Denis Korniłow Sdushor N. Novgorod Dinamo 17 sierpnia 1986
Ilja Roslakow Moskwa WVSM 18 lutego 1983
Dmitrij Wasiljew Lokomotiw Ufa 26 grudnia 1979

  Rumunia

W kwalifikacjach do konkursu o indywidualne mistrzostwo świata na skoczni dużej zaprezentowało się dwóch skoczków rumuńskich - Szilveszter Kozma i Remus Tudor. Zawodnicy nie wystartowali w kwalifikacjach do konkursu na obiekcie HS100[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Szilveszter Kozma Vitorul Gheorgheni-CS Dinamo BV 27 lutego 1992
Remus Tudor CSS Brasovia 17 marca 1993

  Słowacja

Reprezentacja Słowacji liczyła jednego zawodnika. Był nim Tomáš Zmoray, który wystartował w obu konkurencjach indywidualnych[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Tomáš Zmoray ŠK Kartík Bańska Bystrzyca 26 lipca 1989

  Słowenia

Matjaž Zupan, szkoleniowiec słoweńskiej kadry A wybrał pięciu zawodników. W reprezentacji znaleźli się: Robert Kranjec, Robert Hrgota, Jernej Damjan, Mitja Mežnar oraz Primož Peterka[1]. We wszystkich konkurencjach udział wzięli: Kranjec, Hrgota, Damjan i Mežnar, a Peterka nie został wybrany do startu w żadnych zawodach[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Jernej Damjan SSK Ilirija Lublana 28 maja 1983
Robert Hrgota SSK Velenje 8 lutego 1988
Robert Kranjec SK Triglav Kranj 16 lipca 1981
Mitja Mežnar NSK Trzic Trifix 30 czerwca 1988
Primož Peterka SK Triglav Kranj 28 lutego 1979

  Stany Zjednoczone

W Libercu zaprezentowało się dwóch skoczków występujących w barwach Stanów Zjednoczonych. Byli to: Nicholas Fairall oraz Anders Johnson[1]. Obaj wystartowali w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Nicholas Fairall Andover Outing Club 6 lipca 1989
Anders Johnson National Sports Foundation 23 kwietnia 1989

  Szwajcaria

Teoretycznie Szwajcarzy mogli wystawić pięciu zawodników w kwalifikacjach do konkursu na skoczni HS134, ponieważ Simon Ammann bronił tytułu sprzed dwóch lat. Nie skorzystali jednak z tego przywileju, gdyż w kadrze znalazło się tylko dwóch skoczków - Simon Ammann i Andreas Küttel[1].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Simon Ammann RG Churfirsten 25 czerwca 1981
Andreas Küttel SC Einsiedeln 25 kwietnia 1979

  Szwecja

W Libercu zaprezentowało się dwóch szwedzkich skoczków - Andreas Arén i Johan Erikson. Obaj wystartowali w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Andreas Arén Holmens IF 28 października 1985
Johan Erikson Holmens IF 20 stycznia 1985

  Ukraina

Reprezentacja Ukrainy liczyła trzech skoczków - Wołodymyr Boszczuk, Ołeksandr Łazarowicz i Witalij Szumbareć. Cała trójka wystartowała w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych. Ukraińcy nie wystawili drużyny w konkursie drużynowym[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Wołodymyr Boszczuk Wierchownia 3 sierpnia 1982
Ołeksandr Łazarowicz Worochta 30 kwietnia 1984
Witalij Szumbareć Kremenec 14 lipca 1983

  Włochy

Reprezentacja Włoch, prowadzona przez Roberto Cecona składała się z czterech zawodników. W kadrze włoskiej znaleźli się: Sebastian Colloredo, Alessio de Crignis, Roberto Dellasega i Andrea Morassi[1]. Wszyscy zawodnicy wystartowali kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych oraz w konkursie drużynowym. W kwalifikacjach do pierwszego konkursu indywidualnego Alessio de Crignis został zdyskwalifikowany[24].

Imię i nazwisko Klub[1] Data urodzenia[1]
Sebastian Colloredo G.S. Fiamme Gialle 9 września 1987
Alessio de Crignis S.S. Ravascletto 18 maja 1990
Roberto Dellasega U.S. Dolomitica 15 czerwca 1990
Andrea Morassi C.S. Forestale 30 sierpnia 1988

Kobiety edytuj

  Austria

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Daniela Iraschko WSV Eisenerz 21 listopada 1983
Jacqueline Seifriedsberger SC Waldzell 20 stycznia 1991

  Czechy

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Natálie Dejmková SK Ještěd Liberec 15 września 1996
Michaela Doleželová TJ MEZ Frenštát 12 lipca 1994
Lucie Míková SK Ještěd Liberec 1 stycznia 1994
Vladěna Pustková Sokol Kozlovice 11 lipca 1992

  Finlandia

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Julia Kykkänen Lahden Hiihtoseura 17 kwietnia 1994

  Francja

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Caroline Espiau Allemont 29 września 1992
Coline Mattel Les Contamines 3 października 1995

  Holandia

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Lara Thomae niezrzeszona 29 kwietnia 1993
Wendy Vuik niezrzeszona 1 stycznia 1988

  Japonia

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Yūki Itō Shimokawa High School 10 maja 1993
Ayuka Takeda Hokusho University 23 stycznia 1990
Ayumi Watase Kobe Clinic 18 lipca 1984
Izumi Yamada Kobe Clinic 28 sierpnia 1978

  Kanada

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Nata De Leeuw Altius Nordic Ski Club 2 lutego 1991
Atsuko Tanaka Altius Nordic Ski Club 25 stycznia 1992
Katie Willis Altius Nordic Ski Club 1 maja 1991

  Niemcy

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Ulrike Gräßler VSC Klingenthal 17 maja 1987
Anna Häfele SC Willingen 26 czerwca 1989
Jenna Mohr SC Willingen 15 kwietnia 1987
Magdalena Schnurr SV Baiersbronn 25 marca 1992

  Norwegia

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Line Jahr Vikersund IF 16 stycznia 1984
Maren Lundby Kolbu Kameratene 7 września 1994
Anette Sagen Remma IL 10 stycznia 1985
Helena Olsson Smeby Byåsen IL 15 listopada 1983

  Stany Zjednoczone

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Sarah Hendrickson Park City NSC 1 sierpnia 1994
Jessica Jerome National Sports Foundation 8 lutego 1987
Alissa Johnson National Sports Foundation 28 maja 1987
Lindsey Van National Sports Foundation 27 listopada 1984

  Szwajcaria

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Bigna Windmüller Skiclub Wildhaus 27 lutego 1991

  Słowenia

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Barbara Klinec SSK Alpina Ziri 24 sierpnia 1994
Eva Logar SD Zabrdje 8 marca 1991
Manja Pograjc SK Zagorje 20 stycznia 1994
Špela Rogelj SSK Ilirija Lublana 8 listopada 1994

  Włochy

Imię i nazwisko Klub[2] Data urodzenia[2]
Lisa Demetz Sci Club Gardena 21 maja 1989
Evelyn Insam Sci Club Gardena 10 lutego 1994
Elena Runggaldier Sci Club Gardena 10 lipca 1990
Barbara Stuffer Sci Club Gardena 7 września 1989

Upadki edytuj

W trakcie kwalifikacji i konkursów na mistrzostwach świata w Libercu odnotowano tylko jeden nieustany skok. Zdarzenie to miało miejsce w drugiej serii konkursu mężczyzn na skoczni normalnej, a skoczkiem, który nie wylądował był Thomas Morgenstern[15].

25 lutego, podczas drugiej serii jednego z treningów przed konkursem indywidualnym mężczyzn na skoczni HS134, tuż po lądowaniu upadł reprezentant Polski, Kamil Stoch, a w trzeciej turze skoku nie ustał reprezentant Szwajcarii, Simon Ammann, który ostatecznie został zwycięzcą tej serii[f][27].

W pozostałych startach nie odnotowano żadnego upadku[13][14][16][17][18].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Normal Hill Individual: Start List Training. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-08]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping Ladies - Start List Training. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  3. ↑ Andrzej Mysiak: Mistrzostwa Świata Liberec 2009 od jutra. skokinarciarskie.pl, 2009-02-17. [dostęp 2010-07-13]. (pol.).
  4. ↑ Mistrzostwa Świata 2009. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2010-07-01]. (pol.).
  5. ↑ a b c Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: Mistrzostwa Świata w Libercu czas zacząć!. skijumping.pl, 17.02.2009. [dostęp 2010-07-13]. (pol.).
  6. ↑ a b c d Anna Pietrzak: Skoki Narciarskie: Faworyci na MŚ w Libercu. Istnieją pewniacy?. skokinarciarskie.pl, 18.02.2009. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  7. ↑ Wyniki CoC kobiet, z dnia 2009-02-13 w Notodden (HS 100), Norwegia. skijumping.pl. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  8. ↑ Wyniki CoC kobiet, z dnia 2009-02-14 w Notodden (HS 100), Norwegia. skijumping.pl. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  9. ↑ Anna Szczepankiewicz, Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: PŚ w Oberstdorfie: Harri Olli wygrywa z rekordem skoczni!. skijumping.pl, 14.02.2009. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  10. ↑ a b Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: PŚ w Oberstdorfie: Finowie triumfują, Rosjanie drudzy!. skijumping.pl, 15.02.2009. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  11. ↑ Damian Pietrzak: Liberec (Czechy) - HS 100 m. skijumping.pl. [dostęp 2010-07-01]. (pol.).
  12. ↑ Ewa Ulińska: Liberec, Jested (opis skoczni). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2010-07-01]. (pol.).
  13. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping Ladies - Normal Hill Individual Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  14. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Normal Hill Individual Results Qualification. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  15. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Normal Hill Individual Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  16. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Large Hill Individual Results Qualification. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  17. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Large Hill Individual Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  18. ↑ a b FIS Nordic World Ski Championships 2009 Ski Jumping - Large Hill Team Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  19. ↑ a b c d e Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie - Lindsey Van pierwszą w historii mistrzynią świata!. skokinarciarskie.pl, 20 lutego 2009. [dostęp 2010-07-23]. (pol.).
  20. ↑ a b c d e f g h Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie - MŚ: Wielkie emocje, złoty Loitzl, Stoch czwarty!. skokinarciarskie.pl, 21 lutego 2009. [dostęp 2010-07-26]. (pol.).
  21. ↑ a b c d e f g h i Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie - MŚ: Andreas Kuettel mistrzem świata!. skokinarciarskie.pl, 27 lutego 2009. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  22. ↑ a b c Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie - MŚ: Austria najlepsza, Polska tuż za podium!. skokinarciarskie.pl, 28 lutego 2009. [dostęp 2010-07-28]. (pol.).
  23. ↑ a b Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie - Polacy i Austriacy na Mistrzostwa Świata w Libercu. skokinarciarskie.pl, 13 lutego 2009. [dostęp 2010-07-18]. (pol.).
  24. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u FIS-Ski - event: Liberec 2009, Calendar. fis-ski.com. [dostęp 2010-07-18]. (ang.).
  25. ↑ Tuija Hankkila: Skoki Narciarskie: Finowie ogłosili skład na Liberec. skijumping.pl, 16 lutego 2009. [dostęp 2010-07-20]. (pol.).
  26. ↑ Tomasz Medyński: Skoki Narciarskie: Znamy skład ekip niemieckich na Liberec. skijumping.pl, 17 lutego 2009. [dostęp 2010-07-20]. (pol.).
  27. ↑ Marcin Hetnał: Skoki Narciarskie: Wasilliew, Schlierenzauer oraz Ammann najdalej na treningach, upadek Stocha. skijumping.pl, 25 lutego 2009. [dostęp 2010-07-21]. (pol.).

Uwagi edytuj

  1. ↑ W tabeli podano rekordy skoczni obowiązujące przed rozpoczęciem mistrzostw świata.
  2. ↑ Krótszy skok od Jacobsena oddał tylko Noriaki Kasai, który lądował na 83 metrze.
  3. ↑ Maksymalna liczba punktów to 60.
  4. ↑ Skok z upadkiem.
  5. ↑ Druga seria została odwołana z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych.
  6. ↑ W trakcie serii próbnych bierze się pod uwagę tylko odległość uzyskaną przez zawodnika. Nie przyznaje się not za styl.

Linki zewnętrzne edytuj

Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym

Kategoria:Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym Kategoria:Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Skoki_narciarskie/Dopracowywanie_artykułów/Skoki_narciarskie_na_Mistrzostwach_Świata_w_Narciarstwie_Klasycznym_2009&oldid=73244637”